Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CNP 13/05
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie ze skargi S. O. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w W. z dnia 22 października 2003 r., sygn. akt I C
(...) w sprawie C. F. i S. S. przeciwko S. O. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu
niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 października 2005 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Skarga pozwanego o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia wniesiona została od wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w W. z dnia 22
października 2005 r. [sygn. akt I C (...)]. Zdaniem skarżącego wskutek wydania tego
wyroku została mu wyrządzona szkoda, polegająca „na wszczęciu postępowania
egzekucyjnego, co spowodowało nie tylko konieczność zapłacenia zasądzonej
należności ale również dodatkowe koszty”. Jako podstawę skargi skarżący wskazał
naruszenie art. 14 ust. 1 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych,
art. 6 Konwencji Europejskiej, art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, art. 394 § 1, art. 357 § 2 i art.
316 § 1 k.p.c. – przez ich niezastosowanie, a także art. 139 § 1 k.p.c. przez jego
niewłaściwe zastosowanie. Skarżący nie wskazał w skardze przepisu, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Zdaniem pozwanego nie ma, poza wniesieniem
skargi, przewidzianej w art. 4241
k.p.c., innych możliwości prawnych wzruszenia
zaskarżonego orzeczenia, nie zachodzą bowiem przesłanki z art. 403 k.p.c.,
stanowiącego podstawę skargi o wznowienie postępowania, od wyroku zaocznego nie
przysługuje kasacja.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z akt sprawy oraz twierdzeń zawartych w skardze wynika, że po wydaniu wyroku
zaocznego podejmowane były czynności procesowe zmierzające do jego zaskarżenia.
Wyrok zaoczny nie był zatem orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie.
Ostatnim wydanym przez sąd orzeczeniem było postanowienie o odrzuceniu zażalenia
na postanowienie o odrzuceniu sprzeciwu od wyroku zaocznego. Postanowienie to nie
zostało doręczone, nie jest zatem prawomocne. Dopiero od takiego prawomocnego
orzeczenia, jako kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga z art. 4241
k.p.c. Już z tych względów skarga podlegała odrzuceniu. Podnieść nadto trzeba, że
między wskazanymi podstawami zaskarżenia, a ich uzasadnieniem (art. 4245
§ 1 pkt 2
k.p.c.) istnieje wewnętrzna sprzeczność, skoro zaskarżony skargą został wyrok zaoczny,
natomiast podstawę skargi i jej uzasadnienie stanowią przepisy, które według
skarżącego zostały naruszone po wydaniu wyroku zaocznego. Niezależnie od
powyższego podnieść należy, że w skardze w części określającej jej istotę (jej treść),
należy wykazać, że spełnia warunki przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. Powinna zatem
zawierać między innymi „w y k a z a n i e, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c.). Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że skarżącego obciąża obowiązek
przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których
zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z
innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien zatem
wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługuje nie tylko kasacja (skarga kasacyjna), ale także skarga o wznowienie
postępowania. Wobec tego, że skarżący zarzucił pozbawienie go „prawa do
wypowiedzenia się o sprawie i przedstawienia własnego stanowiska”, to w istocie
wskazywał na pozbawienie go prawa możności działania, a więc powoływał podstawę
skargi o wznowienie postępowania.
Skarżący nie wykazał zatem, że wznowienie postępowania w sprawie
zakończonej zaskarżonym orzeczeniem - w świetle przepisów art. 399 - 4161
k.p.c. - jest
niedopuszczalne ze względu na rodzaj zaskarżonego orzeczenia albo zarzuty przeciwko
temu orzeczeniu nie mieszczą się w podstawach skargi o wznowienie postępowania.
Tylko w następstwie przeprowadzenia takiego wywodu prawnego skarżący spełni
obowiązek wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie tylko nie było ale nie
jest możliwe.
3
Skarżący nie wskazał ponadto przepisu, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne. Skarga nie spełnia zatem także wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1
pkt 3 k.p.c. Nie sanuje tego braku okoliczność, że przepisy prawa powołane zostały w
podstawach, na których skarga została oparta (art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c.), skoro
wymagania skargi wskazane w pkt 2 i 3 art. 4245
§ 1 k.p.c. są niezależne od siebie i
spełniają, jako istotne elementy skargi, różne funkcje.
Z przytoczonych względów należało orzec, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).