III KK 170/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-08-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 170/14
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 8 sierpnia 2014 r.,
sprawy M. W.
oskarżonego z art. 79 pkt 4 ust. z 29.09.1994 r. o rachunkowości,
z powodu kasacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 16 grudnia 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 14 sierpnia 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację Urzędu Skarbowego w N. jako oczywiście
bezzasadną;
2) koszty sądowe postępowania kasacyjnego ponosi Skarb
Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w B., wyrokiem z dnia 16 grudnia 2013 r. utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 14 sierpnia 2013 r., którym Sąd ten na
podstawie art. 1 § 2 kk w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 kpk umorzył postępowanie w
sprawie M. W., oskarżonego o popełnienie przestępstwa określonego w art. 79 pkt
4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości w związku z art. 12 kk, wobec
ustalenia, że społeczna szkodliwość popełnionego czynu zabronionego jest
znikoma.
2
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego w B., kasację na niekorzyść M.
W. wniósł Urząd Skarbowy w N. i, zarzucając „rażące naruszenie prawa
materialnego – art. 1 § 2 kk w zw. z art. 115 § 2 kk oraz w zw. z art. 17 § 1 pkt 3
kpk, mające istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez umorzenie postępowania w
sprawie i stwierdzenie, że czyn M.W. cechuje znikoma społeczna szkodliwość,
pomimo niekwestionowanego uznania sprawstwa oskarżonego, co w konsekwencji
stanowi o wprowadzeniu, do znamion czynu zarzucanego oskarżonemu takich
znamion, które nie wynikają z art. 79 pkt 4 ustawy o rachunkowości i dokonanie
oceny ich natężenia, a przez to konieczność analizy takich czynników jak: -
spowodowanie ujemnych skutków, w szczególności wynikających z zobowiązań
wobec Państwa z tytułu rozliczeń należności, - wywiązywanie się ze wszystkich
zobowiązań materialnych i formalnych w tym zakresie wobec Urzędu Skarbowego,
- zamiar działania w celu osiągnięcia korzyści materialnych, w domyśle innych niż
należne Urzędowi Skarbowemu i na tej podstawie stwierdzenie braku celowego
działania i działanie wyłącznie z zaniedbania”, wniósł o uchylenie wyroków Sądów
obu instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Urzędu Skarbowego jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art.
535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast koszty sądowe postępowania
kasacyjnego, wobec oddalenia kasacji Urzędu Skarbowego, na podstawie art. 636
§ 1 kpk w zw. z art. 518 kpk, ponosi Skarb Państwa.
Odnosząc się do zrzutu kasacji przede wszystkim zauważyć należy, że, w
istocie, stanowi on powtórzenie zarzutu apelacji, do którego Sąd Okręgowy w
pełnym zakresie, jak tego wymaga art. 433 § 2 kpk, i przekonująco odniósł się w
uzasadnieniu swego orzeczenia, spełniającego wymogi określone w art. 457 § 3
kpk. (s. 4 do 6 uzasadnienia SO). Sąd ten odniósł się zarówno do ustaleń
faktycznych, jak i oceny prawnej będącej udziałem Sądu Rejonowego (s. 5
uzasadnienia SO). Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że o społecznej szkodliwości
czynu decyduje poziom natężenia każdego elementu określonego w art. 115 § 2 kk,
bez względu na to, czy składa się on na stronę podmiotową lub przedmiotową typu
czynu zabronionego. Dlatego należało w wypadku czynu zarzuconego
3
oskarżonemu w tej sprawie, przy ocenie społecznej jego szkodliwości, uwzględnić,
że sprawca swoim czynem nie spowodował szkody dla Skarbu Państwa, choć to
nie należy do znamion ustawowych tego czynu zabronionego. Tak samo jest jeżeli
chodzi o brak zamiaru po stronie sprawcy działania w celu osiągnięcia korzyści
materialnej. Analiza całości uzasadnień orzeczeń Sądów obu instancji prowadzi do
wniosku, że Sądy te, ustalając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego,
nie uwzględniły takiego elementu i jego nasilenia, który nie został wymieniony w art.
