IV CSK 194/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CSK 194/14
POSTANOWIENIE
Dnia 8 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z powództwa M. N.
przeciwko R. S.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 października 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 30 sierpnia 2013 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2013 r. Sąd Okręgowy w B.
oddalił apelację pozwanego od wyroku Sądu pierwszej instancji zasądzającego od
pozwanego na rzecz powoda kwotę 74 360 zł z ustawowymi odsetkami tytułem
czynszu najmu lokalu użytkowego za okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 5
listopada 2010 r.
Sądy obu instancji, powołując się na art. 678 § 1 k.c. oraz art. 1002 k.p.c.,
stwierdziły, że powód jako nabywca licytacyjny lokalu użytkowego, wynajętego
pozwanemu przez poprzedniego właściciela, wstąpił w stosunek najmu tego lokalu
jako wynajmujący i jest uprawniony do żądania od pozwanego czynszu najmu, zaś
zarzut pozwanego zapłaty tego czynszu poprzedniemu wynajmującemu nie jest
skuteczny.
Od powyższego wyroku pozwany wniósł skargę kasacyjną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3982
§ 2 pkt 1 k.p.c. skarga kasacyjna jest niedopuszczalna
w sprawach o czynsz najmu.
Przedmiotem procesu cywilnego jest roszczenie procesowe, na które składa
się treść żądania (np. o zapłatę określonej kwoty) i okoliczności faktyczne
uzasadniające żądanie (podstawa faktyczna żądania). Tak określone roszczenie
procesowe formułuje powód w pozwie (art. 187 § 1 k.p.c.) i decyduje ono o rodzaju
sprawy. Na tak ukształtowany rodzaj sprawy nie ma natomiast wpływu charakter
zarzutów, którymi broni się pozwany. Jeżeli zatem przedmiotem żądania pozwu jest
zasądzenie określonej kwoty tytułem czynszu najmu na podstawie umowy najmu
łączącej strony i taka jest podstawa faktyczna i prawna rozstrzygnięcia Sądu, to jest
to sprawa o czynsz najmu, w rozumieniu art. 3982
§ 1 pkt 1 k.p.c., bez względu na
rodzaj i charakter zarzutów, którymi w sprawie bronił się pozwany (porównaj między
innymi postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1999 r., III CZ 9/99
i z dnia 3 lutego 2012 r., I CZ 4/12). Sprawą o czynsz najmu jest sprawa, która
dotyczy obowiązku płacenia czynszu, jego wysokości oraz istnienia zobowiązania
z tego tytułu (porównaj między innymi postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
3
17 kwietnia 1998 r. II CKN 587/97, OSNC 1998/12/213) i z dnia 11 grudnia 2009 r.
V CZ 61/09). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 grudnia
2012 r. V CZ 61/12, sprawą o czynsz jest również sprawa, w której wynajmujący
dochodzi czynszu najmu od nabywcy przedsiębiorstwa, będącego najemcą, gdyż
charakter dochodzonego w sprawie roszczenia jest zdeterminowany charakterem
długu zbywcy przedsiębiorstwa (z tytułu czynszu), nie zaś zdarzeniem, które
spowodowało, że pozwany ponosi za ten dług odpowiedzialność wobec powoda.
Sprawą o czynsz najmu jest zatem każda sprawa, w której przedmiotem
roszczenia jest czynsz najmu, bez względu na sposób obrony pozwanego, a więc
także sprawa, w której pozwany kwestionuje swoją legitymację bierną lub
legitymację czynną powoda czy też podnosi zarzut nieistnienia zobowiązania
wobec uiszczenia należnego czynszu do rąk innej osoby, jego zdaniem
uprawnionej.
Nie ulega wątpliwości, że rozpoznawana sprawa jest sprawą o czynsz najmu,
we wskazanym wyżej rozumieniu. Powód bowiem dochodził w pozwie czynszu
najmu na podstawie umowy najmu łączącej jego poprzednika prawnego
z pozwanym. Bezsporne jest, że w okresie objętym pozwem umowa najmu
obowiązywała, nie została rozwiązana ani nie wygasła, a podstawę roszczenia
i rozstrzygnięcia Sądu stanowił art. 669 w zw. z art. 678 § 1 k.c. oraz w zw. z art.
1002 k.p.c., które wprost odnoszą się do praw i obowiązków wynikających z umowy
najmu, w tym do czynszu najmu. W konkluzji należy stwierdzić, że sprawa, w której
nabywca licytacyjny lokalu użytkowego dochodzi od najemcy czynszu najmu na
podstawie umowy najmu zawartej przez poprzedniego właściciela, jako
wynajmującego, jest sprawą o czynsz najmu także wtedy, gdy najemca broni się
zarzutem zapłaty czynszu najmu z góry poprzedniemu wynajmującemu za okres
objęty pozwem.
