Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 31/15
POSTANOWIENIE
Dnia 18 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 lutego 2015 r.,
sprawy K. P.
skazanego z art. 278 § 1 kk i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego W.
z dnia 19 września 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O.
z dnia 23 września 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
1) oddala kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W.,
Kancelaria Adwokacka kwotę 442,80 (czterysta
czterdzieści dwa zł osiemdziesiąt groszy) w tym 23 % podatku
VAT, tytułem sporządzenia i wniesienia kasacji,
3) zwalnia skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 23 września 2013 r., uznał Sąd
Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 23 września 2013 r., K. P. za winnego tego, że:
I. w dniu 11 września 2007 r., w O. usiłował dokonać zaboru w celu
przywłaszczenia kabla telefonicznego łącznej długości 140 m i wartości 3 500 zł na
szkodę Telekomunikacji Polskiej SA, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi
na zatrzymanie przez Policję, to jest czynu wypełniającego dyspozycję art. 13 § 1
2
KK w zw. z art. 278 § 1 KK i na podstawie art. 14 § 1 KK w zw. z art. 278 § 1 KK
wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.
II. W dniu 26 marca 2011 r. w J., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia
przewodów telekomunikacyjnych długości 75 m i wartości 962, 06 zł na szkodę
Telekomunikacji Polskiej AS, działając w warunkach recydywy z art. 64 § 1 KK, i na
podstawie art. 278 § KK w zw. z art. 64 § 1 KK, skazał oskarżonego na karę 2 lat i 2
miesięcy pozbawienia wolności,
a następnie na podstawie art. 85 i 86 § 1 KK wymierzył karę łączną 3 lat
pozbawienia wolności.
Tymże wyrokiem Sąd Rejonowy uniewinnił R. Z. od popełnienia wspólnie i w
porozumieniu z K. P. czynu z pkt I.
Wyrokiem z dnia 19 września 2014 r., Sąd Okręgowy po rozpoznaniu
apelacji obrońcy K. P., zarzucającej błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie,
że oskarżony dopuścił się przypisanych czynów, i wnoszącej o zmianę wyroku
Sądu I instancji i uniewinnienie oskarżonego albo uchylenie tego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania utrzymał w mocy zaskarżony
wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
W kasacji od wyroku Sądu odwoławczego nowy obrońca oskarżonego
zarzucił:
1. „Rażące naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na
treść orzeczenia, tj. art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 4, 5 § 2 i 7
k.p.k. poprzez wadliwą kontrolę instancyjną i nierzetelne rozważenie zarzutu
apelacyjnego obrońcy dot. błędu w ustaleniach faktycznych oraz niesłuszne
zaaprobowanie przez Sąd odwoławczy niewłaściwej oceny materiału dowodowego
dokonanej przez Sąd I instancji w związku z niedostrzeżeniem uchybień
naruszających normy określone w art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k., w szczególności
polegających na oparciu rozstrzygnięcia na szeregu poszlak, które nie stanowią
spójniej całości, zwłaszcza pomówień współoskarżonej jak również oparciu
orzeczenia wyłącznie na dowodach i okolicznościach przemawiających na
niekorzyść oskarżonego z pominięciem tych drugich przy jednoczesnym
poczynieniu ustaleń w sposób dowolny, co w konsekwencji legło u podstaw
skazania.”
3
2. Rażące naruszenie prawa materialnego mającego istotny wpływ na treść
orzeczenia, tj. art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. poprzez nieobjęcie kontrolą
instancyjną i zaniechanie skorygowania przez Sąd odwoławczy (pomimo
zaskarżenia apelacją przez obrońcę wyroku Sądu Rejonowego w całości na
korzyść oskarżonego) uchybienia Sądu I instancji polegającego na pominięciu w
sentencji (a dokładnie tenorze) obligatoryjnego elementu wyroku skazującego,
jakim powinno być dokładne określenie przypisanych oskarżonemu czynów
zgodnie z dyspozycją art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.”
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu II instancji albo
uchylenie obu wyroków i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się oczywiście bezzasadna.
Ad. zarzutu 1) w istocie stanowi on wraz z jego uzasadnieniem polemikę z
ustaleniami Sądu Rejonowego i dokonaną przezeń ocenę materiału dowodowego.
Sąd odwoławczy odpowiadając na argumenty apelacji, odwołał się do wyroku Sądu
I instancji, akcentując te jego zauważenia, które świadczyły o trafności ocen
materiału dowodowego, przede wszystkim osobowego, wskazującego
bezpośrednio na sprawstwo K. P. (czyn I) lub pośrednio w postaci zespołu poszlak
(czyn II i posiłkowo czyn I). Lektura uzasadnienia kasacji prowadzi do wniosku, że
próbuje ona kolejny raz, przy pomocy tych samych oraz nowych argumentów
doprowadzić do weryfikacji dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, a
zatem do rozpoznania niedopuszczalnego w kasacji zarzutu ich błędności, tylko
pod pozorem naruszenia przez Sąd odwoławczy dyspozycji art. 433 § 2 k.p.k. i 457
§ 3 k.p.k., aby uczynić zadość wymogom tej skargi (określonym w art. 523 § 1
k.p.k.). Wyczerpująca ocena materiału dowodowego przeprowadzona przez Sąd I
instancji, zwalniała Sąd odwoławczy - wobec podzielenia tej oceny - od jej
powtarzania. Zatem odesłanie Sądu odwoławczego do argumentacji Sądu I
instancji nie świadczy o nierzetelnym rozpoznaniu zarzutu apelacyjnego czy
zaaprobowaniu niewłaściwej oceny dowodów. Niezależnie od powyższego, Sąd
Okręgowy podkreślił – jak wspomniano – okoliczności, które szczególnie
4
przekonują o trafności tej oceny. Uwagi Sądu odwoławczego nie naruszyły
wskazanych również w kasacji art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k., ponieważ ani nie zmieniał
ustaleń Sądu meriti ani nie dokonał własnej, odmiennej oceny materiału
dowodowego. Dlatego zarzut 1 okazał się chybiony.
Ad. zarzutu 2) wobec braku uzasadnienia tego zarzutu można tylko domniemywać,
że zdaniem skarżącego, opisy przypisanych czynów nie zawierają wszystkich
ustawowych znamion czynu z art. 278 § 1 k.k. Gdyby tak było, to przy apelacji tylko
na korzyść nie wchodziłoby w rachubę nieokreślone w kasacji „korygowanie”
uchybienia Sądu Rejonowego, ale zmiana zaskarżonego wyroku przez
uniewinnienie oskarżonego. Rzecz jednak w tym, że – wbrew gołosłownemu
stwierdzeniu skargi – opisy przypisanych czynów oddają wszystkie ustawowe
znamiona czynu określonego w art. 278 § 1 k.k.
Słuszna jest jedynie uwaga zawarta w końcowej części kasacji, że
uniewinnienie R. Z. od popełnienia czynu z pkt 1 winno skutkować modyfikacją
opisu tego czynu przypisanego K. P. (przez wyeliminowanie działania wspólnie i w
porozumieniu). To uchybienie Sądu I instancji, podniesione dopiero w kasacji, nie
miało jednak wpływu na treść wyroku Sądu odwoławczego.
Z przytoczonych dowodów oddalono kasację jako oczywiście bezzasadną.