II KK 359/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V KK 17/13 III KK 129/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 359/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
SSA del. do SN Mariusz Młoczkowski
Protokolant Marta Brylińska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Zbigniewa Siejbika
w sprawie D. S.
skazanego z art. 178a § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 17 czerwca 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
na niekorzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego w P.
z dnia 26 września 2013 r.,
uchyla punkt 2 zaskarżonego wyroku dotyczący środka karnego i
w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w P. do
ponownego rozpoznania.
2
U Z A S A D N I E N I E
Prokurator oskarżył D. S. o popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k.,
polegającego na tym, że w dniu 7 lipca 2013 r. w miejscowości A., znajdując się w
stanie nietrzeźwości (1,07 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) kierował
samochodem osobowym marki Mercedes Benz 208 w ruchu lądowym. Wraz z
aktem oskarżenia skierował na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. wniosek o wydanie
wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary grzywny w
wymiarze 100 stawek dziennych w kwocie po 10 zł oraz środka karnego w postaci
zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych z wyłączeniem kategorii „T” przez
okres 2 lat.
Sąd Rejonowy, uwzględniając powyższy wniosek, wyrokiem z dnia 26
września 2013 r. uznał D. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to:
- na mocy art. 178a § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100
stawek dziennych w kwocie po 10 zł i równocześnie na podstawie art. 63 § 1 k.k.
zaliczył na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach 7 i 8
lipca 2013 r.;
- na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł środek karny w postaci zakazu
prowadzenia rowerów na okres 2 lat, z wyłączeniem pojazdów do prowadzenia,
których uprawnia kategoria „T” prawa jazdy i równocześnie na podstawie art. 63 § 2
k.k. zaliczył na poczet środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7
lipca 2013 r.;
- na mocy art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o
opłatach w sprawach karnych obciążył go w całości kosztami sądowymi.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 4
października 2013 r.
Od powyższego wyroku w zakresie orzeczenia o środku karnym kasację na
niekorzyść D. S. złożył Prokurator Generalny.
Na zasadzie art. 523 § 1 k.p.k., art. 526 § 1 k.p.k. oraz art. 537 § 1 i 2 k.p.k.
zarzucił rażące i mające wpływ na treść wyroku naruszenie prawa procesowego to
jest art. 343 § 7 k.p.k. w zw. z art. 335 § 1 k.p.k., polegające na uwzględnieniu
wniosku prokuratora o skazanie D. S. bez przeprowadzania rozprawy i wymierzenie
środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów z wyłączeniem
prowadzenia pojazdów, do których uprawnia kategoria „T” prawa jazdy, podczas
3
gdy wniosek prokuratora uprzednio uzgodniony z oskarżonym obejmował zakaz
prowadzenia pojazdów mechanicznych, z wyłączeniem pojazdów, do których
prowadzenia uprawnia kategoria „T” prawa jazdy.
W tym stanie rzeczy autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
w punkcie 2 części dyspozytywnej i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi
Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja zasługuje na uwzględnienie.
Nie ulega wątpliwości, że prokurator może umieścić w akcie oskarżenia
wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym
kary lub środka karnego, na zasadzie określonej w art. 355 § 1 k.p.k. Poza sporem
jest również, że sąd orzekający jest związany treścią uzgodnień pomiędzy
oskarżonym a oskarżycielem publicznym i nie może wydać wyroku skazującego
wbrew lub ponad te uzgodnienia (por. wyrok SN z 19 kwietnia 2013 r., V KK 17/13,
wyrok SN z 20 czerwca 2007 r., III KK 129/07).
W niniejszej sprawie Sąd orzekający przeoczył fakt związania go wnioskiem
prokuratora złożonym w trybie art. 335 § 1 k.p.k. Obowiązkiem Sądu było wydanie
wyroku skazującego w pełni zgodnego z wnioskiem prokuratora o skazanie bez
przeprowadzenia rozprawy. Zgodność ta powinna zachodzić nie tylko w zakresie
orzeczenia o karze, lecz także w zakresie orzeczenia o środku karnym. Jeżeli zaś
Sąd wniosku w zaproponowanym kształcie nie akceptował winien był zwrócić się do
stron o jego zmodyfikowanie, bądź skierować sprawę do rozpoznania na zasadach
ogólnych zgodnie z art. 343 § 7 k.p.k. Skoro Sąd Rejonowy tego nie uczynił, to tym
samym w zakresie orzeczenia o nieuzgodnionym środku karnym dopuścił się
rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku (art. 523 § 1 k.p.k.) naruszenia
przepisów prawa procesowego, wskazanych w zarzucie kasacyjnym.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy uchylił punkt 2 zaskarżonego
wyroku i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania. W jego toku Sąd ten uwzględni uwagi Sądu kasacyjnego, a zatem
orzeknie środek karny zgodnie z wnioskiem prokuratora o skazanie bez
przeprowadzania rozprawy skoro uwzględnił już ten wniosek co do kary.
