Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 37/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Szewczyk
SSA del. do SN Dariusz Kala
Protokolant Anna Janczak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz -Śliwy
w sprawie T. K.
obwinionego z art. 86 § 1 k.w., art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy z
dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i art. 92 § 1 k.w. w zw. z § 86
ust. 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca
2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 22 kwietnia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego (PG IV KSU 374/14) na
niekorzyść obwinionego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W.
z dnia 3 listopada 2014 r.,
uchyla wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o środku
karnym z pkt II i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
2
UZASADNIENIE
T. K. został obwiniony o to, że „w dniu 6 sierpnia 2014 r. około godziny 8.15
w W. na drodze publicznej ulicy W. naruszył zasady przewidziane w art. 86 § 1 i 3
k.w. oraz art. 92 § 1 k.w. w ten sposób, że kierując samochodem marki Mercedes
nie dostosował się do znaku P-4 (linia podwójna ciągła) oraz wyprzedzał inne
pojazdy na oznakowanym przejściu dla pieszych, nie zachowując należytej
ostrożności, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj.
o wykroczenie z art. 86 § 1 i 3 k.w. oraz art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 1
Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i § 86 ust. 5
Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002
r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych”.
Wyrokiem nakazowym z dnia 3 listopada 2014 r., Sąd Rejonowy uznał T. K.
za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu kwalifikując go jako wykroczenia z
art. 86 § 1 k.w., art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20
czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i art. 92 § 1 k.w. w zw. z § 86 ust. 5
rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r.
w sprawie znaków i sygnałów drogowych i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw.
z art. 9 § 2 k.w. w zw. z art. 24 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości
2.000 zł.; w pkt II na podstawie art. 86 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 i § 2 k.w. orzekł
środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych
na okres 4 miesięcy; na podstawie art. 82 § 2 pkt 2 k.p.w. na poczet orzeczonego
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył obwinionemu
okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 6 sierpnia 2014 r. do dnia 3 listopada 2014
r. (pkt III); zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 zł tytułem
kosztów postępowania, w tym kwotę 200 zł tytułem opłaty sądowej (pkt IV; k.44-
45).
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony postępowania i uprawomocnił
się z dniem 20 listopada 2014 r. (k. 44-45).
We wniesionej na niekorzyść obwinionego T. K. kasacji od powyższego
wyroku, w części dotyczącej orzeczenia środka karnego w postaci zakazu
prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 miesięcy z pkt II,
Prokurator Generalny na zasadzie art. 111 k.p.w., art. 526 § 1 k.p.k. oraz art. 537 §
3
1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 112 k.p.w. zarzucił „rażące naruszenie przepisów prawa
materialnego, tj. art. 29 § 1 k.w., polegające na orzeczeniu za popełnione
wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i art. 92 § 1 k.w. środka karnego w postaci zakazu
prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 miesięcy, a więc w
wymiarze poniżej dolnej granicy jego obowiązywania wyznaczonej przez ustawę na
6 miesięcy”. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i
przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w tym zakresie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna, ponieważ wyrok nakazowy
Sądu Rejonowego zapadł z rażącym naruszeniem prawa materialnego.
Przepis art. 29 § 1 k.w. stanowi, iż zakaz prowadzenia pojazdów wymierza
się w miesiącach lub latach, na okres od 6 miesięcy do 3 lat. Tym samym
orzeczenie przez Sąd Rejonowy powyższego zakazu na okres 4 miesięcy, a więc
krótszy od najkrótszego przewidzianego przez ustawę, stanowi rażące naruszenie
wymienionego przepisu prawa materialnego. Zaistniałe uchybienie miało istotny
wpływ na treść orzeczenia. Nie ma przy tym znaczenia, że zgodnie z art. 86 § 3
k.w. orzeczenie przewidzianego w tym przepisie środka karnego ma charakter
fakultatywny. Skoro Sąd zdecydował się na orzeczenie tego środka, co wynika
przecież z pkt II zaskarżonego wyroku, to był zobowiązany do ukształtowania
swojego rozstrzygnięcia w granicach wyznaczonych treścią art. 29 § 1 k.w.
Konsekwencją tego stanu rzeczy stała się konieczność uchylenia
zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o środku karnym (pkt II wyroku i w
następstwie tego akcesoryjnego w swej treści pkt III) i przekazania sprawy Sądowi
Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy będzie zobowiązany do
respektowania wymagań stawianych przez prawo materialne.

II KK 37/15

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia