Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2013 r.

Sąd Rejonowy w Opolu V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Janicka-Jerzyk

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Bogacz

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2013 r. w Opolu

na rozprawie

sprawy z powództwa Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W.

przeciwko T. M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  postanawia przyznać biegłemu sądowemu M. K. kwotę 7.950,51 zł

tytułem wynagrodzenia za sporządzone w nin. sprawie opinie pisemne i udział w

rozprawie, w tym kwota 122,86 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych

w związku z czynnościami biegłego i polecić Kasie Sądu Rejonowego w Opolu wypłatę

biegłemu powyższej kwoty co do kwoty 4.000,00 zł z zaliczki uiszczonej przez

pozwanego T. M. w dniu 25.06.2012 r. zaksięgowanej pod poz. 475/12/C,

a co do pozostałej kwoty 3.950,51 zł tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa;

III.  kosztami wydatku na wynagrodzenie biegłego w kwocie 7.950,51 zł oraz wydatku na wynagrodzenie świadka K. K. w kwocie 81,26 zł obciążyć powoda Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W.;

IV.  zasądza od powoda Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W. rzecz pozwanego T. M. kwotę 7.744,87 zł tytułem zwrotu kosztów procesu , w tym kwotę 3.619,50 zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

V.  nakazuje ściągnąć od powoda Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W. na rzecz Skarbu Państwa Kasa Sądu Rejonowego w Opolu kwotę 4.031,77 zł tytułem zwrotu wydatków na wynagrodzenie biegłego i wynagrodzenie świadka poniesionych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa.

Sygn. akt V GC 704/11

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 października 2011 r. powód Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z siedzibą w W. wniósł o zapłatę od pozwanego T. M. kwoty 84.067,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19.12.2007 r. do dnia zapłaty, i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego. Na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2012 r. powód rozszerzył powództwo do kwoty 129.978,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2011 r. w związku ze skapitalizowaniem odsetek.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwany jest prezesem zarządu Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego (...) spółka z o.o. w O.. Powód na podstawie wyroku Sądu Okręgowego wypłacił zamiast pozwanego należności przysługujące pracownikom ze stosunku pracy. W dniu 10 maja 2008 r. został wydany przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty, zgodnie z którym został on zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda 84.067,55 zł wraz z odsetkami od dnia wymagalności do dnia zapłaty. Egzekucja należności wobec spółki okazała się bezskuteczna – komornik sądowy wydał w dniu 23 grudnia 2008 r. postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Powód podniósł, iż władze spółki nie podjęły działań zmierzających do ogłoszenia jej upadłości, a w aktach rejestrowych brakuje od 2007 r. dokumentów finansowych. Jako podstawę prawną powództwa powód wskazał art. art. 299 § 1 k.s.h., zgodnie z którym członkowie zarządu spółki ponoszą odpowiedzialność za jej długi w przypadku gdy egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna.

Pozwany T. M. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według wykazu kosztów.

W uzasadnieniu pozwany zarzucił, iż zostały spełnione wszystkie przesłanki warunkujące dochodzenie przez powoda roszczenia bezpośrednio od pozwanego albowiem egzekucja była prowadzona wyłącznie na części majątku spółki podczas gdy odpowiedzialność członków zarządu za zobowiązania spółki powstaje dopiero po stwierdzeniu bezskuteczności egzekucji z całego majątku. W tym zakresie pozwany zarzucił w szczególności, iż w dacie prowadzenie egzekucji spółka posiadała dwie wierzytelności, z których nie prowadzono egzekucji. Pozwany zarzucił także, iż od odpowiedzialności zwalnia go fakt, iż złożył w 2007 r. wniosek o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej spółki, który ze względów na brak majątku wystarczającego na pokrycie kosztów postępowania został przez Sąd oddalony, a nadto iż już wcześniej istniały podstawy do ogłoszenia upadłości, jednak poprzedni członkowie zarządu nie podjęli działań związanych ze złożeniem takiego wniosku. Jednocześnie pozwany zarzucił, iż wcześniejsze zgłoszenie wniosku skutkowałoby zwiększeniem kwoty, którą musiał wypłacić powód, gdyż spółka zatrudniała początkowo 100 pracowników. Powód natomiast przekazał środki na odprawy dla 23 pracowników – tym samym sytuacja powoda nie uległa pogorszeniu, a zatem nie poniósł szkody. Odnośnie żądania odsetkowego pozwany zarzucił, iż mogłyby być one naliczane przez powoda dopiero od dnia 14 maja 2010 r. z uwagi na upływ w tej dacie czternastodniowego terminu wyznaczonego w pierwszym wezwaniu do zapłaty z dnia 27 kwietnia 2010 r., odebranym przez pozwanego w dniu 29 kwietnia 2010 r.

