V KZ 37/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V KZ 57/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 37/14
POSTANOWIENIE
Dnia 27 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Ryński
w sprawie W. P.
skazanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 27 października 2014 r.,
zażalenia skazanego W. P. na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego Wydziału
XVII Karnego - Odwoławczego Sądu Okręgowego w P. z dnia 22 sierpnia 2014 r.,
o odmowie przyjęcia kasacji,
na podstawie art. 530 § 3 k.p.k.
postanowił:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Wskazanym zarządzeniem Zastępca Przewodniczącego Wydziału XVII
Karnego - Odwoławczego Sądu Okręgowego w P. odmówił przyjęcia osobistej
kasacji wniesionej przez skazanego W. P. od wyroku Sądu Okręgowego w P. z
dnia 1 kwietnia 2014 r., sygn. akt … 149/14, zmieniającego wyrok Sądu
Rejonowego w P. z dnia 22 listopada 2013 r., sygn. akt … 1385/13, wobec faktu, że
kasacja nie odpowiada wymogom formalnym przewidzianym w art. 526 § 2 k.p.k.,
albowiem nie została sporządzona i podpisana przez obrońcę będącego
adwokatem.
Na powyższe zarządzenie zażalenie złożył skazany, które we wniesionym
środku odwoławczym nie kwestionował argumentów przywołanych w zaskarżonej
decyzji, lecz podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności – surowości - orzeczonej
prawomocnie kary 3 lat pozbawienia wolności postulował o zmianę wyroku Sądu
2
odwoławczego przez obniżenie tej kary do roku i 10 miesięcy pozbawienia
wolności, a zatem takiej, jaka została mu wymierzona przez Sąd I instancji. W
wywiedzionym zażaleniu wprawdzie skarżący nie formułował wniosku
odwoławczego, jednak analizując intencje skarżącego w kontekście art. 118 k.p.k.
należy uznać, że wniósł on o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie skazanego nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie przedstawił
on żadnych argumentów, które podważałyby prawidłowość stanowiska wyrażonego
w zaskarżonym zarządzeniu. Stosownie do treści art. 526 § 2 k.p.k., jeżeli kasacja
nie pochodzi od wskazanych w tym przepisie podmiotów, to powinna zostać
sporządzona i podpisana przez obrońcę lub pełnomocnika będącego adwokatem
lub radcą prawnym. W związku z tym osobista kasacja skazanego nie realizuje
przymusu adwokacko - radcowskiego, a zatem obciążona jest brakiem formalnym,
który uniemożliwia nadanie jej biegu.
Należy przypomnieć, że w niniejszym postępowaniu Przewodniczący Wydziału
XVII Karnego - Odwoławczego Sądu Okręgowego w P. zarządzeniem z dnia 13
maja 2014 r. wyznaczył skazanemu obrońcę z urzędu celem sporządzenia kasacji
bądź wydania opinii w trybie art. 84 § 3 k.p.k. (k.233). Obrońca z urzędu nie znalazł
podstaw do złożenia kasacji formułując swoje stanowisko w należycie
umotywowanej pisemnej opinii z dnia 6 czerwca 2014 r. (k. 252- 257). W. P. został
o tym fakcie w odpowiedniej formie poinformowany (k.261). Należy podkreślić, że
skazany nie kwestionował wywodów tej opinii. Nadto obrońca z urzędu w swej
decyzji co do istnienia bądź braku podstaw do wniesienia kasacji zachowuje pełną
autonomię i stanowisko to jest dla sądu wiążące. W tej sytuacji prawo skazanego
do korzystania profesjonalnej pomocy prawnej, w sytuacji gdy wykazał on
niemożność poniesienia wynikających z tego tytułu kosztów bez uszczerbku dla
niezbędnego utrzymania siebie i rodziny (art. 78 § 1 k.p.k.), zostało zrealizowane
przez jednokrotne przyznanie - z urzędu - obrońcy dla wykonania czynności
procesowej objętej przymusem adwokacko – radcowskim.
Oznacza to, że Sąd nie miał obowiązku wyznaczania skazanemu kolejnego
obrońcy, który zgodnie z oczekiwaniami W. P. sporządziłby i wniósł kasację (zob.
postanowienie SN z dnia 17 czerwca 1997 r., V KZ 57/97, OSNKW 1997/9-10/82).
