Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 86/07
POSTANOWIENIE
Dnia 29 listopada 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosław Bączyk
w sprawie ze skargi T.K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w W.
z dnia 4 kwietnia 2007 r., sygn. akt [...], wydanego
w sprawie w postępowaniu upadłościowym B. Przedsiębiorstwo Państwowe
w likwidacji
przy uczestnictwie Skarbu Państwa -Ministra Skarbu Państwa
w przedmiocie wynagrodzenia syndyka T.K.,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 listopada 2007 r.,
odrzuca skargę; zasądza od syndyka T.K. na rzecz Skarbu
Państwa - Ministra Skarbu Państwa kwotę 5400 (pięć tysięcy
czterysta) zł tytułem zwrotu kosztów wywołanych wniesieniem
skargi.
2
Uzasadnienie
Skarżący – T.K. – Syndyk Masy Upadłości „B.” (w likwidacji) złożył skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Sądu Okręgowego w W. z
dnia 4 kwietnia 2007 r. W postanowieniu tym oddalono zażalenie skarżącego –
T.K., wniesione od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 17 stycznia 2007 r. W
tym ostatnim postanowieniu przyznano T.K. (Syndykowi) wynagrodzenie w
wysokości 552.986,56 zł (powiększona o podatek VAT) na podstawie art. 123 § 51
prawa upadłościowego z 1934 r. (treść postanowienia – zał. Nr 10 do skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem; k. 38 akt).
W skardze przytoczono przepisy prawa, które – zdaniem skarżącego –
naruszało zaskarżone postanowienie, wykazywano, że naruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Według
skarżącego, wydanie zaskarżonego postanowienia wyrządziło mu znaczną szkodę
z racji istotnego zmniejszenia należnego wynagrodzenia. Sformułowany został
także wniosek o stwierdzenie niezgodności z prawem kwestionowanego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powstaje przede wszystkim kwestia dopuszczalności umorzenia skargi
przewidzianej w art. 4241
§ 1 k.p.c. od postanowienia Sądu drugiej instancji,
w którym oddalone zostało zażalenie syndyka, wniesione od postanowienia Sądu
pierwszej instancji w przedmiocie przyznania syndykowi ostatecznego
wynagrodzenia za pełnione czynności na podstawie art. 123 § 51
prawa
upadłościowego z 1934 r. (Dz.U. z 1991 r., nr 118 ze zm.). Chodzi mianowicie o to,
czy takie postanowienie można zaliczyć do ogólnej kategorii postanowień
„kończących postępowanie w sprawie” w rozumieniu art. 4241
§ 1 k.p.c.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyraźnie zmierza się do wąskiego ujmowania
wspomnianej kategorii orzeczeń. Sama cecha prawomocności orzeczenia nie
oznacza jeszcze tego, że stanowi ono rozstrzygnięcie „kończące postępowanie
w sprawie” w rozumieniu art. 4241
§ 1 k.p.c. Chodzi tu bowiem nie o każde
orzeczenie, które kończy określone postępowanie, lecz tylko takie orzeczenie,
3
którego uprawomocnienie się zamyka drogę prowadzącą do rozstrzygnięcia
spornej kwestii, tj. istoty i całości kwestii spornej poddanej pod osąd. Nie jest zatem
orzeczeniem „kończącym postępowanie w sprawie” rozstrzygnięcie zamykające
jedynie fragment postępowania obejmujący zagadnienie incydentalne (tak np.
ostatnio w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca
2006 r., IV CNP 48/06, OSP 2007, z. 11, poz. 126, s. 781; uzasadnienie
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2007 r., II CNP 133/07,
nieopubl.). Niewątpliwie incydentalny charakter postanowienia Sądu, wydanego na
podstawie art. 123 § 51
prawa upadłościowego z 1934 r., pozwala stwierdzić, że nie
należy ono na pewno do kategorii orzeczeń określonych w art. 4241
§ 1 k.p.c.
Postanowienie Sądu w przedmiocie przyznania syndykowi ostatecznego
wynagrodzenia (art. 123 § 2 prawa upadłościowego z 1934 r.) nie kończyło
postępowania upadłościowego jako całości, ani nawet jego zasadniczych etapów.
Trafnie zauważano w odpowiedzi na skargę, że postanowienie Sądu drugiej
isntanacji, dotyczące ostatecznego wynagrodzenia syndyka, wprawdzie kończy
postępowanie w tej materii, jednak z punktu widzenia całości postępowania
upadłościowego stanowi jedynie postanowienie uboczne, nierozstrzygające co do
istoty sprawy.
Sąd Najwyższy wypowiadał się już w zakresie określenia prawnego
charakteru orzeczeń zapadających w toku postępowania upadłościowego z punktu
widzenia dopuszczalności objęcia ich skargą przewidzianą w art. 4241
§ 1 k.p.c.
Do kategorii orzeczeń „kończących postępowanie w sprawie” w rozumieniu tego
przepisu nie zaliczono, np. postanowienia oddalającego zażalenie na
postanowienie o ogłoszeniu upadłości (postanowienie z dnia 19 stycznia 2006 r.,
II CNP 38/05 OSNC 2006, z. 10, poz. 171), postanowienia sądu oddalającego
zażalenie na postanowienie sędziego komisarza rozstrzygającego w przedmiocie
wyłączenia składników z masy upadłości (postanowienie z dnia 25 stycznia 2006 r.,
V CNP 82/05, nieopubl.), postanowienia wydanego w sprawie sprzeciwu od listy
wierzytelności ustalonej postanowieniem sędziego – komisarza (postanowienie
z dnia 19 stycznia 2007 r., III CNP 63/06, nieopubl.).
Skoro nie przysługuje skarga przewidziana w art. 4241
§ 1 k.p.c.
od postanowienia sądu drugiej instancji oddalającego zażalenie na postanowienie
4
w przedmiocie przyznania Syndykowi ostatecznego wynagrodzenia (art. 123 § 151
prawa upadłościowego z 1934 r.), skargę Syndyka należało odrzucić jako
niedopuszczalną (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
O kosztach postępowania wywołanego wniesieniem skargi orzeczono
stosownie do art. 98 k.p.c. art. 99 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. 1 §§ 6, 13 ust. 5
rozporządzenie MS z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie (..) (Dz.U. nr 163, poz. 1348 ze zm.).

I CNP 86/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia