Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 20 czerwca 2013 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2013 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa R. W.

przeciwko (...) Spółka z o. o. w J.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 19 779,26 zł (dziewiętnaście tysięcy siedemset siedemdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty

4.644,74 zł od dnia 02.06.2012 r. do dnia zapłaty,

1.322,10 zł od dnia 09.06.2012 r. do dnia zapłaty,

4.121,98 zł od dnia 16.06.2012 r. do dnia zapłaty,

3.809,57 zł od dnia 23.06.2012 r. do dnia zapłaty,

4.581,57 zł od dnia 04.07.2012 r. do dnia zapłaty,

1.299,30 zł od dnia 14.06.2012 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.017,81 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 2.400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V GC 10/13

UZASADNIENIE

R. W. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) reprezentowany przez adwokata w pozwie skierowanym przeciwko Spółce (...) Sp. z o.o. w J. wniósł o zasądzenie kwoty 19.779,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty

4.644,74 zł od dnia 02.06.2012 r. do dnia zapłaty,

1.322,10 zł od dnia 09.06.2012 r. do dnia zapłaty,

4.121,98 zł od dnia 16.06.2012 r. do dnia zapłaty,

3.809,57 zł od dnia 23.06.2012 r. do dnia zapłaty,

4.581,57 zł od dnia 04.07.2012 r. do dnia zapłaty,

1.299,30 zł od dnia 14.06.2012 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że dnia 29.08.2011 r. strony zawarły umowę zgodnie z którą miał świadczyć na rzecz pozwanej prace budowlane na terenie B., a pozwana zobowiązana była do wypłaty wynagrodzenia. Zapłata miała następować w tygodniowych ratach zgodnie z postępem prac wykonywanych w ramach szczegółowych zleceń, na podstawie wystawionej przez powoda faktury VAT z trzytygodniowym terminem płatności. Wynagrodzenia wynikające z faktur nr : (...) z dnia 11.05.2012 r., (...) z dnia 18.05.2012 r. nie zostały powodowi zapłacone, a wezwania do ich zapłaty okazały się bezskuteczne. Powód więc dnia 12.06.2012 r. wypowiedział umowę stron ze skutkiem natychmiastowym. Pomimo tego pozwana nie zapłaciła za kolejne faktury VAT nr : (...) z dnia 25.05.2012 r. i (...) z dnia 01.06.2012 r. Łącznie wynagrodzenie należne powodowi opiewało na 3.212 euro tj.13.898,39 zł. Nadto powód podniósł, że pozwana nie dostarczyła mu rozliczenia godzin pracy jego pracownika za okres od 2 do 12 czerwca 2012 r. stąd nie mógł wystawić faktury VAT za ten okres, jednakże z jego obliczeń wynika, że przepracowano w tym czasie 68 godzin co przy przyjęciu umówionej przez strony stawki 16 euro za godzinę daje łącznie 1.088 euro tj.4.581,57 zł. Wskazał, że wezwanie przesądowe do zapłaty w/w kwot okazało się bezskuteczne. Nadto powód podniósł, że strony zawarły umowę najmu lokalu w którym zamieszkiwać mieli pracownicy powoda i powód zobowiązany był do zapłaty kaucji w kwocie 300 euro za każdego pracownika. Zaznaczył, że po tym jak jego pracownicy rozwiązali z nim umowy dnia 15.06.2012 r. zawarli umowę bezpośrednio z pozwaną, z jego pominięciem, strony w sposób konkludentny rozwiązały umowę najmu i pozwana przestała wystawiać faktury VAT tym tytułem. Wobec tego powód żądał również zwrotu uiszczonej kaucji w kwocie 300 euro tj.1.299,30 zł.

Strona pozwana reprezentowana przez adwokata w odpowiedzi na pozew (k.60) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu zarzuciła, że powód wykonując prace objęte umową stron nie przestrzegał ustalonych terminów i zaakceptowanego przez siebie planu na prace przeznaczone do wykonania, co naraziło pozwaną na poniesienie szkody odpowiadającej wartości przedmiotu sporu. Ponadto zarzuciła, że powód pomimo obowiązku umownego ani razu nie uczestniczył w zebraniach dotyczących placu budowy bądź upoważnienia jakiejś osoby do reprezentowania podwykonawcy. Podniosła, że wskazane okoliczności wpłynęły na powstanie opóźnień w realizacji przedmiotowej umowy ze strony powoda co dało pozwanej prawo do wynagrodzenia poniesionej przez siebie szkody, odzwierciedlające się m.in. w wartości niezapłaconych faktur VAT objętych pozwem. Zarzuciła, że roszczenie o zwrot kaucji pozbawione jest podstawy prawnej i powołała się na dyspozycję art. 673 § 3 k.c.

Strony w dalszych pismach procesowych podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Strony są przedsiębiorcami. Powód prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej, natomiast pozwana działa w formie spółki kapitałowej legitymując się wpisem do KRS.

(wyciąg z CEIDG k.10, odpis z KRS k.11-19)

Strony w dniu 29.08.2011 r. zawarły umowę podwykonawstwa na podstawie której powód miał na rzecz strony pozwanej wykonywać prace o charakterze budowlanym w B. w miejscowości S. wskazane w art. 1 umowy.

Zgodnie z art.2 strony ustaliły, że zapłata za zlecenie nastąpi w ratach zgodnie z postępem prac, co tydzień wyliczona zostanie rata i płatna ona będzie w ciągu 21 dni. Ustalono, że faktura do której dołączone będą oryginały dokumentów lub potwierdzone stany postępu prac, płatna jest w ciągu 21 dni od daty otrzymania faktury. Faktura do której nie zostanie dołączony załącznik, uznana zostaje za przyjętą, jeśli nie zostanie zakwestionowana listem poleconym w ciągu ośmiu dni kalendarzowych. Fakturę należy wystawić w walucie EURO, a koszt obsługi bankowej ponosi podwykonawca.

W art. 3.2 strony postanowiły, że jeśli sporządzony został ogólny plan na prace przeznaczone do wykonania, zostanie on udostępniony podwykonawcy. Podpisując umowę, podwykonawca uznaje, że zapoznał się z tym planem i akceptuje go w takiej formie. Podwykonawca poinformuje o zaplanowanych zmianach od pierwotnego planu i w ogólnym porozumieniu sporządzony zostanie nowy plan. Wedle art.3.3 podwykonawca zobowiązuje się w czasie wykonywania prac i każdorazowo, gdy zostanie poinformowany o tym, że jego prace będą omawiane, do uczestnictwa w zebraniach dotyczących placu budowy bądź upoważnienia jakiejś osoby do reprezentowania podwykonawcy. O ile dotyczy to podwykonawcy, otrzyma on kopię raportu z zebrań na placu budowy.

Jak stanowił art.12 umowy jeśli strona dopuści się poważnego uchybienia w którymś ze swych zobowiązań, wówczas druga za stron ma prawo do zerwania z mocy prawa umowy na koszt strony, która dopuściła się uchybienia, jeśli ta ostatnia w ciągu pięciu dni roboczych nie zareaguje na pismo polecone, w którym zasygnalizowane zostaną uchybienia, i ich nie skoryguje. Po upływie tego terminu jej milczenie uznane zostanie jako uznanie stwierdzonych faktów.

W załączniku do umowy strony ustaliły ceny za wykonywanie konkretnych prac budowlanych przez powoda. Powodowi nie udostępniono ogólnego planu na prace przeznaczone do wykonania.

