Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 308/14
POSTANOWIENIE
Dnia 16 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 16 grudnia 2014 r.,
sprawy H. B.
skazanego z art. 291 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionych przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 12 sierpnia 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 12 marca 2014 r.
p o s t a n o w i ł:
I. Oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. Obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w K. wyrokiem z dnia 12 marca 2014 r., uznał oskarżonego
za winnego popełnienia szeregu przestępstw, w tym także przestępstwa z art. 291
§ 1 k.k. (czyn z pkt I a.o.) i za to przestępstwo skazał go na karę 10 miesięcy
pozbawienia wolności oraz grzywnę 30 stawek dziennych po 20 zł każda.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. W apelacji tej
sformułował szereg zarzutów, przy czym co do czynu z art. 291 § 1 k.k. wyrokowi
zarzucał naruszenie art. 7 k.p.k. w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonego w
konfrontacji z całym materiałem dowodowym, art. 392 §1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k.,
art. 167 k.p.k. w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k. w zakresie w jakim nie
2
dokonano samodzielnej oceny zeznań świadków […], a także błąd w ustaleniach
faktycznych. Podnosząc te zarzuty skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego
wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2014 r., w odniesieniu do skazania
za przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, uchylił zaś
wyrok w pozostałej części i umorzył postępowanie co do jednego czynu (pkt 2
wyroku), a w odniesieniu do pozostałych przekazał sprawę do ponownego
rozpoznania.
Kasację od tego wyroku w odniesieniu do skazania za przestępstwo z art.
291 § 1 k.k. wniósł obrońca skazanego. Zaskarżając wyrok w zakresie występku z
art. 291 1 k.k. zarzucił mu rażące naruszenie prawa karnego procesowego, mogące
mieć istotny wpływ na jego treść, a mianowicie:
„a. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej
oceny dowodów przy ocenie dowodu z wyjaśnień skazanego H. B., wyrażające się
w wybiórczym i dowolnym dopasowaniu dowodów na potwierdzenie przyjętej przez
Sąd wersji zdarzeń, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego, bez logicznego uzasadnienia przyjętej wersji oraz z
pominięciem przy ustaleniu podstawy faktycznej wyroku depozycji świadka R. H.
oraz S. B. - tj. w zakresie w jakim Sąd odmówił wiary jego wyjaśnieniom, podczas
gdy prawidłowa ocena tych wyjaśnień w konfrontacji z pozostałym materiałem
dowodowym sprawy, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy prowadzi
do wniosku, iż jego wyjaśnienia zasługują na walor wiarygodności co do tego, iż H.
B. nie miał świadomości pochodzenia części i akcesoriów samochodowych
samochodu marki Renault Kangoo o nr rej. […] i że nie sprzedał ich R. Ł. i R. M.,
albowiem z zeznań świadków Ł. i M. nie wynika, iż to skazany był zbywcą
wskazanych przedmiotów, a nadto nie wynika, iż skazany zdawał sobie sprawę czy
choćby uprzedzał świadków, że części i akcesoria te pochodzą z kradzieży;
b. art. 424 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. poprzez jedynie oględne wskazanie
przez Sąd Okręgowy w K. w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, dlaczego
nie uznał zarzutów apelacji odnoszących się do przypisanego oskarżonemu
występku z art. 291 § 1 k.k. oraz czym kierował się utrzymując wyrok w zaskarżonej
części w mocy.”
3
Podnosząc te zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
utrzymanego w tym zakresie wyroku sadu i instancji i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania, ewentualnie, przy uznaniu oczywistej niesłuszności
skazania – o uniewinnienie skazanego.
