II KO 59/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KO 59/14
POSTANOWIENIE
Dnia 30 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Ryński (przewodniczący)
SSN Włodzimierz Wróbel
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
w sprawie Ł. K.
oskarżonego o czyn z art. 248 § 1 d kk i inne
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 30 września 2014 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w Ł.
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu równorzędnemu sądowi na
podstawie art. 37 kpk
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
R.
UZASADNIENIE
Do Sądu Rejonowego w J. w dniu 12 kwietnia 2012 r. wpłynął akt oskarżenia
przeciwko Ł. K., ur. 18 kwietnia 1925 r., o czyny z art. 248 § 1 d.k.k. i inne.
Oskarżony wówczas mieszkał w Ł. i pozostawał pod opieką córki. Proces
oskarżonego przed sądem miejscowo właściwym nie mógł się rozpocząć wobec –
potwierdzonego opiniami biegłych – stanu jego zdrowia. W dniu 28 czerwca 2013 r.
Sad Rejonowy w J. dopuścił dowód z kompleksowej opinii Zakładu Medycyny
Sądowej w Ł. W opinii tej biegli stwierdzili, że oskarżony z uwagi na stwierdzone
schorzenia i wiek nie może uczestniczyć w procesie prowadzonym przez Sąd
Rejonowy w J., ale równocześnie podali, iż może brać udział w postępowaniu
2
sądowym przed Sądem Rejonowym położonym w obszarze właściwości Sądu
Okręgowego w Ł.
W oparciu o wnioski tej opinii Sąd Rejonowy w J. wystąpił do Sądu
Najwyższego o przekazanie sprawy Ł. K., w trybie art. 37 k.p.k., innemu
równorzędnemu sądowi. Postanowieniem z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt
IV KO 84/13, Sąd Najwyższy wniosek ten uwzględnił i przekazał sprawę do
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ł.
Po przekazaniu sprawy do tego sądu, były wielokrotnie wyznaczane terminy
rozprawy na które oskarżony, z uwagi na stan zdrowia, się nie stawiał. Były też
trudności z doręczeniem mu wezwań na rozprawę i na badania przez biegłych. W
oparciu o informacje Policji ustalono, że oskarżony w dniu 27 marca 2014 r został
zabrany z mieszkania w Ł., gdzie czasowo przebywał, i zamieszkał w miejscu
swojego stałego zamieszkania tj. w R. (k. 1029, 1058). W dniu 27 czerwca 2014 r.
Sąd Rejonowy w Ł. wydał postanowienie, którym zmienił zastosowany wobec
oskarżonego środek zapobiegawczy w postaci dozoru Policji w ten sposób, że
nałożył na oskarżonego zakaz opuszczenia miejsca pobytu w R., zamiast w Ł.
Wcześniej w dniu 18 czerwca 2014 r. Sąd ten dopuścił dowód z opinii biegłego W.
S. z listy biegłych Sądu Okręgowego w R. celem wypowiedzenia się czy oskarżony
może obecnie uczestniczyć w rozprawie.
Biegły sporządził opinię w dniu 24 czerwca 2014 r i stwierdził w niej, iż z
uwagi na liczne choroby (m.in. przewlekła białaczka limfatyczna, miażdżyca
uogólniona z otępieniem starczym, niewydolność krążenia, choroba Parkinsona)
oskarżony nie może brać udziału w czynnościach procesowych w Ł., a stan jego
zdrowia nie pozwala też na zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie na
czynności procesowe. Równocześnie biegły zaopiniował, że oskarżony może brać
udział w czynnościach procesowych w R., z tym., że czynności te powinny być
przeprowadzone pomiędzy godziną 9 a 12, po spożyciu przez niego lekarstw i
każdorazowo nie powinny przekraczać 2 godzin.
