Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa J. P.

przeciwko Ochotniczej Straży Pożarnej w Z.

o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 2 lutego 2015 roku, sygn. akt I C 1287/14

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 276/15

UZASADNIENIE

Powódka J. P. w pozwie przeciwko Ochotniczej Straży Pożarnej w Z. wniosła o ustalenie, że przysługuje jej wyłączne prawo własności nieruchomości położonej w miejscowości Z., oznaczonej numerem działki (...), dla której Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. prowadzi dwie księgi wieczyste o numerach (...) i w związku powyższym uzgodnienie księgi wieczystej poprzez ustalenie, że dla działki (...) prowadzona jest księga wieczysta (...) i wykreślenie z księgi wieczystej (...) wpisów dotyczących działki (...).

Pozwana Ochotnicza Straż Pożarna w Z. wnosiła o oddalenie powództwa.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: Aktem własności ziemi z dnia 20 września 1973 r. wydanym przez Wydział (...) w P. za numerem(...)stwierdzono, że Z. G. nabyła na podstawie art. 1, 5 i 12 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych , m.in. prawo własności nieruchomości położonej w miejscowości Z., oznaczonej w ewidencji gruntów numerem działki (...). Przedmiotowa działka posiadała powierzchnię 0,44 ha.

Pod koniec lat 70-tych XX wieku Ochotnicza Straż Pożarna w Z. przekazała posiadane przez siebie pomieszczenia garażowe na zorganizowanie w Z. ośrodka zdrowia. W związku z tym strona pozwana zmuszona została wybudować nowy garaż. W tym celu zwróciła się do naczelnika gminy o przekonanie Z. G., aby ta sprzedała Ochotniczej Straży Pożarnej w Z. teren pod nową strażnicę. Z. G. przystała na tę propozycję.

W dniu 27 czerwca 1984 r. Naczelnik Gminy w T. zwrócił się do Wojewody (...) o zaopiniowanie lokalizacji terenu pod rozbudowę strażnicy OSP we wsi Z. na działce nr (...) o pow. 0,03 ha. Organ ten poinformował jednocześnie, iż powyższa budowa jest zgodna z planem zagospodarowania przestrzennego gminy T., zatwierdzonym uchwałą sesji Rady Narodowej w T. Nr (...)z dnia 23 maja 1984 r.

Pismem z dnia 31 lipca 1984 r. nr (...), Urząd Wojewódzki w P. — Wydział (...), zawiadomił Urząd Gminy w T., iż projekt polegający na rozbudowie strażnicy OSP we wsi Z. jest zgodny z projektem planu zagospodarowania przestrzennego gminy T., po spełnieniu warunków polegających m.in. na uzyskaniu decyzji na wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej, uzyskaniu decyzji lokalizacyjnej, przydziale mocy oraz zaopatrzeniu w wodę.

Decyzją z dnia 3 września 1984 r. wydaną za numerem (...)Naczelnik Gminy w T. zezwolił Ochotniczej Straży Pożarnej w Z. na wyłączenie z produkcji rolniczej gruntów o powierzchni ogólnej 0,03 ha, klasy (...), oznaczonych numerem działki (...), stanowiących własność małż. G., a przeznaczonych pod rozbudowę strażnicy OSP w miejscowości Z..

W dniu 28 kwietnia 1984 r. sporządzono w Urzędzie Gminy w T. wypis z rejestru gruntów i wyrys z mapy ewidencyjnej dotyczący działki położonej w obrębie Z., o numerze ewidencyjnym (...), o powierzchni 0,03 ha, stanowiącej pastwiska klasy V.Działka ta graniczyła od wschodu z działką o nr (...), natomiast od południa z działką o nr (...). Niniejszy dokument opatrzony został wzmianką (klauzulą) Naczelnika Gminy w T., iż służyć może on za podstawę wpisu do księgi wieczystej, stosownie do art. 1 ust. 2 dekretu z dnia 2 lutego 1966 r. o ewidencji gruntów i budynków.

