V CZ 93/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-02-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 93/14
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
w sprawie z powództwa T. B.
przeciwko R. C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 stycznia 2015 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 lipca 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 11 lipca 2014 r. odrzucił skargę
kasacyjną powoda od wyroku tego Sądu z dnia 11 marca 2014 r. na podstawie art.
3982
§ 2 k.p.c.
W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd wskazał, że pełnomocnik powodów,
pomimo wezwania, nie uzupełnił braku skargi w zakresie przedstawienia
pełnomocnictwa obejmującego postępowanie przed Sądem Najwyższym.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący wnieśli o jego uchylenie
i orzeczenie o kosztach postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3986
§ 1 k.p.c. jeżeli skarga kasacyjna nie spełnia wymagań
przewidzianych w art. 3984
§ 2 lub 3 k.p.c., przewodniczący w sądzie drugiej
instancji wzywa skarżącego do usunięcia braków w terminie tygodniowym pod
rygorem odrzucenia skargi. Na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. Sąd drugiej instancji
odrzuca na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu,
skargę niespełniającą wymagań określonych w art. 3984
§ 1 k.p.c., nieopłaconą
oraz skargę, której braków nie usunięto w terminie lub z innych przyczyn
niedopuszczalną.
Odnosząc się do braku pełnomocnictwa do występowania przed Sądem
Najwyższym należy zauważyć, że postępowanie kasacyjne przed Sądem
Najwyższym nie jest kontynuacją wcześniejszych postępowań i dotyczy nowej
sprawy wszczętej przez wniesienie skargi kasacyjnej, podczas gdy postępowanie
w sprawie kończy się z chwilą uprawomocnienia orzeczenia sądu drugiej instancji
(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2010 r., sygn. akt IV CZ
103/09, nie publ.). Pełnomocnictwo procesowe nie obejmuje z samego prawa – tj.
art. 91 k.p.c. – umocowania do wniesienia skargi kasacyjnej i udziału
w postępowaniu kasacyjnym (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 5 czerwca 2008 r., sygn. akt III CZP 142/07, OSNC 2008, nr 11, poz. 122).
W przedmiotowej sprawie Sąd Apelacyjny uznał, że złożone pełnomocnictwo
jest nieprecyzyjne z uwagi na to, że nie wskazuje sygnatury akt sprawy, której
postępowanie dotyczy, daty wyroku i oznaczenia stron.
3
Tymczasem, ocena treści pełnomocnictwa prowadzi do wniosku,
że skarżący udzielił radcy prawnemu umocowania do zastępstwa w postępowaniu
przed Sądem Najwyższym. Na taką wolę skarżącego wskazuje konkretyzujące
zakres udzielonego pełnomocnictwa stwierdzenie, że „pełnomocnictwo obejmuje
umocowanie do występowania w imieniu powoda w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym”. Trzeba mieć także na względzie, że wezwanie do uzupełnienia braku
wiązało się bezpośrednio z wniesieniem w imieniu skarżącego określonego środka
zaskarżenia - skargi kasacyjnej. Interpretacja użytych w tym kontekście
w pełnomocnictwie sformułowań przemawia na rzecz stanowiska, że wolą
skarżącego było udzielenie umocowania do reprezentowania go w postępowaniu
kasacyjnym, które jest prowadzone przed Sądem Najwyższym, w szczególności –
do wniesienia skargi. Pełnomocnictwo nie zawiera ograniczenia umocowania do
działania przed sądami powszechnymi, czy w toku instancji.
Mimo więc, że treść przedłożonego pełnomocnictwa wymagała dokonania
pewnych zabiegów interpretacyjnych, nie stało to na przeszkodzie uznaniu,
że brak skargi, do uzupełnienia którego wezwano pełnomocnika skarżącego, został
przez niego usunięty i że nie zachodziła podstawa do odrzucenia skargi.
Ustawodawca nie przewidział bowiem wymagań formalnych, jakim powinno czynić
zadość określenie sprawy w treści pełnomocnictwa. Może ono zatem polegać na
oznaczeniu stron i przedmiotu postępowania, na wskazaniu sygnatury akt, jak też
na jakimkolwiek innym oznaczeniu, które pozwala na identyfikację sprawy w jej
technicznoprocesowym znaczeniu (zob. uzasadnienie uchwały składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2008 r., III CZP 142/07, OSNC 2008,
nr 11, poz. 122).
Jak ponadto stwierdził Sąd Najwyższy między innymi w postanowieniach
z dnia 27 stycznia 2011 r. II PZ 52/10 i z dnia 26 października 2011 r. I CZ 102/11
(nie publ.), nie ma podstaw prawnych do żądania by pełnomocnictwo do wniesienia
skargi składało się z dwóch elementów: umocowania do wniesienia skargi i osobno
do udziału w postępowaniu wywołanym jej wniesieniem. Jest to nieuzasadniony
prawnie nadmierny formalizm i rygoryzm interpretacyjny wymogów dotyczących
treści pełnomocnictwa do wniesienia skargi.
4
Z tych względów należało orzec, jak w sentencji (art. 39815
§ 1 w zw. z art.
