V KK 388/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-02-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 388/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)
SSN Jarosław Matras
Protokolant Anna Kowal
w sprawie M. L.
obwinionej z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (j.t. Dz. U. z 2012, poz. 1137 z późn. zm.)
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 28 stycznia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionej
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 26 czerwca 2014 r.
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w Z. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sprawa obwinionej M. L. była już dwukrotnie przedmiotem orzekania przez
sądu I instancji. Jako pierwszy orzekał wyrokiem nakazowym z dnia 11 marca 2014
roku, sygn. akt … 89/14, Sąd Rejonowy w T., który obwinioną M. L. uznał za winną
tego, że w dniu 12 października 2013 roku w Z. wbrew obowiązkowi wynikającemu
z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o Ruchu Drogowym
2
(j.t. Dz. U. z 2012, poz. 1137 z późn. zm.), nie wskazała na żądanie Straży Gminnej
w L. komu powierzyła do kierowania w dniu 29 czerwca 2013 roku o godz. 11.30 w
miejscowości M. samochód osobowy o nr rej.[…], którego kierowca popełnił
wykroczenie w ruchu drogowym, tj. popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. w zw.
z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o Ruchu Drogowym
(j.t. Dz. U. z 2012, poz. 1137 z późn. zm.) i za to na podstawie art. 96 § 1 k.w. w
zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 500 zł;
ponadto orzekł o opłatach i kosztach postępowania.
Obwiniona M. L. wniosła sprzeciw od tego wyroku, w terminie
ustawowym, określonym w art. 506 § 1 k.p.k. przed przystąpieniem do
rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych, postanowieniem z dnia 23
kwietnia Sąd Rejonowy w T. stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał
sprawę do Sądu Rejonowego w Z. Tam doszło do ponownego skierowania
sprawy na posiedzenie i w dniu 26 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Z.
wydał kolejny wyrok nakazowy mocą którego: obwinioną M. L. uznał za
winną tego, że w dniu 12 października 2013 r. wbrew obowiązkowi, nie
wskazała na żądanie Straży Gminnej w L. komu powierzyła do kierowania
lub używania w dniu 29 czerwca 2013 roku samochód osobowy o nr rej.[…],
którym kierowca o godz. 11.13 w miejscowości M. popełnił wykroczenie
drogowe, polegające na przekroczeniu dozwolonej prędkości 40 km/h o 40
km/h, tj. popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. i za to wykroczenie na
podstawie art. 96 § 3 k.w. wymierzył jej karę grzywny w kwocie 300 zł, a
także orzekł o kosztach i opłatach sądowych.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 12 września 2014 r.
Obecnie Prokurator Generalny wniósł kasację na korzyść M. L. od
prawomocnego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Z. z dnia 26
czerwca 2014 roku, sygn. akt … 487/14.
Autor skargi kasacyjnej zarzucił wyrokowi Sądu Rejonowego w Z.
rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa
karnego procesowego, a mianowicie art. 94 § 1 k.p.w. w zw. z art. 506 § 3
k.p.k., polegające na zaniechaniu rozpoznania sprawy na zasadach
ogólnych i wydaniu ponownie wyroku nakazowego, w sytuacji gdy poprzedni
3
wyrok nakazowy został zaskarżony przez obwinioną M. L. wniesionym w
terminie sprzeciwem. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie
kwestionowanego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Z.
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja wniesiona na korzyść M. L. przez Prokuratora Generalnego
okazała się oczywiście zasadna, co przemawiało za rozpoznaniem jej na
posiedzeniu przewidzianym w art. 535 § 5 k.p.k. i uwzględnieniem
sformułowanego w niej zarzutu oraz wniosku. Skarżący trafnie zarzucił
wyrokowi Sądu Rejonowego w Z. rażące naruszenie przepisów prawa
procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.
Zasadnicze znacznie w tej sprawie ma dyspozycja art. 506 § 3 k.p.k.
stosowanego odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia na
podstawie art. 94 § 1 k.p.w. Przywołana regulacja określa prawne skutki
wniesienia sprzeciwu od wyroku nakazowego. Jest to szczególny środek
zaskarżenia wyroku nakazowego, który powoduje utratę mocy obowiązującej
tego orzeczenia oraz obliguje do rozpoznania sprawy na zasadach
ogólnych. Oznacza to, iż zawsze konsekwencją skutecznego wniesienia
sprzeciwu od wyroku nakazowego jest dalsze rozpoznawanie sprawy, w
której orzeczenie to zapadło, na zasadach ogólnych (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 1 sierpnia 2012 roku, sygn. akt III KK 221/12, OSNKW
2013/1/1).
Tymczasem, Sąd Rejonowy w Z., wydając kolejny wyrok nakazowy w
sprawie nie uwzględnił regulacji zawartych w art. 94 § 1 k.p.w. w zw. z art.
506 § 3 k.p.k., czym dopuścił się rażącej ich obrazy. Nie ulega wątpliwości,
że uchybienie to miało istotny wpływ na treść zapadłego w sprawie
orzeczenia, bowiem doprowadziło do wydania orzeczenia bez rozpoznania
sprawy zgodnie z regułami przewidzianymi w procedurze karnej.
Z powyższych względów uzasadnione było uwzględnienie kasacji
wniesionej w niniejszej sprawie z urzędu przez Prokuratora Generalnego na
korzyść obwinionej M. L. oraz zawartego w niej wniosku o uchylenie wyroku
i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Z. do ponownego rozpoznania.
4
Przystępując do ponownego rozpoznania tej sprawy sąd meriti uwzględni
sytuację procesową jaka powstała po wniesieniu sprzeciwu przez obwinioną
i zastosuje się do regulacji obowiązującej w tym zakresie.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)
SSN Jarosław Matras
Protokolant Anna Kowal
w sprawie M. L.
obwinionej z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (j.t. Dz. U. z 2012, poz. 1137 z późn. zm.)
