Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 90/07
POSTANOWIENIE
Dnia 23 listopada 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Strus
ze skargi powoda
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 18 sierpnia 2006 r., w sprawie z powództwa W. G.
przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Rejonowemu w B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 listopada 2007 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 9 sierpnia 2007 r.,
1. oddala zażalenie,
2. nie obciąża powoda kosztami postępowania.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2007 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
powoda W. G. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
tego Sądu z dnia 18 sierpnia 2006 r., wydanym w sprawie przeciwko Skarbowi
Państwa – Sądowi Rejonowemu w B. o odszkodowanie, stwierdzając, że została
ona wniesiona po upływie przepisanego terminu. Powód oparł skargę na podstawie
przewidzianej w art. 401 pkt 2 k.p.c., wobec czego powinna być ona wniesiona w
terminie trzymiesięcznym od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej
organ lub przedstawiciel ustawowy (art. 407 § 1 k.p.c.). Powód twierdził, że o
wyroku Sądu Apelacyjnego dowiedział się w dniu 5 października 2006 r., a w dniu
14 października udało mu się skontaktować z pełnomocnikiem. Skarga o
wznowienie została natomiast złożona dopiero w dniu 14 maja 2007 r. W tej
sytuacji skarga ta – zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c. – ulegała odrzuceniu.
W zażaleniu na powyższe postanowienie powód zarzucił, że Sąd Apelacyjny
błędnie zinterpretował uzasadnienie skargi i w konsekwencji błędnie przyjął, iż
dowiedział się on o wyroku już w dniu 5 października 2006 r. W uzasadnieniu była
bowiem mowa o tym, że w dniu 5 października 2006 r. dowiedział się jedynie
o rozstrzygnięciu Sądu rozpoznającego jego apelację, a w dniu 14 października
2006 r. skontaktował się ze swoim pełnomocnikiem. Podniósł ponadto, że jego
pełnomocnik w okresie od 30 czerwca do 21 sierpnia 2006 r. korzystał ze
zwolnienia lekarskiego, następnie od dnia 21 sierpnia 2006 r. przebywał w szpitalu
i dopiero z dniem 28 maja 2007 r. odzyskał zdolność do wykonywania czynności
zawodowych. W konkluzji żalący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Argumenty przytoczone w zażaleniu nie uzasadniają wniosku o uchylenie
zaskarżonego postanowienia.
W skardze o wznowienie postępowania żalący, powołując się na podstawę
z art. 401 pkt 2 k.p.c., twierdził, że w toku postępowania przed Sądem Apelacyjnym
nie był należycie reprezentowany, nie otrzymał bowiem zawiadomienia o rozprawie
3
ani odpowiedzi na apelację, a ustanowiony przez niego pełnomocnik procesowy nie
uczestniczył w rozprawie apelacyjnej.
Zgodnie z art. 407 k.p.c., początek biegu terminu do wniesienia skargi
o wznowienie postępowania zależy od podstawy wznowienia. Jeżeli podstawę tę
stanowi brak należytej reprezentacji, termin do wniesienia skargi biegnie od dnia,
w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub przedstawiciel ustawowy.
Trzeba podkreślić, że termin, o którym mowa, biegnie od „dowiedzenia się
o wyroku”, a nie od „dowiedzenia się o treści wyroku”. Wystarczające jest zatem,
aby strona dowiedziała się o wydaniu wyroku, nie jest natomiast konieczne, aby
dowiedziała się o jego treści, a tym bardziej o treści jego uzasadnienia (zob.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 10 lutego 1999 r., II CKN 645/98,
niepubl., z dnia 12 kwietnia 2000 r., IV CKN 2/00, OSNC 2000, nr 10, poz. 192
i z dnia 6 stycznia 2006 r., III PZ 12/05, OSNP 2006, nr 23-24, poz. 362). Skoro
żalący – co bezsporne – dowiedział się o wydaniu zaskarżonego wyroku w dniu
5 października 2006 r., bieg trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi
o wznowienie należało liczyć od tej daty. Oceny tej nie zmienia przy tym
okoliczność, że w okresie od 30 czerwca 2006 r. do 27 maja 2007 r. ustanowiony
przez żalącego pełnomocnik procesowy w osobie radcy prawnego K. I. był
niezdolny do wykonywania czynności zawodowych.
Trzeba zauważyć, że wniesiona przez żalącego skarga o wznowienie
postępowania ulegała odrzuceniu także z tej przyczyny, że nie została oparta na
ustawowej podstawie wznowienia (art. 410 § 1 k.p.c.). Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy
w postanowieniu z dnia 28 października 1999 r., II UKN 174/99, sformułowanie
podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 k.p.c. nie
oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej
uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi (zob. OSNP 2001,
nr 4, poz. 133). Żalący powoływał się na brak należytej reprezentacji spowodowany
tym, że nie uczestniczył w rozprawie przez Sądem Apelacyjnym ani nie był na niej
reprezentowany przez swojego pełnomocnika procesowego. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego utrwalony jest natomiast pogląd, że nienależyta reprezentacja jako
podstawa wznowienia postępowania nie dotyczy sposobu zastępowania strony
przez pełnomocnika procesowego. Działanie pełnomocnika pociąga za sobą
4
skutki bezpośrednio dla reprezentowanego, dlatego ewentualne zaniedbania
pełnomocnika procesowego strony nie mogą być uznane za podstawę wznowienia
w rozumieniu art. 401 pkt 2 k.p.c. (zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia
9 czerwca 2000 r., I PKN 277/00, OSNP 2002, nr 1, poz. 15; z dnia 12 października
2001 r., III AO 32/01, OSNP 2002, nr 18, poz. 449; z dnia 26 marca 2003 r., II CZ
26/03, OSNC 2004, nr 6, poz. 95; z dnia 9 sierpnia 2005 r., IV CK 57/05, niepubl.;
z dnia 24 lutego 2006 r., II CZ 1/06, niepubl. i z dnia 8 czerwca 2006 r., II CZ 36/06,
niepubl.).
Z przytoczonych wyżej powodów Sąd Najwyższy na zasadzie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. oddalił zażalenie jako pozbawione uzasadnionych
podstaw, z tym że ze względu na sytuację materialną żalącego postanowił
o kosztach postępowania zażaleniowego po myśli art. 102 w związku z art. 39821
,
art. 391 § 1 oraz art. 3941
§ 3 k.p.c.
kg

IV CZ 90/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia