Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 210/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)
SSA del. do SN Dariusz Czajkowski
Protokolant Anna Kowal
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Barbary Nowińskiej,
w sprawie R. P.
w przedmiocie wyroku łącznego
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 4 listopada 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 18 grudnia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 4 lipca 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok, a także utrzymany nim w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 4 lipca 2013 r. i przekazuje
sprawę temu ostatniemu sądowi do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
2
Sąd Rejonowy w K. wyrokiem łącznym z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt X K
388/13, połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności, które zostały wymierzone
R. P. wyrokami: Sądu Rejonowego w K. z dnia 19 grudnia 2012 r. w sprawie sygn.
akt X K 190/12 oraz Sądu Rejonowego w K. z dnia 21 marca 2013 r. w sprawie
sygn. akt X K 856/12 i orzekł karę łączną 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.
Początek kary łącznej ustalił na dzień faktycznego rozpoczęcia jej odbywania oraz
„utrzymał w mocy inne postanowienia zawarte w wyrokach podlegających
łączeniu”, a nie będące przedmiotem rozstrzygania w wyroku łącznym. Ponadto, na
poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył okresy
zatrzymania: w dniu 25 stycznia 2012 r. w sprawie X K 190/12 oraz od dnia 11
marca 2012 r. do dnia 13 marca 2012 r. w sprawie X K 856/12.
Powyższe orzeczenie zostało zaskarżone przez oskarżonego osobistą
apelacją, w której wskazywał na rażącą surowość orzeczonej kary łącznej,
wynikającą z braku zastosowania zasady pełnej absorpcji. Po rozpoznaniu
wniesionego środka odwoławczego, Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 18
grudnia 2013 r., sygn. akt V Ka 764/13, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok –
uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
Obecnie, kasację od powyższego wyroku na korzyść skazanego R. P. wniósł
Prokurator Generalny, zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść
rozstrzygnięcia naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 410 k.p.k. i art.
433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k., polegające na nieuwzględnieniu ujawnionej w
toku postępowania odwoławczego okoliczności dotyczącej uprzedniego wydania
wobec skazanego R. P. przez Sąd Rejonowy w K. w dniu 8 kwietnia 2013 r. w
sprawie sygn. akt II K 53/13 wyroku łącznego, prawomocnego od dnia 21 maja
2013 r. i zaniechaniu dokonania prawidłowej kontroli odwoławczej wyroku łącznego
Sądu Rejonowego w K. z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt X K 388/13, zaskarżonego
na korzyść skazanego i utrzymaniu tego orzeczenia w mocy, pomimo tego, że było
ono oczywiście niesprawiedliwe albowiem wyrok ten został wydany z rażącym
naruszeniem art. 85 kk na skutek zaniechania – z obrazą art. 366 § 1 k.p.k. –
dokonania ustaleń i sprawdzenia istotnych okolicznośći faktycznych niezbędnych
dla prawidłowego orzekania w przedmiocie wyroku łącznego, co obligowało sąd
3
odwoławczy do orzekania poza granicami zaskarżenia i uchylenia tego wyroku oraz
umorzenia postępowania – na podstawie art. 572 k.p.k.
Na podstawie tak sformułowanego zarzutu autor kasacji wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i utrzymanego nim w mocy wyroku łącznego Sądu
Rejonowego w K. oraz umorzenie postępowania na podstawie art. 572 k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego wniesiona na korzyść R. P. okazała się
zasadna, a sformułowany w niej zarzut zasługiwał na uwzględnienie; natomiast na
temat przyczyn wydania odmiennego rozstrzygnięcia następczego niż to, które
zaproponował skarżący we wniosku zamieszczonym w nadzwyczajnym środku
zaskarżenia, Sąd Najwyższy przedstawi swoje stanowisko w dalszej części
uzasadnienia.
