Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 78/14
POSTANOWIENIE
Dnia 4 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2014 r.
sprawy M. B.
skazanego z art. 278 § 1 kk i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 8 listopada 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 18 czerwca 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego M. B.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 18 czerwca 2013 r. oskarżony M.B.
został uznany za winnego przestępstw wyczerpujących znamiona czynów
opisanych w:
- art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k.
skazany na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w
wysokości 50 stawek dziennych w kwocie po 20 zł;
2
- art. 53 pkt 3 ustawy z 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie i art. 278 §
1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art.
11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k. skazany na karę 5 miesięcy pozbawienia
wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych w kwocie po 20
zł;
- art. 53 pkt 5 ustawy – Prawo łowieckie i art. 35 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia
1997 r. o ochronie zwierząt i art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na
podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k. skazany
na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 80
stawek dziennych w kwocie po 20 zł;
- art. 53 pkt 3 ustawy – Prawo łowieckie i za to na podstawie art. 53 pkt 3
ustawy – Prawo łowieckie i art. 33 § 2 i 3 k.k. skazany na karę 4 miesięcy
pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych w
kwocie po 20 zł;
- art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to skazany na
karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;
- art. 245 k.k. i za to skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. skazanemu w miejsce powyższych
kar jednostkowych wymierzono karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,
której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 3 lat próby oraz karę łączną
grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych w kwocie po 20 zł.
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 8 listopada 2013 rpo rozpoznaniu
apelacji utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy skazanego
za oczywiście bezzasadną.
W kasacji od tego wyroku obrońca skazanego wskazał na zaistnienie w
sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k. w postaci
nienależytej obsady sądu wynikającej z rozstrzygnięcia sprawy przez sędziego,
który nie posiadał ku temu stosownego umocowania pochodzącego bezpośrednio
od Ministra Sprawiedliwości.
Wskazując na powyższy zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do
ponownego rozpoznania.
3
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Oczywiście bezpodstawny jest podnoszony w kasacji zarzut wskazujący na
zaistnienie w sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej w postaci nienależytej
obsady sądu. Nota bene skarżący formułuje go wadliwie, przywołując art. 439 § 1
pkt 1 k.p.k., który stanowi odrębną bezwzględną przyczynę odwoławczą wynikającą
z udziału w wydawaniu orzeczenia osoby nieuprawnionej lub niezdolnej do
orzekania, bądź podlegającej wyłączeniu na podstawie art. 40 k.p.k. Jedynie na
marginesie wypada zauważyć, że takie naruszenie nie miało w sprawie miejsca.
Skarżący uzasadniając zarzut kasacji powołał się na stanowisko wyrażone w
uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z 17 lipca 2013 r., III CZP 46/13. Należy
jednak wskazać, że Sąd Najwyższy w dniu 28 stycznia 2014 r. (BSA-I-4110-4/13) w
pełnym składzie podjął uchwałę, w której co prawda podtrzymał dotychczasowe
stanowisko, iż w wydaniu decyzji o przeniesieniu sędziego na inne miejsce
służbowe na podstawie art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27
lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych Minister Sprawiedliwości nie
może być zastąpiony przez sekretarza ani podsekretarza stanu, lecz równocześnie
zaznaczył, iż wykładnia dokonana w uchwale wiąże od chwili jej podjęcia. Oznacza
to, że decyzje o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe wydane w
zastępstwie Ministra Sprawiedliwości przez Sekretarza lub Podsekretarza Stanu
przed datą podjęcia przywołanej uchwały, nie podlegają zakwestionowaniu. Nie
wpływają zatem na umocowanie sędziego do orzekania w sądzie, do którego taką
decyzją został przeniesiony. Wynika stąd, że o zaistnieniu bezwzględnej przyczyny
odwoławczej w postaci nienależytej obsady sądu (art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.), czy też
w postaci udziału w orzekaniu osoby nieuprawnionej (art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k.), w
niniejszej sprawie nie może być mowy. Decyzja o przeniesieniu na inne miejsce
służbowe sędziego, który wydał w sprawie wyrok skazujący, została bowiem
wydana przed podjęciem wymienionej uchwały (BSA-I-4110-4/13).
W tym stanie rzeczy kasacja obrońcy skazanego, jako oczywiście
bezzasadna, podlegała oddaleniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
4
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 636 § 1
k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.