III KZ 87/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-11-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KZ 87/14
…
POSTANOWIENIE
Dnia 14 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie wniosku A. B.
o wznowienie postepowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego w G. z dnia 19 sierpnia 2014 r., utrzymującym w mocy
zarządzenie Sędziego Sądu Rejonowego w S.
z dnia 11 kwietnia 2014 r.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 14 listopada 2014 r.
zażalenia A. B. na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego II Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego z dnia 26 września 2014 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem Zastępca II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego odmówiła przyjęcia wniosku A. B. o wznowienie postępowania w
powyżej wskazanej sprawie – na podstawie art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1
k.p.k. – wobec tego, iż jest on niedopuszczalny z mocy prawa. Zażalenie na to
zarządzenie wniósł A. B.
Podniósł w nim, że zaskarżone zarządzenie jest niesłuszne, bo zamyka
skarżącemu prawo do sądu i prawo do przedstawienia swoich racji. Nadto nie jest
prawdą, że orzeczenie zapadłe w postępowaniu, którego wznowienia on się
domaga nie rozstrzyga o odpowiedzialności karnej, „bowiem to skarżący zarzuca,
2
że inna osoba poniesie tą odpowiedzialność, a zatem odnosi się do głównego,
zasadniczego przedmiotu”.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sad Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest oczywiście bezzasadne.
Zaskarżone nim zarządzenie wydano w oparciu o obowiązujące przepisy
ustawy karnej procesowej, które skarżący w swoim zażaleniu całkowicie ignoruje.
Nie ulega wszak wątpliwości, że prawomocnym orzeczeniem kończącym
postępowanie karne w rozumieniu art. 540 § 1 k.p.k., jest takie, które rozstrzyga
odnośnie odpowiedzialności karnej (por. też postanowienia Sądu Najwyższego z:
29 stycznia 2008 r., IV KO 118/07,Lex nr 346765, 28 listopada 2013 r., IV KO
75/13., Lex nr 1396786, 13 sierpnia 2014 r., III KZ 44/14, Lex nr 1493989). Stąd też
za tego rodzaju orzeczenie nie może być uznane postanowienie sądu
odwoławczego utrzymujące w mocy zaskarżone zarządzenie upoważnionego
sędziego Sadu Rejonowego o odmowie przyjęcia zażalenia na postanowienie tego
Sadu o utrzymaniu w mocy postanowienia prokuratora o odmowie wszczęcia
postępowania przygotowawczego. Nie należy ono bowiem z pewnością do
orzeczeń kończących postępowanie sądowe w rozumieniu przywołanego na
wstępie przepisu. Nie rozstrzyga bowiem co do odpowiedzialności karnej, a jedynie
o dopuszczalności wniesienia zażalenia na wydane przez sąd w trybie art. 329
k.p.k. w zw. z art. 306 § 1 i 2 k.p.k. postanowienie. Niezależnie od takiego tylko
przedmiotu rozstrzygnięcia tego orzeczenia determinującego samoistnie
niemożność uznania go za takie o którym mowa w art. 540 § 1 k.p.k., zauważyć
nadto należy, iż przewidziana w rozdziale 56 Kodeksu postępowania karnego
instytucja wznowienia postępowania dotyczy tylko postępowania sądowego .
Orzeczenie sądu zapadłe w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie o
odmowie wszczęcia śledztwa, czy dochodzenia, jak też o ich umorzeniu, z
pewnością nie jest wydane w toku „postępowania sądowego” – w ujęciu art. 540 § 1
k.p.k., skoro stanowi czynność, którą sąd ten podejmuje nie w toczącym się
postępowaniu sądowym, ale tylko w postępowaniu przygotowawczym, na mocy
specjalnego (wyrażonego w przywołanym przepisie) ustawowego umocowania.
3
Brak jest zatem podstaw do zakwestionowania zasadności zaskarżonego
zarządzenia, tym bardziej, że te podniesione przez skarżącego w zażaleniu
argumenty są całkowicie bezprzedmiotowe. Nie mają one bowiem żadnego
znaczenia dla oceny tej opisanej i wyłącznie podlegającej kontroli instancyjnej w
niniejszym postępowaniu, sytuacji procesowej, której koniecznym następstwem jest
zaskarżone zarządzenie.
