I BP 6/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-08-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I BP 6/11
POSTANOWIENIE
Dnia 2 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z powództwa L. B.
przeciwko C. Spółce Akcyjnej w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 grudnia 2011 r.,
skargi strony pozwanej o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w P.
z dnia 5 maja 2009 r.,
odrzuca skargę.
UZASADNIENIE
Do niezbędnych, bo należących do konstrukcyjnej istoty, wymagań skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia – stosownie do
art. 4245
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c. – należy między innymi przytoczenie podstaw skargi z
ich uzasadnieniem (pkt 2) oraz wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne (pkt 3). Powyższe, określone w osobnych punktach
przepisu ustanawiającego warunki skargi, wymagania są – każda z nich –
osobnymi warunkami. Podstawy skargi – stosownie do art. 4244
k.p.c. – są bowiem
zarzuconymi naruszeniami prawa materialnego lub przepisów postępowania.
Naruszenia te powinny mieć szczególny charakter, gdyż chodzi tu tylko o takie,
które „spowodowały niezgodność orzeczenia z prawem”. Oprócz uzasadnionych
2
podstaw skargi, skarga musi zatem zawierać „wskazanie przepisu z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne”.
Rozpatrywana skarga wniesiona w imieniu strony pozwanej przez jej
pełnomocniczkę będącą radcą prawnym zawiera – odnoszące się do
materialnoprawnej podstawy skargi – zarzuty: niezastosowania art. 6 k.c. i uznanie,
że roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie, pomimo tego, że nie zostało
ono udowodnione; niewłaściwego zastosowania art. 65 § 1 k.c. przez przyjęcie, że
sam fakt zwracania kosztów najmu przez pracodawcę jest wystarczający do
zasądzenia świadczeń dochodzonych przez pracownika. W ramach podstawy
procesowej skarga zarzuca naruszenie art. 227, art. 232, art. 233 § 1 oraz art. 386
§ 2 k.p.c. O ile, pomimo nieuporządkowanego sposobu przedstawienia
poszczególnych wymagań skargi określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c., można uznać,
że skarga zawiera przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, to trzeba
stwierdzić, że skarga nie zawiera wymaganego w art. 4245
§ 1 pkt 3 wskazania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Obowiązkowi
określonemu w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. nie czyni zadość zawarte w skardze –
wniesionej na podstawie art. 4241
§ 1 k.p.c. – twierdzenie o wydaniu zaskarżonego
wyroku “jako orzeczenia wydanego z naruszeniem podstawowych zasad porządku
prawnego dotyczącego działania Sądów na podstawie i w granicach prawa wraz z
naruszeniem konstytucyjnego prawa do sprawiedliwego sądu – art. 45 ust. 1
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, i rażącym naruszeniem prawa do równego
traktowania przez władze i zakazu dyskryminacji - art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP”.
W twierdzeniu powyższym skarżąca powołuje wyłącznie przesłankę zastosowania
art. 4241
§ 2 k.p.c. zgodnie z którym w wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z
prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub
konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, można także żądać
stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego wyroku sądu pierwszej lub
drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, nawet jeżeli strona nie
skorzystała z przysługujących jej środków prawnych. Ponadto wskazane w skardze
przepisy konstytucyjne, skarżąca odnosi do swojej oceny postępowania
poprzedzającego wydanie zaskarżonego wyroku. Nie ma natomiast w skardze
wskazania przepisu prawa, z którym rozstrzygnięcie sprawy jest niezgodne.
3
Zaskarżony wyrok, poprzez oddalenie apelacji pozwanego, uprawomocnił
orzeczenie Sądu pierwszej instancji zasądzające od pozwanego, na rzecz powoda
określoną kwotę jako należnego świadczenia ze stosunku pracy. W skardze nie
wskazuje się przepisu dotyczącego podstaw zaskarżonego wyroku, nie wskazuje
się przepisu z którym niezgodne jest zasądzone roszczenie i niezgodne jest
oddalenie apelacji pozwanego.
