Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 97/06
UCHWAŁA
Dnia 24 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący)
SSN Iwona Koper
SSN Krzysztof Pietrzykowski (sprawozdawca)
Protokolant Bożena Nowicka
w sprawie z wniosku Wspólnoty Mieszkaniowej […]
przy ul. S.
przy uczestnictwie "R." sp. z o.o.
o wpis prawa własności ,
po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym
w dniu 24 listopada 2006 r.,
zagadnienia prawnego przedstawionego
przez Sąd Okręgowy w B.
postanowieniem z dnia 28 czerwca 2006 r., sygn. akt [...],
„Czy wspólnota mieszkaniowa ma zdolność prawną oraz
zdolność sądową i w konsekwencji może posiadać majątek i to
majątek odrębny od majątku właścicieli poszczególnych lokali, czy
też wspólnota mieszkaniowa nie ma zdolności prawnej i nabywając
majątek czyni to na rzecz swych członków w stosunku
odpowiadającym ich udziałom w nieruchomości wspólnej ?”
podjął uchwałę:
Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa majątkowe
tylko do majątku wspólnego właścicieli lokali.
2
Uzasadnienie
Dnia 18 listopada 2005 r. wspólnota mieszkaniowa przy ul. S. zawarła w
formie aktu notarialnego umowę sprzedaży lokalu o innym przeznaczeniu,
stanowiącego własność spółki z o.o. „R.”, wraz z udziałem wynoszącym 164/29250
części we współwłasności nieruchomości wspólnej. Następnie wspólnota
mieszkaniowa wystąpiła do Sądu Rejonowego w B. z wnioskiem o dokonanie na
swoją rzecz wpisu prawa własności w dziale II księgi wieczystej nr [...]. Sąd
Rejonowy oddalił wniosek postanowieniem z dnia 21 lutego 2006 r., Dz. Kw [...]/05.
Sąd ten w szczególności nie podzielił stanowiska zawartego w postanowieniu
Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2004 r., III CK 55/04 (OSNC 2005, nr 12, poz.
212), zgodnie z którym wspólnota może posiadać majątek, niezależnie od majątku
posiadanego przez właścicieli poszczególnych lokali.
Apelacje od postanowienia Sądu Rejonowego wnieśli wnioskodawca oraz
uczestnik postępowania - spółka z o.o. „R.”.
Przy rozpoznawaniu apelacji Sąd Okręgowy w B. powziął wątpliwość, co do
tego czy wspólnota mieszkaniowa ma zdolność prawną i może posiadać majątek
odrębny od majątku właścicieli lokali. Zdaniem Sądu Okręgowego, wspólnota
mieszkaniowa należy do jednostek organizacyjnych nie będących osobami
prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną (art. 331
k.c.), nie posiada
jednak osobowości prawnej i nie może nabywać niczego dla siebie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Pojęcie wspólnoty mieszkaniowej pojawiło się w polskim prawie w dniu
wejścia w życie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jedn. tekst:
Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.; dalej u.w.l.). Nie występowało ono we
wcześniej obowiązujących aktach normatywnych, w tym zwłaszcza
w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r.
o własności lokali (Dz. U. Nr 94, poz. 848 ze zm.).
Rozstrzygnięcie przedstawionego zagadnienia prawnego wymaga
dokonania wykładni przepisów art. 6 u.w.l. w związku z art. 331
k.c. dodanym przez
ustawę z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych
3
innych ustaw (Dz. U. Nr 49, poz. 408). Artykuł 6 u.w.l. zawiera dwa przepisy.
Zgodnie z pierwszym, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej
nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Według drugiego, wspólnota
mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być
pozywana. Od początku obowiązywania tych przepisów w doktrynie był sporny
problem, czy wspólnota mieszkaniowa jest tzw. ułomną osobą prawną. Problemu
tego nie rozstrzygnęło wejście w życie art. 331
§ 1 k.c., który stanowi, że do
jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa
przyznaje zdolność prawną, stosuje się odpowiednio przepisy o osobach prawnych.
