V KK 206/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 206/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Dołhy
SSN Zbigniew Puszkarski
Protokolant Anna Kowal
w sprawie K. L.
w przedmiocie wyroku łącznego
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu (art. 535 § 5 kpk)
w dniu 13 sierpnia 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 28 sierpnia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 22 marca 2013 r.
1) na podstawie art. 537 § 2 kpk i 572 kpk uchyla zaskarżony
wyrok w pkt II w części utrzymującej wyrok Sądu Rejonowego w
K. co do rozstrzygnięć zawartych w pkt I-III oraz uchyla wyrok
Sądu Rejonowego w tej części (pkt I-III wyroku) i umarza
postępowanie w tejże części,
2) na podstawie art. 638 kpk obciąża Skarb Państwa
wydatkami postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w K., wyrokiem łącznym z dnia 22 marca 2013 r.:
I. na podstawie art. 85 k.k. i 86 § 1 k.k. wymierzył K. L. karę łączną roku i 4
miesięcy pozbawienia wolności, powstałą z połączenia kar: roku pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, orzeczonej
przez ten Sąd wyrokiem z dnia 11 października 2004 r. w sprawie II K 311/04
oraz 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania na okres 4 lat, orzeczonej przez tenże Sąd wyrokiem z dnia 1 marca
2005 r. w sprawie VI K 1146/04, której to kary wykonanie następnie
prawomocnie zarządzono,
II. orzekł, że pozostałe rozstrzygnięcia z tych wyroków podlegają odrębnemu
wykonaniu,
III. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył skazanemu na poczet kary łącznej okresy
rzeczywistego pozbawienia wolności odbytego w tych sprawach.
Wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2013 r., Sąd Okręgowy w O. po rozpoznaniu
apelacji obrońcy skazanego, kwestionującej jedynie wysokość m.in. powyższej kary
łącznej, w pkt II utrzymał w mocy w tej części wyrok Sądu I instancji (zmieniając go
tylko w zakresie innej kary łącznej).
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego w pkt II na korzyść skazanego
złożył Prokurator Generalny zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść
orzeczenia naruszenie przepisów prawa karnego procesowego – art. 433 § 1 k.p.k.
w zw. z art. 440 k.p.k., polegające na przeprowadzeniu nienależytej kontroli
odwoławczej i utrzymaniu w mocy częściowo rażąco niesprawiedliwego, bowiem
wydanego z naruszeniem przepisu art. 85 k.k. wyroku sądu I instancji, które to
naruszenie polegało na połączeniu jednostkowych kar pozbawienia wolności
orzeczonych wobec K. L. wyrokami: Sądu Rejonowego w K. z dnia 11 października
2004 r., sygn. II K 311/04 i Sądu Rejonowego w K. z dnia 1 marca 2005 r., sygn. VI
K 1146/04 i orzeczeniu kary łącznej, mimo braku przesłanek określonych w tym
przepisie z uwagi na uprzednie zatarcie skazania w sprawie Sądu Rejonowego w K.
o sygn. II K 311/04”.
Skarżący w konkluzji wniósł o „uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w
zaskarżonej części i utrzymanego nim w mocy wyroku łącznego Sądu Rejonowego
3
w K. o sygn. II K 881/12 w zakresie rozstrzygnięć przyjętych w punktach I, II i III
tego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 572 k.p.k.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna okazała się oczywiście zasadna, przeto mogła być
uwzględniona w całości na posiedzeniu (art. 535 § 5 k.p.k.).
Wydając wyrok łączny Sąd Rejonowy w K. przeoczył, że w sprawie II K
311/04 tego Sądu wprawdzie postanowieniem z dnia 23 marca 2007 r. zarządzono
wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, ale następnie
postanowieniem z dnia 16 lipca 2007 r. na podstawie art. 24 § 1 k.k.w. uchylono
powyższe postanowienie (z dnia 23 marca 2007 r.). Postanowienie uchylające
uprawomocniło się w dniu 1 sierpnia 2007 r. (postanowienie SR w K. – k. 85 akt D
409/04 tego Sądu). Trafnie także wskazano w kasacji, że z dniem 19 kwietnia 2008
r. doszło do zatarcia skazania K. L. w sprawie II K 311/04 Sądu Rejonowego w K.,
wobec późniejszego niezarządzenia wykonania orzeczonej w niej kary.
W chwili wydawania wyroku łącznego z dnia 22 marca 2013 r. nie istniał
zatem substrat w postaci kary pozbawienia wolności ze sprawy II K 311/04, który
mógłby wejść w skład kary łącznej (niezależnie od tego, że ze względu na czas
popełnienia czynu pomiędzy 2 a 4 maja 2004 r., kara zań orzeczona z warunkowym
zawieszeniem wykonania nie podlegała połączeniu z karą bezwzględnego
pozbawienia wolności).
Wraz z apelacją Sądowi Odwoławczemu zostały przekazane m.in. akta D
409/04 Sądu Rejonowego w K. (zob. k.118 akt głównych). Sąd Okręgowy, z
naruszeniem art. 440 k.p.k., nie dostrzegł wymienionego wyżej postanowienia Sądu
Rejonowego z dnia 16 lipca 2007 r. zawartego w tych aktach. W konsekwencji
utrzymanie w pkt II zaskarżonego wyroku w mocy rozstrzygnięć zawartych w pkt I –
III wyroku Sądu Rejonowego było rażąco niesprawiedliwe. Słusznie więc w kasacji
wskazano na rażące uchybienie wymienionemu wyżej przepisowi, które miało bez
wątpienia istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Dlatego skarga okazała się w całości, a więc i co do wniosku, zasadna.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Dołhy
SSN Zbigniew Puszkarski
Protokolant Anna Kowal
w sprawie K. L.
w przedmiocie wyroku łącznego
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu (art. 535 § 5 kpk)
w dniu 13 sierpnia 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 28 sierpnia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 22 marca 2013 r.
