SNO 39/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt SNO 39/14
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2014 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie B. P.
sędziego Sądu Okręgowego w /…/
po rozpoznaniu na posiedzeniu
w dniu 10 października 2014 r.
z urzędu, podstaw do wznowienia postępowania
w sprawie SNO 4/11,
zakończonej prawomocnym wyrokiem
Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego
z dnia 16 marca 2011 r.
postanawia:
uznać, iż brak jest podstaw do wznowienia z urzędu
postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem
Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z dnia 16 marca 2011
r., sygn. SNO 4/11.
UZASADNIENIE
Sądu Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny prawomocnym wyrokiem z dnia 16 marca
2011 r. utrzymał w mocy wyrok Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w […]
z dnia 23 listopada 2010 r., uznający sędziego Sądu Okręgowego w […] B. P. za
winnego zarzucanych mu przewinień służbowych z art. 107 § 1 ustawy z dnia 27
lipca 2001 r.- Prawo o ustroju sądów powszechnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r.,
poz. 427 ze zm.) polegających na przekroczeniu ustawowego terminu sporządzenia
2
uzasadnień w 81 sprawach oraz dopuszczeniu do przewlekłości postępowania w
jednej sprawie i na podstawie art. 109 § 1 pkt 1 u.s.p. wymierzył mu karę
dyscyplinarną upomnienia. W sprawie tej obwiniony sędzia nie był badany przez
biegłych lekarzy psychiatrów i nie miał obrońcy.
Wnioskiem z dnia 21 czerwca 2014 r. ukarany sędzia zwrócił się o wznowienie z
urzędu postępowania w tej sprawie, wskazując, że w jego toku występował bez
obrońcy, mimo że, jak stwierdzili biegli lekarze psychiatrzy w opinii wydanej na
potrzeby kolejnej prowadzonej przeciwko niemu sprawy – w okresie od jesieni 2006
r. do jesieni 2011 r. jego zdolność kierowania własnym postępowaniem była w
znacznym stopniu ograniczona. Zdaniem ukaranego w sprawie wystąpiła podstawa
z art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k., do wznowienia postępowania z urzędu, ponieważ udział
obrońcy w tym postępowaniu był obowiązkowy w świetle art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k.
Z opinii biegłych lekarzy psychiatrów, wydanej w toczącej się później przed Sądem
Apelacyjnym – Sądem Dyscyplinarnym sprawie dyscyplinarnej sygn. ASD …/13,
uzupełnionej i zmienionej w toku postępowania, wynika, że ukarany od połowy
2010 r. do końca sierpnia 2011 r. wykazywał zaburzenia adaptacyjne o obrazie
lękowo-depresyjnym, które nie wpływały na zdolność rozpoznania znaczenia
czynów, powodowały jednak zaburzenie sfery afektywno-wolicjonalnej, obniżając w
stopniu znacznym zdolność ukaranego do pokierowania swoim postępowaniem.
Jak wynika z dokumentacji medycznej, którą posiłkowali się biegli powołani w
sprawie ASD …/13 w swoich ustaleniach, pochodzącej z okresu po prawomocnym
zakończeniu postepowania w sprawie SNO 4/11, zaburzenia sfery afektywno-
wolicjonalnej przejawiały się w niezdolności do zorganizowania sobie pracy przez
ukaranego i w deficytach w zakresie napędu do wykonywania obowiązków
zawodowych związanych z podejmowaniem decyzji i sporządzaniem uzasadnień.
Taki obraz stanu psychicznego ukaranego, uzyskany w późniejszym o ponad 3 lata
okresie, nie potwierdza istnienia wątpliwości co do stanu jego poczytalności w
chwili popełnienia przewinień służbowych objętych postępowaniem w sprawie SNO
4/11 (tj. w okresie od 4 marca 2008 r. do 18 marca 2010 r.), ani też nie wskazuje,
że dolegliwości lękowo-depresyjne, nie rzutujące na sferę poznawczą lecz
ograniczające jedynie, chociaż zarazem znacznie zdolność do podejmowania
wysiłków związanych z wykonywaną pracą orzeczniczą, pozbawiały ukaranego
3
także możliwości należytego korzystania z prawa do obrony i rzutowały negatywnie
na jego zdolność do udziału w postępowaniu dyscyplinarnym, które to przesłanki
uzasadniałyby potrzebę zapewnienia pomocy obrońcy (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 29 czerwca 2010 r., I KZP 6/10, OSNKW 2010/8/65).
Obwiniony w tym czasie orzekał w wydziale cywilnym - odwoławczym, nie korzystał
ze zwolnienia lekarskiego, nie wskazywał na potrzebę udzielenia mu pomocy w
prowadzeniu obrony, a jego zachowanie nie nasuwało podejrzeń co do istnienia
takiej potrzeby Sądowi Dyscyplinarnemu.
