II BP 23/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II BP 23/09
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski
w sprawie z powództwa C. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w U.
przeciwko M. K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 28 marca 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. Sąd Rejonowy w P. – IV Wydział Pracy –
postanowieniem z 31 stycznia 2008 r. odrzucił apelację pozwanego M. K.,
reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika,
z powodu nieuiszczenia opłaty stałej lub stosunkowej. Na postanowienie zażalił się
pozwany, skarżąc je w całości, wnosząc o jego uchylenie i przyjęcie apelacji do
rozpoznania. Sąd Okręgowy w W. – XII Wydział Pracy – postanowieniem
z 28 marca 2008 r. oddalił zażalenie. Pozwany złożył wniosek o przywrócenie
terminu do wniesienia opłaty od apelacji. Postanowieniem z 28 maja 2008 r. Sąd
Rejonowy w P. – IV Wydział Pracy – oddalił wniosek. Pozwany zażalił się na
powyższe postanowienia. Postanowieniem z 4 sierpnia 2008 r. Sąd Rejonowy
2
zażalenie odrzucił. Pozwany zażalił się na powyższe postanowienie. Sąd Okręgowy
w W. – XII Wydział Pracy – postanowieniem z 9 października 2008 r. zażalenie
oddalił.
Pozwany wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wskazanych
orzeczeń Sądu Okręgowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego
postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie została wyrządzona
szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4241
§ 1 k.p.c.).
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga powinna zawierać: 1) oznaczenie
orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone
w całości lub w części; 2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie; 3)
wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne;
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy; 5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe; 6)
wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem. Ponadto § 2 stanowi,
że skarga powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma
procesowego.
Jak podkreślono w postanowieniu Sądu Najwyższego z 27 października
2005 r., V CNP 23/05, LEX nr 186767, skardze o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jako pismu procesowemu postawione zostały
wysokie wymagania. Skarga ta – podobnie jak skarga kasacyjna – oprócz
warunków formalnych określonych w art. 4245
§ 2 k.p.c. powinna spełniać warunki
należące do istoty skargi (jej treści), które można określić, jak w przypadku skargi
kasacyjnej, mianem jej "cech kreatywnych". Każde z sześciu wymagań z art. 4245
§
1 k.p.c. powinno być wyraźnie wyodrębnione i wypełnione. Brak choćby jednego z
nich powoduje, że skarga jest dotknięta istotną wadą, nienaprawialną w trybie
właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine
3
(postanowienia Sądu Najwyższego z: 19 kwietnia 2007 r., I BP 18/07, Lex nr
489024, 8 stycznia 2008 r., I BP 48/07, Lex nr 442671, 20 listopada 2006 r., I BP
11/06, OSNP 2007, nr 21-22, poz. 319).
Wniesiona skarga nie spełniała większości powołanych wyżej
konstrukcyjnych składników skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia. Przede wszystkim nie wskazano podstaw skargi oraz
ich uzasadnienia, nie wskazano przepisu, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne. Poza tym skarżący nie wnioskował o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem, lecz o uchylenie postanowień Sądu Okręgowego i
przekazanie do ponownego rozpoznania. Już choćby te uchybienia kwalifikują
skargę jako niedopuszczalną.
W związku z powyższym, wniesiona skarga, jako niespełniająca wymagań
z art. 4245
§ 1 podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski
w sprawie z powództwa C. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w U.
przeciwko M. K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 28 marca 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. Sąd Rejonowy w P. – IV Wydział Pracy –
postanowieniem z 31 stycznia 2008 r. odrzucił apelację pozwanego M. K.,
reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika,
z powodu nieuiszczenia opłaty stałej lub stosunkowej. Na postanowienie zażalił się
pozwany, skarżąc je w całości, wnosząc o jego uchylenie i przyjęcie apelacji do
rozpoznania. Sąd Okręgowy w W. – XII Wydział Pracy – postanowieniem
z 28 marca 2008 r. oddalił zażalenie. Pozwany złożył wniosek o przywrócenie
terminu do wniesienia opłaty od apelacji. Postanowieniem z 28 maja 2008 r. Sąd
Rejonowy w P. – IV Wydział Pracy – oddalił wniosek. Pozwany zażalił się na
powyższe postanowienia. Postanowieniem z 4 sierpnia 2008 r. Sąd Rejonowy
2
zażalenie odrzucił. Pozwany zażalił się na powyższe postanowienie. Sąd Okręgowy
w W. – XII Wydział Pracy – postanowieniem z 9 października 2008 r. zażalenie
oddalił.
Pozwany wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wskazanych
orzeczeń Sądu Okręgowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego
postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie została wyrządzona
szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4241
§ 1 k.p.c.).
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga powinna zawierać: 1) oznaczenie
orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone
w całości lub w części; 2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie; 3)
wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne;
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy; 5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe; 6)
wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem. Ponadto § 2 stanowi,
że skarga powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma
procesowego.
Jak podkreślono w postanowieniu Sądu Najwyższego z 27 października
2005 r., V CNP 23/05, LEX nr 186767, skardze o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jako pismu procesowemu postawione zostały
wysokie wymagania. Skarga ta – podobnie jak skarga kasacyjna – oprócz
warunków formalnych określonych w art. 4245
§ 2 k.p.c. powinna spełniać warunki
należące do istoty skargi (jej treści), które można określić, jak w przypadku skargi
kasacyjnej, mianem jej "cech kreatywnych". Każde z sześciu wymagań z art. 4245
§
1 k.p.c. powinno być wyraźnie wyodrębnione i wypełnione. Brak choćby jednego z
nich powoduje, że skarga jest dotknięta istotną wadą, nienaprawialną w trybie
właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine
3
(postanowienia Sądu Najwyższego z: 19 kwietnia 2007 r., I BP 18/07, Lex nr
489024, 8 stycznia 2008 r., I BP 48/07, Lex nr 442671, 20 listopada 2006 r., I BP
11/06, OSNP 2007, nr 21-22, poz. 319).
Wniesiona skarga nie spełniała większości powołanych wyżej
konstrukcyjnych składników skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia. Przede wszystkim nie wskazano podstaw skargi oraz
ich uzasadnienia, nie wskazano przepisu, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne. Poza tym skarżący nie wnioskował o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem, lecz o uchylenie postanowień Sądu Okręgowego i
przekazanie do ponownego rozpoznania. Już choćby te uchybienia kwalifikują
skargę jako niedopuszczalną.
W związku z powyższym, wniesiona skarga, jako niespełniająca wymagań
z art. 4245
§ 1 podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy (art. 4248
§ 1 k.p.c.).