Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 205/14
POSTANOWIENIE
Dnia 17 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2014 r.
sprawy P. J.
skazanego z art. 200 § 1 kk w zw. z art. 12 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 23 stycznia 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 10 września 2013 r .,
p o s t a n o w i ł
oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego P. J.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 10 września 2013 r. oskarżony P. J.
został uznany za winnego przestępstwa wyczerpującego znamiona czynu z art. 200
§ 1 k.k. i za to skazany na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na
podstawie art. 41a § 2 k.k. wobec oskarżonego orzeczono zakaz zbliżania się na
mniej niż 200 m do pokrzywdzonej i kontaktowania się z nią przez okres 8 lat oraz
obowiązek regularnego stawiennictwa we właściwej jednostce Policji.
Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 23 stycznia 2014 r., po rozpoznaniu
apelacji utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy skazanego
za oczywiście bezzasadną.
2
W kasacji od tego wyroku obrońca skazanego zarzucił rażące naruszenie
art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. poprzez brak wszechstronnego i wnikliwego
oraz wyczerpującego rozważenia zarzutów apelacji, a ponadto naruszenie art. 7
k.p.k. oraz 410 k.p.k. (art. 458 k.p.k.) w zw. z art. 433 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 6 ust. 1
EKPCz poprzez dowolną ocenę wybranych tylko dowodów.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do
ponownego rozpoznania, ewentualnie o jego zmianę i uniewinnienie skazanego.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
W myśl art. 519 k.p.k. kasacja może być wniesiona od wyroku sądu
odwoławczego kończącego postępowanie. Rażącym naruszeniem prawa, o którym
mowa w art. 523 § 1 k.p.k. musi zatem być dotknięte orzeczenie tego sądu, a nie
sądu pierwszej instancji.
Nadzwyczajny środek zaskarżenia wniesiony przez obrońcę skazanego
jedynie pozornie czyni zadość powyższemu warunkowi. Analiza podniesionych w
kasacji zarzutów prowadzi do wniosku, że w rzeczywistości są one powtórzeniem
zarzutów zawartych w apelacji. Do nich zaś wnikliwie odniósł się Sąd odwoławczy i
zasadnie nie stwierdził naruszenia przywołanych przepisów. Jakkolwiek skarżący
podnosi w kontekście pierwszego zarzutu obrazę art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3
k.p.k., to jednak w żadnym zakresie nie wykazał na czym polegała ogólnikowość
potraktowania zarzutów apelacji. Sąd Okręgowy, badając zasadność środka
odwoławczego, należycie odniósł się do każdego z przywołanych w nim zarzutów w
sposób adekwatny do stopnia ich skonkretyzowania. Podkreślenia wymaga, że z
uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego wynika, iż Sąd ten niezależnie od
wskazywania aprobaty dla analizy Sądu meriti, przywołał również własne
argumenty, które za aprobatą tą przemawiają i wskazał pod jakimi warunkami
można było uznać zasadność zarzutów skarżącego oraz że warunki te in concreto
nie zachodzą.
3
Nieuprawnione jest również stawianie Sądowi odwoławczemu zarzutu
naruszenia art. 7 k.p.k. Przemawiają za tym następujące argumenty. Po pierwsze,
skoro Sąd Okręgowy nie przeprowadzał w postępowaniu odwoławczym dowodów,
ani też nie dokonał odmiennej oceny żadnego z przeprowadzonych dowodów, i nie
czynił własnych ustaleń faktycznych, nie mógł dopuścić się obrazy art. 7 k.p.k. (zob.
postanowienia Sądu Najwyższego: z 5 sierpnia 2003 r., III KK 11/03; z 13 czerwca
2007 r., V KK 161/07). Naruszenie reguł dowodowych określonych w tym przepisie
jest możliwe przez sąd odwoławczy tylko wówczas, gdy sąd ten ocenia dowody
przeprowadzone w instancji odwoławczej, natomiast wówczas gdy tenże sąd
weryfikuje ocenę dokonaną przez sąd meriti, należy w skardze kasacyjnej, w istocie,
wykazać wadliwość argumentacji sądu odwoławczego w zakresie takiej oceny, albo
też brak takiej argumentacji (art. 457 § 3 k.p.k.), czego skarżący nie uczynił.
Po drugie, podnoszony zarzut naruszenia normy art. 7 k.p.k. odnosi się w
rzeczywistości do wyroku Sądu pierwszej instancji a nie Sądu odwoławczego.
Kwestionowanie w kasacji rozstrzygnięcia sądu meriti, jak zaznaczono na wstępie
rozważań, jest niedopuszczalne. Temu służy bowiem apelacja.
Po trzecie, nie sposób zgodzić się z twierdzeniem o dowolnej ocenie
zgromadzonych w sprawie dowodów. Sądy obu instancji poświęciły tej materii
należytą uwagę, przy czym nie stanowiło zadania Sądu odwoławczego
szczegółowe odniesienie się do wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów,
lecz zbadanie, czy zostały one ocenione prawidłowo, w szczególności te, które
miały kluczowe znaczenie. Z tego obowiązku Sąd odwoławczy wywiązał się
należycie. Trafnie wskazał bowiem, iż nie ma podstaw do kwestionowania
dokonanej oceny zeznań świadków, w tym pokrzywdzonej, które to – wbrew
wywodom skarżącego – są spójne i konsekwentne, a także do podważania opinii
biegłych, które spełniają ustawowe wymagania (art. 200 k.p.k.), są jasne i pełne.
Jako oczywiście bezzasadny należało ocenić również zarzut kasacji
wskazujący na naruszenie art. 410 k.p.k. (art. 458 k.p.k.) w zw. z art. 433 § 1 i 2
k.p.k. Po pierwsze skarżący nie wykazał na czym to naruszenie miałoby polegać.
Po drugie, na rozprawie odwoławczej nie ujawniły się nowe okoliczności, nie było
również prowadzone postępowanie dowodowe. Ponadto Sąd Okręgowy należycie
wywiązał się z obowiązku rozpoznania także tych zarzutów i wniosków apelacji,
4
które dotyczyły uwzględnienia przez Sąd meriti całokształtu okoliczności
ujawnionych w toku rozprawy głównej.
Końcowo wypada zauważyć, że przywołanie w kasacji art. 6 ust. 1 EKPCz
jest oczywiście bezpodstawne, gdyż pozostaje on bez rzeczywistego związku ze
sformułowanymi w niej zarzutami.
W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że kasacja obrońcy skazanego, jako
oczywiście bezzasadna, podlegała oddaleniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 636 § 1
k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.