Autor kasacji trafnie wskazał, że zarówno Sąd Okręgowy w
K. – wydając zaskarżony wyrok, jak i Sąd Rejonowy w K. orzekając w sprawie X K
388/13 – rażąco naruszyły przepisy procedury karnej, a w toku postępowania
przeprowadzonego w obu tych sądach nie przestrzegano zupełnie podstawowych
wymagań obowiązujących w toku procesu karnego. Wprawdzie postępowanie w
przedmiocie wydania wyroku łącznego jest szczególnym rodzajem postępowania
jurysdykcyjnego, ale obok regulacji zamieszczonych w rozdziale 60 Kodeksu
postępowania karnego – stosownie do dyspozycji art. 574 k.p.k. – odpowiednie
zastosowanie znajdują również przepisy o postępowaniu zwyczajnym przed sądem
I instancji.
Także reguły postępowania odwoławczego, dotyczące choćby zakresu
kontroli instancyjnej, muszą być w procesie o wydanie wyroku łącznego w pełni
przestrzegane w takim samym stopniu, jak ma to miejsce w postępowaniu
dotyczącym meritum odpowiedzialności oskarżonego. Zatem, także w tym
postępowaniu, w pierwszej kolejności zgodnie z art. 366 § 1 k.p.k., na
przewodniczącym rozprawy w sądzie meriti ciąży obowiązek takiego kierowania jej
przebiegiem, aby wyjaśnione zostały wszystkie i s t o t n e /podkreślenie – SN/
okoliczności sprawy. Niewątpliwie, na gruncie postępowania w przedmiocie
wydania wyroku łącznego, do tych istotnych okoliczności należy zbadanie całej
sytuacji prawnej skazanego ukształtowanej wyrokami, którymi został on
4
prawomocnie skazany na kary podlegające – przynajmniej potencjalnie –
połączeniu. Nie jest przy tym wystarczające ograniczenie się do oceny
ewentualnego spełnienia warunków przewidzianych w art. 85 k.k. co do tych
wyroków skazujących, które wskazał sam skazany we wniosku.
Trzeba zatem przypomnieć, jak słusznie podnosi skarżący, że instytucja
wyroku łącznego, to procesowy wyraz prawno-materialnej konstrukcji łączenia kar
przyjętej przez ustawodawcę. Stąd też postępowanie w tym zakresie może i nawet
powinno zostać wszczęte nie tylko na wniosek samego skazanego, ale z urzędu i
obejmować swym zakresem wszystkie skazania, co do których wchodzi w grę
konieczność dokonania oceny odnośnie do spełnienia warunków przewidzianych w
art. 85 k.k. W wypadku stwierdzenia, że istnieją podstawy do połączenia kar
określone w tym przepisie, sąd jest zobligowany do wydania wyroku łącznego na
zasadach tam przewidzianych, co oznacza brak swobody w doborze skazań
podlegających łączeniu i niemożność pominięcia części z nich (por. m.in. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2008 r. III KK 82/08 LEX Nr 424889,
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2009 r. II KK 15/09 LEX Nr
519675). Natomiast w wypadku stwierdzenia braku podstaw do wydania wyroku
łącznego lub istnienia wcześniejszego rozstrzygnięcia w tej materii obejmującego
ten sam zakres orzekania i uznania, że nie występuje potrzeba wydania kolejnego
wyroku łącznego – w myśl art. 575 § 1 k.p.k. in principio – sąd powinien umorzyć
postępowanie w tym przedmiocie.