Na tle tego przepisu wymaga zatem wyjaśnienia, czy wspólnota mieszkaniowa jest
jednostką organizacyjną niebędącą osobą prawną, której ustawa przyznaje
zdolność prawną.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego można wskazać na kilka wypowiedzi
odnoszących się do tych kwestii.
W uzasadnieniu uchwały z dnia 23 września 2004 r., III CZP 48/04 (OSNC
2005, nr 9, poz. 153) Sąd Najwyższy wyraził zapatrywanie, iż pogląd
o podmiotowym statusie wspólnoty mieszkaniowej zyskał mocne wsparcie na
skutek dodania do Kodeksu cywilnego art. 331
. Podkreślił także, iż istnieją
podstawy do przyjęcia, że wspólnota mieszkaniowa ma zdolność prawną
w rozumieniu art. 331
k.c.
W postanowieniu z dnia 10 grudnia 2004 r., III CK 55/04 (OSNC 2005, nr 12,
poz. 212) Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż z art. 6 zd. 2 u.w.l. wynika jasno,
że wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania,
pozywać i być pozywana. Wspólnota mieszkaniowa ma więc nie tylko zdolność
sądową, ale też przyznaną przez ustawę zdolność prawną, skoro może nabywać
prawa i zaciągać zobowiązania. Możliwość nabywania przez wspólnotę majątku
wynika z art. 22 ust. 3 pkt 6a u.w.l., a o tym, że wspólnota może posiadać majątek,
niezależnie od majątku posiadanego przez właścicieli poszczególnych lokali,
świadczy art. 17 u.w.l., zgodnie z którym wspólnota odpowiada bez ograniczeń,
a więc całym majątkiem, za zobowiązania dotyczące nieruchomości, podczas gdy
właściciel lokalu – w części odpowiadającej jego udziałowi w nieruchomości.
To rozróżnienie wskazuje, że nie tylko członkowie wspólnoty, ale także sama
4
wspólnota może nabywać majątek. Już zatem tylko z przepisów ustawy o własności
lokali można wyciągnąć wniosek, że wspólnota mieszkaniowa może nabywać
majątek i to na swoją rzecz, a nie tylko na rzecz właścicieli lokali będących jej
członkami. Pogląd ten, zdaniem Sądu Najwyższego, znajduje wsparcie
w nowelizacji Kodeksu cywilnego dokonanej przez ustawę z dnia 14 lutego 2003 r.
W uzasadnieniu uchwały z dnia 28 lutego 2006 r., III CZP 5/06 (OSNC 2007,
nr 1, poz. 6) Sąd Najwyższy, nawiązując do dwóch wymienionych orzeczeń,
podkreślił, że wspólnotę mieszkaniową należy niewątpliwie zaliczyć do wymienionej
w art. 331
k.c. kategorii jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi,
ale wyposażonymi w zdolność prawną. Podmiotowy status wspólnoty
mieszkaniowej nie pozwala, zdaniem Sądu Najwyższego, zaaprobować poglądu,
że nie może ona w ogóle posiadać majątku. W świetle unormowań zawartych
w u.w.l. nasuwa się wniosek przeciwny. Wspólnota, o czym stanowi wyraźnie art.
17 u.w.l., odpowiada za zobowiązania dotyczące nieruchomości wspólnej obok
właścicieli poszczególnych lokali i na innej niż oni zasadzie (wspólnota - bez
ograniczenia, właściciele lokali - stosownie do posiadanych udziałów
w nieruchomości). Według zaś art. 28 u.w.l. ponosi też ona odpowiedzialność
z tytułu wynagrodzenia należnego właścicielowi lokalu pełniącemu obowiązki
członka zarządu. Z przepisów tych wynika, że wspólnota mieszkaniowa może
ponosić odpowiedzialność samodzielnie bądź też razem ze swoimi członkami.
W konkluzji tych rozważań Sąd Najwyższy stwierdził, iż przyjęcie takich rozwiązań
bez założenia, że wspólnota może posiadać majątek, a przez to ponosić własną
odpowiedzialność, nie miałoby racji bytu.