Sąd Najwyższy nie znalazł więc podstaw do wznowienia postępowania w sprawie
SNO 4/11 z urzędu, na podstawie art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 542 § 3
k.p.k.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2014 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie B. P.
sędziego Sądu Okręgowego w /…/
po rozpoznaniu na posiedzeniu
w dniu 10 października 2014 r.
z urzędu, podstaw do wznowienia postępowania
w sprawie SNO 4/11,
zakończonej prawomocnym wyrokiem
Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego
z dnia 16 marca 2011 r.
postanawia:
uznać, iż brak jest podstaw do wznowienia z urzędu
postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem
Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z dnia 16 marca 2011
r., sygn. SNO 4/11.
UZASADNIENIE
Sądu Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny prawomocnym wyrokiem z dnia 16 marca
2011 r. utrzymał w mocy wyrok Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w […]
z dnia 23 listopada 2010 r., uznający sędziego Sądu Okręgowego w […] B. P. za
winnego zarzucanych mu przewinień służbowych z art. 107 § 1 ustawy z dnia 27
lipca 2001 r.- Prawo o ustroju sądów powszechnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r.,
poz. 427 ze zm.) polegających na przekroczeniu ustawowego terminu sporządzenia
2
uzasadnień w 81 sprawach oraz dopuszczeniu do przewlekłości postępowania w
jednej sprawie i na podstawie art. 109 § 1 pkt 1 u.s.p. wymierzył mu karę
dyscyplinarną upomnienia. W sprawie tej obwiniony sędzia nie był badany przez
biegłych lekarzy psychiatrów i nie miał obrońcy.
Wnioskiem z dnia 21 czerwca 2014 r. ukarany sędzia zwrócił się o wznowienie z
urzędu postępowania w tej sprawie, wskazując, że w jego toku występował bez
obrońcy, mimo że, jak stwierdzili biegli lekarze psychiatrzy w opinii wydanej na
potrzeby kolejnej prowadzonej przeciwko niemu sprawy – w okresie od jesieni 2006
r. do jesieni 2011 r. jego zdolność kierowania własnym postępowaniem była w
znacznym stopniu ograniczona. Zdaniem ukaranego w sprawie wystąpiła podstawa
z art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k., do wznowienia postępowania z urzędu, ponieważ udział
obrońcy w tym postępowaniu był obowiązkowy w świetle art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k.
Z opinii biegłych lekarzy psychiatrów, wydanej w toczącej się później przed Sądem
Apelacyjnym – Sądem Dyscyplinarnym sprawie dyscyplinarnej sygn. ASD …/13,
uzupełnionej i zmienionej w toku postępowania, wynika, że ukarany od połowy
2010 r. do końca sierpnia 2011 r. wykazywał zaburzenia adaptacyjne o obrazie
lękowo-depresyjnym, które nie wpływały na zdolność rozpoznania znaczenia
czynów, powodowały jednak zaburzenie sfery afektywno-wolicjonalnej, obniżając w
stopniu znacznym zdolność ukaranego do pokierowania swoim postępowaniem.
Jak wynika z dokumentacji medycznej, którą posiłkowali się biegli powołani w
sprawie ASD …/13 w swoich ustaleniach, pochodzącej z okresu po prawomocnym
zakończeniu postepowania w sprawie SNO 4/11, zaburzenia sfery afektywno-
wolicjonalnej przejawiały się w niezdolności do zorganizowania sobie pracy przez
ukaranego i w deficytach w zakresie napędu do wykonywania obowiązków
zawodowych związanych z podejmowaniem decyzji i sporządzaniem uzasadnień.
Taki obraz stanu psychicznego ukaranego, uzyskany w późniejszym o ponad 3 lata
okresie, nie potwierdza istnienia wątpliwości co do stanu jego poczytalności w
chwili popełnienia przewinień służbowych objętych postępowaniem w sprawie SNO
4/11 (tj. w okresie od 4 marca 2008 r. do 18 marca 2010 r.), ani też nie wskazuje,
że dolegliwości lękowo-depresyjne, nie rzutujące na sferę poznawczą lecz
ograniczające jedynie, chociaż zarazem znacznie zdolność do podejmowania
wysiłków związanych z wykonywaną pracą orzeczniczą, pozbawiały ukaranego
3
także możliwości należytego korzystania z prawa do obrony i rzutowały negatywnie
na jego zdolność do udziału w postępowaniu dyscyplinarnym, które to przesłanki
uzasadniałyby potrzebę zapewnienia pomocy obrońcy (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 29 czerwca 2010 r., I KZP 6/10, OSNKW 2010/8/65).
Obwiniony w tym czasie orzekał w wydziale cywilnym - odwoławczym, nie korzystał
ze zwolnienia lekarskiego, nie wskazywał na potrzebę udzielenia mu pomocy w
prowadzeniu obrony, a jego zachowanie nie nasuwało podejrzeń co do istnienia
takiej potrzeby Sądowi Dyscyplinarnemu.
Sąd Najwyższy nie znalazł więc podstaw do wznowienia postępowania w sprawie
SNO 4/11 z urzędu, na podstawie art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 542 § 3
k.p.k.