Ponadto w związku z w/w umową tego samego dnia (tj. 29.08.2011 r.) strony zawarły umowę najmu lokalu mieszkalnego w miejscowości S. w którym mieli zamieszkiwać pracownicy powoda. Na podstawie tej umowy powód zobowiązany był do zapłaty kaucji w wysokości 300 euro za każdego pracownika. Kaucje uiścił. Powód uiszczał także zgodnie z umową czynsz najmu na podstawie wystawianych przez stronę pozwaną faktur VAT. Zgodnie z ustaleniami stron kaucja miała zostać zwrócona na wniosek powoda po zakończeniu wynajmu.

Współpraca stron układała się początkowo zgodnie. Powód co tydzień wyliczał należne mu wynagrodzenie na podstawie przedstawianego mu przez stronę pozwaną na piśmie potwierdzenia ilości przepracowanych przez jego pracowników godzin. Pracowników było 4-5. Na tej podstawie powód wystawiał faktury VAT i przesyłał stronie pozwanej.

Wedle powyższych zasad wystawił i przesłał stronie pozwanej faktury VAT nr:

(...) z dnia 11.05.2012 r. na kwotę 1.096,00 euro (4.644,74 zł) z terminem płatności na dzień 01.06.2012 r.,

(...) z dnia 18.05.2012 r. na kwotę 304,00 euro (1.322,10 zł) z terminem płatności na dzień 08.06.2012 r.,

(...) z dnia 25.05.2012 r. na kwotę 944,00 euro (4.121,98 zł) z terminem płatności na dzień 15.06.2012 r.,

(...) z dnia 01.06.2012 r. na kwotę 868,00 euro (3.809,57 zł) z terminem płatności na dzień 22.06.2012 r.

Strona pozwana nie doręczyła powodowi zestawienia przepracowanych przez jego pracownika S. S. godzin w okresie 2-12.06.2012 r. i za ten okres powód nie wystawił faktury VAT. Pracownik ten przepracował w tym okresie 68 godzin, co uprawniałoby powoda do wystawienia faktury na kwotę 1.088 euro tj. 4.581,57 zł z terminem płatności na dzień 03.07.2012 r. S. S. nie otrzymał za ten okres wynagrodzenia.

Powód dnia 05.06.2012 r. wystosował do strony pozwanej wezwanie do zapłaty faktury nr (...) wskazując, że brak zapłaty stanowi istotne naruszenie warunków umowy, jednakże pozostało ono bezskuteczne.

Powód dnia 12.06.2012 r. ponowienie wezwał stronę pozwaną do zapłaty oraz na podstawie art. 12 umowy wypowiedział ją ze skutkiem natychmiastowym. Wówczas jego pracownicy przestali świadczyć pracę dla strony pozwanej. Rozwiązał z nimi dnia 15 czerwca 2012 r. umowy o pracę ale pozostali oni w najmowanym przez powoda lokalu, gdyż zawarli oni umowy o pracę bezpośrednio ze stroną pozwaną. Strona pozwana zaproponowała bowiem pracownikom powoda, w tym S. S. nawiązanie współpracy z pominięciem pośrednictwa powoda, ale wymieniony nie zgodził się na to. Pozostali pracownicy powoda przystali na propozycję strony pozwanej. W następnym okresie strona pozwana nie wyznaczyła już S. S. żadnych prac do wykonania. Strona pozwana zaprzestała wystawiana faktur VAT za wynajem lokalu mieszkalnego dla pracowników powoda. Z lokalu wyprowadził się tylko S. S..

Pomimo powyższego, oraz pomimo kolejnych wezwań do zapłaty strona pozwana nadal nie regulowała zobowiązań wynikających z w/w faktur VAT oraz nie zwróciła powodowi wpłaconej kaucji 300 euro po wyprowadzce S. S.. Nie kwestionowała również nigdy jakości ani terminowości prac wykonywanych przez pracowników powoda oraz faktur w/w wystawionych przez powoda.

(umowa z dnia 29.08.2011 r. k.20-30, faktura VAT nr (...) k. 31, wezwanie do zapłaty dn. 5.06.2012r. k.32-33, faktura VAT (...) z dn. 18.05. 2012r. k. 34, oświadczenie o wypowiedzeniu umowy wraz z wezwaniem do zapłaty z dn. 12.06.2012r. k. 35-37, faktura VAT nr (...) z dn. 25.05.2012r. k. 38, wezwania do zapłaty z dn. 18.06.2012r. k.39-40, faktury VAT nr (...) z dn. 1.06 2012r. k. 41, wezwania do zapłaty z dn. 25.06.2012r. k 42-45, umowy najmu z dn. 29.08.2011r. k. 46-49, wezwania do zapłaty z dn. 03 11 2012r k 50-52, zeznania świadków : E. W. k.101v-102v, S. S. k.102v-103, przesłuchanie powoda k.103-104)

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód w całości dowiódł w niniejszym postępowaniu za pomocą dowodów z dokumentów, zeznań świadków i przesłuchania powoda zasadność swojego roszczenia zarówno co do samej zasady, jak i co do konkretnych, żądanych kwot. Wypełnił zatem nałożony nań dyspozycją art. 6 k.c. obowiązek dowodowy. Zgodnie bowiem z tym przepisem ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Dowody z dokumentów zaoferowane przez powoda były spójne, nadto korelowały z treścią zeznań świadków i jego przesłuchania. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności, zresztą nie czyniła tego również pozwana. Ich treść odpowiadała zatem prawdzie. Sąd w całości przydał walor wiarygodności zeznaniom świadków E. W. i S. S. oraz treści przesłuchania powoda - były one bowiem spójne ze sobą i korelowały z dowodami z dokumentów zgromadzonymi w sprawie. Zdaniem Sądu z takowych dowodów wyłaniał się klarowny stan faktyczny wskazujący jednoznacznie na zasadność powództwa.

Powód roszczenia swoje wywodził z treści umów zawartych przez strony w dniu 29.08.2011 r. tj. umowy podwykonawstwa i umowy najmu.

Zgodnie z zasadą swobody umów tj. art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego. Zgodnie z treścią art. 354 § 1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Natomiast jak stanowi § 2 tegoż przepisu w taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel. Z powyższego wynika, że dłużnik powinien wykonać zobowiązanie przede wszystkim zgodnie z treścią tegoż zobowiązania. Kryterium to odgrywa najdonioślejszą rolę. Dlatego określone w treści art. 354 k.c. mierniki wykonania zobowiązania trzeba rozumieć w ten sposób, iż podstawowym kryterium, według którego należy oceniać zachowanie dłużnika, spełniającego świadczenie jest treść zobowiązania. Dopiero wtedy, gdy na tej podstawie nie będzie możliwe ustalenie, jak ma wyglądać powinne zachowanie się dłużnika, można odwołać się do dalszych wskazanych w przepisie kryteriów. Przy ustalaniu należytego sposobu wykonania zobowiązania w pierwszej kolejności sięgnąć należy do treści samego zobowiązania (zob. K. Zagrobelny, Glosa do wyroku SN z dnia 18 stycznia 2001 r., V CKN 1840/00). Zdaniem Sądu strony w sposób kompleksowy uregulowały swoje zobowiązania w formie pisemnej, stąd dokonanie subsumcji tekstów zawartych przez nich umów nie stanowiło trudności, jednakże teksty umów nie były wystarczającą podstawą do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Nie uszło bowiem uwadze Sądu, że obie umowy (podwykonawstwa i najmu lokalu) zawarto tego samego dnia 29.08.2011 r. i były one ze sobą wzajemnie powiązane. Ten związek zaś z ich treści nie wynikał. Umowę najmu lokalu zawarto bowiem tylko i wyłącznie w celu realizacji umowy podwykonawstwa tj. zapewnienia pracownikom powoda zakwaterowania. Okoliczność ta wynikała z zeznań świadków i przesłuchania powoda.

