Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 307/14
POSTANOWIENIE
Dnia 16 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 16 grudnia 2014 r.,
sprawy A. P.
skazanego z art. 258 § 3 k.k. i in.
i J. P.
skazanego z art. 228 § 1 i § 3 k.k.
z powodu kasacji wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 17 czerwca 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 11 czerwca 2012 r.
p o s t a n o w i ł:
I. Oddalić obie kasacje jako oczywiście bezzasadne;
II. Obciążyć skazanych kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego w częściach równych.
U Z A S AD N I E N I E
w odniesieniu do A. P.
Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2012 r., Sąd Rejonowy w P. skazał m. in. A. P.
za szereg przestępstw – szczegółowo opisanych w pkt 1-3 części dyspozytywnej
2
wyroku na karę łączną 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 150
stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 50 zł. Zobowiązał także
oskarżonego do naprawienia szkody w trybie art. 46 § 1 k.k. na rzecz PZU SA w
kwocie 11.729 zł.
Wyrok ten został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego, który zaskarżając
go w całości zarzucił mu obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 6
k.p.k., art. 8 § 1 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. (co ujęto w postaci 3 elementów), a
także sformułował zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do przypisania
oskarżonemu czynu kwalifikowanego z art. 258 § 3 k.k. oraz dokonaniu
wewnętrznej sprzeczności poczynionych ustaleń w zakresie brania udziału w
zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw. Ponadto, jako
zarzut ewentualny obrońca oskarżonego zarzucił wyrokowi rażącą
niewspółmierność karty z uwagi na pominięcie przy jej wymierzaniu odległości
czasowej pomiędzy popełnieniem przypisanych czynów, trybu życia i niekaralność
oskarżonego.
W konkluzji skarżący domagał się uchylenia wyroku i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania.
Po rozpoznaniu tej apelacji Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014
r., zmienił zaskarżony wyrok w odniesieniu do A. P. w ten sposób, że uchylił
orzeczenie o karze łącznej (pkt 2 wyroku), w formule zmiany wyroku –
wyeliminował z opisu czynu z pkt 1 wyroku (czyn z art. 258 § 1 i 3 k.k.) dane
personalne trzech osób (pkt 3 b), a nadto, przyjął w miejsce czynów opisanych w
pkt 2 wyroku sądu I instancji, iż oskarżony popełnił przestępstwa w formule dwóch
ciągów przestępstw i za nie wymierzył odpowiednio kary – 4 lata pozbawienia
wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda oraz 2 lata pozbawienia
wolności i 70 stawek dziennych ustalając wysokość stawki na 50 zł. Jako karę
łączną wymierzył karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w
ilości 120 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na 50 zł. W
pozostałym zakresie wyrok został utrzymany w mocy.
Kasację od tego wyroku wywiódł obrońca skazanego. Zaskarżył on wyrok w
całości i zarzucił mu:
3
„1. rażącą obrazę przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ
na treść zaskarżonego wyroku, to jest:
1. art. 4 k.p.k., art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., polegającą na nie
rozważeniu zarzutu apelacji dotyczącego rażącej niewspółmierności kary, z
uwagi na pominięcie przy jej wymierzeniu okoliczności wskazującej na
niekaralność skazanego w chwili wydania wyroku przez Sąd I instancji,
2. art. 7 k.p.k. polegającą na:
• przyjęciu, że skazany kierował grupą przestępczą, podczas gdy zebrane w
sprawie dowody nie dają podstaw do przyjęcia, że zrealizował znamiona art. 258 §
3 k.k.
• wyrażeniu oceny (k. 118), iż nikt racjonalnie myślący dla spokoju nie
przyzna się do popełnienia poważnego przestępstwa karnego i nie podda się karze,
podczas gdy okoliczność taka jednocześnie zaszła w świetle punktu 11 wyroku
Sądu I Instancji w związku z prawomocnym skazaniem G. P. i A. P. wyrokiem tegoż
Sądu I instancji wydanego w sprawie sygn. akt: II K …/08;
2. rażącą obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 258 § 1 kk, poprzez
przyjęcie błędnej kwalifikacji czynu skazanego, podczas gdy dopuścił się
przypisanych mu przestępstw w formie współsprawstwa i sprawstwa
kierowniczego, a nie zorganizowanej grupy przestępczej.”
