I PZ 25/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-08-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I PZ 25/11
POSTANOWIENIE
Dnia 8 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący)
.SSN Beata Gudowska
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa A. R.
przeciwko Instytutowi Centrum Zdrowia Matki Polki w Ł.
o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 grudnia 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie zawarte w wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł.
z dnia 19 maja 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Zawartym w wyroku z dnia 19 maja 2011 r. - w sprawie o: 1. przywrócenie do
pracy oraz 2. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy - postanowieniem
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł. zasądził od A. R. na
rzecz pozwanej kwotę 1.410 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za
drugą instancję.
Powyższe postanowienie powód zaskarżył zażaleniem zarzucając
naruszenie przepisów prawa materialnego § 13 ust. 1 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1
i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
2
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), w związku z
art. 98 § 1 i 2 oraz art. 99 k.p.c., poprzez jego błędne zastosowanie, pomimo braku
przesłanek. Powód wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez
obniżenie zasądzonych od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym z kwoty 1.410 zł do kwoty
60 zł oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według
norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W niniejszej sprawie powód pozwem dochodził dwóch roszczeń, o
przywrócenie do pracy oraz o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.
Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2010 r. Sąd Rejonowy - Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Ł. oddalił powództwo. Na skutek apelacji powoda Sąd Okręgowy –
Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ł. wyrokiem z dnia 19 maja 2011 r. oddalił
apelację.
Z brzmienia interpretowanych przepisów (§ 12 ust. 1 pkt 1 i § 12 ust. 1 pkt 2
rozporządzenia) wynika rozdzielność i zakres przedmiotowej regulacji. W § 12 ust.
1 pkt 1 rozporządzenia określone zostały stawki minimalne opłaty za prowadzenie
spraw o „nawiązanie umowy o pracę, uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za
bezskuteczne, przywrócenie do pracy lub ustalenie sposobu ustania stosunku
pracy”. Od kategorii spraw z zakresu prawa pracy określonych w § 12 ust. 1 pkt 1
rozporządzenia z 28 września 2002 r., w odrębnych uregulowaniach, zostały
wyłączone sprawy o wynagrodzenie za pracę i sprawy o odszkodowanie.
Mając na uwadze, że powód dochodził dwóch roszczeń, pierwszego z art. 56
§ 1 k.p. (o przywrócenie do pracy), co do którego, zgodnie z powołanym
rozporządzeniem ma zastosowanie § 12 ust. 1 pkt 1 oraz drugiego z art. 57 k.p. (o
wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy), co do którego, zgodnie z
powołanym rozporządzenia ma zastosowanie § 12 ust. 1 pkt 2 - Sąd Najwyższy
doszedł do wniosku, że nie zachodziła sytuacja przedstawiona przez powoda w
3
zażaleniu, a polegająca na przyznaniu stawek minimalnych za prowadzenie spraw,
w których pracownik dochodzi przywrócenia do pracy (§ 12 ust 1 pkt 1
rozporządzenia) i zarazem potraktowanie takiego samego rodzaju spraw
odmiennie, ze względu na możliwość zasadzenia alternatywnego roszczenia w
postaci odszkodowania (§ 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia). W niniejszej sprawie
drugie roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie było
roszczeniem alternatywnym w stosunku do roszczenia o przywrócenie do pracy.
Roszczenie to przewidziane w art. 57 k.p. aktualizuje się po przywróceniu do pracy
i podjęciu jej przez pracownika. W niniejszej sprawie powód takie roszczenie
skonkretyzował obok roszczenia o przywrócenie do pracy w tym samym pozwie.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy prawidłowo zasądził kwotę 60 zł
odnośnie roszczenia o przywrócenie do pracy oraz kwotę 1.350 zł odnośnie
roszczenia o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Kwota 1.350 zł
stanowiąca 75% stawki obliczonej na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia od
wartości wynagrodzenia będącego przedmiotem sprawy (3.600zł/75%=2.700),
następnie pomniejszona zgodnie z § 13 ust. 1 o 50% (2.700/50%=1.350). Z kolei
suma zasądzanych przez Sąd Okręgowy kwot, od wskazanych w pozwie roszczeń,
czyniła kwotę 1.410 zł.