Jednak dla dokonania racjonalnej oceny w tym względzie konieczne jest
dysponowanie odpowiednim materiałem dokumentującym sytuację skazanego oraz
dokonanie analizy pozwalającej na :
- ustalenie pełnego zakresu skazań, które powinny być brane pod uwagę przy
wydawaniu wyroku łącznego,
- precyzyjne ustalenie treści prawomocnych wyroków na podstawie akt
jednostkowych, z uwzględnieniem orzeczeń sądów odwoławczych, a także ich
modyfikacji w toku postępowania wykonawczego wynikających z ewentualnych
decyzji o warunkowym przedterminowym zwolnieniu, warunkowym zawieszeniu
wykonania kary bezwzględnej oraz zarządzeniu wykonania kary warunkowo
zawieszonej,
5
- stwierdzenie, czy nie istnieją procesowe przeszkody do wydania wyroku łącznego
(choćby z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.) z uwagi na istnienie prawomocnego wyroku
obejmującego ten sam zakres orzekania, zawisłość sprawy w przedmiocie wydania
wyroku łącznego dotyczącego tych samych skazań lub prawomocne umorzenie
postępowania w tej materii (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 25 kwietnia 2007
r. III KK 83/07, LEX Nr 277247, z dnia 18 stycznia 2013 r. V KK 417/12).
Tymczasem, procedując w sprawie sygn. X K 388/13, Sąd Rejonowy w K. nie
wykonał ciążących na nim zupełnie podstawowych obowiązków o czym dobitnie
przekonuje pominięcie znajdującej się w aktach (k. – 22) informacji o wydaniu w
stosunku do R. P. wyroku łącznego z dnia 8 kwietnia 2013 r., sygn. akt X K 53/13,
który obejmował skazanie w sprawie tego Sądu o sygn. akt X K 190/12 – będące w
niniejszym postępowaniu przedmiotem orzekania. Już samo wykazanie w danych o
orzeczeniach dotyczących osób pozbawionych wolności, istnienia wcześniejszego
wyroku łącznego, obligowało do zapoznania się z jego treścią i uwzględnienia jej w
toku orzekania.
Tymczasem, treść zaskarżonego obecnie rozstrzygnięcia, a także pisemne motywy
nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że zarówno sąd meriti, jak i sąd
odwoławczy, uczyniły przedmiotem swej analizy wyłącznie dwa spośród dziesięciu
wyroków skazujących wydanych w stosunku do R. P. Z nieznanych przyczyn ani
nie wzięto pod uwagę pozostałych skazań uwidocznionych w danych o karalności
(k. – 7-8) ani nie zainteresowano się treścią wyroku łącznego wydanego w sprawie
o sygn. akt X K 53/13, który uprawomocnił się z dniem 21 maja 2013 r.
Dokumentów tych nawet nie zażądano w toku postępowania przed Sądem I
instancji, nie wspominając już o analizie akt objętych postępowaniem.
Taki sposób procedowania w sposób oczywisty naruszał dyspozycję art. 366
§ 1 k.p.k., a w konsekwencji doprowadził do błędnej oceny w odniesieniu do
istnienia przesłanek z art. 85 kk. Sąd Rejonowy w K. połączył wyłącznie kary
pozbawienia wolności orzeczone wyrokami wydanymi w sprawach o sygnaturach:
X K 190/12 i X K 856/12 przyjmując, że wyrok jaki zapadł w pierwszej z tych spraw
w dniu 19 grudnia 2012 r., jest wyrokiem chronologicznie pierwszym w rozumieniu
art. 85 k.k. Pominięto tymczasem fakt istotny dla tej oceny, jakim były inne skazania
R. P. wyrokami Sądu Rejonowego w K. w sprawach o sygnaturach: X K 1392/11, X
6
K 1466/11, X K 139/12, X K 562/12, X K 663/11. Wszystkie czyny przypisane
powyższymi wyrokami zostały popełnione przed dniem 16 lutego 2012 r., kiedy to
zapadł wyrok w sprawie o sygn. X K 1392/11. Natomiast przestępstwo przypisane
wyrokiem z dnia 21 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt X K 856/12 zostało
popełnione w okresie od listopada 2011 r. do 8 marca 2012, a więc zakończyło się
po dacie wydania wyroku w sprawie o sygn. X K 1392/11.