W dniu 27 września 1984 r. Z. G., córka A. i M., na podstawie umowy sprzedaży z dnia 27 września 1984 r., zawartej w formie aktu notarialnego w Państwowym Biurze Notarialnym w T. przed notariusz J. R., za numerem Rep. (...), sprzedała Ochotniczej Straży Pożarnej w Z., za cenę w kwocie 1.575 zł, nieruchomość położoną w miejscowości Z., gm. T., oznaczoną w ewidencji gruntów numerem działki (...) o pow. 0,03 ha.

Jak wynika z § 1 powyższej umowy, tytuł własności zbywcy oraz oznaczenie nieruchomości notariusz ustaliła na podstawie aktu własności ziemi wydanego przez Wydział (...)w P. z dnia 20 marca 1973 r. za nr (...) oraz mapy nieruchomości sporządzonej w Urzędzie Gminy w T. z dnia 28 kwietnia 1984 r.

Do aktu tego strony przedłożyły m.in. decyzję Naczelnika Gminy w T. z dnia 3 września 1984 r. nr (...)o wyłączeniu nieruchomości spod produkcji rolnej.

Przedmiotem umowy sprzedaż z dnia 27 września 1984 r. nie była cała działka (...), ale jej część o szerokości około 8 m., oznaczona na mapie z dnia 28 kwietnia 1984 r. numerem (...). Na gruncie geodeta dokonał pomiarów oraz umieścił oznaczenia geodezyjne.

Przy zawieraniu umowy sprzedaży z dnia 27 września 1984 r. w imieniu strony kupującej działali: M. R. oraz M. O.. Osoby te podpisały oryginał aktu notarialnego.

W treści wypisu z aktu notarialnego z dnia 27 września 1984 r., złożonego w aktach księgi wieczystej (...), podano błędnie, że akt ten podpisali M. R. oraz M. R..

Postanowieniem z dnia 27 września 1984 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim założył księgę wieczystą nr (...) dla nieruchomości położonej w Z. o numerze ewidencyjnym (...) i wpisał w dziale II tej księgi — jako właściciela Ochotniczą Straż Pożarną w Z.. W aktach księgi wieczystej, jako podstawę wpisu, zdeponowano:

-

umowę sprzedaży z dnia 27 września 1984 r. nr Rep. (...);

-

akt własności ziemi wydany przez Wydział (...)w P. z dnia 20 września 1973 r. za nr (...);

-

opis i mapę z dnia 28 kwietnia 1984 r. dot. działki położonej w Z. o nr (...);

-

decyzję Naczelnika Gminy w T. z dnia 3 września 1984 r. nr (...)o wyłączeniu działki (...) spod produkcji rolnej.

Na działce oznaczonej na mapie z dnia 28 kwietnia 1984 r. numerem ewidencyjnym (...) Ochotnicza Straż Pożarna w Z. wybudowała w latach 1984 — 1986 garaż dla wozu strażackiego oraz budynek strażnicy. Decyzją z dnia 27 października 1987 r. Urząd Wojewódzki w P. udzielił stronie pozwanej pozwolenia na użytkowanie nowej strażnicy.

W dniu 6 lipca 1992 r., na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego przed notariusz J. G. w T., za numerem Rep. (...), Z. G., córka A. i M. darowała J. P. m.in. nieruchomość rolną położoną w miejscowości Z. gm. T., oznaczoną w ewidencji gruntów numerami działek: (...), dla których Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim nie prowadził księgi wieczystej ani zbioru dokumentów.

Jak wynika z § 1 powyższej umowy, tytuł prawa własności darczyńcy oraz oznaczenie nieruchomości, notariusz ustaliła na podstawie aktu własności ziemi wydanego przez Wydział (...)w P. z dnia 20 września 1973 r. za nr (...)oraz mapy sporządzonej przez S. O. w dniu 12 maja 1992 za numerem(...)