Z powyższych względów nie było uzasadnione w niniejszej sprawie ustalenie
wysokości przedmiotowej opłaty na innych zasadach niż wskazane w § 12 ust. 1
pkt 1 i 2 powołanego rozporządzenia, zatem na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w
związku z art. 39814
k.p.c. należało orzec jak w sentencji postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący)
.SSN Beata Gudowska
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa A. R.
przeciwko Instytutowi Centrum Zdrowia Matki Polki w Ł.
o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 grudnia 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie zawarte w wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł.
z dnia 19 maja 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Zawartym w wyroku z dnia 19 maja 2011 r. - w sprawie o: 1. przywrócenie do
pracy oraz 2. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy - postanowieniem
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł. zasądził od A. R. na
rzecz pozwanej kwotę 1.410 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za
drugą instancję.
Powyższe postanowienie powód zaskarżył zażaleniem zarzucając
naruszenie przepisów prawa materialnego § 13 ust. 1 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1
i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
2
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), w związku z
art. 98 § 1 i 2 oraz art. 99 k.p.c., poprzez jego błędne zastosowanie, pomimo braku
przesłanek. Powód wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez
obniżenie zasądzonych od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym z kwoty 1.410 zł do kwoty
60 zł oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według
norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W niniejszej sprawie powód pozwem dochodził dwóch roszczeń, o
przywrócenie do pracy oraz o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.
Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2010 r. Sąd Rejonowy - Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Ł. oddalił powództwo. Na skutek apelacji powoda Sąd Okręgowy –
Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ł. wyrokiem z dnia 19 maja 2011 r. oddalił
apelację.
Z brzmienia interpretowanych przepisów (§ 12 ust. 1 pkt 1 i § 12 ust. 1 pkt 2
rozporządzenia) wynika rozdzielność i zakres przedmiotowej regulacji. W § 12 ust.
1 pkt 1 rozporządzenia określone zostały stawki minimalne opłaty za prowadzenie
spraw o „nawiązanie umowy o pracę, uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za
bezskuteczne, przywrócenie do pracy lub ustalenie sposobu ustania stosunku
pracy”. Od kategorii spraw z zakresu prawa pracy określonych w § 12 ust. 1 pkt 1
rozporządzenia z 28 września 2002 r., w odrębnych uregulowaniach, zostały
wyłączone sprawy o wynagrodzenie za pracę i sprawy o odszkodowanie.
Mając na uwadze, że powód dochodził dwóch roszczeń, pierwszego z art. 56
§ 1 k.p. (o przywrócenie do pracy), co do którego, zgodnie z powołanym
rozporządzeniem ma zastosowanie § 12 ust. 1 pkt 1 oraz drugiego z art. 57 k.p. (o
wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy), co do którego, zgodnie z
powołanym rozporządzenia ma zastosowanie § 12 ust. 1 pkt 2 - Sąd Najwyższy
doszedł do wniosku, że nie zachodziła sytuacja przedstawiona przez powoda w
3
zażaleniu, a polegająca na przyznaniu stawek minimalnych za prowadzenie spraw,
w których pracownik dochodzi przywrócenia do pracy (§ 12 ust 1 pkt 1
rozporządzenia) i zarazem potraktowanie takiego samego rodzaju spraw
odmiennie, ze względu na możliwość zasadzenia alternatywnego roszczenia w
postaci odszkodowania (§ 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia). W niniejszej sprawie
drugie roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie było
roszczeniem alternatywnym w stosunku do roszczenia o przywrócenie do pracy.
Roszczenie to przewidziane w art. 57 k.p. aktualizuje się po przywróceniu do pracy
i podjęciu jej przez pracownika. W niniejszej sprawie powód takie roszczenie
skonkretyzował obok roszczenia o przywrócenie do pracy w tym samym pozwie.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy prawidłowo zasądził kwotę 60 zł
odnośnie roszczenia o przywrócenie do pracy oraz kwotę 1.350 zł odnośnie
roszczenia o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Kwota 1.350 zł
stanowiąca 75% stawki obliczonej na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia od
wartości wynagrodzenia będącego przedmiotem sprawy (3.600zł/75%=2.700),
następnie pomniejszona zgodnie z § 13 ust. 1 o 50% (2.700/50%=1.350). Z kolei
suma zasądzanych przez Sąd Okręgowy kwot, od wskazanych w pozwie roszczeń,
czyniła kwotę 1.410 zł.
Z powyższych względów nie było uzasadnione w niniejszej sprawie ustalenie
wysokości przedmiotowej opłaty na innych zasadach niż wskazane w § 12 ust. 1
pkt 1 i 2 powołanego rozporządzenia, zatem na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w
związku z art. 39814
k.p.c. należało orzec jak w sentencji postanowienia.