IV KO 14/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-08-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KO 14/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy (przewodniczący)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)
w sprawie K. B.
oskarżonego o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu,
w dniu 13 marca 2014 r.,
wystąpienia Sądu Rejonowego w R.,
z dnia 12 lutego 2014 r.,
w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi
równorzędnemu,
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w T.
UZASADNIENIE
Do Sądu Rejonowego w R. – jako właściwego miejscowo i rzeczowo –
wpłynął prywatny akt oskarżenia przeciwko K. B. o czyn z art. 212 § 1 k.k.
Postanowieniem z dnia 12 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy w R. wystąpił, w
trybie art. 37 k.p.k., do Sądu Najwyższego z wnioskiem o przekazanie niniejszej
sprawy innemu sądowi równorzędnemu z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że oskarżony K. B. do dnia 11 marca 2004
2
roku zatrudniony był w Sądzie Rejonowym w R. jako sędzia, co może stwarzać
przekonanie o braku warunków do obiektywnego rozpoznania niniejszej sprawy.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego w R. zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że przekazanie sprawy innemu
równorzędnemu sądowi w trybie art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy, zaś
odstąpienie od zasady rozpoznania sprawy przez sąd miejscowo właściwy może
nastąpić tylko w razie zaistnienia sytuacji jednoznacznie świadczącej o tym, że
pozostawienie sprawy w gestii tego sądu sprzeciwiałoby się dobru wymiaru
sprawiedliwości. Jest to kryterium podstawowe, zaś przepis art. 37 k.p.k. nie może
podlegać wykładni rozszerzającej.
Po zapoznaniu się z przedstawionymi aktami sprawy należy stwierdzić, że
wniosek Sądu Rejonowego w R. zasługuje na uwzględnienie. Oczywistym jest, że
przekonanie o braku możliwości do obiektywnego rozpoznania sprawy przez sąd
miejscowo właściwy musi być oparte na racjonalnych i rzeczywistych przesłankach.
W realiach niniejszej sprawy zasadnie w swoim wystąpieniu Sąd Rejonowy w R.
wskazał, że oskarżony był zatrudniony w tym Sądzie jako sędzia, a pracują w nim
także – jego żona i była żona. Wynikające stąd kontakty z sędziami oraz
pracownikami tego Sądu Rejonowego oraz przełożonego Sądu Okręgowego,
mogą w subiektywnym społecznym odczuciu wywoływać wątpliwości co do braku
warunków do obiektywnego rozpoznania przedmiotowej sprawy. To zaś upoważnia
do stwierdzenia, że w niniejszej sprawie dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga
przekazania sprawy do rozpoznania innemu sadowi równorzędnemu.
Z tych względów orzeczono jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy (przewodniczący)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)
w sprawie K. B.
oskarżonego o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu,
w dniu 13 marca 2014 r.,
wystąpienia Sądu Rejonowego w R.,
z dnia 12 lutego 2014 r.,
w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi
równorzędnemu,
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w T.
UZASADNIENIE
Do Sądu Rejonowego w R. – jako właściwego miejscowo i rzeczowo –
wpłynął prywatny akt oskarżenia przeciwko K. B. o czyn z art. 212 § 1 k.k.
Postanowieniem z dnia 12 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy w R. wystąpił, w
trybie art. 37 k.p.k., do Sądu Najwyższego z wnioskiem o przekazanie niniejszej
sprawy innemu sądowi równorzędnemu z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że oskarżony K. B. do dnia 11 marca 2004
2
roku zatrudniony był w Sądzie Rejonowym w R. jako sędzia, co może stwarzać
przekonanie o braku warunków do obiektywnego rozpoznania niniejszej sprawy.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego w R. zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że przekazanie sprawy innemu
równorzędnemu sądowi w trybie art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy, zaś
odstąpienie od zasady rozpoznania sprawy przez sąd miejscowo właściwy może
nastąpić tylko w razie zaistnienia sytuacji jednoznacznie świadczącej o tym, że
pozostawienie sprawy w gestii tego sądu sprzeciwiałoby się dobru wymiaru
sprawiedliwości. Jest to kryterium podstawowe, zaś przepis art. 37 k.p.k. nie może
podlegać wykładni rozszerzającej.
Po zapoznaniu się z przedstawionymi aktami sprawy należy stwierdzić, że
wniosek Sądu Rejonowego w R. zasługuje na uwzględnienie. Oczywistym jest, że
przekonanie o braku możliwości do obiektywnego rozpoznania sprawy przez sąd
miejscowo właściwy musi być oparte na racjonalnych i rzeczywistych przesłankach.
W realiach niniejszej sprawy zasadnie w swoim wystąpieniu Sąd Rejonowy w R.
wskazał, że oskarżony był zatrudniony w tym Sądzie jako sędzia, a pracują w nim
także – jego żona i była żona. Wynikające stąd kontakty z sędziami oraz
pracownikami tego Sądu Rejonowego oraz przełożonego Sądu Okręgowego,
mogą w subiektywnym społecznym odczuciu wywoływać wątpliwości co do braku
warunków do obiektywnego rozpoznania przedmiotowej sprawy. To zaś upoważnia
do stwierdzenia, że w niniejszej sprawie dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga
przekazania sprawy do rozpoznania innemu sadowi równorzędnemu.
Z tych względów orzeczono jak na wstępie.