W kolejnych pismach procesowych zarówno powód jak i pozwany podtrzymali swoje stanowiska, powód odpierał zarzuty pozwanego zarzucając m.in. iż prowadzenie działalności przez spółkę w warunkach uzasadniających złożenie wniosku o upadłość przez 7 lat było niedopuszczalne, pierwszym obowiązkiem pozwanego jako prezesa zarządu było zgłoszenie wniosku o upadłość spółki, a nadto podkreślając uprzywilejowaną pozycję powoda w ewentualnym postępowaniu upadłościowym. Powód wskazał na sprzeczności w twierdzeniach pozwanego, który z jednej strony zarzucał, iż spółka posiadała majątek z którego nie była prowadzona egzekucja majątek, choć z drugiej przyznawał, iż od 2003 r. majątku nie posiada. Pozwany podtrzymał swoje stanowisko, akcentując w kolejnych pismach procesowych brak wykazania przez powoda bezskuteczności egzekucji z całego majątku spółki i zbyt późne wszczęcie przez niego postępowania egzekucyjnego. Na ostatniej rozprawie pozwany zarzucił nadto, iż odpowiedzialność na podstawie art. 299 k.s.h. ponoszą wyłącznie te osoby, które pełniły funkcje członków zarządu w czasie właściwym dla ogłoszenia upadłości spółki i wniosku takiego nie zgłosiły. Pozwany zarzucił mianowicie, iż postępowanie dowodowe wykazało, iż czasem właściwym dla złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości była najpóźniej data 31.12.2000r, podczas gdy pozwany rozpoczął pełnienie funkcji członka zarządu w dniu 1.07.2001r. Pozwany powołał się w tym zakresie na orzeczenie SN z dnia 15.06.2011r. (V CSK 347/10) wraz z jego uzasadnieniem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany T. M. od miesiąca lipca 2001 r. pełni funkcję Prezesa zarządu Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego (...) spółka z o.o. w O.. Już w dacie objęcia przez pozwanego w/w funkcji spółka od dłuższego czasu prowadziła działalność w stanie niewypłacalności. Wniosek o ogłoszenie upadłości spółki pozwany złożył jednak dopiero w miesiącu sierpniu 2007r. Postanowieniem z dnia 12 października 2007 r. Sąd oddalił powyższy wniosek z uwagi na fakt, iż majątek spółki nie pozwoliłby na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego.

Dowód:

- odpis KRS spółki PPUH (...) sp. z o.o. w O. k. 8-14,

- akta Sądu Rejonowego w Opolu Wydział Gospodarczy Sekcja Upadłościowa o sygn. V GU 39/07,

- zeznania pozwanego T. M. k. 107-108.

Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W., w oparciu o złożone przez spółkę jako pracodawcę zbiorcze wykazy roszczeń pracowniczych, przekazał w dniu 18 grudnia 2007 r. na jej konto kwotę 84.067,55 zł. Pismem z dnia 21 stycznia 2008 r. powód wezwał dłużną spółkę do zapłaty powyższej kwoty z odsetkami od dnia 19 grudnia 2007 r. Z uwagi na fakt, iż wypłata należności na rzecz funduszu nie nastąpiła, powód wystąpił z powództwem o zapłatę. W dniu 10 maja 2008 r. Sąd Okręgowy w Opolu Wydział I Cywilny wydał w tej sprawie nakaz zapłaty, który uprawomocnił się w dniu 10 czerwca 2008 r. nakaz uprawomocnił się. W dniu 8 lipca 2008 r. powód skierował do Komornika Sądowego wniosek o wszczęcie egzekucji. W dniu 23 grudnia 2008 r. Komornik wydał jednak postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z uwagi na stwierdzenie bezskuteczności egzekucji. Spółka posiadała w tym okresie potwierdzoną nakazem zapłaty z dnia 11.05.2000r. wierzytelność pieniężną przysługujące jej od I. S. oraz nabytą w drodze cesji wierzytelność od zagranicznego podmiotu (...) Buro w K. w Niemczech. Wierzytelności te nie były jednak spłacane przez dłużników. Spółka nie posiadała majątku nieruchomego. W okresie prowadzenia działalności gospodarczej spółka posiadała jedynie majątek ruchomy w postaci maszyn i urządzeń, samochodu ciężarowego m-ki L., sprzęt biurowy i komputerowy oraz wyposażenie stołówki.

Dowód:

- kserokopia nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w Opolu Wydział I Cywilny z dnia 10 maja 2008 r. sygn. akt I Nc 22/08 k. 6,

- odpis postanowienia komornika sądowego w O. przy Sądzie Rejonowym w Opolu M. B. z dnia 23 grudnia 2008 r. k. 7,

- akta Sądu Rejonowego w Opolu Wydział Gospodarczy Sekcja Upadłościowa o sygn. V GU 39/07.

- akta komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Opolu M. B. sygn. Km 707/08

- akta Sądu Rejonowego w Opolu Wydział I Cywilny sygn. I Nc 22/08;

- odpis nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Opolu Wydział IV Pracy z 11 maja 2000 r. sygn. akt Np. 8/00 k. 37,

- odpis zbiorczego wykazu pracowników spółki PPUH (...) sp. z o.o. w O. k. 38-39,

- odpis umowy sprzedaży wierzytelności z 8 lipca 2004 r. w aktach sprawy tut. Sądu sygn. V GU 39/07 k. 39,

- akta Sądu Rejonowego w Opolu Wydział Gospodarczy Sekcja Upadłościowa o sygn. V GU 22/07, V GU 33/07, V GU 39/07, V GU 40/10 i V GU 58/10.

- zeznania świadków K. K. k. 81-81 oraz A. M. k. 106-107,

- zeznania pozwanego T. M. k.107-108.

Wobec bezskuteczności egzekucji powyższej należności od spółki powód kilkakrotnie wzywał pozwanego do zapłaty należności głównej objętej przedmiotowym tytułem egzekucyjnym wraz z odsetkami, powołując jako podstawę prawną swego żądania przepis art. 299 k.s.h.

Dowód:

- odpisy kierowanych do pozwanego wezwań do zapłaty wraz z dowodami ich doręczenia k. 15-18.

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, księgowości i finansów na okoliczność czasokresu powstania stanu niewypłacalności dłużnej spółki, ustalenia czasu właściwego dla złożenia wniosku o ogłoszenie jej upadłości oraz ustalenia czy powód doznałby szkody, a jeśli tak to w jakiej wysokości, jeśli wniosek o ogłoszenie upadłości był złożony we właściwym czasie. Biegły wskazał, iż w okresie od 2000 r. do 2007 r. występowała w spółce nadwyżka stanu pasywnego nad aktywnym, w okresie od 31 grudnia 2000 r. do dnia 30 września 2003 r. badany podmiot nie dysponował majątkiem pozwalającym na pokrycie zaciągniętych i niezapłaconych zobowiązań, termin do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości (lub żądanie wszczęcia postępowania układowego) rozpoczął bieg najpóźniej w dniu 14 lutego 2001 r., pozwany powinien zgłosić przedmiotowy wniosek najpóźniej w dniu 15 września 2001 r. W opinii jednak biegłego prawdopodobieństwo otwarcia postępowania upadłościowego w przypadku, gdyby pozwany złożył wniosek we właściwym czasie byłoby krytycznie niskie (wniosek zostałby oddalony z uwagi na treść art. 13 ust. 1 prawa upadłościowego), a zatem wierzyciel nie uzyskałby zaspokojenia w toku hipotetycznie wszczętego postępowania we właściwym czasie.