W postanowieniu z dnia 26 stycznia 2006 r., V CSK 53/05 (nie publ.) Sąd
Najwyższy uznał, bez szerszego uzasadnienia, że wspólnotę mieszkaniową tworzy
ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości.
Z kontekstu tej wypowiedzi nie wynika, by Sąd Najwyższy wypowiadał się w kwestii
podmiotowości wspólnoty mieszkaniowej. Podkreślał wprawdzie istnienie „spraw
wspólnoty” i „organów wspólnoty”, co mogłoby świadczyć o podmiotowym jej
traktowaniu. Jednocześnie zaś akcentował występowanie „interesu ekonomicznego
ogółu właścicieli lokali”, co z kolei mogłoby oznaczać, że sprawy wspólnoty są
w istocie sprawami właścicieli wszystkich lokali.
5
Zdecydowanie bardziej zróżnicowane w rozważanej kwestii są wypowiedzi
doktryny prawa. W piśmiennictwie został przedstawiony pogląd, że wspólnota
mieszkaniowa jest jednostką organizacyjną w rozumieniu art. 331
§ 1 k.c.,
a w konsekwencji przysługuje jej zdolność prawna i możność nabywania majątku
dla siebie. Według przeciwnego zapatrywania, wspólnota mieszkaniowa nie ma
zdolności prawnej, a w konsekwencji podmiotowości ani własnego majątku,
a nawet w ogóle nie jest jednostką organizacyjną. Ponadto są reprezentowane
różne stanowiska pośrednie, także w kwestii możności przysługiwania wspólnocie
majątku własnego, odrębnego od majątku właścicieli lokali.
W doktrynie podkreśla się, że jednostka organizacyjna w rozumieniu art. 331
§ 1 k.c. musi odpowiadać przynajmniej następującym cechom koniecznym.
Po pierwsze, skutki określonych zachowań człowieka nie są wiązane z nim jako
osobą fizyczną, ale z jednostką organizacyjną, która jest wtedy odrębnym od osoby
fizycznej pomiotem prawa. We wspólnocie mieszkaniowej, którą z mocy prawa
tworzy ogół właścicieli lokali, prawa i obowiązki należy jednak przypisać wspólnie
wszystkim podmiotom, które wchodzą w skład jednostki organizacyjnej (członkom
wspólnoty). Po drugie, muszą istnieć podstawy do oznaczenia i wyodrębnienia
jednostki organizacyjnej. Wspólnotę mieszkaniową, np. w okolicznościach niniejszej
sprawy, określa się zwykle przez wskazanie adresu nieruchomości wspólnej, co
pozwala na oznaczenie jednocześnie nazwy i siedziby. Po trzecie, z jednostką
organizacyjną wiąże się możność przypisania jej określonych praw i obowiązków.
Cechą wspólnoty mieszkaniowej jest, jak wspomniano, to, że przysługujące jej
prawa i obowiązki są w istocie prawami i obowiązkami ogółu właścicieli.
Po czwarte, jednostka organizacyjna musi mieć strukturę organizacyjną. Należy
podkreślić, że organem wspólnoty mieszkaniowej jest z pewnością jej zarząd.
Nie przekreśla tej oceny okoliczność, że w przepisach ustawy o własności lokali
pojęcie zarządu występuje w dwóch różnych znaczeniach: jako organu wspólnoty
(art. 13 ust. 2, art. 14 pkt 5, art. 20, 21, 22 ust. 1-3, art. 23 ust. 1, art. 24, 26, 28, 29,
30, 31, 32 ust. 1, art. 32a i 33) oraz jako czynności zarządu nieruchomością
wspólną (art. 1 ust. 1, art. 8 ust. 2, art. 13 ust. 1, art. 14, 15, 18, 19, 22 ust. 1-3, art.
