Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 455/14
POSTANOWIENIE
Dnia 24 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 24 lutego 2015r.,
w sprawie K. S.,
skazanego z art. 279 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 17 czerwca 2014r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 8 stycznia 2014r.,
p o s t a n o w i ł :
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego;
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. J. –
Kancelaria Adwokacka kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa i
80/100) zł, zawierającą 23% VAT, za sporządzenie i wniesienie
kasacji z urzędu.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 8 stycznia 2014r. K. S. został
uznany za winnego popełnienia, w ramach ciągu przestępstw, czterech kradzieży z
włamaniem, za co wymierzono mu karę roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności;
nadto przypisano oskarżonemu popełnienie występku zniszczenia mienia, za co
wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 k.k.,
2
art. 86 § 1 k.k. oraz art. 91 § 1 k.k. orzeczono karę łączną w wysokości 2 lat
pozbawienia wolności, której wykonanie – na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1
pkt 1 k.k. – warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 5 lat; nadto
orzeczono o obowiązku naprawienia szkody oraz orzeczono o kosztach
postępowania.
Apelację od tego wyroku wniósł prokurator. Zarzucił Sądowi pierwszej
instancji popełnienie błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu,
że wobec oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, podczas gdy
okoliczności zdarzeń, ilość przypisanych czynów zabronionych oraz wcześniejsza
karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu, a także jego
dotychczasowa postawa w żaden sposób nie uzasadniają stwierdzenia, że w
przyszłości nie będzie łamał prawa, a cele kary zostaną osiągnięte. Wniósł o
wymierzenie K. S. orzeczonej kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
Wyrokiem Sądu Okręgowego w O. z dnia 17 czerwca 2014r. zmieniono
wyrok Sądu pierwszej instancji w ten sposób, że uchylono orzeczenie o
warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, w pozostałej
części utrzymując w mocy ten wyrok; nadto rozstrzygnięto o kosztach
postępowania odwoławczego.
Kasację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł obrońca K. S. Podniósł w niej
zarzuty:
1. rażącego i mogącego mieć wpływ na treść wyroku naruszenia prawa
procesowego – art. 7 k.p.k. – poprzez rażąco wadliwą ocenę dowodów, co w
konsekwencji doprowadziło do uznania, że w stosunku do oskarżonego zachodzi
negatywna prognoza kryminologiczna;
2. rażącego naruszenia prawa, które miało wpływ na treść wyroku – art. 69 k.k.,
poprzez błędne niezastosowanie wobec oskarżonego zawieszenia wykonania kary i
orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności, pomimo iż istnieją przesłanki
do zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania tej kary, polegające na
pozytywnej prognozie kryminologicznej, wystarczającej do osiągnięcia celów kary,
a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa;
3. rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu, przez
nienależyte nieuwzględnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej.
3
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w O.
wniósł o oddalenie kasacji na posiedzeniu, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja obrońcy K. S. była bezzasadna w stopniu określonym w art. 535 § 3
k.p.k., a zatem na podzielenie zasługiwało stanowisko prokuratora.
Kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, wobec czego
charakteryzują ją szczególne wymagania formalne, przewidziane w rozdziale 55
Kodeksu postępowania karnego. Jednym z ograniczeń ustawowych jest zakaz
wnoszenia kasacji wyłącznie z powodu niewspółmierności kary – art. 523 § 1 k.p.k.
Niniejsza kasacja bez wątpienia tej regulacji nie uwzględniła, czego jaskrawym
wyrazem był niedopuszczalny zarzut sformułowany w pkt 3., ale de facto, także
dwa pierwsze zarzuty. Wobec zmiany wyroku Sądu pierwszej instancji przez Sąd
odwoławczy skarżący był uprawniony do wniesienia kasacji – art. 520 § 2 k.p.k., ale
zobowiązany był również do uwzględnienia wszystkich jej rygorów, w szczególności
wynikających z treści art. 523 § 1 k.p.k.
Przepis ten w zdaniu pierwszym stanowi, że kasacja może być wniesiona z
powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego naruszenia
prawa, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na teść orzeczenia.
Podniesione w pierwszych dwóch zarzutach naruszenia prawa w żadnym
razie nie spełniły wymagań określonych w art. 523 § 1 k.p.k.
Twierdzenie, że Sąd Okręgowy rażąco naruszył swobodną ocenę dowodów
– art. 7 k.p.k. – przez przyjęcie negatywnej prognozy kryminologicznej było
całkowicie chybione. Skarżący w ogóle nie wskazał, jakie konkretnie dowody
zostały przez Sąd ad quem ocenione z rażącym naruszeniem tego przepisu. Cała
argumentacja obrońcy zawarta w uzasadnieniu kasacji sprowadziła się do
zaprezentowania własnych ocen, że w okolicznościach tej sprawy – jego zdaniem –
w odniesieniu do K. S. zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna. Jest to
oczywiście ocena diametralnie odmienna od przyjętej przez Sąd odwoławczy, ale
dalej przecież pozostaje wyłącznie w kręgu ocen, a nie naruszeń prawa. Obrońca
nie wykazał, aby Sąd ad quem błędnie powołał jakieś okoliczności, aby w rażąco
4
dowolny sposób przecenił okoliczności obciążające bądź nie docenił okoliczności
łagodzących, aby którakolwiek z przesłanek stanowiących podstawę
rozstrzygnięcia nie znajdowała dowodowej podstawy. W takiej sytuacji o
„naruszeniu prawa” mowy być nie może. W konsekwencji, zarzut naruszenia przez
Sąd odwoławczy art. 7 k.p.k. (w zakresie wiążącym się ze zmianą wyroku Sądu a
quo), uznać trzeba za oczywiście bezzasadny. Dodatkowo przekonuje o tym lektura
uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym rzeczowo i szczegółowo
przedstawiono powody uwzględnienia apelacji prokuratora, a w konsekwencji
zmiany wyroku Sądu pierwszej instancji.
Zarzut rażącego naruszenia art. 69 k.k. także ocenić trzeba w kategoriach
nieporozumienia. Przepis ten przewiduje „możliwość” warunkowego zawieszenia
kary, co oznacza przecież, że od swobodnej oceny sędziowskiej uzależnione jest
pozytywne jego zastosowanie. W istocie zatem, czy sąd zastosuje art. 69 k.k. czy
tego nie uczyni – rozstrzygnięciem takim prawa materialnego wyrażonego w tym
przepisie naruszyć nie może.
Zarzut trzeci – jak już wskazano powyżej – był niedopuszczalny z mocy
samej ustawy – art. 523 § 1 zd. drugie k.p.k.
Zgodnie z treścią art. 536 k.p.k. Sąd Najwyższy kasacje rozpoznaje w
granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a w zakresie szerszym – tylko w
wypadkach określonych w art. 435, 439 i 455 k.p.k. Żaden z tych wypadków
uzasadniających przekroczenie granic zakreślonych kasacją obrońcy K. S. nie
wystąpił.
W konsekwencji, wobec oczywistej bezzasadności wszystkich podniesionych
w kasacji zarzutów, należało ten nadzwyczajny środek zaskarżenia oddalić w trybie
art. 535 § 3 k.p.k.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. skazany został zwolniony od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego, a zgodnie z wnioskiem obrońcy z urzędu –
zasądzono na jego rzecz zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.