Dowód:

- opinia główna biegłego z dnia 15 lutego 2013 r. wraz z załącznikami k. 248-267,

- aneks do opinii głównej biegłego z dnia 22 lutego 2013 r. k. 270-291,

- opinia uzupełniająca z dnia 9 kwietnia 2013 r. k. 324-327,

- zeznania biegłego M. K. k. 362-363.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. k.s.h. jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania. Członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, o której mowa w § 1, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody.

W rozpoznawanej sprawie spór między stronami sprowadzał się do interpretacji powyższego przepisu i określenia na jego podstawie następujących kwestii: czy egzekucja przeciwko spółce była w rzeczywistości bezskuteczna, kiedy należało zgłosić wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęcie postępowania układowego, czy pozwany mógł ponosić odpowiedzialność na podstawie art. 299 k.s.h. w przypadku gdy podstawy do złożenia wniosku wystąpiły przed objęciem przez niego stanowiska Prezesa zarządu oraz czy pomimo niezgłoszenia wniosku wierzyciel poniósł szkodę.

Niekwestionowanym w sprawie pozostawało, iż w dniu 23 grudnia 2008 r. Komornik sądowy wydał postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z uwagi na stwierdzenie bezskuteczności. Podnoszona przez pozwanego okoliczność, iż egzekucja była prowadzona wyłącznie z części majątku (istniały dwie wierzytelności, których nie objęła), a zatem nie była bezskuteczna, nie odzwierciedla stanu prawnego sprawy. Biegły w czasie rozprawy wskazał, iż wierzytelności pieniężne, które nie były ściągnięte przez dłużnika (pozwanego) nie są uwzględniane jako realne składniki majątku (pogląd oparty na komentarzu do art. 13 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze pod red. P. Zimmermana). W tym zakresie należy podkreślić, iż postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wydane przez Komornika zgodnie z art. 244 § 1 k.p.c. jest dokumentem urzędowym. Zgodnie z art. 252 k.p.c. pozwany chcąc zaprzeczyć prawdziwości dokumentu urzędowego albo stwierdzić, że zawarte w nim oświadczenia organu, od którego dokument ten pochodzi, są niezgodne z prawdą, powinien okoliczności te udowodnić. W przedmiotowej sprawie pozwany wskazał na stosowne dokumenty, z których wynikają przedmiotowe wierzytelności, jednakże nie wykazał, aby ich ściągnięcie było realne. W ocenie Sądu powyżej przedstawione przez pozwanego okoliczności nie były równoznaczne z przeprowadzeniem dowodu z art. 252 k.p.c.. Reasumując w ocenie Sądu postanowienie Komornika stanowiło w okolicznościach nin. sprawy wystarczającą postawę do wykazania bezskuteczności egzekucji z majątku spółki, a zarazem przesłankę odpowiedzialności prezesa zarządu.