W świetle wywodów zaprezentowanych w pisemnych motywach
zakwestionowanego obecnie wyroku nie ma żadnych podstaw do przyjmowania, że
sąd meriti w ogóle brał pod uwagę powyższe okoliczności, a jego rozstrzygnięcie
jest wynikiem jedynie odmiennej od dotychczas przyjmowanej w orzecznictwie
oceny w zakresie interpretowania przesłanek z art. 85 k.k. i wynikających z tego
zasad łączenia kar. Jednak pominięcie innych wyroków skazujących R. P., w tym
również chronologicznie wcześniejszego wyroku w sprawie sygn. X K 1392/11
sprawiło, że konsekwencją naruszenia obowiązków wynikających z przepisów
obowiązującej procedury (art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k.), była również obraza
prawa materialnego, tj. wspomnianego wyżej art. 85 k.k.
W tej sprawie całkowicie zawiodła także kontrola odwoławcza
przeprowadzona przez Sąd Okręgowy w K. zainicjowana skargą wniesioną przez
samego skazanego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego nie budzi najmniejszych
wątpliwości obowiązek szczególnie wnikliwej kontroli instancyjnej wykraczającej
nawet poza ramy apelacji w sytuacji, gdy autorem środka odwoławczego jest strona
procesowa nie będąca podmiotem profesjonalnym (por. ostatnio np. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 15 października 2014 r. , IV KK 109/14). Treść środka
odwoławczego sporządzonego przez skazanego R. P. w sposób szczególnie
jaskrawy zwracała uwagę na jego nieporadność proceduralną (niezależnie od liczby
dotychczasowych skazań) i obligowała – w ramach wynikających choćby z
dyspozycji art. 440 k.p.k. – do przeprowadzenia kontroli zaskarżonego przez niego
wyroku Sądu I instancji z punktu widzenia wszystkich podstaw odwoławczych. Sąd
Okręgowy w K., orzekając w przedmiocie powyższej apelacji w sposób oczywisty
nie tylko nie wykonał tego obowiązku, co już samo w sobie stanowiło rażące
naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść wyroku, skoro nie
doszło do odpowiedniej korekty wadliwego rozstrzygnięcia lub przynajmniej jego
7
uchylenia i skierowania sprawy do ponownego rozpoznania, ale sam dopuścił się
kolejnego naruszenia przepisów procesowych.
Zarządzeniem z dnia 17 grudnia 2013 r. zażądano wprawdzie odpisu wyroku
łącznego Sądu Rejonowego w K. w sprawie sygn. akt X K 53/13 i dołączono go do
akt przed rozprawą apelacyjną, która miała miejsce w dniu 18 grudnia 2013 r., ale
nie ma nawet potwierdzenia, że ujawniono jego treść w ramach rozprawy i
zaliczono do materiału dowodowego, a także nie ma żadnej wzmianki, iż
poinformowano strony o istnieniu takiego dokumentu, o czym świadczy brak
stosownej adnotacji w protokole tej rozprawy (k. – 80). Zarazem, treść tego
dokumentu została też pominięta przez sąd odwoławczy przy wyrokowaniu w
niniejszej sprawie. Brak uzasadnienia rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w K. nie
pozwala zapoznać się motywami takiego procedowania i przesłankami podjętej
ostatecznie decyzji, co jednak nie zmienia krytycznej oceny i wniosków zarówno w
odniesieniu do uznania tak przeprowadzonej kontroli odwoławczej za rażąco
wadliwą, jak i w aspekcie wpływu tego uchybienia na treść wydanego w tej sprawie
orzeczenia sądu odwoławczego. W sposób oczywisty, wpływ ten trzeba było uznać
za istotny.
Powyższe prowadzi do przekonania, że uchybienia do jakich doszło w toku
rozpoznawania tej sprawy, dotyczą zarówno niedostatecznej kontroli odwoławczej,
jak i zakresu oraz sposobu procedowania Sądu I instancji, który oparł swoje
rozstrzygnięcie na niepełnym materiale dokumentującym sytuację skazanego R. P.
z punktu widzenia istnienia lub braku warunków łączenia kar pozbawienia wolności
orzeczonych wobec niego. Stąd też zachodziła konieczność uchylenia wyroków
sądów obu instancji wydanych w sprawie o sygn. X K 388/13.