Zgromadzone dowody wskazywały, iż powód co tydzień na podstawie umownych ustaleń stron (art. 2 umowy podwykonawstwa) wyliczał należne mu wynagrodzenie na podstawie przedstawianego mu przez stronę pozwaną na piśmie potwierdzenia ilości przepracowanych przez jego pracowników godzin. Na tej podstawie powód wystawiał faktury VAT i przesyłał stronie pozwanej. Wedle powyższych zasad wystawił i przesłał stronie pozwanej faktury VAT nr: (...) z dnia 11.05.2012 r. na kwotę 1.096,00 euro z terminem płatności na 01.06.2012 r.,(...) z dnia 18.05.2012 r. na kwotę 304,00 euro z terminem płatności na 08.06.2012 r.,(...) z dnia 25.05.2012 r. na kwotę 944,00 euro z terminem płatności na 15.06.2012 r.,(...) z dnia 01.06.2012 r. na kwotę 868,00 euro z terminem płatności na 22.06.2012 r.

Wykazano również, że w okresie 2-12.06.2012 r. powód nie wystawił faktury VAT, bowiem strona pozwana nie przedłożyła mu na piśmie potwierdzenia ilości godzin przepracowanych przez jego pracownika S. S.. Z dowodu z dokumentu przedstawionego na żądanie Sądu wynikało, że pracownik ten przepracował w tym okresie 68 godzin, co uprawniałoby powoda do wystawienia faktury na kwotę 1.088 euro tj. 4.581,57 zł z terminem płatności 03.07.2012 r. Podnieść w tym miejscu należy, że o wymagalności w/w kwot nie decydowało wystawienie przez powoda faktury VAT – bowiem jest ona tylko i wyłącznie dokumentem rachunkowym następczo wystawianym i wynikającym z istnienia podstawy materialnoprawnej roszczenia, jaką stanowiła umowa stron.

Ponadto bezsprzecznie wykazano, iż powód tytułem wykonania umowy najmu stron wpłacił kaucję 300 euro (strona pozwana temu nie przeczyła), która po opuszczeniu przez S. S. najmowanego lokalu miała być mu zwrócona, ale nie została. W dacie rozwiązania umowy stron ze skutkiem natychmiastowym przez powoda tj. 12.06.2012 r. 300 euro stanowiło natomiast równowartość kwoty 1.299,30 zł.

Istotny dla oceny prawdziwości twierdzeń powoda był brak reakcji strony pozwanej na fakt, iż powód dnia 12.06.2012 r. ponownie wezwał stronę pozwaną do zapłaty oraz na podstawie art. 12 umowy wypowiedział umowę stron ze skutkiem natychmiastowym. W art. 12 umowy wyraźnie zostało bowiem wskazane, że jeśli strona dopuści się poważnego uchybienia w którymś ze swych zobowiązań, wówczas druga za stron ma prawo do zerwania z mocy prawa umowy na koszt strony, która dopuściła się uchybienia, jeśli ta ostatnia w ciągu pięciu dni roboczych nie zareaguje na pismo polecone, w którym zasygnalizowane zostaną uchybienia, i ich nie skoryguje. Po upływie tego terminu jej milczenie uznane zostanie jako uznanie stwierdzonych faktów. Zatem z zapisów tego postanowienia umownego należało wywieść wniosek, że strona pozwana przyznała wszystkie okoliczności podniesione przez powoda w piśmie z dnia 12.06.2012 r. W ocenie Sądu wypowiedzenie było uzasadnione albowiem strona pozwana nie wywiązywała się ze swoich zobowiązań umownych. Sąd podziela także argumentację pełnomocnika powoda, że skoro umowa podwykonawstwa została pisemnie wypowiedziana a była ściśle powiązana z umową najmu lokalu (umowę najmu lokalu zawarto bowiem tylko i wyłącznie w celu należytego wykonania umowy podwykonawstwa poprzez zapewnienie pracownikom powoda możliwości wykonania prac zleconych na podstawie umowy podwykonawstwa), to rozwiązanie tej ostatniej zostało dokonane per facta concludentia. Na takie rozumienie kwestii dalszego obowiązywania umowy najmu wskazywały właśnie poczynania strony pozwanej, która zaprzestała wystawiania faktur VAT dotyczących czynszu najmu, nadto wskazywali na to świadek E. W. i powód w toku swojego przesłuchania.

