I UZ 109/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I UZ 109/10
POSTANOWIENIE
Dnia 10 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z odwołania C. Spółki Akcyjnej w K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanych: […]
o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 sierpnia 2010 r.,
zażalenia organu rentowego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 19 stycznia 2010 r.,
oddala zażalenie i nie obciąża organu rentowego kosztami
postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2010 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną organu rentowego od wyroku tego Sądu z dnia 18 sierpnia 2009 r. w
sprawie z odwołania C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych przy
udziale zainteresowanych: […] o ustalenie podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenia społeczne. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Apelacyjny
stwierdził, że skoro odwołująca się Spółka żądała ustalenia nieistnienia obowiązku
2
zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne, to sprawa nie należy ani do kategorii
spraw o przyznanie lub wstrzymanie emerytury (renty) ani do spraw o objęcie
obowiązkiem ubezpieczenia społecznego. W związku z tym dopuszczalność skargi
kasacyjnej jest uzależniona od wartości przedmiotu zaskarżenia, która powinna
wynosić co najmniej 10.000 zł. Tymczasem wartość przedmiotu zaskarżenia w
odniesieniu do każdego z zainteresowanych jest niższa od tej kwoty, co oznacza,
że skarga kasacyjna organu rentowego jest niedopuszczalna.
Na to postanowienie organ rentowy wniósł zażalenie, zarzucając naruszenie
art. 3982
§ 1 k.p.c. oraz wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia w
całości. Organ rentowy wywiódł, że w dniu 26 marca 2007 r. wydał decyzję
wymierzającą odwołującej się Spółce składki w łącznej wysokości: na
ubezpieczenia społeczne - 1.796.043 zł, na ubezpieczenie zdrowotne - 416.150,76
zł, na Fundusz Pracy - 134.759,86 zł oraz na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych - 7.479,28 zł. Postępowanie odwoławcze dotyczące tej decyzji nie
zostało jeszcze prawomocnie zakończone przed sądem ubezpieczeń społecznych.
Z kolei, niniejsze postępowanie ma związek z wydaniem przez organ rentowy 510
indywidualnych decyzji skierowanych do poszczególnych pracowników
(zainteresowanych) zatrudnionych przez odwołującą się Spółkę oraz do płatnika
składek, który w latach 2002-2006 wydawał pracownikom okolicznościowe bony
towarowe. Wydanie tych decyzji było podyktowane "względami technicznymi" w
celu zakończenia sporu sądowego dotyczącego odwołania od decyzji z dnia 26
marca 2007 r. Organ rentowy wywiódł, że w tej sytuacji można było przesłać
wszystkim zainteresowanym pracownikom decyzję z dnia 26 marca 2007 r. wraz z
załącznikiem indywidualizującym wysokość składek wymierzonych w odniesieniu
do każdego z nich z tytułu wydanych bonów towarowych. Z tego powodu - zdaniem
organu rentowego - wartość przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego w sprawie
powinna odpowiadać łącznej wysokości składek wymierzonych płatnikowi decyzją z
dnia 26 marca 2007 r.
W odpowiedzi na zażalenie odwołująca się Spółka wniosła o oddalenie
zażalenia i zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Zażalenie jest niezasadne. Zaskarżone postanowienie nie zostało wydane w
sprawie dotyczącej odwołania od decyzji organu rentowego z dnia 26 marca 2007 r.
(sprawa ta - jak podnosi żalący się - nie została jeszcze zakończona prawomocnym
wyrokiem). Rozpoznawane zażalenie zostało wniesione w sprawie, w której organ
rentowy wydał "indywidualne decyzje" ustalające podstawę wymiaru składek
należnych za poszczególnych ubezpieczonych pracowników odwołującej się Spółki.
Sprawy zainicjowane wniesieniem odwołania od tych decyzji są odrębnymi
sprawami cywilnymi. Wartość przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego jest pochodną
wartości przedmiotu sporu i nie może być od niej wyższa (art. 368 § 2 w związku z
art. 39821
k.p.c.). Nie można odnosić wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia) w
niniejszej sprawie do wartości przedmiotu sporu innego postępowania cywilnego
(postępowania wszczętego odwołaniem od decyzji organu rentowego z dnia 26
marca 2007 r.).
Wartość przedmiotu zaskarżenia w rozpoznawanej sprawie jest niższa niż
10.000 zł, co wynika z przedłożonego przez organ rentowy zestawienia różnicy
pomiędzy składkami należnymi (uwzględniającymi wartość bonów towarowych) a
odprowadzonymi przez płatnika (nieuwzględniającymi tej wartości). Skoro sprawa
nie należy do katalogu spraw wymienionych w art. 3982
§ 1 zdanie drugie k.p.c.
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1997 r., II UKN 117/97,
OSNAPiUS 1998 nr 6, poz. 199; z dnia 12 maja 1998 r., II UKN 47/98, OSNAPiUS
1999 nr 10, poz. 355; z dnia 8 grudnia 1998 r., II UKN 351/98, OSNAPiUS 2000 nr
2, poz. 82; z dnia 7 października 1999 r., II UZ 117/99, OSNAPiUS 2001 nr 19, poz.
