Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 109/14
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 8 sierpnia 2014 r.,
sprawy R. C.
oskarżonego z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 a § 1 kk,
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 26 listopada 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S. z
dnia 22 kwietnia 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego J.
W. jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć oskarżyciela posiłkowego J.W. kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w G. , wyrokiem z dnia 26 listopada 2013 r., utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 22 kwietnia 2013 r., którym R. C. został
uniewinniony od zarzutu popełnienia czynu zakwalifikowanego w akcie oskarżenia
z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178a § 1 kk.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego w G., kasację na niekorzyść
oskarżonego R. C. wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego J. W. i,
„zarzucając mu rażące naruszenie przepisów postępowania karnego, które miało
istotny wpływ na treść orzeczenia, w postaci: art. 433 § 2 w zw. z art. 457 § 3 kpk
2
oraz art. 7 kpk, polegające na tym, że Sąd Odwoławczy utrzymując w mocy
zaskarżony wyrok nie podał przekonujących przesłanek orzeczenia, ponieważ
nienależycie odniósł się do istotnych zarzutów zawartych w apelacji pełnomocnika
oskarżyciela posiłkowego, a mianowicie: 1) poprzez nie odniesienie się do
konkretnego zarzutu zawartego w pkt I.1 apelacji dotyczącego niepełności opinii
pierwszego zespołu biegłych w zakresie obrażeń oskarżonego C. oraz świadka R.;
2) poprzez odniesienie się do zarzutu II.1 w sposób ogólnikowy i nielogiczny, gdyż
Sąd Odwoławczy uznał za nieprawidłowe stwierdzenie Sądu pierwszej instancji o
zbieżności obu opinii i jednocześnie podkreślił, że wnioski obu opinii są tożsame, że
nie można z całą pewnością stwierdzić czy to oskarżony C. kierował samochodem
oraz gdy Sąd Okręgowy stwierdził, że sprzeczności między opiniami w zakresie
technicznego przebiegu zdarzenia nie stanowią zasadniczej kwestii w niniejszej
sprawie”, wniósł o „uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy
w całości do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji”.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w G., w odpowiedzi na kasację, wniósł o
jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego J. W. jest oczywiście
bezzasadna, w rozumieniu art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast
J. W. został obciążony kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego na
podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 518 kpk.
Już tylko na marginesie, wobec oddalenia kasacji, zwrócić należy uwagę na
nieprawidłowo sformułowane jej wnioski, gdyż jeżeli wnosi się o przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji, to musi
poprzedzać to uchylenie nie tylko zaskarżonego kasacją wyroku sądu
odwoławczego, ale także wyroku sądu pierwszej instancji.
Natomiast, odnosząc się do zarzutów kasacji pełnomocnika oskarżyciela
posiłkowego, należy przede wszystkim stwierdzić, że zarzut naruszenia przez Sąd
odwoławczy w tej sprawie przepisu art. 7 kpk jest nie tylko oczywiście bezzasadny,
ale w ogóle niemożliwy do rzeczowego sformułowania, gdyż Sąd ten we własnym
zakresie nie przeprowadzał dowodów, nie dokonał odmiennej oceny dowodów
3
przeprowadzonych przez Sąd pierwszej instancji i nie dokonywał odmiennych
ustaleń.
Jeżeli chodzi o pozostałe zarzuty, to, w istocie skierowane są one wobec
orzeczenia wydanego w tej sprawie przez Sąd Rejonowy: błędu w ustaleniach
faktycznych co do tego kto prowadził samochód przed wypadkiem, dowolnej oceny
przeprowadzonych w tej sprawie dowodów, a w szczególności dowodów z opinii
biegłych z zakresu rekonstrukcji przebiegu wypadków komunikacyjnych i zarzut
nieprzeprowadzenia kolejnego dowodu z opinii biegłych tej specjalności wobec
niepełności pierwszej złożonej w tej sprawie opinii.
Jednak, staranna i rzetelna lektura uzasadnienia orzeczenia Sądu
Okręgowego (s. 6 do 13 uzasadnienia SO), w kontekście uzasadnienia orzeczenia
Sądu Rejonowego, z uwzględnieniem tego, co wynika z przeprowadzonych w tej
sprawie dowodów, w tym dowodów z opinii biegłych rekonstruktorów, prowadzi do
wniosku, że zarzut naruszenia przez Sąd odwoławczy przepisów art. 433 § 2 kpk, w
zw. z art. 457 § 3 kpk jest oczywiście bezzasadny. Przede wszystkim stwierdzić
należy, że Sąd ten odniósł się w wystarczającym zakresie do zarzutu „niepełności
opinii pierwszego zespołu biegłych”, trafnie ją i opinię drugiego zespołu biegłych
ocenił, zasadnie ustalając, że między tymi opiniami nie ma sprzeczności w
rozumieniu art. 201 kpk, co wykluczało także potrzebę dopuszczenia dowodu z
kolejnej opinii biegłych tej samej specjalności. Z innych przeprowadzonych w tej
sprawie dowodów, w tym z zeznań świadków, nie wynikało jednoznacznie kto
prowadził samochód przed wypadkiem. Z kolei, biegli rekonstruktorzy, opiniujący w
obu zespołach, nie byli w stanie, na podstawie obrażeń jakich w wyniku wypadku
doznali R. C. i M. R. oraz na podstawie innych śladów powypadkowych, w sposób
jednoznaczny ustalić, który z tych mężczyzn był wówczas kierowcą. Innymi
dowodami Sądy obu instancji nie dysponowały. Wątpliwości w tym zakresie nie
można było usunąć, a więc należało, tak jak to uczyniły Sądy w tej sprawie, zgodnie
z nakazem art. 5 § 2 kpk, rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. „Techniczny
przebieg zdarzenia” (s. 6 uzasadnienia kasacji) nie miał, wobec tego, istotnego
znaczenia, gdyż mechanizm zaistnienia tego wypadku, jego przebieg, nie pozwalał
ustalić kto przed wypadkiem prowadził samochód, co jednoznacznie wynika z opinii
obu zespołów biegłych.
4
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.