Kolejną kwestią wymagającą rozstrzygnięcia było określenie daty, w której organy spółki powinny zgłosić wniosek o ogłoszenie jej upadłości bądź o wszczęcie postępowania układowego. Powyższą kwestię w sposób bardzo szczegółowy i rzetelny przedstawił w swojej opinii biegły sądowy M. K.. W ocenie Sądu dokonane przez niego ustalenia zasługują na walor pełnej wiarygodności. Wobec powyższego należy wskazać, iż termin do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości bądź żądania wszczęcia postępowania układowego, rozpoczął bieg najpóźniej w dniu 14 lutego 2001 r., jednakże z uwagi na fakt, iż pozwany objął swoje stanowisko dopiero w m-cu lipcu 2001r. powinien on zgłosić przedmiotowy wniosek najpóźniej w dniu 15 września 2001 r. Złożenie przez pozwanego stosownego wniosku dopiero w 2007 r. ewidentnie wskazuje, iż T. M. nie dotrzymał terminu wskazanego w przepisach ustawy prawo upadłościowe i naprawcze, w związku z czym nie mógł się zwolnić na tej podstawie z odpowiedzialności z art. 299 k.s.h. Bezzasadny w tym zakresie był podniesiony przez pozwanego zarzut, iż odpowiedzialność z art. 299 k.s.h. dotyczy wyłącznie członków zarządu, którzy pełnili te funkcje w czasie właściwym dla ogłoszenia upadłości spółki i wniosku w tym czasie nie złożyli. Wskazane przez pozwanego, na poparcie powyższego zarzutu, orzeczenie jest w tej kwestii bardzo lakoniczne. Szerzej na powyższy temat wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 kwietnia 2008 r. (sygn. akt V CSK 508/07) – „z chwilą, gdy spółka zaprzestanie spłacania wymagalnych zobowiązań lub gdy jej zobowiązania przekroczą wartość majątku, powstają podstawy do ogłoszenia upadłości i jednocześnie od tej daty w ciągu dwóch tygodni jej zarządca ma obowiązek zgłosić wniosek o upadłość. Jeżeli wniosku takiego nie złożył, a stan uzasadniający ogłoszenie upadłości trwa nadal, to zarówno on, jak i każdy następujący po nim zarządca spółki, ma także obowiązek zgłoszenia wniosku o upadłość w terminie dwóch tygodni do dnia, w którym dla niego stało się to możliwe, a więc od dnia, w którym przy zachowaniu wymaganej staranności, mógł dowiedzieć się o istnieniu przesłanek do ogłoszenia upadłości. Z faktu, że ustawodawca określił dwutygodniowy termin do wypełnienia obowiązku zgłoszenia wniosku o upadłość nie wynika bowiem, że po bezskutecznym upływie tego terminu wygasa obowiązek zgłoszenia wniosku o upadłość. Także po upływie tego terminu, w każdym następnym dniu istnienia podstawy do ogłoszenia upadłości, dłużnik ma nadal obowiązek zgłoszenia wniosku” oraz w wyroku z dnia 17 czerwca 2011 r. (sygn. akt II CSK 571/10) – „członek zarządu spółki z o.o. nie ponosi odpowiedzialności przewidzianej w art. 299 § 1 k.s.h. za zobowiązania spółki, które nie istniały w czasie sprawowania przez niego mandatu, bo powstały dopiero później. Przesłankami odpowiedzialności przewidzianej w art. 299 § 1 k.s.h. są więc istnienie określonego zobowiązania spółki z o.o. w czasie, w którym dana osoba była członkiem zarządu spółki (a więc niepowstałego później), oraz bezskuteczność egzekucji tego zobowiązania przeciwko spółce czy to w czasie pozostawania przez tę osobę członkiem zarządu, czy to już po jej odwołaniu z zarządu. Jeśli skład zarządu spółki z o.o. zmieniał się, to odpowiedzialność na podstawie art. 299 § 1 KSH ponoszą osoby będące członkami zarządu w czasie istnienia zobowiązania, którego egzekucja przeciwko spółce okazała się bezskuteczna”. Podzielając powyższe zapatrywania stwierdzić należy, iż w okolicznościach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że pozwany mógł być pociągnięty do odpowiedzialności na podstawie art. 299 § 1 k.s.h. (zarówno zobowiązanie do zgłoszenia wniosku jak i sama wierzytelność istniały w czasie pełnienia przez niego funkcji prezesa zarządu w spółce).

