Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 23/15
POSTANOWIENIE
Dnia 18 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 lutego 2015 r.,
sprawy M. R.
skazanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 października 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 18 lutego 2014 r.,
p o s t a n o w i ł:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
U Z A S A D N I E N I E
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 18 lutego 2014 r. uznał M. R. za winnego:
1. czynu wypełniającego dyspozycję art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jedn. Dz. U z 2012 r. poz. 124 ze zm.), za który na
podstawie tego przepisu wymierzył karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt IX
wyroku),
2. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 tej ustawy
opisanego w ten sposób, że oskarżony w dniu 22 bądź 23 września 2006 r. w W.,
wbrew przepisom tejże ustawy działając w zamiarze wyjazdu I. W. i M. G. do Holandii
2
w celu dokonania przez nich wewnątrzwspólnotowej dostawy znacznej ilości substancji
psychotropowych w postaci około 4 kg amfetaminy, udzielił pomocy w ten sposób, że
udostępnił garaż swoich rodziców przy ul. G. w W., w którym narkotyki te były
pakowane do specjalnie przystosowanych skrytek w samochodzie Daewoo Lanos
należącym do I. W., i na podstawie art. 19 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z
dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 60 § 1 i § 6 pkt 2 k.k. i
33 § 1 i 3 k.k. wymierzył karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek
dziennych grzywny po 10 zł za stawkę (pkt XII).
Następnie Sąd na podstawie art. 85 i 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu
karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, a nadto na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł
środek kary przepadku 2.440 zł korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa
przypisanego w pkt IX.
Wyrokiem z dnia 8 października 2014 r., Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu
apelacji obrońcy zwróconej przeciwko całości wyroku, utrzymał w mocy wyrok Sądu I
instancji.
Kasację od wyroku Sąd odwoławczego złożył obrońca skazanego zarzucając
„rażące naruszenie prawa procesowego mogące mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia, a to przepisów art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. - polegające na:
1. zaniechaniu rozważenia przez Sąd Apelacyjny zarzutu z punktu I tiret pierwsze
apelacji (…), to jest zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę
wyroku Sądu l Instancji polegającego na sprzecznym z zasadami prawidłowego
rozumowania przyjęciu, iż :
- wyjaśnienia I. W. w zakresie, w jakim dotyczą one wiedzy i świadomości
oskarżonego M. R. co do czynności, jaka miała zostać dokonana w garażu jego ojca
przed wyjazdem tej oskarżonej i M. G. do Holandii są w pełni wiarygodne,
- poprzez zaniechanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rozważań co do zarzutu
pominięcia przez Sąd I Instancji okoliczności wskazujących na wątpliwość co do
zdolności zapamiętywania w ówczesnym czasie przez I. W. oraz zarzutu odwołania się
przez Sąd I Instancji przy ocenie wiarygodności wyjaśnień tej oskarżonej do
przekonania innego Sądu;
2. zaniechaniu rozważenia przez Sąd Apelacyjny zarzutów z punktu I tiret drugie,
trzecie i czwarte apelacji (…), to jest zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych
3
przyjętych za podstawę wyroku Sądu I Instancji polegającego na sprzecznym z
zasadami prawidłowego rozumowania przyjęciu, iż:
- zeznania M. G., P. P. i wyjaśnienia M. R. w zakresie, w jakim dotyczą one wiedzy i
świadomości oskarżonego M. R. co do czynności, jaka miała zostać dokonana w
garażu jego ojca przed wyjazdem I. W. i tego świadka do Holandii, są w
niewiarygodne,
- uznaniu, że czynności i zachowanie faktycznie zdziałanie przez M. R. stanowiły
realne pomocnictwo do przemytu narkotyków,
a, w konsekwencji sprzecznym z zasadami logicznego rozumowania przyjęciu, iż:
- oskarżony M. R., działając w celu udzielenia pomocy innym osobom do dokonania
wewnątrzwspólnotowej dostawy narkotyków udostępnił garaż swojego ojca, mając
świadomość, iż w garażu tym do skrytek w samochodzie I. W. zostaną włożone
narkotyki przed wyjazdem do Holandii,
- poprzez zaniechanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rozważań co do tych
zarzutów w ogóle.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Treść zarzutów kasacji i jej uzasadnienie prowadzą do wniosku, że została
skierowana tylko przeciwko tej części rozstrzygnięcia Sądu odwoławczego, którym
utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji co do skazania oskarżonego za czyn z pkt XII
tego wyroku. Jest ona oczywiście bezzasadna. Kasacja czterokrotnie zarzuciła
zaniechanie rozważania przez Sąd odwoławczy zarzutów apelacyjnych, ale całkowicie
abstrahując od treści uzasadnienia wyroku. Z jego lektury wynika, wbrew twierdzeniu
kasacji, że Sąd Apelacyjny rozpoznał i odniósł się do wszystkich zarzutów środka
zaskarżenia. Faktem jest, że nie poddał analizie osobno każdego z argumentów, lecz
skupił uwagę na - kluczowych, do których ustosunkowanie było wystarczające dla
realizacji dyspozycji art. 433 § 2 k.p.k. i 457 § 3 k.p.k. Sąd drugiej instancji rozpoznając
apelację odwołał się również do oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy (s. 5
i 7 motywów). Sąd ten na s. 31 - 37 uzasadnienia wskazał, dlaczego dał wiarę
4
wyjaśnieniom I.W. co do udostępnienia przez oskarżonego garażu dla zapakowania
narkotyków do samochodu (cz. XII), Sąd ów ocenił również zeznania M. G., P. P. i
wyjaśnienia M. S. R. Podzielenie tej oceny zwalniało Sąd odwoławczy od ponownego
jej przytaczania. Należy podkreślić, że oskarżony nie przeczył wyjaśnieniom I. W., że
udostępnił wówczas garaż innym osobom, w tym oskarżonej. Wskazywał jedynie inny
cel tego udostępnienia. Właściwy (bezprawny) cel wynikał również z jednych z
wyjaśnień oskarżonego, na co także zwrócił uwagę Sąd odwoławczy (s. 7 motywów w
zw. z k. 347).
Trafnie w kasacji zarzucono jedynie zaakceptowanie przez ten Sąd
stwierdzenia, że za wiarygodnością wyjaśnień I. W. przemawia też danie im wiary
przez Sąd w innym postępowaniu (s. 32 uzasadnienia Sądu Okręgowego). Kłóci się to
z zasadą samodzielności jurysdykcyjnej sądu (art. 8 §1 k.p.k.). To uchybienie Sądu
odwoławczego nie miało jednak istotnego wpływu, bowiem nie był to przecież
zasadniczy powód dania wiary wyjaśnieniom oskarżonej w niniejszej sprawie.
Nie ulega również wątpliwości, że zachowanie oskarżonego opisane w czynie z
pkt. XII realizowało znamiona pomocy do przypisanego przestępstwa. Opis czynu
wprost oddawał czynności sprawcze określone w art. 18 § 3 k.k. w postaci ułatwiania
przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii.
Z przytoczonych względów uznano kasację za oczywiście bezzasadną.