Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 208/14
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 sierpnia 2014 r.,
sprawy R. K.
skazanego z art. 197 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 1 kwietnia 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 8 października 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 8 października 2013 r., Sąd Rejonowy w P. uznał
oskarżonego R. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 197 § 1 k.k. i
wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności.
W apelacji wymierzonej przeciwko całości tego orzeczenia obrońca
oskarżonego zarzucił:
„- naruszenie przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku tj. art. 7, 410
i 424 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wyrażające się
w uznaniu winy oskarżonego w oparciu o materiał dowodowy, który przy
2
prawidłowej jego ocenie nie dawał podstaw do przypisania oskarżonemu
zarzucanego mu czynu,
- rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonej kary pozbawienia wolności.”
Odwołując się do tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o zmianę
zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.
Sąd Okręgowy w P., wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2014 r., utrzymał w mocy
zaskarżone orzeczenie, uznając wywiedzioną apelację za oczywiście bezzasadną.
Orzeczenie to zaskarżone zostało w całości kasacją obrońcy skazanego,
który zarzucił:
„rażące naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia to jest
art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.,
polegające na:
- uznaniu, ze Sąd I instancji rozważył wszystkie okoliczności przemawiające
zarówno na korzyść jak i niekorzyść skazanego,
- dokonaniu oceny zgromadzonych dowodów w sposób dowolny co skutkowało
dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych w sprawie, a przede wszystkim
nieuzasadnionym uznaniem, że skazany dopuścił się popełnienia zarzuconego mu
czynu,
- nie dokonaniu należytej kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku poprzez
pominięcie okoliczności podniesionych w apelacji mających świadczyć na korzyść
skazanego i poddających w wątpliwość wiarygodność zeznań pokrzywdzonej jako
praktycznie jedynego materiału dowodowego w oparciu o który Sąd dokonał
ustalenia winy skazanego”.
W następstwie opisanego zarzutu skarżący wniósł o uchylenie wyroków
sądów obu instancji przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w P. do ponownego
rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w P.
wniósł o oddalenie jej, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 519 k.p.k. kasację można wnieść, co do zasady, jedynie od
prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie. Nadto, z
3
treści art. 523 k.p.k. wynika, że kasacja wnoszona przez stronę może być oparta
wyłącznie na uchybieniach wymienionych w art. 439 k.p.k., bądź związanych z
innym rażącym naruszeniem prawa. Kasacja wniesiona przez obrońcę skazanego
R. K. jedynie pozornie odpowiada powyższym wymaganiom. Wiąże się to z
podniesieniem zarzutu obrazy art. 457 § 3 k.p.k., a więc kwestionowaniem
prawidłowości uzasadnienia orzeczenia Sądu odwoławczego. Rzecz jednak w tym,
że zarzut ów jest całkowicie nietrafny, a nadto, czego dowodzi uzasadnienie
kasacji, jego podniesienie miało charakter instrumentalny, zmierzający do obejścia
ograniczeń wynikających z art. 523 k.p.k.
Na wstępie należy przypomnieć, że zawartość uzasadnienia orzeczenia
sądu odwoławczego jest pochodną treści uzasadnienia wyroku sądu pierwszej
instancji oraz zarzutów i wywodów apelacyjnych. Lektura uzasadnienia wyroku
Sądu Okręgowego w P. pozwala na stwierdzenie, że czyni ono zadość
wymaganiom wynikającym z art. 457 § 3 k.p.k., a w szczególności wskazuje na to,
czym kierował się sąd wydając wyrok oraz dlaczego zarzuty i wnioski apelacji uznał
za niezasadne. Uzasadnienie to zawiera odniesienie się do wszystkich zarzutów
apelacyjnych, ze szczegółową argumentacją wskazującą na ich oczywistą
bezzasadność. Odmienny punkt widzenia obrońcy skazanego, związany z treścią
wniesionej kasacji, dowodzi albo niedokładnej lektury motywacyjnej części
skarżonego wyroku, albo – co bardziej prawdopodobne – zwykłego braku
akceptacji dla stanowiska Sądu odwoławczego i w konsekwencji poszukiwania w
postępowaniu kasacyjnym niedopuszczalnej w postępowaniu karnym trzeciej
instancji. Dowodzą tego jasno wywody zawarte w uzasadnieniu kasacji wskazujące
na brak akceptacji dla dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń
faktycznych, a nie na rażące naruszenie prawa procesowego, którego dopuścić się
miał Sąd Okręgowy. Wskazuje na to również próba połączenia zarzutu obrazy art.
457 § 3 k.p.k. z naruszeniem innych przepisów procesowych. Warto w tym miejscu
zauważyć, że Sąd odwoławczy nie mógł naruszyć art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 4 i
5 § 2 k.p.k., ponieważ apelacja nie zawierała zarzutów obrazy zasady
bezstronności i in dubio pro reo. Nie doszło także do naruszenia zasady swobodnej
oceny dowodów oraz art. 410 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., bowiem do zarzutów tych
Sąd odwoławczy odniósł się w sposób odpowiadający wymaganiom prawa. W toku
4
postępowania odwoławczego nie mogło także dojść do niejako samoistnego
naruszenia przepisów art. 5 § 2, 7 i 410 k.p.k., co zdaje się sugerować
uzasadnienie kasacji. Sąd Okręgowy nie czynił nowych ustaleń faktycznych, nie
oceniał również na nowo zgromadzonych w toku postępowania
pierwszoinstancyjnego dowodów, nie mógł więc dopuścić się obrazy art. 7 i 410
k.p.k. Sąd też nie wskazywał na istnienie w sferze faktycznej nie dających się
usunąć wątpliwości, zatem nie mógł naruszyć zasady in dubio pro reo poprzez
zaniechanie rozstrzygnięcia tych wątpliwości na korzyść skazanego.
Kierując się powyższym należało orzec, jak w dyspozytywnej części
postanowienia.