Sąd Najwyższy nie podzielił natomiast wniosku zamieszczonego w kasacji o
umorzenie postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego. Pomijając już
nawet to, że w tej części skarżący nie zaprezentował żadnej argumentacji i
uzasadnienie w tym zakresie przedstawił dopiero prokurator Prokuratury
Generalnej obecny na rozprawie kasacyjnej, za odmiennym stanowiskiem co do
treści rozstrzygnięcia następczego przemawiały następujące okoliczności:
1/ przedmiotem orzekania w sprawie Sądu Rejonowego w K. o sygn. X K
388/13, były jedynie dwa skazania w sprawach tego Sądu o sygn. X K 190/12 i X K
8
856/12, wymienione we wniosku R. P. z dnia 8 maja 2013 r. W sytuacji, gdy z
innych źródeł wynika, że wobec w/w zapadło więcej takich wyroków skazujących,
które powinny być brane pod uwagę przy orzekaniu w przedmiocie spełnienia
warunków do wydania wyroku łącznego, dopiero zbadanie i ustalenie całokształtu
sytuacji prawnej skazanego R. P. z tego punktu widzenia, będzie stwarzało
podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w niniejszej sprawie.
Wymaga to zgromadzenia i zweryfikowania odpowiedniej dokumentacji źródłowej.
Tym zaś powinien zająć się Sąd I instancji.
2/ Dane o karalności skazanego R. P. zawierające informacje na temat
wydanych w stosunku do niego wyroków w sprawach jednostkowych (k. – 7 - 9) są
opatrzone datą 7 czerwca 2013 r., a informacje o pobytach w zakładach karnych i
orzeczeniach – datą 13 czerwca 2013 r. (k. – 20-24). Od tamtej chwili upłynęło już
blisko półtora roku, co mogło zmienić sytuację ujawnioną w powyższych
dokumentach i wymaga aktualizacji.
3/ Wniosek Prokuratora Generalnego o umorzenie postepowania w
przedmiocie wydania wyroku łącznego w tej sprawie był oparty na założeniu, że
poprzedni wyrok łączny, jaki zapadł w stosunku do R. P. tj. z dnia 8 kwietnia 2013 r.
w sprawie sygn. akt X K 53/13, nie utracił mocy obowiązującej. Jednak należy
odnotować, że realia niniejszej sprawy są odmienne od tych, na tle których zapadły
rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego powoływane przez prokuratora Prokuratury
Generalnej obecnego na rozprawie kasacyjnej. W wyrokach z dnia 30 listopada
2011 r. ( II KK 149/11 OSNKW 2011/12/113) i z dnia 14 marca 2013 r. (III KK 36/13
– LEX Nr 1293803), w których zaproponowana została koncepcja braku utraty
mocy obowiązującej i tzw. odżycia poprzedniego wyroku łącznego w sytuacji, gdy w
wyniku uwzględnienia nadzwyczajnego środka zaskarżenia następuje uchylenie
kolejnego wyroku łącznego, wyraźnie odniesiono ją do takiego układu
procesowego, w którym przedmiotem orzekania w obu wyrokach łącznych były
tylko te same skazania. Było więc oczywiste, że przy wydawaniu kolejnego wyroku
łącznego doszło do rażącego uchybienia zaliczanego do kategorii bezwzględnych
przyczyn odwoławczych w postaci naruszenia powagi rzeczy osądzonej. Także
zakresy orzekania w obu wyrokach łącznych w pełni się pokrywały. Można było
9
zatem wywodzić, że kolejny wyrok łączny powielał jedynie treść poprzedniego i nie
naruszał struktury utworzonych w nim połączeń.