Podnosząc takie zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi II instancji.
W pisemnym stanowisku prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego A. P. jako oczywiście bezzasadna podlegała
oddaleniu w trybie z art. 535 § 3 k.p.k. Podkreślić na wstępie trzeba, że Sąd
Najwyższy w niniejszej sprawie nie dopatrzył się podstawy do wyjścia poza granice
zaskarżenia i podniesione zarzuty (art. 536 k.p.k.). Odnosząc się zatem do
poszczególnych zarzutów stwierdzić należy, iż chybiony jest zarzut obrazy art. 4
k.p.k., art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. (pierwszy zarzut kasacji).
Skarżący zdaje się nie dostrzegać, że sąd II instancji działając z urzędu na korzyść
oskarżonego dokonał korekty w zakresie konstrukcji ciągów przestępstw, czego
4
efektem musiało być rozwiązanie węzła kary łącznej i wymierzenie kar za
poszczególne ciągi przestępstw oraz kary łącznej, przy czym ta ostatnia kara była
korzystniejsza niż kara łączna orzeczona poprzednio (str. 99 uzasadnienia wyroku).
Wskazał ponadto jakie to powody zdecydowały o takim ukształtowaniu kar,
odwołując się w tym zakresie generalnie do ocen sądu I instancji (str. 101).
Niezależnie od tego odniósł się do wskazanego w apelacji obrońcy skazanego
zarzutu niewspółmierności orzeczonej kary, w tym także kwestii traktowania
skazanego jako osoby niekaranej, podkreślając jednak istnienie szeregu innych
elementów, które czyniły postawiony zarzut chybionym (str. 122 uzasadnienia
wyroku). Nie sposób zatem stwierdzić, aby sąd II instancji dopuścił się naruszenia
wskazanych przepisów procedury.
Zarzut obrazy art. 7 k.p.k., w zakresie w jakim ma on dotyczyć wadliwych
ocen i ustalenia istnienia dowodów na popełnienie przez skazanego przestępstwa z
art. 258 § 3 k.k., jest formalnie chybiony. Sąd II instancji nie przeprowadzał przecież
postępowania dowodowego, a zatem i nie dokonywał oceny dowodów (art. 7
k.p.k.), a jedynie kontrolował ocenę dokonaną przez sąd I instancji. W tym zakresie
przedstawił swoje stanowisko, a wskazana tam argumentacja dowodzi rzetelnego
wykonania obowiązków wskazanych w art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.k., z
uwzględnieniem również kwestii nieprzyjęcia czynu ciągłego (str. 120 - 122
uzasadnienia wyroku). Podobnie rzecz się przedstawia w aspekcie wskazywanego
przez obrońcę sformułowania co do „racjonalności” przyznania się do popełnienia
poważnego przestępstwa. Pomijając już to co wskazano powyżej, a co dotyczy
nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego przez sąd II instancji, trzeba
podkreślić, iż ustalenia co do popełnienia poszczególnych czynów zostały
szczegółowo przedstawione tak przez sąd I instancji, jak i wskazane przez sąd II
instancji na stronie 117-119 uzasadnienia wyroku i kwestia zacytowanego przez
obrońcę zwrotu tej oceny nie może zmienić.
Ostatni zarzut (obraz art., 258 § 1 k.k.) w istocie oparty jest na
kwestionowaniu poczynionych ustaleń faktycznych, co przecież nie jest w
postępowaniu kasacyjnym dozwolone. To przecież sąd I instancji ocenił, że
działanie oskarżonego stanowiło – na tle ustalonych okoliczności faktycznych –
działanie w grupie przestępczej, a sąd II instancji tę ocenę prawną zaaprobował
5
(str. 120 - 121 uzasadnienia wyroku). Twierdzenie, iż w ten sposób sąd II instancji
dopuścił się rażącej obrazy prawa materialnego jest jedynie wyrazem własnych
poglądów skarżącego.
Z tych powodów należało orzec jak w postanowieniu.