Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UZ 12/14
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący)
SSN Maciej Pacuda
SSA Anna Szczepaniak-Cicha (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania E. M.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 27 listopada 2014 r.,
zażalenia odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 lipca 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o
kosztach postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 2 listopada 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
odmówił E. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z powodu uznania
przez komisję lekarską Zakładu, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.
Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 30 lipca 2013 r. zmienił zaskarżoną
decyzję i przyznał E. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy
od 1 czerwca 2011 r. do 31 maja 2014 r. oraz zasądził koszty procesu. Sąd
pierwszej instancji ustalił, że E. M., urodzona 9 lutego 1967 r., w okresie swej
aktywności zawodowej pracowała fizycznie przy produkcji dachówek, jako
2
aparatowa, pakowacz, a ostatnio jako pracownik gospodarczy. W dniu 1 marca
2001 r. ubezpieczona nabyła prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do
pracy, którą otrzymywała do 31 maja 2006 r. W okresie od 1 czerwca 2006 r. do 31
maja 2011 r. odwołująca się pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do
pracy. W postępowaniu wywołanym wnioskiem o dalsze prawo do renty z dnia 8
czerwca 2011 r. stwierdzono u E. M.: zespół zależności alkoholowej picie ciągłe,
zespół psychoorganiczny z objawami mogącymi odpowiadać halucynozie
organicznej (do dalszej obserwacji), sprawność intelektualną niższą niż przeciętna
dla wieku i wykształcenia bez cech psychologicznych wykładników organicznego
uszkodzenia CUN, przebyte złamanie kostki przyśrodkowej podudzia prawego, bez
upośledzenia funkcji stawu skokowego, nadciśnienie tętnicze Io
WHO. Sąd
Okręgowy ustalił, że wnioskodawczyni jest częściowo, okresowo niezdolna do
pracy z przyczyn psychiatrycznych, przy czym w postępowaniu przed Sądem
pierwszej instancji opiniowali dwaj specjaliści z dziedziny psychiatrii. Podczas
badania przed pierwszym specjalistą E. M. podała w wywiadzie, że utrzymuje
czteroletnią abstynencję od alkoholu, biegły ten nie stwierdził niezdolności do
pracy. Na badanie do biegłej psychiatry w dniu 18 października 2012 r.
ubezpieczona stawiła się pod wpływem alkoholu, badanie psychiatryczne nie
odbyło się. Podczas kolejnego badania w dniu 15 listopada 2012 r. E. M. była
trzeźwa, a bardzo szczegółowy wywiad różnił się istotnie od zebranego podczas
poprzedniego badania psychiatrycznego. Odwołująca się wskazywała na
wstrząśnienie mózgu w dzieciństwie, liczne upadki i złamania, podała pozostawanie
w leczeniu psychiatrycznym od roku, przyznała że łatwo się denerwuje i wybucha,
jest agresywna, miała trzy próby samobójcze dwa lata temu, cierpi z powodu
bezsenności od pięciu lat, z powodu przesłuchów (stuki, nawoływania) od kilku lat,
a także z powodu zwidywań myszy. Najdłuższy okres abstynencji trwał dwa
tygodnie, obecnie spożywa po kilka piw i wino dziennie. Biegła oceniła, że
wnioskodawczyni była wielomówna, nieadekwatnie skłonna do żartowania,
ugrzeczniona, wypowiadająca się chaotycznie z tendencją do dygresyjności,
drażliwa, w nastroju sytuacyjnie obniżonym, bez urojeń. Nadmiernie przerzucała
uwagę, wykazywała obniżoną sprawność intelektualną, z cechami egotyzmu, przy
wyglądzie i krytycyzmie obniżonym, z cechami zubożenia osobowości i degradacji.
3
Ustalenia te doprowadziły do rozpoznania ciągłego picia w zespole zależności
alkoholowej, zespołu psychoorganicznego z objawami wskazującymi na
halucynozę organiczną, co skutkuje częściową niezdolnością do pracy na okres
trzech lat, do maja 2014 r. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na te fragmenty opinii
biegłej, w których zauważyła ona, że już w orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS z
dnia 27 maja 2008 r. stwierdzono u E. M. zespół psychoorganiczny na tle ZZA i
nietrzymanie abstynencji. Zawarte w orzeczeniu ZUS z dnia 5 września 2011 r.
rozpoznanie „ZZA w wywiadzie” stanowi zatem zaprzeczenie wcześniejszego
orzeczenia lekarza organu rentowego. Sąd Okręgowy dalej podkreślił, że z opinią
biegłej psychiatry zgodził się także biegły psychiatra wydający pierwszą opinię w
sprawie oraz biegła sądowa z zakresu medycyny pracy, zmienili oni swe pierwotne
stanowisko i uznali ubezpieczoną za osobę częściowo niezdolną do pracy na okres
trzech lat, do maja 2014 r. Zwrócili przy tym uwagę, że przeprowadzone przez nich
badanie odbyło się w stanie abstynencji wnioskodawczyni, co mogło wskazywać na
poprawę, natomiast aktualne informację świadczą o znacznym nasileniu choroby.
