II KK 205/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 205/14
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 sierpnia 2014 r.
sprawy J. S.
w przedmiocie wyroku łącznego
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 21 marca 2014 r., utrzymującego w
mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 16 grudnia 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego J. S. od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem łącznym z dnia 16 grudnia 2013 r., Sąd Okręgowy orzekł wobec J.
S. kary łączne:
1. 11 lat pozbawienia wolności, łącząc kary pozbawienia wolności orzeczone
wyrokami:
- Sądu Okręgowego w O. z dnia 9 października 2002 r., w sprawie II K 41/02,
- Sądu Rejonowego w W. z dnia 15 maja 2003 r., w sprawie II K 760/00;
- Sądu Okręgowego w W. z dnia 31 sierpnia 2011 r., w sprawie VIII K 425/07;
2. 300 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na
kwotę 10 złotych, łącząc kary grzywny orzeczone wyrokami w sprawach: II K 41/02
i VIII K 425/07;
2
3. 12 lat pozbawienia wolności, łącząc kary pozbawienia wolności orzeczone
wyrokami:
- Sądu Okręgowego w O. z dnia 26 stycznia 2010 r., w sprawie II K 97/08,
- Sądu Okręgowego w W. z dnia 11 kwietnia 2012 r., w sprawie VIII K 395/07,
- Sądu Okręgowego w W. z dnia 5 czerwca 2013 r., w sprawie V K 165/11.
Apelację od rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego wniósł obrońca skazanego,
zaskarżając wyrok w części dotyczącej wymiaru kar łącznych i zarzucił:
1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający
wpływ na jego treść;
2) rażącą niewspółmierność (surowość) wymierzonych skazanemu kar łącznych.
W konsekwencji tych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego
wyroku i zdecydowane złagodzenie wymierzonych skazanemu kar łącznych, przy
zastosowaniu zasady absorpcji lub zbliżonej do niej zasady asperacji, zaś w
sytuacji gdyby Sąd odwoławczy tego wniosku nie uwzględnił o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w W. do
ponownego rozpoznania.
Po rozpoznaniu apelacji, Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 21 marca 2014 r.,
utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.
Kasację na korzyść skazanego wniósł jego obrońca, który zarzucił inne niż
wymienione w art. 439 k.p.k., mające istotny wpływ na treść orzeczenia, rażące
naruszenie prawa procesowego oraz prawa materialnego, tj. art. 433 § 2 k.p.k. i art.
457 § 3 k.p.k. oraz art. 53 § 1 i 2 k.k. i art. 85 k.k. i wniósł o uchylenie wyroku Sądu
Apelacyjnego oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona przez obrońcę skazanego kasacja jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, a powody jej wniesienia
określa przepis art. 523 k.p.k. Wzruszenie prawomocnego orzeczenia w jej drodze
możliwe jest jedynie w wypadku stwierdzenia rażącego naruszenia prawa
3
materialnego lub procesowego, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia.
Z lektury uzasadnienia wyroku Sądu Odwoławczego nie wynika, aby
naruszył on przepis art. 433 § 2 k.p.k. czy art. 457 § 3 k.p.k., zastosował się on
bowiem do nakazu z art. 433 § 2 k.p.k., i rozpoznał, a w uzasadnieniu orzeczenia,
zgodnie z wymogiem określonym w art. 457 § 3 k.p.k., podał dlaczego uznał
zarzuty podniesione w apelacji za niezasadne. Wprawdzie Sąd Apelacyjny nie
uczynił tego w sposób zbyt obszerny, nie mniej jednak treść uzasadnienia
umożliwia zapoznanie się z argumentami, jakimi kierował się Sąd utrzymując
zaskarżony wyrok w mocy. Podkreślić należy, iż stopień szczegółowości rozważań
sądu odwoławczego, w wykonaniu jego obowiązku wynikającego z art. 457 § 3
k.p.k., uzależniony jest od jakości wywodów zawartych w uzasadnieniu wyroku
sądu pierwszej instancji oraz we wniesionym środku odwoławczym. Porównanie
treści tych dokumentów pozwala na uznanie argumentacji zawartej w motywacyjnej
części wyroku Sądu Apelacyjnego za wystarczającą. Sąd odwoławczy
ustosunkował się zarówno do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, jaki i do
twierdzenia o rażącej niewspółmierności kary, a zwięzłość wywodów koresponduje
z lakonicznością wniesionej apelacji. W szczególności Sąd odniósł się także do
kwestionowanej również w kasacji różnicy w przyjętej zasadzie kształtowania kary
łącznej pozbawienia wolności i grzywny wskazując, że podstawę do orzekania kary
łącznej grzywny stanowiły tylko dwie kary jednostkowe wymierzone „za tożsame
czyny”, natomiast w przypadku pierwszej z orzeczonych kar łącznych pozbawienia
wolności, jej podstawę stanowiło siedem kar jednostkowych.
