Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 186/14
POSTANOWIENIE
Dnia 17 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2014 r.
sprawy P. C.
oskarżonego z art. 177 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 25 września 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 13 maja 2013 .,
p o s t a n o w i ł
oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć P. C.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w G z dnia 13 maja 2013 r. postępowanie
karne wobec oskarżonego P. C., który został oskarżony o popełnienie czynu z art.
177 § 1 k.k., warunkowo umorzono na okres 2 lat próby.
Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 25 września 2013 r., po rozpoznaniu
apelacji, zmienił zaskarżony wyrok w części dotyczącej kwoty zasądzonej od
oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych tytułem poniesionych przez nich
wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika, a w pozostałym zakresie
utrzymał go w mocy.
2
W kasacji od tego wyroku obrońca oskarżonego wskazał na zaistnienie w
sprawie bezwzględnych przyczyn odwoławczych, a mianowicie z art. 439 § 1 pkt 11
k.p.k. wynikającej z nieuwzględnienia z urzędu przez Sąd odwoławczy, że
oskarżony nie został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy wyznaczonej
na dzień 22 kwietnia 2013 r. i przeprowadzono ją pod jego nieobecność, co
pozbawiło go prawa do obrony oraz z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. w postaci nienależytej
obsady sądu wynikającej z rozstrzygnięcia sprawy przez sędziego, który nie
posiadał ku temu stosownego umocowania pochodzącego bezpośrednio od
Ministra Sprawiedliwości.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz wyroku Sądu pierwszej instancji i umorzenie postępowania karnego na
podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. wobec przedawnienia karalności czynu
zarzuconego oskarżonemu.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Nieuprawnione jest stawianie Sądowi odwoławczemu zarzutu naruszenia art.
439 § 1 pkt 11 k.p.k., a to z następujących przyczyn.
Zgodnie z art. 148 § 1 pkt 2 k.p.k. protokół odzwierciedla przebieg czynności
oraz oświadczenia i wnioski jej uczestników. Z protokołu rozprawy w dniu 22
kwietnia 2013 r. wynika, że Przewodniczący stwierdził prawidłowe powiadomienie
oskarżonego o jej terminie przez obrońcę oraz ojca, który był obecny na rozprawie
(k. 852). Skarżący nie zakwestionował tego stwierdzenia, nie złożył także wniosku o
sprostowanie protokołu w tym zakresie (art. 152 k.p.k.). Dlatego też nie ma podstaw
do kwestionowania prawidłowości tak stwierdzonego zawiadomienia oskarżonego o
terminie rozprawy.
Po drugie, skarżący był obecny na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2013 r. i nie
zaoponował przeciwko prowadzeniu jej pod nieobecność mandanta. W tym miejscu
wypada przypomnieć, że oskarżony nie odwołał oświadczenia o możliwości
prowadzenia rozpraw pod jego nieobecność, o ile będzie obecny jego obrońca, a
3
ten warunek został spełniony. Ponadto oskarżony złożył pismo procesowe, w
którym oświadczył, że w postępowaniu sądowym nie będzie brać udziału (k. 328).
Wobec powyższego nie ma podstaw do przyjęcia, że w sprawie zaistniała
bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k.
Oskarżony został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy w dniu 22
kwietnia 2013 r. przez ojca i obrońcę oraz wyraził zgodę na prowadzenie rozprawy
pod jego nieobecność. Także prawo do obrony oskarżonego nie zostało
ograniczone, gdyż był na rozprawie reprezentowany przez obrońcę.
Skarżący, uzasadniając drugi zarzut kasacji odwołał się do poglądu
wyrażonego w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z 17 lipca 2013 r., III CZP
46/13. Należy jednak wskazać, że Sąd Najwyższy w dniu 28 stycznia 2014 r. (BSA-
I-4110-4/13) w pełnym składzie podjął uchwałę, w której co prawda podtrzymał
dotychczasowe stanowisko, iż w wydaniu decyzji o przeniesieniu sędziego na inne
miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z
dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych Minister
Sprawiedliwości nie może być zastąpiony przez sekretarza ani podsekretarza stanu,
lecz równocześnie zaznaczył, iż wykładnia dokonana w uchwale wiąże od chwili jej
podjęcia. Oznacza to, że decyzje o przeniesieniu sędziego na inne miejsce
służbowe wydane w zastępstwie Ministra Sprawiedliwości przez Sekretarza lub
Podsekretarza Stanu przed datą podjęcia przywołanej uchwały, nie podlegają
zakwestionowaniu. Nie wpływają zatem na umocowanie sędziego do orzekania w
sądzie, do którego taką decyzją został przeniesiony. Wynika stąd, że o zaistnieniu
bezwzględnej przyczyny odwoławczej w postaci nienależytej obsady sądu (art. 439
§ 1 pkt 2 k.p.k.), czy też w postaci udziału w orzekaniu osoby nieuprawnionej (art.
439 § 1 pkt 1 k.p.k.), w niniejszej sprawie nie może być mowy. Decyzja o
przeniesieniu na inne miejsce służbowe sędziego, który wydał w sprawie wyrok
skazujący, została bowiem wydana przed podjęciem wymienionej uchwały (BSA-I-
4110-4/13).
W tym stanie rzeczy kasacja obrońcy oskarżonego, jako oczywiście
bezzasadna, podlegała oddaleniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 636 § 1
k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
4