Oceniając opinię biegłej psychiatry jako miarodajną Sąd pierwszej instancji
podkreślił, że także wygląd ubezpieczonej w dniu 15 listopada 2012 r. oraz jej
zachowanie (drżenie rąk) w dniu badania, to okoliczności potwierdzające przebieg i
stan choroby odwołującej się. Organ rentowy przeprowadził badanie
wnioskodawczyni pod kątem wpływu zespołu zależności alkoholowej na jej
zdolność do pracy, a odmienne wnioski lekarza orzecznika oraz komisji lekarskiej
nie uprawniają stwierdzenia, że dotyczące tego samego schorzenia objawy i wyniki
badań uzyskane przez biegłych sądowych to nowe okoliczności, które podlegać
powinny nowej ocenie organu rentowego w następstwie złożenia nowego wniosku
o rentę. Ocenie biegłych nie podlegały bowiem nowe okoliczności, nieznane
lekarzom orzecznikom, gdyż czym innym są nowe okoliczności dotyczące
niezdolności do pracy, a czym innym nowe dowody, które służą do diagnozy stanu
chorego. W podsumowaniu Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołująca się spełnia
przesłanki z art. 57 w związku z art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, uprawniające do renty z tytułu częściowej niezdolności
do pracy od maja 2011 r. do maja 2014 r.
4
W apelacji organ rentowy podniósł zarzut naruszenia prawa materialnego -
art. 57 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalno-rentowej
przez niewłaściwe zastosowanie prowadzące do uznania, że stan zdrowia
ubezpieczonej czyni ją osobą częściowo niezdolną do pracy oraz naruszenie prawa
procesowego - art. 47714
§ 4 k.p.c. przez przyjęcie, że stan zdrowia ustalony przez
biegłą psychiatrę w opinii z dnia 7 grudnia 2012 r. nie stanowi nowej okoliczności,
nieznanej lekarzom orzecznikom, uzasadniającej uchylenie decyzji i przekazanie
sprawy organowi rentowemu. W motywach środka odwoławczego organ rentowy
podniósł, że treść opinii biegłej specjalisty psychiatry, stanowiącej podstawę
dowodową rozstrzygnięcia nie wyklucza powstania niezdolności do pracy po
wydaniu zaskarżonej decyzji. Opinia opiera się głownie na wywiadzie i
bezpośrednim badaniu wnioskodawczyni po upływie ponad pół roku od badania
ubezpieczonej przez lekarzy orzeczników. Skoro opinia biegłej tak dalece odbiega
od stanu ustalonego przez lekarzy orzeczników oraz biegłego psychiatrę
opiniującego wcześniej, to stwierdzony przez biegłą stan zdrowia odwołującej się
stanowi nową okoliczność, podlegającą rozpatrzeniu przez organ rentowy w trybie
art. 47714
k.p.c.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 23 lipca 2014 r. uchylił zaskarżony wyrok
oraz poprzedzającą go decyzję i sprawę przekazał Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych do ponownego rozpoznania na podstawie art. 47714a
k.p.c. Sąd
drugiej instancji poszerzył materiał dowodowy przeprowadzając dowód z ustnej
uzupełniającej opinii biegłej psychiatry i uznał, że materiał dowodowy zgromadzony
w sprawie nie daje podstaw do ustalenia, że E. M. jest po dniu 31 maja 2011 r.
nadal częściowo niezdolna do pracy. Sąd Apelacyjny pogłębił ustalenia faktyczne
wskazując, że wnioskodawczyni nabyła prawo do renty z tytułu całkowitej
niezdolności do pracy od 1 marca 2001 r. przy rozpoznaniu m.in. zespołu
psychoorganicznego charakteropatycznego w przebiegu zespołu zależności
alkoholowej. Podobnie w 2002 r. i w 2005 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził
całkowitą niezdolność do pracy przy rozpoznaniu zespołu psychoorganicznego i
zespołu zależności alkoholowej, podkreślając konieczność leczenia
psychiatrycznego. Od 1 czerwca 2006 r. ZUS przyznał wnioskodawczyni rentę z
tytułu częściowej niezdolności do pracy, zespół psychoorganiczny na tle ZZA był
5
rozpoznawany nadal, podobnie w maju 2008 r., kiedy to E. M. nabyła prawo do
renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 maja 2011 r., przy czym
lekarz orzecznik podał wówczas, że wnioskodawczyni nie utrzymuje abstynencji.
Następnie Sąd Apelacyjny przypomniał, że w związku z wnioskiem o rentę z dnia 9
czerwca 2011 r. ubezpieczona podała zarówno lekarzowi orzecznikowi, jak i komisji
lekarskiej ZUS, że utrzymuje abstynencję od 4 lat, nie leczy się psychiatrycznie
oraz, że łatwo się denerwuje. Takich samych informacji udzieliła biegłemu
sądowemu z zakresu psychiatrii podczas pierwszego badania w sprawie, natomiast
biegłej sądowej w dniu 15 listopada 2012 r. zaprezentowała taką postawę i udzieliła
wywiadu, iż biegła rozpoznała halucynozę organiczną. Składając opinię ustną przed
Sądem drugiej instancji biegła podkreśliła, że bardzo pomocne byłoby
umieszczenie wnioskodawczyni na obserwacji celem przeprowadzenia diagnostyki
w okresie wymuszonej abstynencji. Ubezpieczona nie była do tej pory kierowana na
przymusowe leczenie przez żadne instytucje. Dokonując powyższych ustaleń Sąd
Apelacyjny skonstatował, że nie można podzielić wniosku biegłej psychiatry, że
odwołująca się po dniu 31 maja 2011 r. była nadal częściowo niezdolna do pracy.
Sąd uznał, że lekarze organu rentowego badający E. M. w związku z jej ostatnim
wnioskiem o rentę „nie pochylili się nad stanem zdrowia psychicznego”
ubezpieczonej, choć wcześniej wielokrotnie stwierdzali zespół psychoorganiczny na
tle ZZA. Tymczasem zespół psychoorganiczny nie jest schorzeniem, które cofnie
się lub wyrówna, może tylko ulegać progresji albo mogą dochodzić inne
zaburzenia. Już w 2008 r. zostały wobec ubezpieczonej nazwane cechy
psychodegradacji, takie jak brak dbałości o siebie, o sprawy życiowe,
zaniedbywanie higieniczne, brak dbałości o jedzenie, marginalizacja życiowa.
Organ rentowy powinien zatem doprowadzić do obserwacji psychiatrycznej celem
przeprowadzenia badań i ostatecznego ustalenia, czy stan zdrowia
wnioskodawczyni po dniu 31 maja 2011 r. czynił ją nadal częściowo niezdolną do
pracy. Ponieważ stan zdrowia psychicznego odwołującej się nie był przedmiotem
szczegółowego badania, organ rentowy winien od skorzystać z uprawnień
przewidzianych w § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14
grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy, a więc skierować
ubezpieczoną na długotrwałą obserwację.
6
W zażaleniu, wywiedzionym na podstawie art. 3941
§ 11
k.p.c., E. M.
zaskarżyła w całości wyrok Sądu Apelacyjnego wnosząc o jego uchylenie i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, z pozostawieniem temu Sądowi
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania zażaleniowego. Sformułowała zarzut
naruszenia art. 385 k.p.c. i art. 386 § 4 k.p.c. przez ich niewłaściwe zastosowanie i
uznanie, że występują w sprawie okoliczności uzasadniające przeprowadzenie w
całości postępowania dowodowego w sytuacji braku w tym zakresie uzasadnionych
przesłanek. Wskazała na szeroki zakres dotychczas przeprowadzonego
postępowania dowodowego i na zgodne wnioski biegłych lekarzy, opiniujących w
postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, którzy uznali odwołującą się za
osobę częściowo niezdolną do pracy do maja 2014 r. Zgodnie z brzmieniem art.
386 § 4 k.p.c., poza wypadkami określonymi w § 2 i 3, sąd drugiej instancji może
uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania tylko w
razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie
wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, a żadna z
tych przesłanek w niniejszej sprawie nie wystąpiła. Nadto nie jest możliwe
stwierdzenie aktualnie w systemie leczenia zamkniętego, jaki był stan zdolności do
pracy ubezpieczonej w 2011 r., gdyż wówczas występować mogła sytuacja obecnie
niemożliwa do odtworzenia, na co wskazała biegła psychiatra w opinii
uzupełniającej ustnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie odnosi swój skutek.