Również zarzut obrazy przepisów prawa materialnego jawi się jako
niezasadny. Orzeczona wobec skazanego J. S. kara łączna mieści się w
przewidzianych i określonych przepisami granicach i stanowi całościową ocenę
jego zachowania, będąc właściwą i celową reakcją na popełnione przez niego
czyny, zaś powołany przez skarżącego przepis art. 85 k.k. określa tylko w sposób
ogólny zasady orzekania kary łącznej i nie zawiera nakazu kierowania się
wyłącznie dyrektywą pełnej absorpcji. Przypomnieć należy, iż racjonalizacja kary
orzekanej jako kara łączna w wyroku łącznym nie musi być rozumiana wyłącznie
jako łagodzenie i mieć zatem charakter jednokierunkowy (wyrok Sądu Najwyższego
4
z dnia 21 sierpnia 1997 r., II KK 96/07, OSNKW 2008, z. 1, poz. 6). Podnoszenie
zarzutu obrazy art. 53 § 1 i 2 k.k. stanowi jedynie próbę obejścia wynikającego z
art. 523 k.p.k. zakazu zarzucania w kasacji rażącej niewspółmierności kary.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 sierpnia 2014 r.
sprawy J. S.
w przedmiocie wyroku łącznego
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 21 marca 2014 r., utrzymującego w
mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 16 grudnia 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego J. S. od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem łącznym z dnia 16 grudnia 2013 r., Sąd Okręgowy orzekł wobec J.
S. kary łączne:
1. 11 lat pozbawienia wolności, łącząc kary pozbawienia wolności orzeczone
wyrokami:
- Sądu Okręgowego w O. z dnia 9 października 2002 r., w sprawie II K 41/02,
- Sądu Rejonowego w W. z dnia 15 maja 2003 r., w sprawie II K 760/00;
- Sądu Okręgowego w W. z dnia 31 sierpnia 2011 r., w sprawie VIII K 425/07;
2. 300 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na
kwotę 10 złotych, łącząc kary grzywny orzeczone wyrokami w sprawach: II K 41/02
i VIII K 425/07;
2
3. 12 lat pozbawienia wolności, łącząc kary pozbawienia wolności orzeczone
wyrokami:
- Sądu Okręgowego w O. z dnia 26 stycznia 2010 r., w sprawie II K 97/08,
- Sądu Okręgowego w W. z dnia 11 kwietnia 2012 r., w sprawie VIII K 395/07,
- Sądu Okręgowego w W. z dnia 5 czerwca 2013 r., w sprawie V K 165/11.
Apelację od rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego wniósł obrońca skazanego,
zaskarżając wyrok w części dotyczącej wymiaru kar łącznych i zarzucił:
1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający
wpływ na jego treść;
2) rażącą niewspółmierność (surowość) wymierzonych skazanemu kar łącznych.
W konsekwencji tych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego
wyroku i zdecydowane złagodzenie wymierzonych skazanemu kar łącznych, przy
zastosowaniu zasady absorpcji lub zbliżonej do niej zasady asperacji, zaś w
sytuacji gdyby Sąd odwoławczy tego wniosku nie uwzględnił o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w W. do
ponownego rozpoznania.
