II CSK 644/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:01-07-2015
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 644/14
POSTANOWIENIE
Dnia 27 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk
w sprawie z wniosku E. M.
przy uczestnictwie K. W.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 27 maja 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni
od postanowienia Sądu Okręgowego w Z.
z dnia 10 kwietnia 2013 r.
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2) zasądza od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika
postępowania kwotę 1817 (tysiąc osiemset siedemnaście) zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 2 w zw. z art. 13 § k.p.c. wymaganie uzasadnienia
w skardze kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli
skarżący wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które
– zgodnie z art. 3989
§ 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. - będą mogły stanowić podstawę
oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych jedynie
przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź
odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Wnioskodawczyni E. M. we wniesionej skardze kasacyjnej od postanowienia
Sądu Okręgowego w Z. z dnia 10 kwietnia 2013 r. wniosek o jej przyjęcie do
rozpoznania oparła na przesłankach wskazanych w art. 3989
§ 1 pkt 2 i 4 k.p.c. Brak
podstaw do uznania, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona, co ma miejsce
wtedy, gdy zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej wynika prima
facie, bez głębszej analizy prawnej. Dotyczy to więc jedynie uchybień przepisom prawa
materialnego albo procesowego, zarzucanym sądowi drugiej instancji w skardze
kasacyjnej, o charakterze elementarnym polegających w szczególności na oparciu
rozstrzygnięcia na wykładni przepisu oczywiście sprzecznej z jednolitą
i ugruntowaną jego wykładnią przyjmowaną w orzecznictwie i nauce prawa, na
zastosowaniu przepisu, który już nie obowiązywał względnie na oczywiście
błędnym zastosowaniu określonego przepisu w ustalonym stanie faktycznym.
Uzasadnienie wniosku nie zawiera przekonywującego wywodu prawnego o
zaistnieniu takiego stanu rzeczy w stosunku do zaskarżonego skargą kasacyjną
orzeczenia. Należy bowiem podkreślić, że wobec
niezachowania przez darczyńców wymaganej formy (art. 890 § 1 k.c.) ustalenie
treści umowy darowizny i dokonanie jej wykładni według zasad przewidzianych
w art. 65 k.c., w szczególności komu ona miała przypaść, musiało być
dokonane na podstawie analizy całokształtu okoliczności towarzyszących jej
3
wykonaniu. Samo fizyczne przekazanie środków pieniężnych wnioskodawczyni
przez jej rodziców było tylko jedynym z elementem, który należało uwzględnić dla
ustalenia rzeczywistej woli darczyńców. Z tych względów nie miało także znaczenia
dla rozstrzygnięcia o zasadności skargi kasacyjnej sformułowane w niej
zagadnienie prawne. Niedochowanie przez darczyńców wymagań formalnych
dotyczących złożenia oświadczenia woli o darowiźnie było bowiem tylko jednym
z czynników, które brały pod uwagę Sądy meriti, dokonując ustaleń treści umowy
darowizny i jej wykładni.
Wskazać należy, że nie zachodzi również nieważność postępowania, którą
Sąd Najwyższy bierze pod rozwagę – w granicach zaskarżenia - z urzędu
(art. 39813
§ 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.). Na wniosek uczestniczki
zawarty w odpowiedzi na skargę kasacyjną Sąd Najwyższy orzekł o kosztach
postępowania kasacyjnego na podstawie art. 520 § 3 w zw. z art. 98 § 1 i 3 w zw.
z art. 108 § 1, art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. oraz przepisów § 12
ust. 4 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 2, § 6a
ust. 1 pkt 10 i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jedn. tekst: Dz.U.
z 2013 r., poz. 490).
POSTANOWIENIE
Dnia 27 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk
w sprawie z wniosku E. M.
przy uczestnictwie K. W.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 27 maja 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni
od postanowienia Sądu Okręgowego w Z.
z dnia 10 kwietnia 2013 r.
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2) zasądza od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika
postępowania kwotę 1817 (tysiąc osiemset siedemnaście) zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 2 w zw. z art. 13 § k.p.c. wymaganie uzasadnienia
w skardze kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli
skarżący wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które
– zgodnie z art. 3989
§ 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. - będą mogły stanowić podstawę
oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych jedynie
przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź
odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Wnioskodawczyni E. M. we wniesionej skardze kasacyjnej od postanowienia
Sądu Okręgowego w Z. z dnia 10 kwietnia 2013 r. wniosek o jej przyjęcie do
rozpoznania oparła na przesłankach wskazanych w art. 3989
§ 1 pkt 2 i 4 k.p.c. Brak
podstaw do uznania, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona, co ma miejsce
wtedy, gdy zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej wynika prima
facie, bez głębszej analizy prawnej. Dotyczy to więc jedynie uchybień przepisom prawa
materialnego albo procesowego, zarzucanym sądowi drugiej instancji w skardze
kasacyjnej, o charakterze elementarnym polegających w szczególności na oparciu
rozstrzygnięcia na wykładni przepisu oczywiście sprzecznej z jednolitą
i ugruntowaną jego wykładnią przyjmowaną w orzecznictwie i nauce prawa, na
zastosowaniu przepisu, który już nie obowiązywał względnie na oczywiście
błędnym zastosowaniu określonego przepisu w ustalonym stanie faktycznym.
Uzasadnienie wniosku nie zawiera przekonywującego wywodu prawnego o
zaistnieniu takiego stanu rzeczy w stosunku do zaskarżonego skargą kasacyjną
orzeczenia. Należy bowiem podkreślić, że wobec
niezachowania przez darczyńców wymaganej formy (art. 890 § 1 k.c.) ustalenie
treści umowy darowizny i dokonanie jej wykładni według zasad przewidzianych
w art. 65 k.c., w szczególności komu ona miała przypaść, musiało być
dokonane na podstawie analizy całokształtu okoliczności towarzyszących jej
3
wykonaniu. Samo fizyczne przekazanie środków pieniężnych wnioskodawczyni
przez jej rodziców było tylko jedynym z elementem, który należało uwzględnić dla
ustalenia rzeczywistej woli darczyńców. Z tych względów nie miało także znaczenia
dla rozstrzygnięcia o zasadności skargi kasacyjnej sformułowane w niej
zagadnienie prawne. Niedochowanie przez darczyńców wymagań formalnych
dotyczących złożenia oświadczenia woli o darowiźnie było bowiem tylko jednym
z czynników, które brały pod uwagę Sądy meriti, dokonując ustaleń treści umowy
darowizny i jej wykładni.
Wskazać należy, że nie zachodzi również nieważność postępowania, którą
Sąd Najwyższy bierze pod rozwagę – w granicach zaskarżenia - z urzędu
(art. 39813
§ 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.). Na wniosek uczestniczki
zawarty w odpowiedzi na skargę kasacyjną Sąd Najwyższy orzekł o kosztach
postępowania kasacyjnego na podstawie art. 520 § 3 w zw. z art. 98 § 1 i 3 w zw.
z art. 108 § 1, art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. oraz przepisów § 12
ust. 4 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 2, § 6a
ust. 1 pkt 10 i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jedn. tekst: Dz.U.
z 2013 r., poz. 490).