Przede wszystkim podkreślić należy, że zażalenie wniesione zostało na
podstawie art. 3941
§ 11
k.p.c., który przewiduje zażalenie do Sądu Najwyższego
także w razie uchylenia przez sąd drugiej instancji wyroku sądu pierwszej instancji i
przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Zaskarżonym wyrokiem Sąd
Apelacyjny uchylił nie tylko wyrok Sądu Okręgowego, ale i poprzedzającą go
decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i przekazał sprawę do ponownego
rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu. Podstawa prawna takiego
rozstrzygnięcia lokuje się w treści art. 47714a
k.p.c. W judykaturze przesądzone
7
zostało, że wyrok sądu odwoławczego uchylający wyrok sądu pierwszej instancji i
poprzedzającą go decyzję organu rentowego, z przekazaniem sprawy do
rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu, jest zaskarżalny zażaleniem
przewidzianym w art. 3941
§ 11
k.p.c. Przepis art. 47714a
k.p.c. nie ma bowiem
samodzielnego bytu i jego zastosowanie wymaga w pierwszej kolejności spełnienia
warunków z art. 386 § 2 lub § 4 k.p.c., czyli zaistnienia przesłanek uzasadniających
uwzględnienie apelacji przez uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2011 r., I UZ 33/11,
OSNP 2012 nr 21-22, poz. 274, z dnia 30 października 2012 r., II UZ 50/12, OSNP
2013 nr 23-24, poz. 289, z dnia 19 listopada 2013 r., I UZ 40/13, Legalis nr
1061612). Wyrok wydany na podstawie art. 47714
k.p.c. jest rozstrzygnięciem dalej
idącym, ale obejmuje również orzeczenie o uchyleniu wyroku sądu pierwszej
instancji. W tym kierunku rozważania poczynił Sąd Najwyższy jeszcze przed
wprowadzeniem do Kodeksu postępowania cywilnego przepisu art. 3941
§ 11
k.p.c.
- ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania
cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 233, poz. 1381), dopuszczając
skargę kasacyjną od orzeczenia sądu drugiej instancji w przedmiocie przekazania
sprawy innemu organowi w trybie art. 464 § 1 k.p.c. (zob. uchwałę składu siedmiu
sędziów z dnia 9 czerwca 2005 r., II PZP 4/05, OSNP 2005 nr 23, poz. 367,
postanowienie z dnia 28 września 2001 r., I PZ 58/01, OSNP 2003 nr 19, poz. 466).
Podstawę wydania wyroku w rozpatrywanej sprawie stanowił więc nie tylko
art. 47714a
k.p.c., ale przede wszystkim przepis art. 386 § 4 k.p.c. Zarzut naruszenia
art. 386 § 4 k.p.c. okazał się w okolicznościach sprawy w pełni uprawniony.
Przypomnienia wymaga, że postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń
społecznych służy kontroli decyzji organu rentowego, a w razie stwierdzenia
trafności odwołania zasadą jest wydanie wyroku zmieniającego decyzję i
orzekającego co do istoty sprawy - art. 47714
§ 2 k.p.c. Możliwość przekazania
sprawy do rozpoznania organowi rentowemu przez sąd pierwszej instancji została
ograniczona tylko do dwóch sytuacji, przewidzianych w art. 467 § 4 k.p.c. oraz
art. 47714
§ 4 k.p.c., poza tym sąd pierwszej instancji obowiązany jest rozstrzygnąć
sprawę co do istoty (merytorycznie). Prowadzi to do wniosku, że możliwość
przekazania sprawy organowi rentowemu w trybie przepisu art. 47714a
k.p.c.,
8
adresowanego do sądu odwoławczego, powinna być także ograniczona do sytuacji
wyjątkowych, gdy oprócz przesłanek z art. 386 § 2 lub § 4 k.p.c. wystąpiły takie
wady decyzji organu rentowego, że nie było możliwie ich naprawienie w
postępowaniu sądowym. Sąd Apelacyjny rozpatrując w sprawie niniejszej apelację
organu rentowego skupił się właśnie na owych wadach postępowania przed
organem rentowym. Nie powołał art. 386 § 4 k.p.c. i nie wskazał, która z przesłanek
wymienionych w tym przepisie została zrealizowana, prowadząc do uchylenia
wyroku Sądu pierwszej instancji. Zgodnie z treścią art. 386 § 4 k.p.c. sąd drugiej
instancji, poza wypadkami z § 2 i 3, może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać
sprawę do ponownego rozpoznania tylko w razie nierozpoznania przez sąd
pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga
przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. Sąd Najwyższy w
postępowaniu zażaleniowym, wywołanym zażaleniem wniesionym na podstawie
art. 3941
§ 11
k.p.c., nie ocenia okoliczności faktycznych sprawy według prawa
materialnego, lecz bada prawidłowość zastosowania art. 386 § 4 k.p.c., a więc tylko
to, czy w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji nie rozpoznano istoty
sprawy albo czy wydanie przez Sąd odwoławczy wyroku kończącego spór
wymagałoby przeprowadzenia w postępowania dowodowego w całości. W
sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nierozpoznanie istoty sprawy polega
na nierozpoznaniu przez sąd pierwszej instancji sprawy w zakresie objętym decyzją
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca
2007 r., III UK 20/07, OSNP 2008 nr 17-18, poz. 264).
