I CZ 104/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZ 5/06 I CZ 23/96
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 104/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
SSN Agnieszka Piotrowska
w sprawie ze skargi M. T. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnych
orzeczeń Sądu Okręgowego w W.
z dnia 20 kwietnia 2005 r., oraz z dnia 8 maja 2008 r.,
wydanych
w sprawie z powództwa M. T.
przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń S.A. w W.
i Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń Życie S.A. w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 18 grudnia 2013 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 17 września 2012 r.,
oddala zażalenie;
przyznaje radcy prawnemu M. S. (Kancelaria
w W.) od Skarbu Państwa (Sąd Apelacyjny) kwotę 5 400 (pięć
tysięcy czterysta) zł podwyższoną o stawkę podatku od towarów
i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
skarżącej M. T.
w postępowaniu zażaleniowym.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z 17 września 2012 r. odrzucił skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnych orzeczeń tego Sądu, a to ze
względu na jej niedopuszczalność, gdyż została wniesiona osobiście przez
skarżącą.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła zażalenie, domagając
się jego uchylenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przymus adwokacko-radcowski przewidziany w art. 871
§ 1 k.p.c. dotyczy
każdego postępowania przed Sądem Najwyższym, a więc także zainicjowanego
skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu.
Skutki niezachowania przymusu adwokacko-radcowskiego reguluje ogólnie art. 130
§ 5 k.p.c., a w odniesieniu do środków zaskarżenia objętych przymusem, w tym
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu
obowiązują unormowania szczególne, przewidujące odrzucenie tych środków (zob.
np. art. 4246
§ 3 k.p.c.).
W myśl utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego sporządzenie
wskazanej skargi osobiście przez stronę pozbawioną tzw. zdolności postulacyjnej
jest dotknięte brakiem nieusuwalnym (zob. postanowienie SN z dnia 14 stycznia
1997 r., I CZ 23/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 77) i powoduje konieczność
odrzucenia takiej skargi a limine jako niedopuszczalnej, a zatem - czego nie
dostrzega skarżąca w swoim zażaleniu - bez wzywania do usunięcia tego braku
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2006 r. III CZ 5/06,
niepubl.). Oznacza to, że bezprzedmiotowa jest argumentacja skarżącej
ukierunkowana na wykazanie, że przed odrzuceniem skargi rzeczą Sądu było
rozpoznanie jej wniosku o ustanowienie adwokata (lub radcy prawnego) z urzędu.
Skoro bowiem chodzi o nieusuwalny brak skargi, to ewentualne ustanowienie
adwokata z urzędu nie mogłoby zmienić charakteru tego braku.
3
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art.
39814
k.p.c. oddalił zażalenie.
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu
w postępowaniu przed Sądem Najwyższym orzeczono na podstawie przepisu § 15
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. sprawie opłat
za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
SSN Agnieszka Piotrowska
w sprawie ze skargi M. T. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnych
orzeczeń Sądu Okręgowego w W.
z dnia 20 kwietnia 2005 r., oraz z dnia 8 maja 2008 r.,
wydanych
w sprawie z powództwa M. T.
przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń S.A. w W.
i Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń Życie S.A. w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 18 grudnia 2013 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 17 września 2012 r.,
oddala zażalenie;
przyznaje radcy prawnemu M. S. (Kancelaria
w W.) od Skarbu Państwa (Sąd Apelacyjny) kwotę 5 400 (pięć
tysięcy czterysta) zł podwyższoną o stawkę podatku od towarów
i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
skarżącej M. T.
w postępowaniu zażaleniowym.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z 17 września 2012 r. odrzucił skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnych orzeczeń tego Sądu, a to ze
względu na jej niedopuszczalność, gdyż została wniesiona osobiście przez
skarżącą.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła zażalenie, domagając
się jego uchylenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przymus adwokacko-radcowski przewidziany w art. 871
§ 1 k.p.c. dotyczy
każdego postępowania przed Sądem Najwyższym, a więc także zainicjowanego
skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu.
Skutki niezachowania przymusu adwokacko-radcowskiego reguluje ogólnie art. 130
§ 5 k.p.c., a w odniesieniu do środków zaskarżenia objętych przymusem, w tym
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu
obowiązują unormowania szczególne, przewidujące odrzucenie tych środków (zob.
np. art. 4246
§ 3 k.p.c.).
W myśl utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego sporządzenie
wskazanej skargi osobiście przez stronę pozbawioną tzw. zdolności postulacyjnej
jest dotknięte brakiem nieusuwalnym (zob. postanowienie SN z dnia 14 stycznia
1997 r., I CZ 23/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 77) i powoduje konieczność
odrzucenia takiej skargi a limine jako niedopuszczalnej, a zatem - czego nie
dostrzega skarżąca w swoim zażaleniu - bez wzywania do usunięcia tego braku
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2006 r. III CZ 5/06,
niepubl.). Oznacza to, że bezprzedmiotowa jest argumentacja skarżącej
ukierunkowana na wykazanie, że przed odrzuceniem skargi rzeczą Sądu było
rozpoznanie jej wniosku o ustanowienie adwokata (lub radcy prawnego) z urzędu.
Skoro bowiem chodzi o nieusuwalny brak skargi, to ewentualne ustanowienie
adwokata z urzędu nie mogłoby zmienić charakteru tego braku.
3
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art.
39814
k.p.c. oddalił zażalenie.
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu
w postępowaniu przed Sądem Najwyższym orzeczono na podstawie przepisu § 15
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. sprawie opłat
za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
jw