1) na podstawie art. 537 § 2 kpk i 572 kpk uchyla zaskarżony
wyrok w pkt II w części utrzymującej wyrok Sądu Rejonowego w
K. co do rozstrzygnięć zawartych w pkt I-III oraz uchyla wyrok
Sądu Rejonowego w tej części (pkt I-III wyroku) i umarza
postępowanie w tejże części,
2) na podstawie art. 638 kpk obciąża Skarb Państwa
wydatkami postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w K., wyrokiem łącznym z dnia 22 marca 2013 r.:
I. na podstawie art. 85 k.k. i 86 § 1 k.k. wymierzył K. L. karę łączną roku i 4
miesięcy pozbawienia wolności, powstałą z połączenia kar: roku pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, orzeczonej
przez ten Sąd wyrokiem z dnia 11 października 2004 r. w sprawie II K 311/04
oraz 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania na okres 4 lat, orzeczonej przez tenże Sąd wyrokiem z dnia 1 marca
2005 r. w sprawie VI K 1146/04, której to kary wykonanie następnie
prawomocnie zarządzono,
II. orzekł, że pozostałe rozstrzygnięcia z tych wyroków podlegają odrębnemu
wykonaniu,
III. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył skazanemu na poczet kary łącznej okresy
rzeczywistego pozbawienia wolności odbytego w tych sprawach.
Wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2013 r., Sąd Okręgowy w O. po rozpoznaniu
apelacji obrońcy skazanego, kwestionującej jedynie wysokość m.in. powyższej kary
łącznej, w pkt II utrzymał w mocy w tej części wyrok Sądu I instancji (zmieniając go
tylko w zakresie innej kary łącznej).
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego w pkt II na korzyść skazanego
złożył Prokurator Generalny zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść
orzeczenia naruszenie przepisów prawa karnego procesowego – art. 433 § 1 k.p.k.
w zw. z art. 440 k.p.k., polegające na przeprowadzeniu nienależytej kontroli
odwoławczej i utrzymaniu w mocy częściowo rażąco niesprawiedliwego, bowiem
wydanego z naruszeniem przepisu art. 85 k.k. wyroku sądu I instancji, które to
naruszenie polegało na połączeniu jednostkowych kar pozbawienia wolności
orzeczonych wobec K. L. wyrokami: Sądu Rejonowego w K. z dnia 11 października
2004 r., sygn. II K 311/04 i Sądu Rejonowego w K. z dnia 1 marca 2005 r., sygn. VI
K 1146/04 i orzeczeniu kary łącznej, mimo braku przesłanek określonych w tym
przepisie z uwagi na uprzednie zatarcie skazania w sprawie Sądu Rejonowego w K.
o sygn. II K 311/04”.
Skarżący w konkluzji wniósł o „uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w
zaskarżonej części i utrzymanego nim w mocy wyroku łącznego Sądu Rejonowego
3
w K. o sygn. II K 881/12 w zakresie rozstrzygnięć przyjętych w punktach I, II i III
tego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 572 k.p.k.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna okazała się oczywiście zasadna, przeto mogła być
uwzględniona w całości na posiedzeniu (art. 535 § 5 k.p.k.).
Wydając wyrok łączny Sąd Rejonowy w K. przeoczył, że w sprawie II K
311/04 tego Sądu wprawdzie postanowieniem z dnia 23 marca 2007 r. zarządzono
wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, ale następnie
postanowieniem z dnia 16 lipca 2007 r. na podstawie art. 24 § 1 k.k.w. uchylono
powyższe postanowienie (z dnia 23 marca 2007 r.). Postanowienie uchylające
uprawomocniło się w dniu 1 sierpnia 2007 r. (postanowienie SR w K. – k. 85 akt D
409/04 tego Sądu). Trafnie także wskazano w kasacji, że z dniem 19 kwietnia 2008
r. doszło do zatarcia skazania K. L. w sprawie II K 311/04 Sądu Rejonowego w K.,
wobec późniejszego niezarządzenia wykonania orzeczonej w niej kary.
W chwili wydawania wyroku łącznego z dnia 22 marca 2013 r. nie istniał
zatem substrat w postaci kary pozbawienia wolności ze sprawy II K 311/04, który
mógłby wejść w skład kary łącznej (niezależnie od tego, że ze względu na czas
popełnienia czynu pomiędzy 2 a 4 maja 2004 r., kara zań orzeczona z warunkowym
zawieszeniem wykonania nie podlegała połączeniu z karą bezwzględnego
pozbawienia wolności).
Wraz z apelacją Sądowi Odwoławczemu zostały przekazane m.in. akta D
409/04 Sądu Rejonowego w K. (zob. k.118 akt głównych). Sąd Okręgowy, z
naruszeniem art. 440 k.p.k., nie dostrzegł wymienionego wyżej postanowienia Sądu
Rejonowego z dnia 16 lipca 2007 r. zawartego w tych aktach. W konsekwencji
utrzymanie w pkt II zaskarżonego wyroku w mocy rozstrzygnięć zawartych w pkt I –
III wyroku Sądu Rejonowego było rażąco niesprawiedliwe. Słusznie więc w kasacji
wskazano na rażące uchybienie wymienionemu wyżej przepisowi, które miało bez
wątpienia istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Dlatego skarga okazała się w całości, a więc i co do wniosku, zasadna.