24, 25 ust. 1, art. 26 ust. 2, art. 27, 29, 30, 31, 32 ust. 1, art. 32a i 40). Organem
wspólnoty mieszkaniowej jest poza tym zebranie właścicieli, będące
6
odpowiednikiem, np. walnego zgromadzenia spółdzielni mieszkaniowej albo spółki
akcyjnej. Nie zmienia tej oceny to, że właściciele lokali mogą podejmować uchwały
nie tylko na zebraniu, ale również w drodze indywidualnego zbierania głosów przez
zarząd, a także częściowo na zebraniu i częściowo w drodze indywidualnego
zbierania głosów (art. 23 ust. 1 u.w.l.). W każdym wypadku są to bowiem uchwały
organu jednostki organizacyjnej w rozumieniu art. 17 pkt 42
k.p.c. (dodanego przez
ustawę z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania
cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 235, poz. 1699), a ściślej –
uchwały właścicieli lokali (art. 12 ust. 3, art. 18 ust. 2 i 3, art. 20, 21 ust. 3, art. 22
ust. 2 i 4, art. 23, 25, 29 ust. 1d i 2, art. 30 ust. 2 i art. 32a u.w.l.), w orzecznictwie
Sądu Najwyższego i w piśmiennictwie zwykle nazywane uchwałami wspólnoty
mieszkaniowej. Ustawa o własności lokali – inaczej niż rozporządzenie Prezydenta
Rzeczypospolitej z 1934 r. o własności lokali – nie przewiduje natomiast możliwości
powołania komisji rewizyjnej.
Wspólnota mieszkaniowa może zatem być uważana za jednostkę
organizacyjną. Powstaje w związku z tym pytanie, czy stosownie do art. 331
§ 1 k.c.
istnieje przepis ustawy przyznający jej zdolność prawną.
Kodeks cywilny nie definiuje zdolności prawnej ani zdolności do czynności
prawnych. W doktrynie przyjmuje się, że zdolność prawna oznacza możność bycia
podmiotem praw i obowiązków z zakresu prawa cywilnego. Zdolność do czynności
prawnych określa się jako możność nabywania praw i obowiązków za pomocą
własnych czynności prawnych.
Pojęciem zdolności prawnej, poza wspomnianym art. 331
k.c., posługuje się
tylko art. 8 § 1 k.c. dotyczący osób fizycznych. Nie ma obecnie w polskim
ustawodawstwie przepisu wyraźnie przyznającego zdolność prawną osobom
prawnym, wobec pochopnego uchylenia art. 36 k.c. przez ustawę z dnia 28 lipca
1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321). Jedynie z art.
34 k.c. wynika, że skoro Skarb Państwa jest w stosunkach cywilnoprawnych
podmiotem praw i obowiązków dotyczących mienia państwowego, które nie należy
do innych państwowych osób prawnych, to przysługuje mu zdolność prawna.
Z przepisu tego można poza tym a contrario wywieść, że zdolność prawną mają
również inne państwowe osoby prawne. Pośrednio zdolność prawna Skarb
7
Państwa i innych państwowych osób prawnych, a odpowiednio także jednostek
samorządu terytorialnego i samorządowych osób prawnych, ma podstawę prawną
w art. 40 k.c. W stosunku do pozostałych osób prawnych należy przyjąć, że
przysługiwanie im zdolności prawnej wynika z samej istoty osobowości prawnej
(art. 33 k.c.), a pośrednio z możności bycia podmiotami stosunków
cywilnoprawnych (art. 1 k.c.).