Opis i mapa sporządzone przez S. O. w dniu 12 maja 1992 za numerem (...)dotyczyły m.in. działki oznaczonej numerem (...). W wypisie z rejestru gruntów odnotowano, iż działka ta składa się z łąk (Ł), pastwisk trwałych (Ps) oraz nieużytków (N) i posiada powierzchnię 0,41 ha. Jednocześnie wypis ten zaopatrzony został w „uwagę", z której wynika, że „została sprzedana część działki nr (...) o pow. 0,03 ha". Jak wynika z wyrysu z mapy ewidencyjnej, działka nr (...) sąsiaduje od południa z działką (...), przy czym przedstawiona na mapie z dnia 12 maja 1992 r. działka (...) graniczy z drogą publiczną i jest wyraźnie mniejsza, od położonej w głębi działki (...).

Postanowieniem z dnia 8 lutego 1993 r., wydanym w wyniku rozpoznania wniosku zawartego w umowie darowizny z dnia 6 lipca 1992 r., Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim założył księgę wieczystą nr (...) dla nieruchomości położonej w Z. oznaczonej numerami działek: (...) o pow. 2,3 ha i wpisał w dziale II tej księgi — jako właściciela J. P..

J. P. w dacie zawarcia umowy darowizny z dnia 6 lipca 1992 r. znała treść uwagi zamieszczonej pod opisem i mapą z dnia 12 maja 1992 r. Po zawarciu umowy darowizny powódka objęła w posiadanie nieruchomość oznaczoną w wyrysie z mapy ewidencyjnej z dnia 12 maja 1992 numerem (...). Działka oznaczona na powyższym wyrysie numerem (...) była już wówczas zabudowana garażem strażackim oraz zapleczem kuchennym i znajdowała się w posiadaniu Ochotniczej Straży Pożarnej w Z..

Pismem z dnia 10 października 2014 r. Starosta (...) poinformował, iż działka oznaczona numerem (...) o pow. 0,44 ha stanowiła własność Z. G. na podstawie aktu własności ziemi Nr (...). W celu zbycia części działki nastąpił jej podział na działki o nr (...) o pow. 0,03 ha oraz (...) o pow. 0,41 ha. Działka oznaczona numerem (...) została sprzedana Ochotniczej Straży Pożarnej w Z. aktem notarialnym z dnia 27 września 1984 r. Nr Rep. (...), w wyniku czego dokonano zmiany w ewidencji gruntów i budynków, polegającej na „odpisaniu" działki (...) na rzecz OSP w Z.. Pozostała cześć działki pozostała we władaniu Z. G..

Starosta (...) poinformował nadto, iż w zasobie (...) Ośrodka (...) nie odnaleziono mapy świadczącej o dokonanym podziale działki nr (...).

W dniu 22 października 2014 r. organ ten wyjaśnił dodatkowo, iż aktualnie jedyną informacją, z której wynika zaistnienie podziału działki (...) jest uwidocznienie podziału na mapie ewidencyjnej obrębu Z..

Księga wieczysta o numerze (...) prowadzona jest dla nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości Z., oznaczonej w ewidencji gruntów numerami działek (...) o łącznej powierzchni 0,11 ha W dziale II tej księgi - jako właściciel w udziale 1/1 wpisana jest Ochotnicza Straż Pożarna w Z..

Księga wieczysta o numerze (...) prowadzona jest dla nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości Z., oznaczonej w ewidencji gruntów numerami działek (...) o łącznej powierzchni 2,33 ha. W dziale II tej księgi - jako właściciel w udziale 1/1 wpisana jest J. P. córka M. i Z..

Ustalenie, iż umowę sprzedaży z dnia 27 września 1984 r. zawarli w imieniu strony kupującej M. R. oraz M. O., Sąd Rejonowy oparł z jednej strony na zeznaniach świadka M. O., z drugiej zaś na treści oryginału powyższej umowy, pod którym widnieją podpisy M. R. oraz M. O..