Mając tą opinię na względzie Sąd Rejonowy w Ł. postanowieniem z dnia 22
lipca 2014 r. wystąpił do Sądu Najwyższego z inicjatywą przekazania sprawy
oskarżonego do rozpoznania innemu równorzędnemu sądowi, w trybie art. 37 k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
W stwierdzonych w sprawie okolicznościach (szczegółowo przedstawionych
powyżej) – przedmiotowy wniosek zasługuje na uwzględnienie.
W świetle treści aktualnej opinii o stanie zdrowia oskarżonego (co do której
brak jest podstaw by podważać jej rzetelność) oczywiste jest, iż obecnie jego
sprawa może być prowadzona (i to tylko w określonych warunkach) wyłącznie w
Sądzie Rejonowym w R. – właściwym dla jego miejsca zamieszkania.
Nie ulega wątpliwości, iż w utrwalonym orzecznictwie (na które także
powołuje się wnioskujący Sąd) Sąd Najwyższy przyjmuje, że korzystanie z
właściwości delegacyjnej sądu na podstawie art. 37 k.p.k. dotyczy także sytuacji w
której – z uwagi na ustalone okoliczności związane ze stanem zdrowia
oskarżonego – przeprowadzenie procesu i osądzenie jego sprawy nie jest w ogóle
możliwe bez skorzystania z przewidzianej w tym przepisie instytucji procesowej.
Tak jest w rozpatrywanym przypadku.
Stwierdzona niemożliwość stawiennictwa oskarżonego na rozprawie przed
wnioskującym Sądem, a zarazem potwierdzona możliwość jego uczestniczenia w
procesie prowadzonym w Sądzie usytuowanym w miejscu jego zamieszkania (tj.
Sądzie Rejonowym w R.), powoduje, że dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga by
sprawę oskarżonego przekazać do rozpoznania temu ostatniemu Sądowi. Tylko ten
Sad obecnie może ją bowiem – wobec stwierdzonego stanu zdrowia oskarżonego -
jeszcze rozpoznać.
Z tych to względów należało postanowić jak wyżej.
POSTANOWIENIE
Dnia 30 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Ryński (przewodniczący)
SSN Włodzimierz Wróbel
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
w sprawie Ł. K.
oskarżonego o czyn z art. 248 § 1 d kk i inne
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 30 września 2014 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w Ł.
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu równorzędnemu sądowi na
podstawie art. 37 kpk
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
R.
UZASADNIENIE
Do Sądu Rejonowego w J. w dniu 12 kwietnia 2012 r. wpłynął akt oskarżenia
przeciwko Ł. K., ur. 18 kwietnia 1925 r., o czyny z art. 248 § 1 d.k.k. i inne.
Oskarżony wówczas mieszkał w Ł. i pozostawał pod opieką córki. Proces
oskarżonego przed sądem miejscowo właściwym nie mógł się rozpocząć wobec –
potwierdzonego opiniami biegłych – stanu jego zdrowia. W dniu 28 czerwca 2013 r.
Sad Rejonowy w J. dopuścił dowód z kompleksowej opinii Zakładu Medycyny
Sądowej w Ł. W opinii tej biegli stwierdzili, że oskarżony z uwagi na stwierdzone
schorzenia i wiek nie może uczestniczyć w procesie prowadzonym przez Sąd
Rejonowy w J., ale równocześnie podali, iż może brać udział w postępowaniu
2
sądowym przed Sądem Rejonowym położonym w obszarze właściwości Sądu
Okręgowego w Ł.
W oparciu o wnioski tej opinii Sąd Rejonowy w J. wystąpił do Sądu
Najwyższego o przekazanie sprawy Ł. K., w trybie art. 37 k.p.k., innemu
równorzędnemu sądowi. Postanowieniem z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt
IV KO 84/13, Sąd Najwyższy wniosek ten uwzględnił i przekazał sprawę do
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ł.