Ostatnią kwestią wymagającą rozważenia było to czy w nin. sprawie pozwany mógł się uwolnić od odpowiedzialności na postawie art. 299 § 1 k.s.h. z uwagi na fakt, iż powód- pomimo niezgłoszenia w terminie właściwym wniosku o upadłość dłużnej spółki- nie poniósł w rzeczywistości szkody. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, iż po 2000 r. stan niewypłacalności, w którym znajdowała się spółka ulegał pogłębieniu (prowadzona przez nią działalność gospodarcza była nierentowna). W okresie od 31 grudnia 2000 r. do 31 grudnia 2006 r., czyli w okresie poprzedzającym złożenie wniosku przez pozwanego, koszty ewentualnego postępowania upadłościowego przewyższały stan majątku spółki (najmniejsza różnica wystąpiła między nimi w 2004 r. – 104.561,51 zł). Należało zatem stwierdzić, iż nawet w przypadku gdyby pozwany złożył wniosek o ogłoszenie upadłości lub o wszczęcie postępowania układowego we właściwym terminie, powód nie uzyskałby zaspokojenia swoich roszczeń. Wniosek ten zarówno zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe (obowiązującego do 1 października 2003 r.) jak i art. 13 ust. 1 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze z 2003 r. zostałby zatem przez Sąd oddalony (aktywa dłużnika nie pozwoliłby na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego). W tym zakresie należy wskazać, iż do kategorii pierwszej obejmującej koszty postępowania upadłościowego, aż do 2 maja 2009 r., zaliczane były niezaspokojone należności pracowników (odpowiednio art. 204 ust. 1 pkt 1 i art. 342 ust 1 pkt 1 powyższych ustaw).W niniejszym przypadku wysokość kosztów postępowania, w tym kosztów wynagrodzeń za pracę przewyższała wartość aktywów posiadanych przez spółkę, a zatem koszty postępowania nie zostałby zaspokojone w całości. Zgłoszenie przez prezesa zarządu wniosku, o którym mowa w art. 20 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze nie spowodowałoby wszczęcia postępowania upadłościowego z uwagi na treść art. 13 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze. Wierzyciel nie mógł zatem na skutek niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego ponieść szkody. W zakresie powyższych wniosków Sąd oparł się na dowodzie z opinii biegłego. Choć opinia ta w tym zakresie była kwestionowana przez powoda, biegły opinię podtrzymał, w sposób jasny rzeczowy i logiczny motywując swe ustalenia i szacunki co do wysokości kosztów ewentualnego postępowania upadłościowego dłużnej spółki. Dlatego też wnioski płynące z opinii zasługiwały w całości na uwzględnienie.

Reasumując Sąd stwierdził, iż choć pozwany zgłosił wniosek o ogłoszenie upadłości w niewłaściwym czasie (zbyt późno), a postępowanie egzekucyjne wobec spółki było bezskuteczne, nie ponosi on odpowiedzialności z art. 299 k.s.h. albowiem wierzyciel nie poniósł szkody.

Z uwagi na powyższe Sąd oddalił powództwo w całości.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu Sąd wydał na podstawie art. 98 k.p.c.

Jeśli chodzi o wysokość przyznanego biegłemu wynagrodzenia, to jego podstawę prawną stanowią przepisy art. 288 k.p.c., dekretu z dn. 26.10.1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (D.U. nr 49 poz. 445 z późn. zm.) oraz rozp. Min. Spr. z dn. 18.12.1975r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym, a także przepisy art. art. 89-90, 92-93 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005r. (Dz.U. nr 167, poz. 1398 ze zm.). Z przepisów tych wynika, iż biegłemu służy prawo do wynagrodzenia za wykonaną pracę, którego wysokość określa sąd uwzględniając wymagane od biegłego kwalifikacje, potrzebny do wydania opinii nakład pracy i poświęcony czas. W oparciu o powyższe kryteria Sąd przyznał biegłemu w niniejszej sprawie wynagrodzenie za czynności związane ze sporządzeniem opinii i opinii uzupełniającej oraz zwrot wydatków zgodne z przedłożonymi fakturami, jako adekwatne do czasu pracy biegłego poświęconego na sporządzenie tych opinii, jego wysokich kwalifikacje zawodowych oraz fachowości, którą biegły wykazał się przy opracowaniu obu opinii. Do wniosków o przyznanie wynagrodzenia biegły dołączył faktury VAT wraz z kartami pracy biegłego. Faktury te zostały pozytywnie zweryfikowane pod względem formalnym i rachunkowym przez służby księgowe tut. Sądu.

Kosztem wydatku na przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, poniesionego tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa Sąd obciążył powoda jako stronę przegrywającą, a to na podstawie art. 83 ust. 1 i 2 oraz art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 .07.2005r.