Odniesienie powyższych rozważań do okoliczności sprawy nie pozostawia
wątpliwości, że Sąd Okręgowy rozpoznał istotę sprawy o rentę z tytułu niezdolności
do pracy. Treść decyzji wyznaczała przedmiot rozpatrzenia sprawy przez Sąd
Okręgowy. Jeśli Sąd pierwszej instancji zmienił decyzję organu rentowego i
przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy,
to orzekł o istocie sprawy, gdyż przedmiot decyzji organu rentowego został objęty
orzeczeniem Sądu. Wydanie przez Sąd Apelacyjny wyroku kończącego spór nie
wymagało postępowania dowodowego w całości. W procesie przed Sądem
pierwszej instancji zgromadzony został na tyle obszerny materiał dowodowy, że
pozwolił na poczynienie ustaleń prowadzących do zmiany decyzji i przyznania
9
prawa do renty. Rolą Sądu drugiej instancji było rozpoznanie sprawy wskutek
apelacji organu rentowego, przy czym apelujący nie postawił zarzutu naruszenia
art. 233 § 1 k.p.c. W żadnym razie Sąd drugiej instancji, aby rozstrzygnąć spór
merytorycznie, nie był zobligowany do prowadzenia postępowania dowodowego w
całości. Potwierdza to uzasadnienie zaskarżonego zażaleniem wyroku, ponieważ
Sąd odwoławczy przekazał sprawę organowi rentowemu w celu przeprowadzenia
zasadniczo jednego tylko dowodu. Zgodzić się przy tym trzeba z poglądem Sądu
Najwyższego wyrażonym w postanowieniu z dnia 18 grudnia 2012 r., II UZ 58/12,
(OSNP 2014 nr 1, poz. 14), że sąd drugiej instancji może uchylić wyrok sądu
pierwszej instancji i przekazać sprawę bezpośrednio organowi rentowemu jedynie
wówczas, gdy decyzja tego organu nie zawiera rozstrzygnięcia co do istoty sprawy.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu 2 listopada 2011 r. wydał decyzję
zawierającą takie rozstrzygnięcie, a odmowa prawa do renty nastąpiła po
wyczerpaniu obligatoryjnego, dwustopniowego trybu orzekania o niezdolności do
pracy. Ewentualna bezzasadność orzeczenia lekarskiego o niezdolności do pracy
podlega korekcie w procesie sądowym, przy czym braki postępowania przed
organem rentowym, w postaci skierowania do lekarza konsultanta, na badania
dodatkowe lub obserwację szpitalną - to jest na badania i obserwację przewidziane
w § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w
sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz.U. Nr 273, poz. 2711 ze zm.), mogą
być powodem przekazania sprawy (zwrotu) organowi rentowemu jedynie przez sąd
pierwszej instancji w ramach postępowania wstępnego lub wyjaśniającego na
podstawie art. 467 § 4 k.p.c. oraz art. 468 § 2 k.p.c.
Na marginesie stwierdzić należy, że racjonalne są argumenty strony żalącej
się, iż przeprowadzanie obserwacji szpitalnej E. M. w celu ustalania obecnie w
warunkach tzw. wymuszonej abstynencji, czy w maju 2011 r. była ona nadal
niezdolna do pracy, po tak znacznym upływie czasu od złożenia wniosku o rentę
jest obarczone dużym ryzykiem niepowodzenia co do oceny jednoznacznej, ze
względu na możliwe zmiany stanu chorobowego ubezpieczonej.
Sumując, w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji istota sprawy
została rozpoznana, a wydanie przez Sąd drugiej instancji wyroku kończącego
postępowanie w sprawie nie wymagało przeprowadzenia postępowania
10
dowodowego w całości, toteż zasadny okazał się zarzut obrazy art. 386 § 4 k.p.c. Z
tego względu Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu drugiej instancji i przekazał
sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach
postępowania zażaleniowego - art. 39815
§ 1 k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. i
art. 108 § 2 k.p.c.