Po rozpoznaniu apelacji, Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 21 marca 2014 r.,
utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.
Kasację na korzyść skazanego wniósł jego obrońca, który zarzucił inne niż
wymienione w art. 439 k.p.k., mające istotny wpływ na treść orzeczenia, rażące
naruszenie prawa procesowego oraz prawa materialnego, tj. art. 433 § 2 k.p.k. i art.
457 § 3 k.p.k. oraz art. 53 § 1 i 2 k.k. i art. 85 k.k. i wniósł o uchylenie wyroku Sądu
Apelacyjnego oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona przez obrońcę skazanego kasacja jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, a powody jej wniesienia
określa przepis art. 523 k.p.k. Wzruszenie prawomocnego orzeczenia w jej drodze
możliwe jest jedynie w wypadku stwierdzenia rażącego naruszenia prawa
3
materialnego lub procesowego, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia.
Z lektury uzasadnienia wyroku Sądu Odwoławczego nie wynika, aby
naruszył on przepis art. 433 § 2 k.p.k. czy art. 457 § 3 k.p.k., zastosował się on
bowiem do nakazu z art. 433 § 2 k.p.k., i rozpoznał, a w uzasadnieniu orzeczenia,
zgodnie z wymogiem określonym w art. 457 § 3 k.p.k., podał dlaczego uznał
zarzuty podniesione w apelacji za niezasadne. Wprawdzie Sąd Apelacyjny nie
uczynił tego w sposób zbyt obszerny, nie mniej jednak treść uzasadnienia
umożliwia zapoznanie się z argumentami, jakimi kierował się Sąd utrzymując
zaskarżony wyrok w mocy. Podkreślić należy, iż stopień szczegółowości rozważań
sądu odwoławczego, w wykonaniu jego obowiązku wynikającego z art. 457 § 3
k.p.k., uzależniony jest od jakości wywodów zawartych w uzasadnieniu wyroku
sądu pierwszej instancji oraz we wniesionym środku odwoławczym. Porównanie
treści tych dokumentów pozwala na uznanie argumentacji zawartej w motywacyjnej
części wyroku Sądu Apelacyjnego za wystarczającą. Sąd odwoławczy
ustosunkował się zarówno do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, jaki i do
twierdzenia o rażącej niewspółmierności kary, a zwięzłość wywodów koresponduje
z lakonicznością wniesionej apelacji. W szczególności Sąd odniósł się także do
kwestionowanej również w kasacji różnicy w przyjętej zasadzie kształtowania kary
łącznej pozbawienia wolności i grzywny wskazując, że podstawę do orzekania kary
łącznej grzywny stanowiły tylko dwie kary jednostkowe wymierzone „za tożsame
czyny”, natomiast w przypadku pierwszej z orzeczonych kar łącznych pozbawienia
wolności, jej podstawę stanowiło siedem kar jednostkowych.
Również zarzut obrazy przepisów prawa materialnego jawi się jako
niezasadny. Orzeczona wobec skazanego J. S. kara łączna mieści się w
przewidzianych i określonych przepisami granicach i stanowi całościową ocenę
jego zachowania, będąc właściwą i celową reakcją na popełnione przez niego
czyny, zaś powołany przez skarżącego przepis art. 85 k.k. określa tylko w sposób
ogólny zasady orzekania kary łącznej i nie zawiera nakazu kierowania się
wyłącznie dyrektywą pełnej absorpcji. Przypomnieć należy, iż racjonalizacja kary
orzekanej jako kara łączna w wyroku łącznym nie musi być rozumiana wyłącznie
jako łagodzenie i mieć zatem charakter jednokierunkowy (wyrok Sądu Najwyższego
4
z dnia 21 sierpnia 1997 r., II KK 96/07, OSNKW 2008, z. 1, poz. 6). Podnoszenie
zarzutu obrazy art. 53 § 1 i 2 k.k. stanowi jedynie próbę obejścia wynikającego z
art. 523 k.p.k. zakazu zarzucania w kasacji rażącej niewspółmierności kary.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.