3
W konsekwencji, skoro sporządzona przez skazanego kasacja jest dotknięta
brakiem formalnym, który nie został w trybie art. 120 § 1 k.p.k. usunięty w terminie
zakreślonym w piśmie z dnia 18 czerwca 2014 r. (k. 261), to prawidłowo wydano
zarządzenie o odmowie jej przyjęcia.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 27 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Ryński
w sprawie W. P.
skazanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 27 października 2014 r.,
zażalenia skazanego W. P. na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego Wydziału
XVII Karnego - Odwoławczego Sądu Okręgowego w P. z dnia 22 sierpnia 2014 r.,
o odmowie przyjęcia kasacji,
na podstawie art. 530 § 3 k.p.k.
postanowił:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Wskazanym zarządzeniem Zastępca Przewodniczącego Wydziału XVII
Karnego - Odwoławczego Sądu Okręgowego w P. odmówił przyjęcia osobistej
kasacji wniesionej przez skazanego W. P. od wyroku Sądu Okręgowego w P. z
dnia 1 kwietnia 2014 r., sygn. akt … 149/14, zmieniającego wyrok Sądu
Rejonowego w P. z dnia 22 listopada 2013 r., sygn. akt … 1385/13, wobec faktu, że
kasacja nie odpowiada wymogom formalnym przewidzianym w art. 526 § 2 k.p.k.,
albowiem nie została sporządzona i podpisana przez obrońcę będącego
adwokatem.
Na powyższe zarządzenie zażalenie złożył skazany, które we wniesionym
środku odwoławczym nie kwestionował argumentów przywołanych w zaskarżonej
decyzji, lecz podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności – surowości - orzeczonej
prawomocnie kary 3 lat pozbawienia wolności postulował o zmianę wyroku Sądu
2
odwoławczego przez obniżenie tej kary do roku i 10 miesięcy pozbawienia
wolności, a zatem takiej, jaka została mu wymierzona przez Sąd I instancji. W
wywiedzionym zażaleniu wprawdzie skarżący nie formułował wniosku
odwoławczego, jednak analizując intencje skarżącego w kontekście art. 118 k.p.k.
należy uznać, że wniósł on o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie skazanego nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie przedstawił
on żadnych argumentów, które podważałyby prawidłowość stanowiska wyrażonego
w zaskarżonym zarządzeniu. Stosownie do treści art. 526 § 2 k.p.k., jeżeli kasacja
nie pochodzi od wskazanych w tym przepisie podmiotów, to powinna zostać
sporządzona i podpisana przez obrońcę lub pełnomocnika będącego adwokatem
lub radcą prawnym. W związku z tym osobista kasacja skazanego nie realizuje
przymusu adwokacko - radcowskiego, a zatem obciążona jest brakiem formalnym,
który uniemożliwia nadanie jej biegu.
Należy przypomnieć, że w niniejszym postępowaniu Przewodniczący Wydziału
XVII Karnego - Odwoławczego Sądu Okręgowego w P. zarządzeniem z dnia 13
maja 2014 r. wyznaczył skazanemu obrońcę z urzędu celem sporządzenia kasacji
bądź wydania opinii w trybie art. 84 § 3 k.p.k. (k.233). Obrońca z urzędu nie znalazł
podstaw do złożenia kasacji formułując swoje stanowisko w należycie
umotywowanej pisemnej opinii z dnia 6 czerwca 2014 r. (k. 252- 257). W. P. został
o tym fakcie w odpowiedniej formie poinformowany (k.261). Należy podkreślić, że
skazany nie kwestionował wywodów tej opinii. Nadto obrońca z urzędu w swej
decyzji co do istnienia bądź braku podstaw do wniesienia kasacji zachowuje pełną
autonomię i stanowisko to jest dla sądu wiążące. W tej sytuacji prawo skazanego
do korzystania profesjonalnej pomocy prawnej, w sytuacji gdy wykazał on
niemożność poniesienia wynikających z tego tytułu kosztów bez uszczerbku dla
niezbędnego utrzymania siebie i rodziny (art. 78 § 1 k.p.k.), zostało zrealizowane
przez jednokrotne przyznanie - z urzędu - obrońcy dla wykonania czynności
procesowej objętej przymusem adwokacko – radcowskim.
Oznacza to, że Sąd nie miał obowiązku wyznaczania skazanemu kolejnego
obrońcy, który zgodnie z oczekiwaniami W. P. sporządziłby i wniósł kasację (zob.
postanowienie SN z dnia 17 czerwca 1997 r., V KZ 57/97, OSNKW 1997/9-10/82).
3
W konsekwencji, skoro sporządzona przez skazanego kasacja jest dotknięta
brakiem formalnym, który nie został w trybie art. 120 § 1 k.p.k. usunięty w terminie
zakreślonym w piśmie z dnia 18 czerwca 2014 r. (k. 261), to prawidłowo wydano
zarządzenie o odmowie jej przyjęcia.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia.