Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 223/14
POSTANOWIENIE
Dnia 19 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 r.
sprawy V. P.
skazanego za popełnienie przestępstw z art. 148 § 1 k.k. i innych,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 grudnia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 18 października 2013 r. .
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. z
Kancelarii Adwokackiej we W. kwotę 738 zł (siedemset
trzydzieści osiem), w tym 23 % podatku VAT, z tytułu
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji;
3. zwolnić V. P. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 30 grudnia 2013 r., w sprawie […], zmienił
wyrok Sądu Okręgowego w W., z dnia 18 października 2013 r., wydany w sprawie
[…]. V. P. został prawomocnie skazany za przestępstwa zakwalifikowane:
1. z art. 148 § 1 k.k., za które wymierzono mu karę 25 lat pozbawienia
wolności,
2
2. z art. 278 § 5 k.k., za które wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności,
3. z art. 119 k.w., za które wymierzono mu karę 30 dni aresztu,
4. na mocy art. 85 k.k. i art. 88 k.k. po połączeniu kar orzeczonych w punktach
1 i 2, wymierzono karę łączną 25 lat pozbawiania wolności, a na mocy art. 63 § 1
k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres
tymczasowego aresztowania od 11 kwietnia 2012 r. do 22 lipca 2013 r.
Od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego, kasację na korzyść skazanego
wniósł obrońca i zarzucając:
„rażącą obrazę przepisów prawa procesowego, mogącą mieć istotny wpływ na
treść zaskarżonego wyroku, wyrażającą się w naruszeniu przepisów art. 433 § 2
k.k., art. 457 § 3 k.p.k. oraz art. 458 k.p.k. w związku art.. 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k.,
które to naruszenie polega na nierozważeniu przez Sąd Apelacyjny wszystkich
zarzutów stawianych wyrokowi Sądu I instancji przez Sąd Apelacyjny wszystkich
zarzutów stawianych wyrokowi Sądu I instancji, a także nierozważeniu wszystkich
przytoczonych na ich poparcie okoliczności, bądź też na ich rozważeniu w sposób
sprzeczny z wymogami określonymi w dyspozycji art. 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k., co w
konsekwencji doprowadziło do zaabsorbowania w toku kontroli instancyjnej
naruszeń, jakich dopuścił się Sąd I instancji, mających postać zarzutów
podniesionych w apelacji”
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego oraz przekazanie
sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o oddalenie kasacji obrońcy
skazanego jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego V. P. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
Nie można bowiem podzielić stanowiska skarżącego, że Sąd odwoławczy w
uzasadnieniu swojego wyroku nie odniósł się lub niewystarczająco i
nieprzekonująco odniósł się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego,
dopuszczając się w ten sposób naruszenie przepisów art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 §
3 k.p.k. Sąd odwoławczy podzielił ocenę dowodów i ustalenie będące udziałem
Sądu I instancji, nie tylko ograniczając się, do czego był uprawniony, do wskazania,
3
że dokonane w tej sprawie ustalenia oparte są nie tyle na wyjaśnieniach
oskarżonego, co zeznaniach świadków oraz opiniach biegłych ocenionych z punktu
widzenie ich wiarygodności w granicach określonych w art. 7 k.p.k., ale także w
sposób bardzo wyczerpujący ustosunkował się do wszystkich podniesionych w
apelacji zarzutów. Sądy obu instancji wzięły pod uwagę wszystkie przeprowadzone
dowody, a po dokonaniu ich prawidłowej oceny, Sąd Okręgowy dokonał właśnie
ustaleń odmiennych od tych, które wynikały z wyjaśnień oskarżonego, który
negował swój zamiar zabójstwa pokrzywdzonego.
Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd Apelacyjny
rozważył wszystkie zarzuty zarówno obrazy poszczególnych przepisów
postępowania jak i błędu w ustaleniach faktycznych i to odnośnie wszystkich
przypisanych skazanemu czynów. Przedmiotem analizy był również zarzut
niewspółmierności kary 25 lat pozbawienia wolności.
Nie sposób również w sprawie stawiać zarzutu obrazy przez Sąd
odwoławczy art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., w sytuacji gdy Sąd ten nie dokonywał
samodzielnych ustaleń faktycznych, nie oceniał także na nowo zgromadzonego
materiału dowodowego, a zatem nie mógł w sprawie naruszyć wskazanych
przepisów, a uzasadnienie orzeczenia Sądu odwoławczego może być oceniane
jedynie w kategoriach wypełnienia wymogów wynikających z art. 433 § 2 k.p.k. i art.
457 § 3 k.p.k. Jest to więc zarzut skierowany przeciwko orzeczeniu Sądu I
instancji.
Sąd Najwyższy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. kwotę 738
zł, w tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie
kasacji na mocy art. 29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 3 pkt. 2
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie
opłat za czynności adwokackie...(Dz.U.2002, nr 163, poz. 1348) oraz zwolnił
skazanego V. P. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych
postepowania kasacyjnego w oparciu o przepis art. 624 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisu
prawa wskazanego w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia.
4