Natomiast w niniejszej sprawie, w wyniku niepełnego uwzględnienia
wyroków jednostkowych wydanych wobec skazanego R. P. uznano, że spełnione
są warunki określone w art. 85 k.k. w odniesieniu do kar pozbawienia wolności
orzeczonych jedynie wyrokami Sądu Rejonowego w K. w sprawach o sygn. X K
190/12 i X K 856/12. W konsekwencji niedopełnienia obowiązków wynikających z
przepisów ustawy procesowej, zaprezentowano więc i zrealizowano wadliwą
koncepcję materialnoprawną, która nie uwzględniała istnienia innych wyroków
skazujących R. P. na kary tego samego rodzaju oraz spełniających warunki
przewidziane w art. 85 k.k., jak i istnienia wyroku łącznego wydanego w dniu 8
kwietnia 2013 r. w sprawie Sądu Rejonowego w K. o sygn. akt X K 53/13. Jednak
konsekwencją objęcia wyrokiem łącznym wydanym w dniu 4 lipca 2013 r. w
sprawie X K 388/13, wyroku jaki zapadł w sprawie X K 190/12, który wcześniej był
już połączony węzłem wynikającym z wyroku łącznego z dnia 8 kwietnia 2013 r. o
sygn. X K 53/13 – była utrata mocy obowiązującej tego ostatniego wyroku
łącznego. Nowy wyrok łączny, który zapadł w sprawie Sądu Rejonowego w K.,
sygn. akt X K 388/13, w sposób prawomocny „przeniósł” wyrok wydany w sprawie
X K 190/12 z wcześniejszego wyroku łącznego w sprawie X K 53/13 i stworzył
nowy węzeł kary łącznej ze skazaniem wynikającym z wyroku tego Sądu w
sprawie X K 856/12. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest trwała utrata mocy
obowiązującej przez wyrok łączny z dnia 8 kwietnia 2013 r. wydany w sprawie
sygn. X K 53/13.
Zatem, samo uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w K. i
utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Rejonowego w K. z dnia 4 lipca 2013 r. w
sprawie sygn. X K 388/13, nie prowadzi jeszcze ani do umorzenia postępowania w
przedmiocie wydania wyroku łącznego ani do automatycznego odtworzenia stanu
istniejącego przed wydaniem tych rozstrzygnięć. Trudno bowiem twierdzić, że
rozstrzygnięcie o charakterze wyłącznie kasatoryjnym, odnoszące się do kolejnego
wyroku tworzącego węzeł kary łącznej odmienny od poprzedniego, jednocześnie
wiąże na nowo kary, które wcześniej zostały prawomocnie rozłączone w wyniku
obecnie uchylonego wyroku łącznego.
10
Stosownie do dyspozycji art. 570 k.p.k., wyrok łączny wydaje się z urzędu
lub na wniosek skazanego albo prokuratora. W każdym z tych wypadków zakres
postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego określają jednak przede
wszystkim normy materialnoprawne, a nie inicjatywa stron procesowych. Sąd meriti
jest zatem każdorazowo zobligowany do podjęcia inicjatywy mającej na celu
prawidłowe ustalenie pełnej sytuacji skazanego i uwzględnienia wszystkich
wyroków skazujących, w których orzeczono kary potencjalnie podlegające łączeniu.
Przy ponownym zatem rozpoznawaniu tej sprawy Sąd Rejonowy w K.
weźmie pod uwagę wszystkie wyroki skazujące R. P., zbada materialnoprawne
przesłanki połączenia kar orzeczonych tymi wyrokami oraz wypowie się w kwestii
możliwości połączenia kar orzeczonych w sprawach wskazanych we wniosku
skazanego z dnia 8 maja 2013 r. W zależności od oceny w powyższym zakresie,
Sąd ten podejmie także stosowne decyzje dotyczące kar połączonych
wcześniejszym wyrokiem łącznym z dnia 8 kwietnia 2013 r. w sprawie sygn. akt X K
53/13, przyjmując za punkt wyjścia stanowisko, że wyrok ten stracił moc.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.