Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 96/14
POSTANOWIENIE
Dnia 4 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2014 r.
sprawy M. B.
skazanego z art. 280 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 21 października 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w
M.
z dnia 21 czerwca 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego M. B.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w M. z dnia 21 czerwca 2013 r. oskarżony M.
B. został uznany za winnego przestępstw wyczerpujących znamiona czynów
opisanych w:
- art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na
podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazany na karę 3 lat i 2 miesięcy
pozbawienia wolności;
2
- art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to
skazany na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. skazanemu w miejsce powyższych
kar jednostkowych wymierzono karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 21 października 2013 r., po
rozpoznaniu apelacji utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje
obrońców skazanego za oczywiście bezzasadne.
W kasacji od tego wyroku obrońca skazanego zarzucił rażące naruszenie
art. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k.
Wskazując na powyższy zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do
ponownego rozpoznania.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
W myśl art. 519 k.p.k. kasacja może być wniesiona od wyroku sądu
odwoławczego kończącego postępowanie. Rażącym naruszeniem prawa, o którym
mowa w art. 523 § 1 k.p.k. musi zatem być dotknięte orzeczenie tego sądu, a nie
sądu pierwszej instancji. Nadzwyczajny środek zaskarżenia wniesiony przez
obrońcę skazanego jedynie pozornie czyni zadość powyższemu warunkowi, gdyż
sformułowany w nim zarzut adresowany jest w rzeczywistości do wyroku Sądu
pierwszej instancji. Intencją autora kasacji było zatem spowodowanie, aby Sąd
kasacyjny ponownie dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i w jej
wyniku zakwestionował prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne. To zaś jest
niedopuszczalne na etapie postępowania kasacyjnego, gdyż nie jest rolą Sądu
Najwyższego ponowne rozpoznawanie zarzutów apelacji (zob. m.in. Sąd
Najwyższy w wyroku z 6 września 1996 r., II KKN 63/96).
Nieuprawnione jest stawianie Sądowi odwoławczemu zarzutu naruszenia art.
7 k.p.k. Przemawiają za tym następujące argumenty. Po pierwsze, skoro Sąd
Okręgowy nie przeprowadzał w postępowaniu odwoławczym dowodów, ani też nie
dokonał odmiennej oceny żadnego z przeprowadzonych dowodów, i nie czynił
3
własnych ustaleń faktycznych, nie mógł dopuścić się obrazy art. 7 k.p.k. (zob.
postanowienia Sądu Najwyższego: z 5 sierpnia 2003 r., III KK 11/03; z 13 czerwca
2007 r., V KK 161/07). Naruszenie reguł dowodowych określonych w tym przepisie
jest możliwe przez sąd odwoławczy tylko wówczas, gdy sąd ten ocenia dowody
przeprowadzone w instancji odwoławczej, natomiast wówczas gdy tenże sąd
weryfikuje ocenę dokonaną przez sąd meriti, należy w skardze kasacyjnej, w istocie,
wykazać wadliwość argumentacji sądu odwoławczego w zakresie takiej oceny, albo
też brak takiej argumentacji (art. 457 § 3 k.p.k.), czego skarżący w rzeczywistości
nie uczynił.
Po drugie, Sąd Okręgowy przeważającą część swych rozważań poświęcił
zarzutom dotyczącym oceny zgromadzonych w sprawie dowodów dokonanej przez
sąd meriti analizując te kwestię szczegółowo i dogłębnie. Argumentacja Sądu
odwoławczego w tej materii jest obszerna, a zaprezentowane stanowisko w pełni
prawidłowe. W żadnym zakresie nie są zatem trafne argumenty podważające
wiarygodność zeznań świadków: […], a także sposób identyfikacji sprawcy. Ocena
tych dowodów w odniesieniu do realiów sprawy została dokonana w sposób
rzetelny i wyczerpujący, i jako taka została zaaprobowana przez Sąd Okręgowy.
Wymienieni świadkowie konsekwentnie wskazywali skazanego jako sprawcę, stąd
wadliwości czynności okazania nie dyskwalifikują dokonanej identyfikacji sprawcy,
nie podważają także wiarygodności zeznań tych świadków.
Sprawstwo skazanego co do obu zarzucanych mu czynów zostało ustalone
w sposób jednoznaczny i prawidłowy. Konkluzji tej nie podważają przytaczane
przez skarżącego dowody przeciwne, gdyż trafnie wskazano, że są one
niewiarygodne z uwagi na ich wewnętrzną niespójność. Oczywiście błędnie przez
autora kasacji odczytywane są również wnioski z opinii kryminalistycznych. Fakt, iż
nie potwierdzają one sprawstwa skazanego nie oznacza, iż należy je wykluczyć,
skoro inne wiarygodne dowody wprost za sprawstwem przemawiają.
Po trzecie należy dostrzec, że argumentacja kasacji ma charakter
polemiczny i jako taka nie może prowadzić do skutecznego podważenia stanowiska
Sądu odwoławczego. Skarżący ograniczył się bowiem do wysnuwania z tych
samych okoliczności odmiennych wniosków. To zaś w żaden sposób nie podważa
trafności oceny dokonanej przez sąd drugiej instancji.
4
Jako oczywiście bezzasadny należało ocenić również zarzut kasacji
wskazujący na naruszenie art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. Sąd odwoławczy
wnikliwie odniósł się do wszystkich zarzutów oraz wniosków apelacji i zasadnie nie
stwierdził naruszenia przywołanych w niej przepisów. Ponadto skarżący nie
wykazał na czym miało polegać „pozostawienia poza rozpoznaniem” części
zarzutów apelacji. Analiza argumentacji Sądu odwoławczego pozwala stwierdzić,
że żaden z nich nie został pominięty, a stanowisko Sądu w stosunku do każdego z
zarzutów jest oczywiste.
W tym stanie rzeczy pozostaje stwierdzić, że kasacja obrońcy skazanego,
jako oczywiście bezzasadna, podlegała oddaleniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 636 § 1
k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.