W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd Najwyższy – na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c. – odrzucił skargę niespełniającą wymagań określonych w art. 4245
§
1 pkt 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 2 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z powództwa L. B.
przeciwko C. Spółce Akcyjnej w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 grudnia 2011 r.,
skargi strony pozwanej o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w P.
z dnia 5 maja 2009 r.,
odrzuca skargę.
UZASADNIENIE
Do niezbędnych, bo należących do konstrukcyjnej istoty, wymagań skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia – stosownie do
art. 4245
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c. – należy między innymi przytoczenie podstaw skargi z
ich uzasadnieniem (pkt 2) oraz wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne (pkt 3). Powyższe, określone w osobnych punktach
przepisu ustanawiającego warunki skargi, wymagania są – każda z nich –
osobnymi warunkami. Podstawy skargi – stosownie do art. 4244
k.p.c. – są bowiem
zarzuconymi naruszeniami prawa materialnego lub przepisów postępowania.
Naruszenia te powinny mieć szczególny charakter, gdyż chodzi tu tylko o takie,
które „spowodowały niezgodność orzeczenia z prawem”. Oprócz uzasadnionych
2
podstaw skargi, skarga musi zatem zawierać „wskazanie przepisu z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne”.
Rozpatrywana skarga wniesiona w imieniu strony pozwanej przez jej
pełnomocniczkę będącą radcą prawnym zawiera – odnoszące się do
materialnoprawnej podstawy skargi – zarzuty: niezastosowania art. 6 k.c. i uznanie,
że roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie, pomimo tego, że nie zostało
ono udowodnione; niewłaściwego zastosowania art. 65 § 1 k.c. przez przyjęcie, że
sam fakt zwracania kosztów najmu przez pracodawcę jest wystarczający do
zasądzenia świadczeń dochodzonych przez pracownika. W ramach podstawy
procesowej skarga zarzuca naruszenie art. 227, art. 232, art. 233 § 1 oraz art. 386
§ 2 k.p.c. O ile, pomimo nieuporządkowanego sposobu przedstawienia
poszczególnych wymagań skargi określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c., można uznać,
że skarga zawiera przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, to trzeba
stwierdzić, że skarga nie zawiera wymaganego w art. 4245
§ 1 pkt 3 wskazania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Obowiązkowi
określonemu w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. nie czyni zadość zawarte w skardze –
wniesionej na podstawie art. 4241
§ 1 k.p.c. – twierdzenie o wydaniu zaskarżonego
wyroku “jako orzeczenia wydanego z naruszeniem podstawowych zasad porządku
prawnego dotyczącego działania Sądów na podstawie i w granicach prawa wraz z
naruszeniem konstytucyjnego prawa do sprawiedliwego sądu – art. 45 ust. 1
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, i rażącym naruszeniem prawa do równego
traktowania przez władze i zakazu dyskryminacji - art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP”.
W twierdzeniu powyższym skarżąca powołuje wyłącznie przesłankę zastosowania
art. 4241
§ 2 k.p.c. zgodnie z którym w wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z
prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub
konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, można także żądać
stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego wyroku sądu pierwszej lub
drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, nawet jeżeli strona nie
skorzystała z przysługujących jej środków prawnych. Ponadto wskazane w skardze
przepisy konstytucyjne, skarżąca odnosi do swojej oceny postępowania
poprzedzającego wydanie zaskarżonego wyroku. Nie ma natomiast w skardze
wskazania przepisu prawa, z którym rozstrzygnięcie sprawy jest niezgodne.
3
Zaskarżony wyrok, poprzez oddalenie apelacji pozwanego, uprawomocnił
orzeczenie Sądu pierwszej instancji zasądzające od pozwanego, na rzecz powoda
określoną kwotę jako należnego świadczenia ze stosunku pracy. W skardze nie
wskazuje się przepisu dotyczącego podstaw zaskarżonego wyroku, nie wskazuje
się przepisu z którym niezgodne jest zasądzone roszczenie i niezgodne jest
oddalenie apelacji pozwanego.
W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd Najwyższy – na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c. – odrzucił skargę niespełniającą wymagań określonych w art. 4245
§
1 pkt 3 k.p.c.