Podsumowując, Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.
4
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
SSA del. do SN Mariusz Młoczkowski
Protokolant Marta Brylińska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Zbigniewa Siejbika
w sprawie D. S.
skazanego z art. 178a § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 17 czerwca 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
na niekorzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego w P.
z dnia 26 września 2013 r.,
uchyla punkt 2 zaskarżonego wyroku dotyczący środka karnego i
w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w P. do
ponownego rozpoznania.
2
U Z A S A D N I E N I E
Prokurator oskarżył D. S. o popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k.,
polegającego na tym, że w dniu 7 lipca 2013 r. w miejscowości A., znajdując się w
stanie nietrzeźwości (1,07 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) kierował
samochodem osobowym marki Mercedes Benz 208 w ruchu lądowym. Wraz z
aktem oskarżenia skierował na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. wniosek o wydanie
wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary grzywny w
wymiarze 100 stawek dziennych w kwocie po 10 zł oraz środka karnego w postaci
zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych z wyłączeniem kategorii „T” przez
okres 2 lat.
Sąd Rejonowy, uwzględniając powyższy wniosek, wyrokiem z dnia 26
września 2013 r. uznał D. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to:
- na mocy art. 178a § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100
stawek dziennych w kwocie po 10 zł i równocześnie na podstawie art. 63 § 1 k.k.
zaliczył na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach 7 i 8
lipca 2013 r.;
- na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł środek karny w postaci zakazu
prowadzenia rowerów na okres 2 lat, z wyłączeniem pojazdów do prowadzenia,
których uprawnia kategoria „T” prawa jazdy i równocześnie na podstawie art. 63 § 2
k.k. zaliczył na poczet środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7
lipca 2013 r.;
- na mocy art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o
opłatach w sprawach karnych obciążył go w całości kosztami sądowymi.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 4
października 2013 r.
Od powyższego wyroku w zakresie orzeczenia o środku karnym kasację na
niekorzyść D. S. złożył Prokurator Generalny.
Na zasadzie art. 523 § 1 k.p.k., art. 526 § 1 k.p.k. oraz art. 537 § 1 i 2 k.p.k.
zarzucił rażące i mające wpływ na treść wyroku naruszenie prawa procesowego to
jest art. 343 § 7 k.p.k. w zw. z art. 335 § 1 k.p.k., polegające na uwzględnieniu
wniosku prokuratora o skazanie D. S. bez przeprowadzania rozprawy i wymierzenie
środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów z wyłączeniem
prowadzenia pojazdów, do których uprawnia kategoria „T” prawa jazdy, podczas
3
gdy wniosek prokuratora uprzednio uzgodniony z oskarżonym obejmował zakaz
prowadzenia pojazdów mechanicznych, z wyłączeniem pojazdów, do których
prowadzenia uprawnia kategoria „T” prawa jazdy.
W tym stanie rzeczy autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
w punkcie 2 części dyspozytywnej i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi
Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja zasługuje na uwzględnienie.
Nie ulega wątpliwości, że prokurator może umieścić w akcie oskarżenia
wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym
kary lub środka karnego, na zasadzie określonej w art. 355 § 1 k.p.k. Poza sporem
jest również, że sąd orzekający jest związany treścią uzgodnień pomiędzy
oskarżonym a oskarżycielem publicznym i nie może wydać wyroku skazującego
wbrew lub ponad te uzgodnienia (por. wyrok SN z 19 kwietnia 2013 r., V KK 17/13,
wyrok SN z 20 czerwca 2007 r., III KK 129/07).
W niniejszej sprawie Sąd orzekający przeoczył fakt związania go wnioskiem
prokuratora złożonym w trybie art. 335 § 1 k.p.k. Obowiązkiem Sądu było wydanie
wyroku skazującego w pełni zgodnego z wnioskiem prokuratora o skazanie bez
przeprowadzenia rozprawy. Zgodność ta powinna zachodzić nie tylko w zakresie
orzeczenia o karze, lecz także w zakresie orzeczenia o środku karnym. Jeżeli zaś
Sąd wniosku w zaproponowanym kształcie nie akceptował winien był zwrócić się do
stron o jego zmodyfikowanie, bądź skierować sprawę do rozpoznania na zasadach
ogólnych zgodnie z art. 343 § 7 k.p.k. Skoro Sąd Rejonowy tego nie uczynił, to tym
samym w zakresie orzeczenia o nieuzgodnionym środku karnym dopuścił się
rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku (art. 523 § 1 k.p.k.) naruszenia
przepisów prawa procesowego, wskazanych w zarzucie kasacyjnym.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy uchylił punkt 2 zaskarżonego
wyroku i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania. W jego toku Sąd ten uwzględni uwagi Sądu kasacyjnego, a zatem
orzeknie środek karny zgodnie z wnioskiem prokuratora o skazanie bez
przeprowadzania rozprawy skoro uwzględnił już ten wniosek co do kary.
Podsumowując, Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.
4