Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 56/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 czerwca 2014 r.,
sprawy A. K.
skazanego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w L.
z dnia 16 października 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 2 kwietnia 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego A. K.
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w L., wyrokiem z dnia 16 października 2013 r. w
sprawie …784/13, utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w L. z dnia 2 kwietnia
2013 r. wydany w sprawie … 107/12, którym A. K. za czyny zakwalifikowane z art.
286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. oraz z art. 244 k.k. skazany
został na karę łączną dwóch lat i trzech miesięcy pozbawienia wolności.
2
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego w L., kasację na korzyść
skazanego A. K. wniósł jego obrońca i, zarzucając „rażące naruszenie prawa, które
mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie naruszenie prawa
procesowego: - art. 5 § 2 k.p.k. przez zaabsorbowanie do prawomocnego wyroku
rozstrzygnięcia – dokonanego przez Sąd I instancji, dotyczącego niedającej się
usunąć wątpliwości co do tego, czy oskarżony A. K. popełnił zarzucane mu
przestępstwo z art. 286 §1 k.k. i art. 244 § 3 k.k. – na niekorzyść skazanego
zamiast na jego korzyść; - art. 7 k.p.k. przez dokonanie oceny dowodów z zeznań
oskarżonych wbrew zasadom wyrażonym w tym przepisie; - art. 170 § 1 i 2 , art.
193 § 1 i art. 202 § 1 k.p.k. przez bezzasadną akceptację oddalenia przez Sąd I
instancji wniosku dowodowego oskarżonego (k. 391) z motywacją
nieuzasadniającą żadnej podstawy w przepisach procedury; - art. 167 k.p.k. w zw. z
art. 193 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z opinii biegłego
psychiatry w zakresie ustalenia ewentualnego wpływu leku clonazepan i afoban,
depakine, a także zaburzeń na jakie cierpi oskarżony A. K. na zdolność
postrzegania i odtwarzania zdarzeń w trakcie składania wyjaśnień w postępowaniu
przygotowawczym, albowiem lek i zaburzenia mogły w istotny sposób wpłynąć na
świadomość oskarżonego A. K.; - art. 457 §3 k.p.k. przez nieustosunkowanie się w
uzasadnieniu wyroku sądu odwoławczego do zarzutów w apelacji obrońcy A. K.
dotyczących popełnienia przez oskarżonego A. K. przestępstwa z art. 244 § 1 k.k.”,
wniósł o uchylenie wyroków Sądów obu instancji i przekazanie sprawy Sądowi
Rejonowemu w L. do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w L., w odpowiedzi na kasację, wniósł o
jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego A. K. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k., i jako taka została oddalona, natomiast A. K. został obciążony
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w
zw. z art. 518 k.p.k.
Analizując zarzuty kasacji, obrońcy zwrócić przede wszystkim należy uwagę
na to, że poza zarzutem naruszenia przez Sąd odwoławczy art. 457 § 3 k.p.k.,
stanowi ona powtórzenie zarzutów apelacji, a więc odnosi się do orzeczenia Sądu
3
pierwszej instancji, co w kasacji jest niedopuszczalne, wobec jednoznacznego
brzemienia przepisu art. 519 k.p.k. Z kolei, staranna lektura uzasadnienia wyroku
Sądu Okręgowego sporządzonego w tej sprawie, w kontekście zarzutów apelacji,
prowadzi do ustalenia, że Sąd ten w pełni i przekonująco odniósł się do zarzutów
apelacji, zasadnie podzielając ustalenia i oceny Sądu Rejonowego, równie
zasadnie uznając, że brak było podstaw do przeprowadzenia kolejnego dowodu z
opinii biegłych psychiatrów, także z urzędu. Przekonująco wywiedzione zostało,
również w uzasadnieniu Sądu Okręgowego, dlaczego należało uznać za
wiarygodne wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym, a to
prowadziło do ustalenia, że A. K. dopuścił się nie tylko czynów wypełniających
ustawowe znamiona przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k., ale także
kolejnego czynu wypełniającego ustawowe znamiona czynu określonego w art. 244
§ 1 k.k. Przyjmując te ustalenia, Sąd odwoławczy nie przeprowadził nowych
dowodów, nie dokonywał nowych własnych ustaleń i nie dokonywał ponownej
oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd pierwszej instancji. Natomiast, w
obszernym uzasadnieniu Sąd Okręgowy przekonująco wywiódł dlaczego należało
podzielić ustalenia i oceny Sądu Rejonowego, wykazując, że Sąd ten nie dopuścił
się obrazy wskazanych w kasacji obrońcy przepisów art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k.,
art. 170 § 1 i 2 k.p.k., art. 193 § 1 k.p.k., art. 202 § 1 k.p.k. i art. 167 w zw. z art. 193
k.p.k..
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.