Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 55/15
POSTANOWIENIE
Dnia 24 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 24 marca 2015 r.
sprawy J. U. i M. K.,
z powodu kasacji obrońców skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 7 sierpnia 2014 roku,
zmieniającego Sądu Rejonowego w I. z dnia 20 grudnia 2013 roku,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić obie kasacje jako oczywiście bezzasadne,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć M.
K. w części na niego przypadającej, zaś zwolnić od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego skazanego J. U.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w I. z dnia 20 grudnia 2013 roku, J. U.
został uznany winnym czynu z art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i skazany na
karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 80 stawek w wysokości po
50 zł, a oskarżony M. K. winnym czynu z art. 291 § 1 k.k. z zw. z art. 294 § 1 k.k. w
zb. z art. 270 § 1 k.k. i art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i skazany na karę 2 lat
pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 80 stawek w wysokości po 50 zł.
Wyrok ten został częściowo zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w B. z dnia 7
sierpnia 2014 roku, w ten sposób, że uchylono rozstrzygnięcie o warunkowym
zawieszeniu wykonania orzeczonych kar pozbawienia wolności.
Od wyroku Sądu Okręgowego kasacje wnieśli obrońcy obu skazanych.
W kasacji obrońcy M. K. zarzucono rażące i mające istotny wpływ na treść
2
orzeczenia naruszenie prawa procesowego, tj. art. 213 § 1 i 2 i art. 2 § 2 k.p.k. w
zw. z art. 106 k.k., czego konsekwencją było rażące i mające istotny wpływ na treść
orzeczenia naruszenie prawa materialnego w postaci art. 53 i art. 69 § 1 k.k. w
związku z art. 4 k.k., poprzez błędną wykładnię naruszonych przepisów prawa
materialnego, w skutek niewłaściwej subsumpcji stanu faktycznego, albowiem Sąd
Okręgowy przy wydawaniu zaskarżonego wyroku oparł się na danych dotyczących
karalności oskarżonego pochodzących z Krajowego Rejestru Karnego, w którym
widnieją przestępstwa zatarte z mocy prawa, a które powinny zostać z Rejestru
usunięte, w skutek czego, sąd drugiej instancji nie mógł w sposób obiektywny
wydać zaskarżonego orzeczenia. Obrońca wniósł o uchylenie w całości
zaskarżonego orzeczenia i przekazanie Sądowi Okręgowemu w B. czy do
ponownego rozpoznania.
W kasacji obrońcy J. U. zarzucono rażące naruszenie przepisów
postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 433 § 2
k.p.k., polegające na nierozważaniu przez sąd ad quem podnoszonego przez
apelującego w skardze odwoławczej zarzutu, iż świadek T. Ł., na podstawie § 3
umowy zawartej w D. w dniu 12 listopada 2002 r. ze spółką z o.o. pod firmą „S.”,
miał prawo dysponowania cukrem, co implikowało nienależyte wyjaśnienie strony
podmiotowej czynu przypisanego oskarżonemu J. U. W konkluzji kasacji obrońca
wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasacje prokurator wniósł o oddalenie kasacji
obu obrońców jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacje obu obrońców okazały się bezzasadne w stopniu oczywistym.
Zarzut zawarty w kasacji obrońcy M. K. nie może być skuteczny z dwóch
powodów. Po pierwsze, obrońca w kasacji skupił się na trzech najstarszych
wydanych wobec skazanego wyrokach, podnosząc, że skazania te uległy zatarciu,
pominął natomiast inne, późniejsze i z pewnością nie zatarte skazania M. K. W tym
stanie rzeczy Sąd odwoławczy niewątpliwie miał powody, by zwrócić uwagę na
uprzednią karalność skazanego. Po drugie, jak wynika z rozważań Sądu
odwoławczego, uprzednia karalność była jedynie jedną z licznych okoliczności, dla
3
których zdecydowano o zmianie wyroku w zakresie warunkowego zawieszenia
wykonania kary. Z rozważań na stronie 20 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego
wynika, że kluczowe znaczenie miały okoliczności przedmiotowe, w szczególności
znaczna wartość przedmiotu poszczególnych przestępstw oraz determinacja
sprawców w realizacji ich przestępczych zamiarów. W tym stanie rzeczy,
okoliczności będące przedmiotem zarzutu nie mogły być uznane za podstawę
kasacyjną, o której mowa w art. 523 k.p.k.
Jeśli zaś chodzi o zarzut zawarty w kasacji obrońcy J. U., jest on chybiony.
W rozważaniach zawartych na s. 14-15 uzasadnienia Sądu Okręgowego poddano
należytej analizie kwestię rzekomej umowy ze spółką „S.”, wskazując powody, dla
której twierdzenia skazanego w tym zakresie uznano za gołosłowne. Rozważania te
nie budzą wątpliwości co do stopnia ich szczegółowości i wnikliwości, a nadto są
przekonujące, w konsekwencji czego nie sposób dopatrzeć się zarzucanego w
kasacji naruszenia art. 433 § 2 k.p.k.
Wobec pe wyjaśnienie strony podmiotowej czynu przypisanego
oskarżonemu J. U. W konkluzji kasacji obrońca wniósł o uchylenie wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasacje prokurator wniósł o oddalenie kasacji
obu obrońców jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacje obu obrońców okazały się bezzasadne w stopniu oczywistym.
Zarzut zawarty w kasacji obrońcy M. K. nie może być skuteczny z dwóch
powodów. Po pierwsze, obrońca w kasacji skupił się na trzech najstarszych
wydanych wobec skazanego wyrokach, podnosząc, że skazania te uległy zatarciu,
pominął natomiast inne, późniejsze i z pewnością nie zatarte skazania M. K. W tym
stanie rzeczy Sąd odwoławczy niewątpliwie miał powody, by zwrócić uwagę na
uprzednią karalność skazanego. Po drugie, jak wynika z rozważań Sądu
odwoławczego, uprzednia karalność była jedynie jedną z licznych okoliczności, dla
których zdecydowano o zmianie wyroku w zakresie warunkowego zawieszenia
wykonania kary. Z rozważań na stronie 20 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego
wynika, że kluczowe znaczenie miały okoliczności przedmiotowe, w szczególności
znaczna wartość przedmiotu poszczególnych przestępstw oraz determinacja
4
sprawców w realizacji ich przestępczych zamiarów. W tym stanie rzeczy,
okoliczności będące przedmiotem zarzutu nie mogły być uznane za podstawę
kasacyjną, o której mowa w art. 523 k.p.k.
Jeśli zaś chodzi o zarzut zawarty w kasacji obrońcy J. U., jest on chybiony.
W rozważaniach zawartych na s. 14-15 uzasadnienia Sądu Okręgowego poddano
należytej analizie kwestię rzekomej umowy ze spółką „S.”, wskazując powody, dla
której twierdzenia skazanego w tym zakresie uznano za gołosłowne. Rozważania te
nie budzą wątpliwości co do stopnia ich szczegółowości i wnikliwości, a nadto są
przekonujące, w konsekwencji czego nie sposób dopatrzeć się zarzucanego w
kasacji naruszenia art. 433 § 2 k.p.k.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.