V CZ 137/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 137/05
POSTANOWIENIE
Dnia 25 listopada 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Gerard Bieniek
w sprawie z powództwa B. G.
przeciwko M. K. i J. K.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną, po rozpoznaniu na posiedzeniu
niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 listopada 2005 r., zażalenia pozwanych na
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 4 sierpnia 2005 r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2005 r. Sąd Apelacyjny ustalił wartość
przedmiotu zaskarżenia na kwotę 32 21,85 zł i odrzucił skargę kasacyjną pozwanych M.
K. i J. K. W zażaleniu na to postanowienie pozwani zarzucając naruszenie art. 24 k.p.c.,
art. 21 k.p.c., a także art. 3986
§ 2 k.p.c. i art. 3982
§ 2 k.p.c., wnieśli o uchylenie
zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie. Trafnie Sąd
Apelacyjny przyjął, że w sprawach, w których wierzyciel na podstawie art. 527 k.c.,
dochodzi uznania czynności dokonanej z jego pokrzywdzeniem za bezskuteczną,
powództwo w istocie zmierza do zabezpieczenia przysługującej mu wierzytelności.
Uznanie czynności za bezskuteczną prowadzi bowiem w konsekwencji do
zabezpieczenia możliwości zaspokojenia tej wierzytelności. Skoro zaś w sprawach o
2
zabezpieczenie wartością przedmiotu sporu, zgodnie z art. 24 k.p.c., jest wartość,
(suma) wierzytelności stanowiącej przedmiot zabezpieczenia, to w rozpoznawanej
sprawie, w której podstawą powództwa jest art. 527 k.c., wartością przedmiotu sporu
jest wysokość wierzytelności, której ochrony domaga się powód.
Nie budzi wątpliwości ustalenie wartości przedmiotu sporu na kwotę 3 221,85 zł.
Taka bowiem jest wartość wierzytelności, której zabezpieczenia poszukuje powód
poprzez uznanie za bezskuteczne wobec niego dwu czynności prawnych dokonanych
przez pozwanych. Wysokości tej wierzytelności nie kwestionują zresztą także sami
pozwani nawet w zażaleniu. Nie znajduje zaś żadnej podstawy prawnej prezentowany w
zażaleniu pogląd, iż przy obliczaniu wartości przedmiotu sporu na podstawie art. 24
k.p.c. nie ma zastosowania art. 20 k.p.c. Żadne względy nie przemawiają bowiem za
tym, aby przez sumę wierzytelności, o jakiej mowa w art. 24 k.p.c., rozumieć wbrew
wyraźnej dyspozycji art. 20 k.p.c., także odsetki i koszty żądane obok roszczenia
głównego. Suma wierzytelności to więc nic innego jak tylko wysokość wierzytelności,
której zabezpieczenia domaga się powód.
Także nie można podzielić poglądu pozwanych, że jeżeli powód domaga się
uznania za bezskuteczne dwu czynności prawnych dokonanych przez pozwanych, to
dochodzi w pozwie kilku roszczeń w rozumieniu art. 21 k.p.c. Przedmiotem
zabezpieczenia jest jedna wierzytelność i to jest przedmiot powództwa. Bez znaczenia
więc dla określenia wartości przedmiotu sporu w takiej sytuacji jest, czy powód w tym
celu żąda uznania za bezskuteczną jedną, czy kilka czynności, których pozwani
dokonali z jego pokrzywdzeniem. Wykładnia przepisów prawa, w tym szczególnie
przepisów proceduralnych, musi opierać się na ścisłym ich pojmowaniu z
uwzględnieniem wykładni językowej, systemowej i celowościowej. W żadnym razie nie
można zaś, poprzez swoiste rozumienie użytych w przepisach określeń, wykorzystywać
jej dla doraźnych celów procesowych, przykładowo dla wskazania, iż w danej sprawie
przysługuje stronie określony środek zaskarżenia.
Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, zaskarżone postanowienie nie narusza
również art. 3986
§ 2 k.p.c. i art. 3982
§ 2 k.p.c., na których to przepisach zasadnie oparł
swoje rozstrzygnięcie Sąd Apelacyjny. Mając na względzie, że zarzuty podniesione w
zażaleniu okazały się bezzasadne Sąd Najwyższy, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w
związku z art. 39814
k.p.c., orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 listopada 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Gerard Bieniek
w sprawie z powództwa B. G.
przeciwko M. K. i J. K.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną, po rozpoznaniu na posiedzeniu
niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 listopada 2005 r., zażalenia pozwanych na
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 4 sierpnia 2005 r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2005 r. Sąd Apelacyjny ustalił wartość
przedmiotu zaskarżenia na kwotę 32 21,85 zł i odrzucił skargę kasacyjną pozwanych M.
K. i J. K. W zażaleniu na to postanowienie pozwani zarzucając naruszenie art. 24 k.p.c.,
art. 21 k.p.c., a także art. 3986
§ 2 k.p.c. i art. 3982
§ 2 k.p.c., wnieśli o uchylenie
zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie. Trafnie Sąd
Apelacyjny przyjął, że w sprawach, w których wierzyciel na podstawie art. 527 k.c.,
dochodzi uznania czynności dokonanej z jego pokrzywdzeniem za bezskuteczną,
powództwo w istocie zmierza do zabezpieczenia przysługującej mu wierzytelności.
Uznanie czynności za bezskuteczną prowadzi bowiem w konsekwencji do
zabezpieczenia możliwości zaspokojenia tej wierzytelności. Skoro zaś w sprawach o
2
zabezpieczenie wartością przedmiotu sporu, zgodnie z art. 24 k.p.c., jest wartość,
(suma) wierzytelności stanowiącej przedmiot zabezpieczenia, to w rozpoznawanej
sprawie, w której podstawą powództwa jest art. 527 k.c., wartością przedmiotu sporu
jest wysokość wierzytelności, której ochrony domaga się powód.
Nie budzi wątpliwości ustalenie wartości przedmiotu sporu na kwotę 3 221,85 zł.
Taka bowiem jest wartość wierzytelności, której zabezpieczenia poszukuje powód
poprzez uznanie za bezskuteczne wobec niego dwu czynności prawnych dokonanych
przez pozwanych. Wysokości tej wierzytelności nie kwestionują zresztą także sami
pozwani nawet w zażaleniu. Nie znajduje zaś żadnej podstawy prawnej prezentowany w
zażaleniu pogląd, iż przy obliczaniu wartości przedmiotu sporu na podstawie art. 24
k.p.c. nie ma zastosowania art. 20 k.p.c. Żadne względy nie przemawiają bowiem za
tym, aby przez sumę wierzytelności, o jakiej mowa w art. 24 k.p.c., rozumieć wbrew
wyraźnej dyspozycji art. 20 k.p.c., także odsetki i koszty żądane obok roszczenia
głównego. Suma wierzytelności to więc nic innego jak tylko wysokość wierzytelności,
której zabezpieczenia domaga się powód.
Także nie można podzielić poglądu pozwanych, że jeżeli powód domaga się
uznania za bezskuteczne dwu czynności prawnych dokonanych przez pozwanych, to
dochodzi w pozwie kilku roszczeń w rozumieniu art. 21 k.p.c. Przedmiotem
zabezpieczenia jest jedna wierzytelność i to jest przedmiot powództwa. Bez znaczenia
więc dla określenia wartości przedmiotu sporu w takiej sytuacji jest, czy powód w tym
celu żąda uznania za bezskuteczną jedną, czy kilka czynności, których pozwani
dokonali z jego pokrzywdzeniem. Wykładnia przepisów prawa, w tym szczególnie
przepisów proceduralnych, musi opierać się na ścisłym ich pojmowaniu z
uwzględnieniem wykładni językowej, systemowej i celowościowej. W żadnym razie nie
można zaś, poprzez swoiste rozumienie użytych w przepisach określeń, wykorzystywać
jej dla doraźnych celów procesowych, przykładowo dla wskazania, iż w danej sprawie
przysługuje stronie określony środek zaskarżenia.
Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, zaskarżone postanowienie nie narusza
również art. 3986
§ 2 k.p.c. i art. 3982
§ 2 k.p.c., na których to przepisach zasadnie oparł
swoje rozstrzygnięcie Sąd Apelacyjny. Mając na względzie, że zarzuty podniesione w
zażaleniu okazały się bezzasadne Sąd Najwyższy, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w
związku z art. 39814
k.p.c., orzekł jak w sentencji.