Według art. 6 zdanie drugie u.w.l., wspólnota mieszkaniowa może nabywać
prawa i zaciągać zobowiązania. W przepisie tym, inaczej niż w wypadku spółek
osobowych (art. 8 § 1 k.s.h.) i spółek kapitałowych w organizacji (art. 11 § 1 k.s.h.),
nie zamieszczono sformułowania, z którego by wynikało, że wspólnota
mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania „we własnym
imieniu”. Zamieszczone w art. 6 zdanie drugie u.w.l. sformułowanie „może nabywać
prawa i zaciągać zobowiązania” jest poza tym (podobnie jak przepisach art. 8 § 1
i art. 11 § 1 k.s.h.) nieprecyzyjne, dosłownie rozumiane oznaczałoby bowiem, że
wspólnota mieszkaniowa nie może nabywać obowiązków, które nie polegają na
zaciągnięciu zobowiązań (a ściślej: długów). W tym jednak wypadku rozumowanie
a contrario byłoby zawodne jako prowadzące do niczym nieuzasadnionego
ograniczenia zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych. Wspólnota
mieszkaniowa może zatem nabywać prawa i obowiązki, ale nie „we własnym
imieniu”, a więc nie dla siebie, ale dla ogółu właścicieli lokali. Oznacza to, że
ustawa przyznaje zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych wspólnocie
mieszkaniowej rozumianej jako ogół właścicieli lokali. W tym więc znaczeniu
wspólnota mieszkaniowa jest ułomną (niepełną, ustawową) osobą prawną
w rozumieniu przepisów art. 331
k.c.
Przedstawiona wykładnia art. 6 zdanie drugie u.w.l. w pełni koresponduje
z brzmieniem zdania pierwszego w tym artykule, które utożsamia wspólnotę
mieszkaniową z ogółem właścicieli lokali. Pojęcia wspólnoty mieszkaniowej i ogółu
właścicieli lokali są zatem synonimami. Wspólnota mieszkaniowa jest jedynie
określeniem techniczno-prawnym, zresztą nieprecyzyjnym (skoro może ona
obejmować właścicieli nie tylko lokali mieszkalnych, ale również, a nawet
wyłącznie, lokali o innym przeznaczeniu), oznaczającym wszystkich właścicieli
lokali w budynku lub budynkach znajdujących się na określonej nieruchomości.
8
Zakres zdolności prawnej, która przysługuje tak rozumianej wspólnocie
mieszkaniowej, został w ustawie o własności lokali ograniczony i sprowadza się do
nabywania praw i obowiązków związanych wyłącznie z zarządem nieruchomością
wspólną (art. 1 ust. 1 i art. 22 u.w.l.). Znajduje to potwierdzenie w art. 17 u.w.l.,
który reguluje odpowiedzialność wspólnoty oraz właścicieli lokali wyłącznie za
zobowiązania dotyczące nieruchomości wspólnej. Z przepisu tego wynika, że inne
zobowiązania nie mogą powstać, ponieważ wykraczałyby poza ustawowo
określony zakres zdolności prawnej wspólnoty. Z tego głównie powodu nie ma
podstaw do traktowania wspólnoty mieszkaniowej jako przedsiębiorcy w rozumieniu
art. 431
i nast. k.c. oraz art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.). Wspólnota
mieszkaniowa nie ma też w konsekwencji zdolności upadłościowej (art. 5 ustawy
z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze, Dz. U. Nr 60, poz. 535
ze zm.).
Prawa i obowiązki nabywane przez wspólnotę mieszkaniową przysługują
więc ogółowi właścicieli lokali. Spostrzeżenie to odnosi się szczególności do praw
majątkowych, które należą wspólnie do właścicieli lokali na zasadzie wspólności
w częściach ułamkowych. Właścicielom przysługują udziały w takich prawach w
takiej samej wysokości jak w nieruchomości wspólnej (art. 3 ust. 3-7 u.w.l.). Na tle
przepisów ustawy o własności lokali nie ma podstaw do odróżniania majątku
wspólnoty mieszkaniowej od majątku wspólnego ogółu właścicieli, w skład którego
wchodziłaby nieruchomość wspólna. Konstrukcja zdolności prawnej wspólnoty
mieszkaniowej okazuje się natomiast przydatna, gdy chodzi o wskazanie podmiotu,
któremu przysługują prawa niemajątkowe, np. prawo do członkostwa w spółdzielni
mieszkaniowej.