115 § 2 kk. Bezzasadne jest też twierdzenie skarżącego, że orzekające w tej
sprawie Sądy ustaliły, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu
nieumyślnie.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 8 sierpnia 2014 r.,
sprawy M. W.
oskarżonego z art. 79 pkt 4 ust. z 29.09.1994 r. o rachunkowości,
z powodu kasacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 16 grudnia 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 14 sierpnia 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację Urzędu Skarbowego w N. jako oczywiście
bezzasadną;
2) koszty sądowe postępowania kasacyjnego ponosi Skarb
Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w B., wyrokiem z dnia 16 grudnia 2013 r. utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 14 sierpnia 2013 r., którym Sąd ten na
podstawie art. 1 § 2 kk w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 kpk umorzył postępowanie w
sprawie M. W., oskarżonego o popełnienie przestępstwa określonego w art. 79 pkt
4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości w związku z art. 12 kk, wobec
ustalenia, że społeczna szkodliwość popełnionego czynu zabronionego jest
znikoma.
2
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego w B., kasację na niekorzyść M.
W. wniósł Urząd Skarbowy w N. i, zarzucając „rażące naruszenie prawa
materialnego – art. 1 § 2 kk w zw. z art. 115 § 2 kk oraz w zw. z art. 17 § 1 pkt 3
kpk, mające istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez umorzenie postępowania w
sprawie i stwierdzenie, że czyn M.W. cechuje znikoma społeczna szkodliwość,
pomimo niekwestionowanego uznania sprawstwa oskarżonego, co w konsekwencji
stanowi o wprowadzeniu, do znamion czynu zarzucanego oskarżonemu takich
znamion, które nie wynikają z art. 79 pkt 4 ustawy o rachunkowości i dokonanie
oceny ich natężenia, a przez to konieczność analizy takich czynników jak: -
spowodowanie ujemnych skutków, w szczególności wynikających z zobowiązań
wobec Państwa z tytułu rozliczeń należności, - wywiązywanie się ze wszystkich
zobowiązań materialnych i formalnych w tym zakresie wobec Urzędu Skarbowego,
- zamiar działania w celu osiągnięcia korzyści materialnych, w domyśle innych niż
należne Urzędowi Skarbowemu i na tej podstawie stwierdzenie braku celowego
działania i działanie wyłącznie z zaniedbania”, wniósł o uchylenie wyroków Sądów
obu instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Urzędu Skarbowego jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art.
535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast koszty sądowe postępowania
kasacyjnego, wobec oddalenia kasacji Urzędu Skarbowego, na podstawie art. 636
§ 1 kpk w zw. z art. 518 kpk, ponosi Skarb Państwa.
Odnosząc się do zrzutu kasacji przede wszystkim zauważyć należy, że, w
istocie, stanowi on powtórzenie zarzutu apelacji, do którego Sąd Okręgowy w
pełnym zakresie, jak tego wymaga art. 433 § 2 kpk, i przekonująco odniósł się w
uzasadnieniu swego orzeczenia, spełniającego wymogi określone w art. 457 § 3
kpk. (s. 4 do 6 uzasadnienia SO). Sąd ten odniósł się zarówno do ustaleń
faktycznych, jak i oceny prawnej będącej udziałem Sądu Rejonowego (s. 5
uzasadnienia SO). Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że o społecznej szkodliwości
czynu decyduje poziom natężenia każdego elementu określonego w art. 115 § 2 kk,
bez względu na to, czy składa się on na stronę podmiotową lub przedmiotową typu
czynu zabronionego. Dlatego należało w wypadku czynu zarzuconego
3
oskarżonemu w tej sprawie, przy ocenie społecznej jego szkodliwości, uwzględnić,
że sprawca swoim czynem nie spowodował szkody dla Skarbu Państwa, choć to
nie należy do znamion ustawowych tego czynu zabronionego. Tak samo jest jeżeli
chodzi o brak zamiaru po stronie sprawcy działania w celu osiągnięcia korzyści
materialnej. Analiza całości uzasadnień orzeczeń Sądów obu instancji prowadzi do
wniosku, że Sądy te, ustalając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego,
nie uwzględniły takiego elementu i jego nasilenia, który nie został wymieniony w art.
115 § 2 kk. Bezzasadne jest też twierdzenie skarżącego, że orzekające w tej
sprawie Sądy ustaliły, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu
nieumyślnie.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.