W pisemnym stanowisku co do kasacji prokurator Prokuratury Okręgowej w
O. wniósł o oddalenie jej jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna, co skutkowało jej oddaleniem w
trybie wskazanym w art. 535 § 3 k.p.k. Odnosząc się do obu zarzutów kasacji
stwierdzić należy, że są one zupełnie chybione. Pierwszy zarzut kasacji stanowi
powtórzenie i rozwinięcie (w zakresie przywołania także dowodu z zeznań S. B.)
zarzutu obrazy art. 7 k.p.k., zawartego w apelacji. Sąd odwoławczy w
postępowaniu odwoławczym nie uzupełniał postępowania dowodowego, a zatem
nie mógł wprost dopuścić się obrazy art. 7 k.p.k. W ramach swoich obowiązków
wyznaczonych treścią art. 433 §1 i § 2 k.p.k. dokonał jedynie kontroli oceny
dowodów i swoje stanowisko w tym zakresie zawarł na str. 7-8 uzasadnienia
wyroku. W zakresie zaś kwestii pominięcia zeznań świadka R. H. i S. B., to
stwierdzić należy, po pierwsze, iż w apelacji skarżący nie wskazywał na zeznania S.
B. w zakresie, w którym miałyby one znaczenie dla oceny wyjaśnień skazanego co
do czynu z art. 291 § 1 k.k. Zatem wywodzenie, jak można byłoby odczytać z treści
kasacji, iż miałoby właśnie w tym zakresie dojść do obrazy art. 410 k.p.k. jest
nietrafne, zwłaszcza, że w kasacji w ogóle nie wykazano, aby zeznania tego
świadka miały znaczenie dla czynu z art. 291 § 1 k.k. (w uzasadnieniu kasacji
przywołano jedynie treść zeznań R. H. – str. 5). Po drugie, wskazywanie na
zeznania R. H. w kontekście dowodu na wykonywanie przez skazanego jedynie
czynności na zlecenie tego świadka jest o tyle nieistotne, iż to przecież okoliczności
sprzedaży tych części, szczegółowo opisane przez sąd I instancji (str. 4-5 oraz str.
20 uzasadnienia wyroku), dały podstawę do uznania, że - uwzględniając także
zeznania R. Ł. i R. M. - skazany miał świadomość nielegalnego pochodzenia tych
części i aktywnie uczestniczył w ich zbywaniu (wzięcie samochodu od nabywców, a
następnie jego wydanie już po dokonaniu załadunku z własnej posesji). Podkreślić
należy, że ustalenia w zakresie okoliczności sprzedaży nie są kwestionowane, a w
4
kontekście formy i sposobu uczestnictwa skazanego w sprzedaży tych części, to,
czy czynił to na zlecenie R. H., czy w imieniu i na własny rachunek jest nieistotne w
kontekście kształtu znamion typu czynu z art. 291 § 1 k.k., gdzie przecież
penalizowana jest także pomoc do zbycia. W tym układzie przywołanie zeznań R. H.
nie może mieć żadnego znaczenia, a tym samym także oparcie na nich zarzutu jest
nieskuteczne. Skoro zatem sąd II instancji nie przeprowadzał dowodów, to zarzut
obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. jest formalnie chybiony, albowiem nie
dotyczy to tych przepisów prawa procesowego, których obrazy mógł się w tej
sprawie dopuścić sąd II instancji.
W zakresie zaś zarzutu w pkt 2 kasacji trzeba stwierdzić, że nie sposób
uznać, aby sąd odwoławczy dopuścił się rażącej obrazy art. 457 § 3 k.p.k. W
uzasadnieniu wyroku sąd ten odniósł się do zarzutów apelacji w sposób
wystarczający (str.7-8 uzasadnienia wyroku), zważywszy także na jej treść (bardzo
ogólnikowe odniesienie się do wyjaśnień skazanego). Argumentacja ta jest
wystarczająca, mając na uwadze niekwestionowane okoliczności związane ze
sprzedażą tych części oraz zachowaniem skazanego po tej transakcji (wyjazd za
granicę). Z kolei wskazywanie w kasacji na naruszenie art. 424 § 2 k.p.k. jest
niezrozumiałe. Przepis ten jest adresowany do sądu I instancji, a sąd II instancji
przepis ten stosuje tylko wówczas, gdy dokonuje zmiany wyroku w zakresie
rozstrzygnięcia o karze, co przecież w tej sprawie co do czynu z art. 291 § 1 k.k. nie
miało miejsca.
Z tych powodów należało orzec jak w postanowieniu.