Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 257/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący)
SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)
SSN Dorota Rysińska
Protokolant Jolanta Włostowska
w sprawie M. S.
ukaranego z art.70 § 2 kw
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 25 września 2014 r.
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść ukaranego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W.
z dnia 24 kwietnia 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu
do ponownego rozpoznania.
2
UZASADNIENIE
Komendant Miejski Policji w W. wniósł o ukaranie M. S. o to, że w dniu 7
lutego 2014 r. ok. godz. 9.50 w W. przy ul. O. 2 na terenie Zespołu Szkół
Technicznych, będąc pracownikiem firmy „R.", wbrew obowiązkowi zachowania
trzeźwości znajdował się w stanie po spożyciu alkoholu i podejmował w tym czasie
czynności zawodowe jako pracownik budowlany, tj. o wykroczenie z art. 70 § 2 k.w.
Sąd Rejonowy, wyrokiem nakazowym z dnia 24 kwietnia 2014 r., uznał
obwinionego M. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest
wykroczenia z art. 70 § 2 k.w. i za to na podstawie tego przepisu oraz art. 21 § 1
k.w. wymierzył mu karę miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem
wykonywania 30 godzin „niekontrolowanej ” pracy na cele społeczne. Nadto zwolnił
obwinionego od uiszczenia opłaty sądowej, a wydatkami poniesionymi w
postępowaniu wykroczeniowym obciążył Skarb Państwa.
Od powyższego wyroku nie został wniesiony sprzeciw w terminie
ustawowym, wobec czego stał się on prawomocny w dniu 12 czerwca 2014 r. (k.16-
18).
Na podstawie art. 110 § 1 k.p.w. wyrok ten został zaskarżony kasacją przez
Prokuratora Generalnego w części dotyczącej orzeczenia o karze, na korzyść
obwinionego M. S. Skarżący na zasadzie art. 111 k.p.w. oraz art. 526 § 1 k.p.k. i
art. 537 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 112 k.p.w. zarzucił orzeczeniu Sądu Rejonowego
rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa
materialnego, a mianowicie art. 70 § 2 k.w., polegające na orzeczeniu wobec
obwinionego za popełnienie wykroczenia określonego w tym przepisie kary
miesiąca ograniczenia wolności w sytuacji, gdy czyn ten zagrożony jest karą
aresztu albo grzywny.
Powołując się na powyższe, Prokurator Generalny wniósł o uchylenie wyroku
w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego okazała się zasadna w stopniu
oczywistym, co umożliwiło jej uwzględnienie w całości na posiedzeniu bez udziału
stron w trybie art. 535 § 5 k.p.k. w zw. z art. 112 k.p.w. Rację ma prokurator, że
3
zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem przepisu art. 70 § 2 k.w.
w zakresie orzeczenia o karze ograniczenia wolności, a także zobowiązania
obwinionego do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne
w oparciu o przepis art. 21 § 1 k.w.
Sąd Rejonowy wymierzył M. S. w pkt 1 wyroku nakazowego karę miesiąca
ograniczenia wolności wskazując jako podstawę wymiaru kary art. 70 § 2 k.w.,
podczas gdy przepis ten w zakresie sankcji odwołuje się do § 1 art. 70 k.w., a
zatem przewiduje za to wykroczenie wyłącznie karę aresztu albo grzywny. Tym
samym wobec obwinionego orzeczona została kara nieprzewidziana przez ustawę
za dane wykroczenie. W konsekwencji doszło również do nieprawidłowego
orzeczenia w pkt 2 tegoż wyroku o obowiązku, określonym w art. 21 § 1 k.w.,
albowiem przepis ten określa wymiar kary ograniczenia wolności oraz jej formę
polegającą na nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w odpowiednim
zakładzie pracy, placówce służby zdrowia, opieki społecznej, organizacji lub
instytucji niosącej pomoc charytatywną lub na rzecz społeczności lokalnej, w
ramach rygorów przewidzianych w art. 20 § 2 k.w.
Wskazane naruszenie przepisu prawa materialnego z oczywistych względów
miało charakter rażący, zaś jego wpływ na treść rozstrzygnięcia w zakresie
wymiaru kary był istotny.
Dlatego też na podstawie art. 537 § 1 k.p.k. w zw. z art.112 k.p.w. Sąd
Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i w
tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu,
mając na uwadze granice rozpoznania kasacji oznaczone przez skarżącego.
Warto przypomnieć, że stosownie do treści art. 536 k.p.k. w zw. z art. 112 k.w. Sąd
Najwyższy rozpoznaje kasację w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów,
a w zakresie szerszym jedynie w wypadkach określonych w art. 435, 439 i 455
k.p.k. Należy jednak stwierdzić, że zaskarżony wyrok nie zawiera uchybień
wskazanych w tych przepisach, które uzasadniałyby poszerzenie granic kontroli
kasacyjnej poza obszar zagadnień podniesionych w zarzucie kasacyjnym i
uchylenie zaskarżonego wyroku w całości.
Orzekając ponownie, Sąd Rejonowy stosownie do dyspozycji art. 442 § 3
k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k. uwzględni powyższe wnioski i spostrzeżenia, a gdy
4
zajdzie taka potrzeba prawidłowo ukształtuje orzeczenie o karze za czyn z art. 70 §
2 k.w., z uwzględnieniem rodzajów kar przewidzianych dla określonego w
przywołanym przepisie wykroczenia oraz pamiętając, że kasacja została wniesiona
na korzyść ukaranego, a zatem spowodowała uaktywnienie pośredniego zakazu
reformationis in peius (art. 443 k.p.k.).