600; z dnia 18 maja 2000 r., II UZ 38/99, OSNAPiUS 2001 nr 23, poz. 700; z dnia
22 marca 2001 r., II UKN 278/00, OSNAPiUS 2002 nr 24, poz. 608 oraz z dnia 9
października 2002 r., II UZ 94/02, OSNP 2004 nr 6, poz. 107), a wartość
przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego jest niższa niż 10.000 zł, to Sąd Apelacyjny
prawidłowo odrzucił skargę kasacyjną organu rentowego.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na
podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekając o kosztach
postępowania zażaleniowego na mocy art. 102 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z odwołania C. Spółki Akcyjnej w K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanych: […]
o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 sierpnia 2010 r.,
zażalenia organu rentowego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 19 stycznia 2010 r.,
oddala zażalenie i nie obciąża organu rentowego kosztami
postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2010 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną organu rentowego od wyroku tego Sądu z dnia 18 sierpnia 2009 r. w
sprawie z odwołania C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych przy
udziale zainteresowanych: […] o ustalenie podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenia społeczne. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Apelacyjny
stwierdził, że skoro odwołująca się Spółka żądała ustalenia nieistnienia obowiązku
2
zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne, to sprawa nie należy ani do kategorii
spraw o przyznanie lub wstrzymanie emerytury (renty) ani do spraw o objęcie
obowiązkiem ubezpieczenia społecznego. W związku z tym dopuszczalność skargi
kasacyjnej jest uzależniona od wartości przedmiotu zaskarżenia, która powinna
wynosić co najmniej 10.000 zł. Tymczasem wartość przedmiotu zaskarżenia w
odniesieniu do każdego z zainteresowanych jest niższa od tej kwoty, co oznacza,
że skarga kasacyjna organu rentowego jest niedopuszczalna.
Na to postanowienie organ rentowy wniósł zażalenie, zarzucając naruszenie
art. 3982
§ 1 k.p.c. oraz wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia w
całości. Organ rentowy wywiódł, że w dniu 26 marca 2007 r. wydał decyzję
wymierzającą odwołującej się Spółce składki w łącznej wysokości: na
ubezpieczenia społeczne - 1.796.043 zł, na ubezpieczenie zdrowotne - 416.150,76
zł, na Fundusz Pracy - 134.759,86 zł oraz na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych - 7.479,28 zł. Postępowanie odwoławcze dotyczące tej decyzji nie
zostało jeszcze prawomocnie zakończone przed sądem ubezpieczeń społecznych.
Z kolei, niniejsze postępowanie ma związek z wydaniem przez organ rentowy 510
indywidualnych decyzji skierowanych do poszczególnych pracowników
(zainteresowanych) zatrudnionych przez odwołującą się Spółkę oraz do płatnika
składek, który w latach 2002-2006 wydawał pracownikom okolicznościowe bony
towarowe. Wydanie tych decyzji było podyktowane "względami technicznymi" w
celu zakończenia sporu sądowego dotyczącego odwołania od decyzji z dnia 26
marca 2007 r. Organ rentowy wywiódł, że w tej sytuacji można było przesłać
wszystkim zainteresowanym pracownikom decyzję z dnia 26 marca 2007 r. wraz z
załącznikiem indywidualizującym wysokość składek wymierzonych w odniesieniu
do każdego z nich z tytułu wydanych bonów towarowych. Z tego powodu - zdaniem
organu rentowego - wartość przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego w sprawie
powinna odpowiadać łącznej wysokości składek wymierzonych płatnikowi decyzją z
dnia 26 marca 2007 r.
W odpowiedzi na zażalenie odwołująca się Spółka wniosła o oddalenie
zażalenia i zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Zażalenie jest niezasadne. Zaskarżone postanowienie nie zostało wydane w
sprawie dotyczącej odwołania od decyzji organu rentowego z dnia 26 marca 2007 r.
(sprawa ta - jak podnosi żalący się - nie została jeszcze zakończona prawomocnym
wyrokiem). Rozpoznawane zażalenie zostało wniesione w sprawie, w której organ
rentowy wydał "indywidualne decyzje" ustalające podstawę wymiaru składek
należnych za poszczególnych ubezpieczonych pracowników odwołującej się Spółki.
Sprawy zainicjowane wniesieniem odwołania od tych decyzji są odrębnymi
sprawami cywilnymi. Wartość przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego jest pochodną
wartości przedmiotu sporu i nie może być od niej wyższa (art. 368 § 2 w związku z
art. 39821
k.p.c.). Nie można odnosić wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia) w
niniejszej sprawie do wartości przedmiotu sporu innego postępowania cywilnego
(postępowania wszczętego odwołaniem od decyzji organu rentowego z dnia 26
marca 2007 r.).
Wartość przedmiotu zaskarżenia w rozpoznawanej sprawie jest niższa niż
10.000 zł, co wynika z przedłożonego przez organ rentowy zestawienia różnicy
pomiędzy składkami należnymi (uwzględniającymi wartość bonów towarowych) a
odprowadzonymi przez płatnika (nieuwzględniającymi tej wartości). Skoro sprawa
nie należy do katalogu spraw wymienionych w art. 3982
§ 1 zdanie drugie k.p.c.
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1997 r., II UKN 117/97,
OSNAPiUS 1998 nr 6, poz. 199; z dnia 12 maja 1998 r., II UKN 47/98, OSNAPiUS
1999 nr 10, poz. 355; z dnia 8 grudnia 1998 r., II UKN 351/98, OSNAPiUS 2000 nr
2, poz. 82; z dnia 7 października 1999 r., II UZ 117/99, OSNAPiUS 2001 nr 19, poz.
600; z dnia 18 maja 2000 r., II UZ 38/99, OSNAPiUS 2001 nr 23, poz. 700; z dnia
22 marca 2001 r., II UKN 278/00, OSNAPiUS 2002 nr 24, poz. 608 oraz z dnia 9
października 2002 r., II UZ 94/02, OSNP 2004 nr 6, poz. 107), a wartość
przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego jest niższa niż 10.000 zł, to Sąd Apelacyjny
prawidłowo odrzucił skargę kasacyjną organu rentowego.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na
podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekając o kosztach
postępowania zażaleniowego na mocy art. 102 k.p.c.