Biorąc to pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c.
odrzucił skargę kasacyjną jako niedopuszczalną.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z powództwa M. N.
przeciwko R. S.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 października 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 30 sierpnia 2013 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2013 r. Sąd Okręgowy w B.
oddalił apelację pozwanego od wyroku Sądu pierwszej instancji zasądzającego od
pozwanego na rzecz powoda kwotę 74 360 zł z ustawowymi odsetkami tytułem
czynszu najmu lokalu użytkowego za okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 5
listopada 2010 r.
Sądy obu instancji, powołując się na art. 678 § 1 k.c. oraz art. 1002 k.p.c.,
stwierdziły, że powód jako nabywca licytacyjny lokalu użytkowego, wynajętego
pozwanemu przez poprzedniego właściciela, wstąpił w stosunek najmu tego lokalu
jako wynajmujący i jest uprawniony do żądania od pozwanego czynszu najmu, zaś
zarzut pozwanego zapłaty tego czynszu poprzedniemu wynajmującemu nie jest
skuteczny.
Od powyższego wyroku pozwany wniósł skargę kasacyjną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3982
§ 2 pkt 1 k.p.c. skarga kasacyjna jest niedopuszczalna
w sprawach o czynsz najmu.
Przedmiotem procesu cywilnego jest roszczenie procesowe, na które składa
się treść żądania (np. o zapłatę określonej kwoty) i okoliczności faktyczne
uzasadniające żądanie (podstawa faktyczna żądania). Tak określone roszczenie
procesowe formułuje powód w pozwie (art. 187 § 1 k.p.c.) i decyduje ono o rodzaju
sprawy. Na tak ukształtowany rodzaj sprawy nie ma natomiast wpływu charakter
zarzutów, którymi broni się pozwany. Jeżeli zatem przedmiotem żądania pozwu jest
zasądzenie określonej kwoty tytułem czynszu najmu na podstawie umowy najmu
łączącej strony i taka jest podstawa faktyczna i prawna rozstrzygnięcia Sądu, to jest
to sprawa o czynsz najmu, w rozumieniu art. 3982
§ 1 pkt 1 k.p.c., bez względu na
rodzaj i charakter zarzutów, którymi w sprawie bronił się pozwany (porównaj między
innymi postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1999 r., III CZ 9/99
i z dnia 3 lutego 2012 r., I CZ 4/12). Sprawą o czynsz najmu jest sprawa, która
dotyczy obowiązku płacenia czynszu, jego wysokości oraz istnienia zobowiązania
z tego tytułu (porównaj między innymi postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
3
17 kwietnia 1998 r. II CKN 587/97, OSNC 1998/12/213) i z dnia 11 grudnia 2009 r.
V CZ 61/09). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 grudnia
2012 r. V CZ 61/12, sprawą o czynsz jest również sprawa, w której wynajmujący
dochodzi czynszu najmu od nabywcy przedsiębiorstwa, będącego najemcą, gdyż
charakter dochodzonego w sprawie roszczenia jest zdeterminowany charakterem
długu zbywcy przedsiębiorstwa (z tytułu czynszu), nie zaś zdarzeniem, które
spowodowało, że pozwany ponosi za ten dług odpowiedzialność wobec powoda.
Sprawą o czynsz najmu jest zatem każda sprawa, w której przedmiotem
roszczenia jest czynsz najmu, bez względu na sposób obrony pozwanego, a więc
także sprawa, w której pozwany kwestionuje swoją legitymację bierną lub
legitymację czynną powoda czy też podnosi zarzut nieistnienia zobowiązania
wobec uiszczenia należnego czynszu do rąk innej osoby, jego zdaniem
uprawnionej.
Nie ulega wątpliwości, że rozpoznawana sprawa jest sprawą o czynsz najmu,
we wskazanym wyżej rozumieniu. Powód bowiem dochodził w pozwie czynszu
najmu na podstawie umowy najmu łączącej jego poprzednika prawnego
z pozwanym. Bezsporne jest, że w okresie objętym pozwem umowa najmu
obowiązywała, nie została rozwiązana ani nie wygasła, a podstawę roszczenia
i rozstrzygnięcia Sądu stanowił art. 669 w zw. z art. 678 § 1 k.c. oraz w zw. z art.
1002 k.p.c., które wprost odnoszą się do praw i obowiązków wynikających z umowy
najmu, w tym do czynszu najmu. W konkluzji należy stwierdzić, że sprawa, w której
nabywca licytacyjny lokalu użytkowego dochodzi od najemcy czynszu najmu na
podstawie umowy najmu zawartej przez poprzedniego właściciela, jako
wynajmującego, jest sprawą o czynsz najmu także wtedy, gdy najemca broni się
zarzutem zapłaty czynszu najmu z góry poprzedniemu wynajmującemu za okres
objęty pozwem.
Biorąc to pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c.
odrzucił skargę kasacyjną jako niedopuszczalną.