Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 127/13
POSTANOWIENIE
Dnia 25 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie z powództwa W. O.
przeciwko Skarbowi Państwa - Wojewodzie M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 października 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 października 2012 r.
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i nie obciąża powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Powód W. O. we wniesionej skardze kasacyjnej od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 12 października 2012 r. wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania
oparł na przesłance wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 1, 2 i 4 k.p.c. Szczegółowa
analiza uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie
pozwala na stwierdzenie, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne,
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawa budzących poważne wątpliwości oraz
aby skarga powoda była oczywiście uzasadniona. Brak potrzeby ponownego
zajmowania stanowiska przez Sąd Najwyższy w sprawie wykładni art. 16 § 1 k.p.a.,
w brzmieniu jakie miała ona do dnia 11 kwietnia 2001 r. Dopiero nowelizacja tego
przepisu ustawą z dnia 2 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania
administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi (Dz. U. Nr 6, poz. 18) otworzyła drogę dla uznania za ostateczną
ponownej decyzji wydanej na skutek złożenia wniosku o ponowne rozpoznanie
sprawy. Wykładania tego przepisu, w jego brzmieniu do 11 kwietnia 2001 r.,
zawarta w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2008 r., V CSK 2004/08
(OSNC D/2009/94) nie nasuwa wątpliwości. Wspomniana nowelizacja zrównała
skutki złożenia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy ze skutkami odwołania i
3
przesądziła, że złożenie takiego wniosku prowadzi do tego, iż decyzja wydana na
skutek ponownego rozpoznania sprawy ma przymiot decyzji ostatecznej. Wbrew
stanowisku prezentowanemu w skardze kasacyjnej nowelizacja ta potwierdziła więc,
że wcześniej decyzja wydana na skutek wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy
nie mogła być traktowana jako decyzja ostateczna. W tej sytuacji brak podstaw do
uznania, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona, zważywszy ponadto, że
Sąd II instancji przekonywująco uzasadnił swoje stanowisko co do braku podstaw
dla stosowania w niniejszej sprawie art. 5 k.c. Wskazać należy, że nie zachodzi
również nieważność postępowania, którą Sąd Najwyższy bierze pod rozwagę -
w granicach zaskarżenia - z urzędu (art. 39813
§ 1 k.p.c.).
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
Biorąc pod uwagę złożony charakter sprawy oraz sytuację materialną
powoda, Sąd Najwyższy orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego na
podstawie art. 102 art. w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.

I CSK 127/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia