Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 116/15
POSTANOWIENIE
Dnia 27 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 maja 2015 r.,
sprawy A. N.
skazanego z art. 197 § 2 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 11 grudnia 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 28 maja 2014 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 28 maja 2014 r. Sąd Rejonowy w B. uznał oskarżonego A.
N. za winnego popełnienia czynów z art. 197 § 2 k.k. oraz z art. 278 § 1 k.k. i za to
skazał go na karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku apelację złożył obrońca oskarżonego A. N.,
zarzucając obrazę przepisów postępowania, tj. art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 4 k.p.k.,
art. 173 § 1 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez wadliwe i sugestywne przeprowadzenie
czynności okazania oraz dowolną ocenę dowodów; błąd w ustaleniach faktycznych
2
polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 278 § 1 k.k. oraz
rażącą niewspółmierność orzeczonych w stosunku do niego kar, w tym kary
łącznej, pozbawienia wolności.
W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez
uniewinnienie oskarżonego A. N. od popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 197
§ 2 k.k., ewentualnie o wymierzenie oskarżonemu za każdy z tych czynów kary w
wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz o zmianę zaskarżonego wyroku w
zakresie jego pkt III poprzez przyjęcie, że czyn oskarżonego stanowi wykroczenie z
art. 119 § 1 k.w., ewentualnie o zakwalifikowanie ww. czynu z art. 278 § 3 k.k.,
bądź o wymierzenie mu za czyn z art. 278 § 1 k.k. kary 3 miesięcy pozbawienia
wolności. W końcu skarżący wniósł o ewentualne obniżenie wysokości kary łącznej
do 3 lat pozbawienia wolności.
Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w B. zmienił zaskarżony
wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na
rzecz pokrzywdzonej A. G. kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznana
krzywdę. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
Od powyższego wyroku kasację złożył obrońca skazanego zarzucając mu
rażące naruszenie prawa, wpływające w sposób istotny na treść orzeczenia, tj. art.
173 § 1 k.p.k., poprzez przyjęcie, że sprzeczne z przepisami Kodeksu
postępowania karnego i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca
2003 r. w sprawie warunków technicznych przeprowadzenia okazania, okazanie
oskarżonego pokrzywdzonym nie miało wpływu na ocenę materiału dowodowego i
przyjęcie winy oskarżonego. W konkluzji „skarżący wniósł o uchylenie w całości
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu w B.”.
W odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie jako oczywiście
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego A. N. jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Analiza przedmiotowej kasacji prowadzi do wniosku, że podniesienie w niej
zarzutu obrazy przepisu art. 173 § 1 k.p.k. miało na celu jedynie zainicjowanie
postępowania kasacyjnego z naruszeniem dyspozycji art. 519 k.p.k. oraz przy
3
obejściu podstaw kasacji wskazanych w art. 523 § 1 k.p.k. Przytoczony zarzut
kasacyjny w rzeczywistości jest bowiem powtórzeniem zarzutów z pkt 1 i 3 apelacji
i w istocie sprowadza się do zanegowania przeprowadzonej w sprawie przez Sąd
pierwszej instancji prawidłowej oceny zebranych dowodów i podważenia
dokonanych ustaleń faktycznych, co w postępowaniu kasacyjnym jest
niedopuszczalne. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowane jest
stanowisko, że powielenie w kasacji argumentacji przedstawionej wcześniej w
zwykłym środku odwoławczym może być skuteczne jedynie w sytuacji, gdy sąd
odwoławczy nie rozpoznał należycie wszystkich zarzutów i nie odniósł się do nich w
uzasadnieniu swojego orzeczenia zgodnie z dyspozycją art. 457 § 3 k.p.k., czego
jednakże skarżący nie podnosi. Kasacja przysługuje jako środek zaskarżenia
wyroków sądów odwoławczych. Nie jest tym samym funkcją kontroli kasacyjnej
ponowne, dublujące niejako kontrolę apelacyjną, rozpoznanie zarzutów stawianych
przez skarżącego orzeczeniu sądu pierwszej instancji (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2010 r., IV KK 89/10, OSNwSK 2010/1/848).
Niezależnie od powyższego stwierdzić należy, że zarzut naruszenia przez
Sąd Okręgowy w B. dyspozycji art. 173 § 1 k.p.k. w świetle okoliczności niniejszej
sprawy jawi się jako bezpodstawny. Sąd odwoławczy nie przeprowadzał dowodu z
okazania. Niewątpliwie czynność okazania ma charakter niepowtarzalny, dlatego
przepisy procesowe dotyczące zasad jej przeprowadzania, a w szczególności art.
173 § 1 k.p.k., kładą szczególny nacisk na wyłączenie ewentualnej sugestii świadka
przy identyfikacji przez niego osoby, jej wizerunku i głosu. Prawdą jest, że czynność
okazania osoby oskarżonego pokrzywdzonym A. G. i N. A. w zakresie doboru
wieku osób przybranych do okazania, została w sprawie przeprowadzona
niezgodnie z warunkami określonymi w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie warunków technicznych
przeprowadzenia okazania (Dz.U. z 2003 r., nr 104, poz. 981). Jednakże, wrew
twierdzeniom skarżącego, czynność okazania oskarżonego A. N. nie przesądziła o
ustaleniu sprawstwa zarzucanych mu czynów z art. 197 § 2 k.k., nie była także
jedynym dowodem go obciążającym. Skarżący pomija bowiem, że prócz dowodu z
okazania osoby, wina oskarżonego została ustalona przede wszystkim w oparciu o
zeznania pokrzywdzonych A. G. i N. A., jak też wyjaśnienia samego oskarżonego,
4
który przecież nie negował styczności z pokrzywdzonymi, a jedynie odmiennie
opisywał charakter tych kontaktów. Co więcej, opisywane przez pokrzywdzone
okoliczności zdarzenia znalazły pośrednio potwierdzenie również w zapisie z
monitoringu miejskiego z okolic kompleksu handlowego „H.”, protokole zatrzymania
roweru należącego do oskarżonego, opinii sądowo - lekarskiej dotyczącej obrażeń
jakich doznała wskutek zdarzenia N. A., jak również w zeznaniach świadków J. M.,
V. G., P. W. oraz P. i V. Z.
Na marginesie jedynie podnieść należy, że kwestia prawidłowości oceny
wiarygodności zeznań pokrzywdzonych A. G. i N. A. była przedmiotem kontroli
odwoławczej, zaś w kasacji skarżący nie zarzucił nieprawidłowości w jej
przeprowadzeniu (art. 433 § 2 k.p.k.). Trzeba przy tym zauważyć, że rozpoznanie
oskarżonego przez pokrzywdzone, niezależnie od sposobu przeprowadzenia
czynności okazania, zostało zasadnie uznane przez Sądy obu instancji za
wiarygodne.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Najwyższy z mocy art. 535 §
3 k.p.k. orzekł, jak w postanowieniu.