IV KZ 33/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:02-07-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KZ 33/14
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Michał Laskowski
SSA del. do SN Dariusz Czajkowski (sprawozdawca)
w sprawie A. N.,
skazanego z art. 190 § 1 k.k. i inne,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 25 czerwca 2014 r.,
zażalenia skazanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 29 stycznia 2014 r.,
w przedmiocie nieuwzględnienia wniosku skazanego o przywrócenie terminu do
złożenia wniosku o doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
postanowił:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w G. nie uwzględnił wniosku
skazanego A. N. o przywrócenie mu terminu do złożenia wniosku o doręczenie
odpisu wyroku tegoż Sądu z dnia 18 września 2012 r. wraz z uzasadnieniem.
Zażalenie na to postanowienie wniósł skazany, podnosząc między innymi, iż
nie został powiadomiony o rozprawie apelacyjnej, a obrońca udzielił mu błędnej
informacji o wyniku rozprawy apelacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
2
W pierwszej kolejności podkreślić należy, że zawiadomienie skazanego o
terminie rozprawy nastąpiło przy zastosowaniu art. 139 § 1 k.p.k., który stanowi, że
jeżeli strona, nie podając nowego adresu, zmienia miejsce zamieszkania lub nie
przebywa pod wskazanym przez siebie adresem, pismo wysłane pod tym adresem
uważa się za doręczone. Z kolei w myśl art. 138 k.p.k., strona przebywająca za
granicą, ma obowiązek wskazać adresata dla doręczeń w kraju, a w razie
nieuczynienia tego pismo wysłane na ostatnio znany adres w kraju albo, jeżeli
adresu tego nie ma, załączone do akt sprawy uważa się za doręczone.
Cytowane przepisy dobitnie wskazują, że Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że
nie ma prawnych przeszkód do rozpoznania sprawy pod nieobecność oskarżonego,
który o terminie rozprawy został powiadomiony w sposób prawidłowy.
Po drugie, wskazać należy, że z informacji znajdujących się w aktach sprawy
wynika, iż skazany od dnia 22 grudnia 2012 r. rozpoczął odbywanie kary z wyroku
Sądu Rejonowego w G. z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. akt … 724/09 (k. 652 akt).
Przyjmując nawet – poprzez szeroką interpretację przepisu art. 118 § 1 i 2 k.p.k. ,
że pierwsze pismo złożone przez skazanego w dniu 31 grudnia 2012 r. w
administracji Aresztu Śledczego w G. do Sądu Rejonowego w G. (k. 649), mogło
być zinterpretowane jako wniosek o przywrócenie terminu, to w świetle art. 122 § 1
k.p.k. powinno być ono uznane za bezskuteczne, z uwagi na niedotrzymanie
siedmiodniowego terminu zawitego do zgłoszenia wniosku o przywrócenie terminu
(art. 126 § 1 k.p.k.). Formalny i skierowany do organu właściwego wniosek o
przywrócenie terminu A. N. złożył natomiast dopiero w dniu 19 czerwca 2013 r.,
czyli blisko pół roku po rozpoczęciu odbywania kary z powyższego wyroku (k.660 –
660a).
Z tych względów bezprzedmiotowe staje się ustosunkowanie do
gołosłownych twierdzeń skazanego o wprowadzenie go w błąd przez obrońcę z
urzędu, którego obowiązki – w świetle art. 84 § 2 k.p.k. – ustały wraz z
prawomocnym zakończeniem postepowania.
Z powyższych względów, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Michał Laskowski
SSA del. do SN Dariusz Czajkowski (sprawozdawca)
w sprawie A. N.,
skazanego z art. 190 § 1 k.k. i inne,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 25 czerwca 2014 r.,
zażalenia skazanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 29 stycznia 2014 r.,
w przedmiocie nieuwzględnienia wniosku skazanego o przywrócenie terminu do
złożenia wniosku o doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
postanowił:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w G. nie uwzględnił wniosku
skazanego A. N. o przywrócenie mu terminu do złożenia wniosku o doręczenie
odpisu wyroku tegoż Sądu z dnia 18 września 2012 r. wraz z uzasadnieniem.
Zażalenie na to postanowienie wniósł skazany, podnosząc między innymi, iż
nie został powiadomiony o rozprawie apelacyjnej, a obrońca udzielił mu błędnej
informacji o wyniku rozprawy apelacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
2
W pierwszej kolejności podkreślić należy, że zawiadomienie skazanego o
terminie rozprawy nastąpiło przy zastosowaniu art. 139 § 1 k.p.k., który stanowi, że
jeżeli strona, nie podając nowego adresu, zmienia miejsce zamieszkania lub nie
przebywa pod wskazanym przez siebie adresem, pismo wysłane pod tym adresem
uważa się za doręczone. Z kolei w myśl art. 138 k.p.k., strona przebywająca za
granicą, ma obowiązek wskazać adresata dla doręczeń w kraju, a w razie
nieuczynienia tego pismo wysłane na ostatnio znany adres w kraju albo, jeżeli
adresu tego nie ma, załączone do akt sprawy uważa się za doręczone.
Cytowane przepisy dobitnie wskazują, że Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że
nie ma prawnych przeszkód do rozpoznania sprawy pod nieobecność oskarżonego,
który o terminie rozprawy został powiadomiony w sposób prawidłowy.
Po drugie, wskazać należy, że z informacji znajdujących się w aktach sprawy
wynika, iż skazany od dnia 22 grudnia 2012 r. rozpoczął odbywanie kary z wyroku
Sądu Rejonowego w G. z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. akt … 724/09 (k. 652 akt).
Przyjmując nawet – poprzez szeroką interpretację przepisu art. 118 § 1 i 2 k.p.k. ,
że pierwsze pismo złożone przez skazanego w dniu 31 grudnia 2012 r. w
administracji Aresztu Śledczego w G. do Sądu Rejonowego w G. (k. 649), mogło
być zinterpretowane jako wniosek o przywrócenie terminu, to w świetle art. 122 § 1
k.p.k. powinno być ono uznane za bezskuteczne, z uwagi na niedotrzymanie
siedmiodniowego terminu zawitego do zgłoszenia wniosku o przywrócenie terminu
(art. 126 § 1 k.p.k.). Formalny i skierowany do organu właściwego wniosek o
przywrócenie terminu A. N. złożył natomiast dopiero w dniu 19 czerwca 2013 r.,
czyli blisko pół roku po rozpoczęciu odbywania kary z powyższego wyroku (k.660 –
660a).
Z tych względów bezprzedmiotowe staje się ustosunkowanie do
gołosłownych twierdzeń skazanego o wprowadzenie go w błąd przez obrońcę z
urzędu, którego obowiązki – w świetle art. 84 § 2 k.p.k. – ustały wraz z
prawomocnym zakończeniem postepowania.
Z powyższych względów, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.