Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 195/14
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 sierpnia 2014 r.,
sprawy Z. S.
skazanego z art. 278 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 5 lutego 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 7 marca 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
skazanego Z. S.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W. wyrokiem z dnia 7 marca 2013 r., uznał Z. S. za
winnego popełnienia czynu z art. 278 §1 k.k. i za to skazał go na karę roku i 6
miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na
okres 4 lat próby.
We wniesionej na korzyść oskarżonego apelacji obrońca podniósł zarzut:
- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a
polegającego na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu
aktem oskarżenia czynu, podczas gdy ocena zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego prowadzi do wniosków przeciwnych,
2
- naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wątpliwości na korzyść
oskarżonego, w tym dotyczących faktu kradzieży – przedmiotu przestępstwa, jego
wartości,
- naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów,
w tym zeznań świadków […],
- naruszenia zasady domniemania niewinności wobec oskarżonego.
W następstwie tych zarzutów obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego
od stawianego mu zarzutu w całości.
Po rozpoznaniu apelacji, Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 5 lutego 2014 r.,
utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.
Kasację na korzyść skazanego, zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w
całości, wniósł jego obrońca z wyboru i zarzucił:
„- rażące naruszenie przepisów postępowania skutkujące bezwzględną przyczyną
odwoławczą, określoną w art. 439 § 1 pkt 9 - w toku postępowania przed Sądem II
instancji zaistniała bowiem okoliczność wyłączająca postępowanie karne określona
w art. 17 § 1 pkt 11 - Sąd II instancji powinien był umorzyć toczące się
postępowanie na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kodeksu postępowania w sprawach o
wykroczenia w zw. z art. 45 ust. 1 kodeksu wykroczeń, nastąpiło bowiem
przedawnienie karalności czynu.”
Na powyższe, zdaniem obrońcy, wpływ miał szereg naruszeń prawa
procesowego, tj:
„1) rażące naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść
rozstrzygnięcia tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 5 § 1 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie
występujących w sprawie wątpliwości na korzyść Oskarżonego oraz przyjęcie przez
Sąd Okręgowy najsurowszej z możliwych dla Oskarżonego wersji i skazanie Go za
przestępstwo z art. 278 § 1 k.p.k. podczas, gdy zasada in dubio pro reo, w świetle
wątpliwości występujących w sprawie, nakazywała przyjąć odpowiedzialność za
wykroczenie;
2) rażące naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść
rozstrzygnięcia tj. art. 457 § 3 poprzez brak szczegółowego odniesienia się w
uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego do zarzutów obrońcy w zakresie
naruszenia zasady in dubio pro reo - Sąd Okręgowy przyjął uprzednie ustalenia
3
Sądu Rejonowego w zakresie przedmiotu czynu i jego wartości bez należytej
weryfikacji mimo istniejących w tym zakresie poważnych wątpliwości;
3) rażące naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść
rozstrzygnięcia tj. art. 5 § 1 pkt 4 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia
poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji, gdy w postępowaniu przed Sądem
Okręgowym w wyniku prawidłowego zastosowania zasady in dubio pro reo przyjąć
należało odpowiedzialność za wykroczenie i w konsekwencji należało
postępowanie umorzyć, bowiem nastąpiło przedawnienie karalności z mocy art. 45
ust. 1 kodeksu wykroczeń.”
W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz
przekazanie sprawy właściwemu sądowi do rozpoznania, ewentualnie w przypadku
uznania, iż skazanie jest oczywiście niesłuszne – uniewinnienie Z. S. od
zarzucanego mu czynu.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona przez obrońcę skazanego kasacja jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 523 § 2 k.p.k. kasację na korzyść można wnieść jedynie w
razie skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę
pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Ograniczenie
to nie dotyczy podmiotów kwalifikowanych wymienionych w art. 521 k.p.k. oraz
sytuacji, w której strona podnosi zarzut oparty na uchybieniu wskazanym w art. 439
k.p.k. Oznacza to, że w przypadku wymierzenia skazanemu kary pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, w kasacji wniesionej przez
stronę dopuszczalne jest podniesienie zarzutu opartego wyłącznie o naruszenie
przewidziane w art. 439 k.p.k.
Przechodząc na grunt rozważanej sprawy stwierdzić należy, że w związku z
wymierzeniem skazanemu Z. S. kary pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania, wszystkie zarzuty kasacyjne, poza zarzutem
naruszenia art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., są
4
niedopuszczalne z mocy prawa, co wyklucza możliwość ich rozpoznania i w
konsekwencji odniesienia się do nich przez Sąd Najwyższy.
Z kolei zarzut naruszenia przepisów art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 439
§ 1 pkt 9 k.p.k. jawi się, jako oczywiście bezzasadny.
Skazanemu przypisano dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia cudzej
rzeczy ruchomej o wartości 775 złotych, co wyczerpuje znamiona występku z art.
278 § 1 k.k., jednak w ocenie skarżącego, Sąd odwoławczy winien uchylić wyrok
Sądu pierwszej instancji i umorzyć postępowanie z uwagi na zaistnienie innej
okoliczności wyłączającej ściganie. Owa inna okoliczność, to konieczność
przyjęcia, że czyn skazanego stanowi wykroczenie, którego karalność uległa
przedawnieniu w związku z treścią art. 45 ust. 1 k.w. Z wywodów zawartych w
uzasadnieniu kasacji można wywnioskować, że skarżący utrzymuje, iż skazanemu
należy przypisać jedynie wykroczenie przewidziane w art. 119 § 1 k.w., ponieważ
błędnie ustalono wartość skradzionej rzeczy. Rzecz jednak w tym, że sądy obu
instancji ustaliły zarówno w opisie przypisanego skazanemu czynu, jak i w
uzasadnianiach swoich orzeczeń, iż wartość skradzionej rzeczy wynosi 775 złotych,
co wyklucza – z uwagi na treść art. 119 § 1 k.w. – przyjęcie, że skazany jest
sprawcą jedynie wykroczenia. Nie zachodzi więc podnoszona przez skarżącego
bezwzględna przyczyna uchylenia orzeczenia w postaci innej okoliczności
wyłączającej ściganie. Istotą kasacji jest w rzeczywistości próba zakwestionowania
ustalenia związanego z wartością skradzionej rzeczy, czego jednak nie sposób
uczynić poprzez podniesienie zarzutu naruszenia art. 439 k.p.k. Autor kasacji zdaje
się mieć tego świadomość, skoro zarzut z pkt 1 kasacji próbuje uzasadniać poprzez
zarzuty obrazy art. 5 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k. – niedopuszczalne
przecież ze względu na treść art. 523 § 2 k.p.k.
Kierując się powyższym orzeczono, jak w części dyspozytywnej
postanowienia.