Z tych to względów postanowiono jak wyżej.
…
POSTANOWIENIE
Dnia 14 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie wniosku A. B.
o wznowienie postepowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego w G. z dnia 19 sierpnia 2014 r., utrzymującym w mocy
zarządzenie Sędziego Sądu Rejonowego w S.
z dnia 11 kwietnia 2014 r.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 14 listopada 2014 r.
zażalenia A. B. na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego II Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego z dnia 26 września 2014 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem Zastępca II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego odmówiła przyjęcia wniosku A. B. o wznowienie postępowania w
powyżej wskazanej sprawie – na podstawie art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1
k.p.k. – wobec tego, iż jest on niedopuszczalny z mocy prawa. Zażalenie na to
zarządzenie wniósł A. B.
Podniósł w nim, że zaskarżone zarządzenie jest niesłuszne, bo zamyka
skarżącemu prawo do sądu i prawo do przedstawienia swoich racji. Nadto nie jest
prawdą, że orzeczenie zapadłe w postępowaniu, którego wznowienia on się
domaga nie rozstrzyga o odpowiedzialności karnej, „bowiem to skarżący zarzuca,
2
że inna osoba poniesie tą odpowiedzialność, a zatem odnosi się do głównego,
zasadniczego przedmiotu”.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sad Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest oczywiście bezzasadne.
Zaskarżone nim zarządzenie wydano w oparciu o obowiązujące przepisy
ustawy karnej procesowej, które skarżący w swoim zażaleniu całkowicie ignoruje.
Nie ulega wszak wątpliwości, że prawomocnym orzeczeniem kończącym
postępowanie karne w rozumieniu art. 540 § 1 k.p.k., jest takie, które rozstrzyga
odnośnie odpowiedzialności karnej (por. też postanowienia Sądu Najwyższego z:
29 stycznia 2008 r., IV KO 118/07,Lex nr 346765, 28 listopada 2013 r., IV KO
75/13., Lex nr 1396786, 13 sierpnia 2014 r., III KZ 44/14, Lex nr 1493989). Stąd też
za tego rodzaju orzeczenie nie może być uznane postanowienie sądu
odwoławczego utrzymujące w mocy zaskarżone zarządzenie upoważnionego
sędziego Sadu Rejonowego o odmowie przyjęcia zażalenia na postanowienie tego
Sadu o utrzymaniu w mocy postanowienia prokuratora o odmowie wszczęcia
postępowania przygotowawczego. Nie należy ono bowiem z pewnością do
orzeczeń kończących postępowanie sądowe w rozumieniu przywołanego na
wstępie przepisu. Nie rozstrzyga bowiem co do odpowiedzialności karnej, a jedynie
o dopuszczalności wniesienia zażalenia na wydane przez sąd w trybie art. 329
k.p.k. w zw. z art. 306 § 1 i 2 k.p.k. postanowienie. Niezależnie od takiego tylko
przedmiotu rozstrzygnięcia tego orzeczenia determinującego samoistnie
niemożność uznania go za takie o którym mowa w art. 540 § 1 k.p.k., zauważyć
nadto należy, iż przewidziana w rozdziale 56 Kodeksu postępowania karnego
instytucja wznowienia postępowania dotyczy tylko postępowania sądowego .
Orzeczenie sądu zapadłe w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie o
odmowie wszczęcia śledztwa, czy dochodzenia, jak też o ich umorzeniu, z
pewnością nie jest wydane w toku „postępowania sądowego” – w ujęciu art. 540 § 1
k.p.k., skoro stanowi czynność, którą sąd ten podejmuje nie w toczącym się
postępowaniu sądowym, ale tylko w postępowaniu przygotowawczym, na mocy
specjalnego (wyrażonego w przywołanym przepisie) ustawowego umocowania.
3
Brak jest zatem podstaw do zakwestionowania zasadności zaskarżonego
zarządzenia, tym bardziej, że te podniesione przez skarżącego w zażaleniu
argumenty są całkowicie bezprzedmiotowe. Nie mają one bowiem żadnego
znaczenia dla oceny tej opisanej i wyłącznie podlegającej kontroli instancyjnej w
niniejszym postępowaniu, sytuacji procesowej, której koniecznym następstwem jest
zaskarżone zarządzenie.
Z tych to względów postanowiono jak wyżej.