Z art. 22 ust. 3 pkt 6a u.w.l. wynika, że wspólnota mieszkaniowa może nabyć
nieruchomość. Chodzi tu przede wszystkim o sytuację opisaną w art. 32a u.w.l.,
polegającą na tym, że grunt wchodzący w skład nieruchomości wspólnej nie spełnia
wymagań przewidzianych dla działki budowlanej, uniemożliwiając prawidłowe
i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń z nimi związanych. W takim
wypadku zarząd powinien podjąć czynności zmierzające do nabycia przyległych
nieruchomości gruntowych na rzecz wspólnoty mieszkaniowej. Wbrew dosłownemu
9
brzmieniu art. 32a pkt 2 u.w.l., nabycie prawa do takich nieruchomości (nie tylko
własności, ale również użytkowania wieczystego – art. 4 ust. 3 u.w.l.) następuje nie
na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, ale ogółu właścicieli lokali i jest dokonywane
w celu powiększenia nieruchomości wspólnej (art. 3 ust. 2 u.w.l.).
Wspólnota mieszkaniowa może też na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 6a u.w.l.
nabyć inną nieruchomość niż opisana w art. 32a u.w.l., jednakże z zastrzeżeniem,
że stosowna czynność dokonywana w tym zakresie mieści się w granicach zarządu
nieruchomością wspólną (art. 22 u.w.l.). Wspólnota może więc nabyć własność
lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, a także inne prawo
rzeczowe (w szczególności spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
w spółdzielni mieszkaniowej) lub obligacyjne (zwłaszcza prawo najmu lokalu),
jeżeli określony lokal jest np. potrzebny do funkcjonowania organu wspólnoty.
W takich wypadkach nabycie następuje wprawdzie na rzecz właścicieli lokali, ale
nie w celu powiększenia nieruchomości wspólnej. Nabyte prawo stanowi zatem
majątek wspólnoty rozumianej jako ogół właścicieli lokali. Poszczególnym
właścicielom przysługują zaś w tym prawie udziały w takiej samej wysokości jak w
nieruchomości wspólnej (art. 3 ust. 3-7 u.w.l.).
Przedstawionej wykładni art. 6 u.w.l. w związku z art. 331
§ 1 k.c. nie
podważa art. 17 u.w.l., zgodnie z którym za zobowiązania (a ściślej: za długi)
dotyczące nieruchomości wspólnej wspólnota mieszkaniowa odpowiada bez
ograniczeń, a każdy z właścicieli lokali – w części odpowiadającej jego udziałowi
w tej nieruchomości. Reguła przewidziana w tym przepisie odnosi się również do
długów wspólnoty powstających na podstawie art. 28 u.w.l., ponieważ właściciel
lokalu pełniący obowiązki członka zarządu, który żąda od wspólnoty wynagrodzenia
odpowiadającego uzasadnionemu nakładowi pracy, występuje nie jako członek
wspólnoty, ale jako osoba trzecia. Skoro przez wspólnotę mieszkaniową należy
rozumieć ogół właścicieli lokali, zatem wszyscy właściciele łącznie ponoszą
odpowiedzialność bez ograniczeń, poszczególni zaś właściciele odpowiadają
wprawdzie swoimi majątkami osobistymi, ale w sposób ograniczony.
Odpowiedzialność wspólnoty, czyli ogółu właścicieli, jest faktycznie ograniczona
z tego powodu, że zwykle jej majątek obejmuje ponoszone przez właścicieli lokali
wydatki związane z utrzymaniem ich lokali (art. 13 ust. 1 u.w.l.) oraz uiszczane
10
przez nich zaliczki w formie bieżących opłat na pokrycie zarządu nieruchomością
wspólną (art. 13 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 1 i art. 14 u.w.l.), a ponadto np.
prawo własności lokalu nabytego na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 6a u.w.l.
Wspólnota mieszkaniowa, czyli ogół właścicieli lokali, oczywiście natomiast nie
ponosi odpowiedzialności z majątku obejmującego nieruchomość wspólną, w tym
również nabytą na podstawie art. 32a pkt 2 u.w.l.
Z przedstawionych przyczyn Sąd Najwyższy rozstrzygnął przedstawione
zagadnienie prawne jak w uchwale (art. 390 k.p.c.).