Nadto znamiennym dla oceny prawdziwości twierdzeń powoda było, że pomimo kolejnych wezwań do zapłaty, w tym wezwań z dnia 25.06.2012 r. i z dnia 03.11.2012 r. zawierających łącznie analogiczne roszczenia jak w petitum pozwu, strona pozwana nie kwestionowała nigdy jakości ani terminowości prac wykonywanych przez pracowników powoda oraz faktur w/w wystawionych dotychczas przez powoda, ani konieczności zwrotu kaucji.

Nie uszło uwadze Sądu, że dopiero na etapie odpowiedzi na pozew strona pozwana podniosła zarzut, iż poniosła szkody w wysokości kwoty objętej roszczeniem pozwu z tytułu nienależytego wykonania przez powoda umowy podwykonawstwa. Nie sposób przy tym było nie dostrzec, że strona pozwana nigdy wcześniej (ani w toku współpracy stron ani nawet po jej zakończeniu) nie wysnuwała podobnych zarzutów i nie kierowała na ich podstawie żadnych roszczeń wobec powoda, w tym nie wzywała go do zapłaty kwoty odpowiadającej rzekomo poniesionej szkodzie. Tym samym, skoro jej roszczenie w tym zakresie nie było wymagalne (brak wezwania do zapłaty), to nie mogła skutecznie podjąć obrony w toku niniejszego procesu - bowiem nie mogła zasadnie podnieść zarzutu potrącenia kwoty dochodzonej pozwem z kwota odpowiadającą wysokości jej szkody (art.498 k.c.).

Pomimo tej bezzasadności obrony Sąd odniósł się do postawionych powodowi zarzutów. Pierwszy z nich dotyczył art. 3 ust.2 umowy. Zgodnie jego brzmieniem, jeśli sporządzony został ogólny plan na prace przeznaczone do wykonania, zostanie on udostępniony podwykonawcy. Podpisując umowę, podwykonawca uznaje, że zapoznał się z tym planem i akceptuje go w takiej formie. Podwykonawca poinformuje o zaplanowanych zmianach od pierwotnego planu i w ogólnym porozumieniu sporządzony zostanie nowy plan. Tymczasem strona pozwana nie dowiodła istotnych okoliczności dotyczących tegoż zapisu umowy tj. nie wykazała, że ogólny plan na prace przeznaczone do wykonania w ogóle istniał, oraz że jeśli istniał, to iż udostępniono go powodowi. Powód zaś w tej kwestii zajął jednoznaczne stanowisko przecząc istnieniu takowego planu, a tym bardziej informowaniu go o jego treści. Zresztą nawet gdyby stronie pozwanej udało się ów plan Sądowi przedłożyć, to brak było wniosków dowodowych wskazujących na możliwość udowodnienia powodowi ewentualnych opóźnień. Drugi z zarzutów dotyczył art.3.3 umowy stron. Wedle jego brzmienia podwykonawca zobowiązuje się w czasie wykonywania prac i każdorazowo, gdy zostanie poinformowany o tym, że jego prace będą omawiane, do uczestnictwa w zebraniach dotyczących placu budowy bądź upoważnienia jakiejś osoby do reprezentowania podwykonawcy. O ile dotyczy to podwykonawcy, otrzyma on kopię raportu z zebrań na placu budowy. W tym przypadku również wobec jednoznacznych zaprzeczeń powoda co do organizowania takowych zebrań strona pozwana nie dowiodła, że niestawiennictwo powoda na zebraniu mogłoby mieć wpływ na wysokość i wymagalność poniesionej przez nią szkody. Zatem dowodzenie za pomocą dowodu z zeznań świadka R. L., że powód był informowany o zebraniach i nie uczestniczył w zebraniach lub kogoś nie upoważnił do brania w ich udziału, nie mogło mieć istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Wobec powyższego Sąd zasądził jak w punkcie I sentencji wyroku.