3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
w sprawie z powództwa T. B.
przeciwko R. C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 stycznia 2015 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 lipca 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 11 lipca 2014 r. odrzucił skargę
kasacyjną powoda od wyroku tego Sądu z dnia 11 marca 2014 r. na podstawie art.
3982
§ 2 k.p.c.
W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd wskazał, że pełnomocnik powodów,
pomimo wezwania, nie uzupełnił braku skargi w zakresie przedstawienia
pełnomocnictwa obejmującego postępowanie przed Sądem Najwyższym.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący wnieśli o jego uchylenie
i orzeczenie o kosztach postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3986
§ 1 k.p.c. jeżeli skarga kasacyjna nie spełnia wymagań
przewidzianych w art. 3984
§ 2 lub 3 k.p.c., przewodniczący w sądzie drugiej
instancji wzywa skarżącego do usunięcia braków w terminie tygodniowym pod
rygorem odrzucenia skargi. Na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. Sąd drugiej instancji
odrzuca na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu,
skargę niespełniającą wymagań określonych w art. 3984
§ 1 k.p.c., nieopłaconą
oraz skargę, której braków nie usunięto w terminie lub z innych przyczyn
niedopuszczalną.
Odnosząc się do braku pełnomocnictwa do występowania przed Sądem
Najwyższym należy zauważyć, że postępowanie kasacyjne przed Sądem
Najwyższym nie jest kontynuacją wcześniejszych postępowań i dotyczy nowej
sprawy wszczętej przez wniesienie skargi kasacyjnej, podczas gdy postępowanie
w sprawie kończy się z chwilą uprawomocnienia orzeczenia sądu drugiej instancji
(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2010 r., sygn. akt IV CZ
103/09, nie publ.). Pełnomocnictwo procesowe nie obejmuje z samego prawa – tj.
art. 91 k.p.c. – umocowania do wniesienia skargi kasacyjnej i udziału
w postępowaniu kasacyjnym (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 5 czerwca 2008 r., sygn. akt III CZP 142/07, OSNC 2008, nr 11, poz. 122).
W przedmiotowej sprawie Sąd Apelacyjny uznał, że złożone pełnomocnictwo
jest nieprecyzyjne z uwagi na to, że nie wskazuje sygnatury akt sprawy, której
postępowanie dotyczy, daty wyroku i oznaczenia stron.
3
Tymczasem, ocena treści pełnomocnictwa prowadzi do wniosku,
że skarżący udzielił radcy prawnemu umocowania do zastępstwa w postępowaniu
przed Sądem Najwyższym. Na taką wolę skarżącego wskazuje konkretyzujące
zakres udzielonego pełnomocnictwa stwierdzenie, że „pełnomocnictwo obejmuje
umocowanie do występowania w imieniu powoda w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym”. Trzeba mieć także na względzie, że wezwanie do uzupełnienia braku
wiązało się bezpośrednio z wniesieniem w imieniu skarżącego określonego środka
zaskarżenia - skargi kasacyjnej. Interpretacja użytych w tym kontekście
w pełnomocnictwie sformułowań przemawia na rzecz stanowiska, że wolą
skarżącego było udzielenie umocowania do reprezentowania go w postępowaniu
kasacyjnym, które jest prowadzone przed Sądem Najwyższym, w szczególności –
do wniesienia skargi. Pełnomocnictwo nie zawiera ograniczenia umocowania do
działania przed sądami powszechnymi, czy w toku instancji.
Mimo więc, że treść przedłożonego pełnomocnictwa wymagała dokonania
pewnych zabiegów interpretacyjnych, nie stało to na przeszkodzie uznaniu,
że brak skargi, do uzupełnienia którego wezwano pełnomocnika skarżącego, został
przez niego usunięty i że nie zachodziła podstawa do odrzucenia skargi.
Ustawodawca nie przewidział bowiem wymagań formalnych, jakim powinno czynić
zadość określenie sprawy w treści pełnomocnictwa. Może ono zatem polegać na
oznaczeniu stron i przedmiotu postępowania, na wskazaniu sygnatury akt, jak też
na jakimkolwiek innym oznaczeniu, które pozwala na identyfikację sprawy w jej
technicznoprocesowym znaczeniu (zob. uzasadnienie uchwały składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2008 r., III CZP 142/07, OSNC 2008,
nr 11, poz. 122).
Jak ponadto stwierdził Sąd Najwyższy między innymi w postanowieniach
z dnia 27 stycznia 2011 r. II PZ 52/10 i z dnia 26 października 2011 r. I CZ 102/11
(nie publ.), nie ma podstaw prawnych do żądania by pełnomocnictwo do wniesienia
skargi składało się z dwóch elementów: umocowania do wniesienia skargi i osobno
do udziału w postępowaniu wywołanym jej wniesieniem. Jest to nieuzasadniony
prawnie nadmierny formalizm i rygoryzm interpretacyjny wymogów dotyczących
treści pełnomocnictwa do wniesienia skargi.
4
Z tych względów należało orzec, jak w sentencji (art. 39815
§ 1 w zw. z art.
3941
§ 3 k.p.c.).