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 28 stycznia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionej
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 26 czerwca 2014 r.
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w Z. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sprawa obwinionej M. L. była już dwukrotnie przedmiotem orzekania przez
sądu I instancji. Jako pierwszy orzekał wyrokiem nakazowym z dnia 11 marca 2014
roku, sygn. akt … 89/14, Sąd Rejonowy w T., który obwinioną M. L. uznał za winną
tego, że w dniu 12 października 2013 roku w Z. wbrew obowiązkowi wynikającemu
z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o Ruchu Drogowym
2
(j.t. Dz. U. z 2012, poz. 1137 z późn. zm.), nie wskazała na żądanie Straży Gminnej
w L. komu powierzyła do kierowania w dniu 29 czerwca 2013 roku o godz. 11.30 w
miejscowości M. samochód osobowy o nr rej.[…], którego kierowca popełnił
wykroczenie w ruchu drogowym, tj. popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. w zw.
z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o Ruchu Drogowym
(j.t. Dz. U. z 2012, poz. 1137 z późn. zm.) i za to na podstawie art. 96 § 1 k.w. w
zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 500 zł;
ponadto orzekł o opłatach i kosztach postępowania.
Obwiniona M. L. wniosła sprzeciw od tego wyroku, w terminie
ustawowym, określonym w art. 506 § 1 k.p.k. przed przystąpieniem do
rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych, postanowieniem z dnia 23
kwietnia Sąd Rejonowy w T. stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał
sprawę do Sądu Rejonowego w Z. Tam doszło do ponownego skierowania
sprawy na posiedzenie i w dniu 26 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Z.
wydał kolejny wyrok nakazowy mocą którego: obwinioną M. L. uznał za
winną tego, że w dniu 12 października 2013 r. wbrew obowiązkowi, nie
wskazała na żądanie Straży Gminnej w L. komu powierzyła do kierowania
lub używania w dniu 29 czerwca 2013 roku samochód osobowy o nr rej.[…],
którym kierowca o godz. 11.13 w miejscowości M. popełnił wykroczenie
drogowe, polegające na przekroczeniu dozwolonej prędkości 40 km/h o 40
km/h, tj. popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. i za to wykroczenie na
podstawie art. 96 § 3 k.w. wymierzył jej karę grzywny w kwocie 300 zł, a
także orzekł o kosztach i opłatach sądowych.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 12 września 2014 r.
Obecnie Prokurator Generalny wniósł kasację na korzyść M. L. od
prawomocnego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Z. z dnia 26
czerwca 2014 roku, sygn. akt … 487/14.
Autor skargi kasacyjnej zarzucił wyrokowi Sądu Rejonowego w Z.
rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa
karnego procesowego, a mianowicie art. 94 § 1 k.p.w. w zw. z art. 506 § 3
k.p.k., polegające na zaniechaniu rozpoznania sprawy na zasadach
ogólnych i wydaniu ponownie wyroku nakazowego, w sytuacji gdy poprzedni
3
wyrok nakazowy został zaskarżony przez obwinioną M. L. wniesionym w
terminie sprzeciwem. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie
kwestionowanego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Z.
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja wniesiona na korzyść M. L. przez Prokuratora Generalnego
okazała się oczywiście zasadna, co przemawiało za rozpoznaniem jej na
posiedzeniu przewidzianym w art. 535 § 5 k.p.k. i uwzględnieniem
sformułowanego w niej zarzutu oraz wniosku. Skarżący trafnie zarzucił
wyrokowi Sądu Rejonowego w Z. rażące naruszenie przepisów prawa
procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.
Zasadnicze znacznie w tej sprawie ma dyspozycja art. 506 § 3 k.p.k.
stosowanego odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia na
podstawie art. 94 § 1 k.p.w. Przywołana regulacja określa prawne skutki
wniesienia sprzeciwu od wyroku nakazowego. Jest to szczególny środek
zaskarżenia wyroku nakazowego, który powoduje utratę mocy obowiązującej
tego orzeczenia oraz obliguje do rozpoznania sprawy na zasadach
ogólnych. Oznacza to, iż zawsze konsekwencją skutecznego wniesienia
sprzeciwu od wyroku nakazowego jest dalsze rozpoznawanie sprawy, w
której orzeczenie to zapadło, na zasadach ogólnych (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 1 sierpnia 2012 roku, sygn. akt III KK 221/12, OSNKW
2013/1/1).
Tymczasem, Sąd Rejonowy w Z., wydając kolejny wyrok nakazowy w
sprawie nie uwzględnił regulacji zawartych w art. 94 § 1 k.p.w. w zw. z art.
506 § 3 k.p.k., czym dopuścił się rażącej ich obrazy. Nie ulega wątpliwości,
że uchybienie to miało istotny wpływ na treść zapadłego w sprawie
orzeczenia, bowiem doprowadziło do wydania orzeczenia bez rozpoznania
sprawy zgodnie z regułami przewidzianymi w procedurze karnej.
Z powyższych względów uzasadnione było uwzględnienie kasacji
wniesionej w niniejszej sprawie z urzędu przez Prokuratora Generalnego na
korzyść obwinionej M. L. oraz zawartego w niej wniosku o uchylenie wyroku
i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Z. do ponownego rozpoznania.
4
Przystępując do ponownego rozpoznania tej sprawy sąd meriti uwzględni
sytuację procesową jaka powstała po wniesieniu sprzeciwu przez obwinioną
i zastosuje się do regulacji obowiązującej w tym zakresie.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.