Sąd zasądził odsetki ustawowe od dni wskazanych w punkcie I wyroku albowiem były to dni wymagalności roszczeń powoda wynikające z faktur VAT oraz z umowy stron i oświadczenia o wypowiedzeniu umowy z 12.06.2012 r. Roszczenia w tym zakresie prawidłowo uzasadniono w uzasadnieniu pozwu. Jak bowiem stanowi art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z § 2 tegoż przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (…).

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. stanowiącego o obowiązku uiszczenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez stronę przegrywającą spór, co w niniejszym postępowaniu obligowało pozwaną do ich uiszczenia. Wysokość zasądzonych w punkcie II wyroku kosztów opiewała na łączną kwotę 4.017,81 zł albowiem powód uiścił inicjując niniejsze postępowanie opłatę od pozwu w kwocie 989,00 zł, natomiast na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) koszty te wynosiły 2.400,00 zł, zaś opłata skarbowa od pełnomocnictwa opiewała na 17 zł. Nadto powód podczas rozprawy dnia 13 czerwca 2013 r. wniósł o zasądzenie kosztów dojazdów pełnomocnika. Sąd roszczenie to uznał za zasadne w łącznej kwocie 611,81 zł. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W zakresie kosztów dojazdu Sąd miał na uwadze, że pełnomocnik powoda podróżował własnym samochodem do i z K. oraz fakt, że należało zastosować zasady określone aktualnie w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.). Zgodnie z § 5 pkt 3 przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088, z późn. zm.). Stosowanie do § 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. nr 27 poz. 271 ze zm.) koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawki za 1 kilometr przebiegu pojazdu, która dla samochodów z silnikiem o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm ³ nie może być wyższa niż 0,8358 zł. Uwzględniając odległość pomiędzy K., a J. (około 732 km w obie strony) oraz wskazane powyżej przepisy Sąd władny był przyznać powodowi kwotę której żądał.

Sąd podczas rozprawy dnia 13 czerwca 2013 r. oddalił wniosek dowodowy strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka R. L. (2) oraz dowodu z dokumentu w postaci planu na prace przeznaczone do wykonania albowiem Sąd zobowiązany jest przeprowadzać dowody na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia (art.227 k.p.c.). W stosunku do w/w dowodów brak było wskazania przez pełnomocnika strony pozwanej tez dowodowych (nie podano na jakie okoliczności miałyby zostać przeprowadzone), zaś z tego co wynikało z treści uzasadnienia odpowiedzi na pozew Sąd stwierdził, że miałby być przeprowadzone na okoliczności nieistotne. Nadto nadmienić trzeba, że pełnomocnik pozwanej nie przedłożył owego planu ani na pierwszej, ani na drugiej rozprawie (mimo takich deklaracji w odpowiedzi na pozew). Procedura cywilna nie przewiduje zaś przeprowadzenia dowodu z dokutemu, którego nie przedłożono.

Sąd podczas rozprawy dnia 13 czerwca 2013 r. pominął dowód z przesłuchania strony pozwanej albowiem była wezwana prawidłowo na rozprawę pod takim rygorem. Na dzień przed rozprawą pozwana złożyła pismo mające usprawiedliwić jej nieobecność, ale mimo iż strona reprezentowana jest przez adwokata nie zostało ono poparte żadnymi dowodami, (choćby poprzez uprawdopodobnienie) na podniesione we wniosku okoliczności. Należało więc uznać rzeczoną nieobecność za nieusprawiedliwioną i pominąć dowód z przesłuchania strony pozwanej.