Po przekazaniu sprawy do tego sądu, były wielokrotnie wyznaczane terminy
rozprawy na które oskarżony, z uwagi na stan zdrowia, się nie stawiał. Były też
trudności z doręczeniem mu wezwań na rozprawę i na badania przez biegłych. W
oparciu o informacje Policji ustalono, że oskarżony w dniu 27 marca 2014 r został
zabrany z mieszkania w Ł., gdzie czasowo przebywał, i zamieszkał w miejscu
swojego stałego zamieszkania tj. w R. (k. 1029, 1058). W dniu 27 czerwca 2014 r.
Sąd Rejonowy w Ł. wydał postanowienie, którym zmienił zastosowany wobec
oskarżonego środek zapobiegawczy w postaci dozoru Policji w ten sposób, że
nałożył na oskarżonego zakaz opuszczenia miejsca pobytu w R., zamiast w Ł.
Wcześniej w dniu 18 czerwca 2014 r. Sąd ten dopuścił dowód z opinii biegłego W.
S. z listy biegłych Sądu Okręgowego w R. celem wypowiedzenia się czy oskarżony
może obecnie uczestniczyć w rozprawie.
Biegły sporządził opinię w dniu 24 czerwca 2014 r i stwierdził w niej, iż z
uwagi na liczne choroby (m.in. przewlekła białaczka limfatyczna, miażdżyca
uogólniona z otępieniem starczym, niewydolność krążenia, choroba Parkinsona)
oskarżony nie może brać udziału w czynnościach procesowych w Ł., a stan jego
zdrowia nie pozwala też na zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie na
czynności procesowe. Równocześnie biegły zaopiniował, że oskarżony może brać
udział w czynnościach procesowych w R., z tym., że czynności te powinny być
przeprowadzone pomiędzy godziną 9 a 12, po spożyciu przez niego lekarstw i
każdorazowo nie powinny przekraczać 2 godzin.
Mając tą opinię na względzie Sąd Rejonowy w Ł. postanowieniem z dnia 22
lipca 2014 r. wystąpił do Sądu Najwyższego z inicjatywą przekazania sprawy
oskarżonego do rozpoznania innemu równorzędnemu sądowi, w trybie art. 37 k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
W stwierdzonych w sprawie okolicznościach (szczegółowo przedstawionych
powyżej) – przedmiotowy wniosek zasługuje na uwzględnienie.
W świetle treści aktualnej opinii o stanie zdrowia oskarżonego (co do której
brak jest podstaw by podważać jej rzetelność) oczywiste jest, iż obecnie jego
sprawa może być prowadzona (i to tylko w określonych warunkach) wyłącznie w
Sądzie Rejonowym w R. – właściwym dla jego miejsca zamieszkania.
Nie ulega wątpliwości, iż w utrwalonym orzecznictwie (na które także
powołuje się wnioskujący Sąd) Sąd Najwyższy przyjmuje, że korzystanie z
właściwości delegacyjnej sądu na podstawie art. 37 k.p.k. dotyczy także sytuacji w
której – z uwagi na ustalone okoliczności związane ze stanem zdrowia
oskarżonego – przeprowadzenie procesu i osądzenie jego sprawy nie jest w ogóle
możliwe bez skorzystania z przewidzianej w tym przepisie instytucji procesowej.
Tak jest w rozpatrywanym przypadku.
Stwierdzona niemożliwość stawiennictwa oskarżonego na rozprawie przed
wnioskującym Sądem, a zarazem potwierdzona możliwość jego uczestniczenia w
procesie prowadzonym w Sądzie usytuowanym w miejscu jego zamieszkania (tj.
Sądzie Rejonowym w R.), powoduje, że dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga by
sprawę oskarżonego przekazać do rozpoznania temu ostatniemu Sądowi. Tylko ten
Sad obecnie może ją bowiem – wobec stwierdzonego stanu zdrowia oskarżonego -
jeszcze rozpoznać.
Z tych to względów należało postanowić jak wyżej.