IV KK 424/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-03-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 424/14
POSTANOWIENIE
Dnia 11 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 11 lutego 2015 r.,
sprawy R. S.
skazanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 25 lipca 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 28 marca 2014 r.,
p o s t a n o w i ł:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 28 marca 2014 r., skazał R. S. na dwie kary
po roku pozbawienia wolności za dokonanie dwóch kradzieży z włamaniem do
mieszkań oraz na trzy kary po 2 lata pozbawienia wolności za trzy ciągi
przestępstw kradzieży z włamaniem do mieszkań – 11 w formie dokonania i 2 w
formie usiłowania, a na podstawie art. 91 § 2 k.k. wymierzył mu karę łączną 3 lat
pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2014 r.
apelacji oskarżonego i jego obrońcy oraz prokuratora, utrzymał w mocy
pierwszoinstancyjny wyrok.
2
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca,
podnosząc w niej zarzuty rażącego i mającego istotny wpływ na treść orzeczenia
naruszenia prawa procesowego, to jest art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k.,
art. 410 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. W konsekwencji wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w
postępowaniu apelacyjnym.
Prokurator Prokuratury Okręgowej zażądał w pisemnej odpowiedzi na
kasację jej oddalenia jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna – i to w stopniu oczywistym.
Podzielając zawarte w prokuratorskiej odpowiedzi na kasację wywody i nie
dostrzegając potrzeby ich powtarzania, co przecież byłaby postąpieniem
zbytecznym, a więc i w jakimś sensie nieracjonalnym, Sąd Najwyższy za celowe
uznał jedynie zaakcentowanie dwóch okoliczności.
Po pierwsze – sformułowanie w kasacji zarzutów naruszenia zasad
obiektywizmu, in dubio pro reo i swobodnej oceny dowodów oraz reguły
określającej postawę faktyczną wyrokowania w oderwaniu od zarzutów stawianych
orzeczeniu drugoinstancyjnemu nastąpiło wbrew regulacji zawartej w art. 519 k.p.k.
W ten sposób skarżący podjął próbę skłonienia Sądu kasacyjnego do
przeprowadzenia ponownej kontroli apelacyjnej.
Po drugie – jakkolwiek motywacyjną część zaskarżonego wyroku trudno
uznać za wzorcową, to jednak, zważywszy na szczegółowość uzasadnienia wyroku
Sądu a quo i wartość argumentacji skarg apelacyjnych R. S. i jego obrońcy,
należało uznać, że Sąd odwoławczy wywiązał się w dostatecznym stopniu z
nałożonych na niego przez art. 457 § 3 k.p.k. powinności. Warto odnotować, że
twierdzenie o obrazie tego przepisu obrońca nie powiązał z obrazą także art. 433 §
2 k.p.k. Nie było więc podstaw, aby przyjąć, że poza zakresem rozpoznania
apelacyjnego pozostały kwestie mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia
sprawy.
Dlatego Sąd Najwyższy oddalił kasację w trybie określonym w art. 535 § 3
k.p.k., a kosztami sądowymi za postępowanie kasacyjne obciążył skazanego
zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 11 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 11 lutego 2015 r.,
sprawy R. S.
skazanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 25 lipca 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 28 marca 2014 r.,
p o s t a n o w i ł:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 28 marca 2014 r., skazał R. S. na dwie kary
po roku pozbawienia wolności za dokonanie dwóch kradzieży z włamaniem do
mieszkań oraz na trzy kary po 2 lata pozbawienia wolności za trzy ciągi
przestępstw kradzieży z włamaniem do mieszkań – 11 w formie dokonania i 2 w
formie usiłowania, a na podstawie art. 91 § 2 k.k. wymierzył mu karę łączną 3 lat
pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2014 r.
apelacji oskarżonego i jego obrońcy oraz prokuratora, utrzymał w mocy
pierwszoinstancyjny wyrok.
2
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca,
podnosząc w niej zarzuty rażącego i mającego istotny wpływ na treść orzeczenia
naruszenia prawa procesowego, to jest art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k.,
art. 410 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. W konsekwencji wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w
postępowaniu apelacyjnym.
Prokurator Prokuratury Okręgowej zażądał w pisemnej odpowiedzi na
kasację jej oddalenia jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna – i to w stopniu oczywistym.
Podzielając zawarte w prokuratorskiej odpowiedzi na kasację wywody i nie
dostrzegając potrzeby ich powtarzania, co przecież byłaby postąpieniem
zbytecznym, a więc i w jakimś sensie nieracjonalnym, Sąd Najwyższy za celowe
uznał jedynie zaakcentowanie dwóch okoliczności.
Po pierwsze – sformułowanie w kasacji zarzutów naruszenia zasad
obiektywizmu, in dubio pro reo i swobodnej oceny dowodów oraz reguły
określającej postawę faktyczną wyrokowania w oderwaniu od zarzutów stawianych
orzeczeniu drugoinstancyjnemu nastąpiło wbrew regulacji zawartej w art. 519 k.p.k.
W ten sposób skarżący podjął próbę skłonienia Sądu kasacyjnego do
przeprowadzenia ponownej kontroli apelacyjnej.
Po drugie – jakkolwiek motywacyjną część zaskarżonego wyroku trudno
uznać za wzorcową, to jednak, zważywszy na szczegółowość uzasadnienia wyroku
Sądu a quo i wartość argumentacji skarg apelacyjnych R. S. i jego obrońcy,
należało uznać, że Sąd odwoławczy wywiązał się w dostatecznym stopniu z
nałożonych na niego przez art. 457 § 3 k.p.k. powinności. Warto odnotować, że
twierdzenie o obrazie tego przepisu obrońca nie powiązał z obrazą także art. 433 §
2 k.p.k. Nie było więc podstaw, aby przyjąć, że poza zakresem rozpoznania
apelacyjnego pozostały kwestie mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia
sprawy.
Dlatego Sąd Najwyższy oddalił kasację w trybie określonym w art. 535 § 3
k.p.k., a kosztami sądowymi za postępowanie kasacyjne obciążył skazanego
zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
3