Tym samym, zawarty w wypisie z powyższego aktu zapis, z którego wynika, że umowę tę podpisali M. R. oraz M. R., Sąd Rejonowy uznał za oczywistą omyłkę pisarską.

Mając tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo J. P. przeciwko Ochotniczej Straży Pożarnej w Z. o uzgodnienie treści ksiąg wieczystych (...) z rzeczywistym stanem prawnym, poprzez wykreślenie działki o nr ewidencyjnym (...) z działu I-O księgi wieczystej (...), nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa i jako takie podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu Rejonowego powódka J. P., na której spoczywał ciężar dowodu (art. 6 K.c. w zw. z art. 232 K.p.c), nie wykazała, aby była wyłączną właścicielką działki o numerze ewidencyjnym (...) i w konsekwencji, aby zasadne było wykreślenie tej działki z działu I-O księgi wieczystej (...).

W przedmiotowej sprawie ustalono, iż działka o numerze ewidencyjnym (...) powstała z podziału działki o nr (...) i na podstawie umowy z dnia 27 września 1984 r. sprzedana została Ochotniczej Straży Pożarnej w Z., za czym przemawia nie tylko treść tej umowy (nawiązanie wprost do numeru działki (...)), ale i okoliczności jej zawarcia. Dostrzec należy bowiem, iż przesłuchany w sprawie świadek M. O., podpisujący umowę za kupującego oświadczył wyraźnie, że przedmiotem sprzedaży była działka oznaczona na mapie z dnia 28 kwietnia 1984 r. numerem (...). Również postępowania administracyjne poprzedzające zawarcie tej umowy, prowadzone przez Naczelnika Gminy T. i Wojewodę (...) co do wyłączenia z produkcji rolniczej terenów przyszłej strażnicy OSP, dotyczyły za każdym razem działki o nr (...) o pow. 0,03 ha. Zaakcentować należy także, iż strażnica ta wybudowana została na działce (...), która do dnia dzisiejszego znajduje się w posiadaniu strony pozwanej. Niezależnie od tego, wskazać wypada, iż na podstawie umowy z dnia 27 września 1984 r. Z. G. sprzedała Ochotniczej Straży Pożarnej w Z. nieruchomość o powierzchni 0,03 ha, co odpowiada areałowi działki (...). Fakt sprzedaży stronie pozwanej działki (...) (powstałej po podziale działki (...) na działki (...)) potwierdził nadto Wydział (...)Starostwa Powiatowego w T., który w piśmie z dnia 10 października 2014 r. wyjaśnił, że działka nr (...) została sprzedana Ochotniczej Straży Pożarnej w Z. aktem notarialnym z dnia 27 września 1984 r. Nr Rep. (...), w wyniku czego dokonano zmiany w ewidencji gruntów i budynków, polegającej na „odpisaniu" działki (...) na rzecz OSP w Z., przy czym pozostała cześć działki (...) pozostała we władaniu Z. G..

W tym miejscu stwierdzić należy, iż nie zasługują na uwzględnienie zarzuty pełnomocnika powódki, wyartykułowane w piśmie procesowym z dniał 6 grudnia 2014 r., wskazujące na nieważność oraz bezskuteczność umowy sprzedaży z dnia 27 września 1984 r.

Po pierwsze, wbrew zarzutom powódki, nie można przypisać decydującego znaczenia powołaniu w umowie z dnia 27 września 1984 r., jako podstawy prawa własności zbywcy, mylnego oznaczenia aktu własności ziemi wydanego na rzecz Z. G.. Bowiem w tej samej umowie sprzedaży notariusz indywidualizując przedmiot umowy nawiązała nie tylko to numeru i daty aktu własności ziemi, ale również do mapy nieruchomości sporządzonej w Urzędzie Gminy w T. z dnia 28 lipca 1984 r. oraz do decyzji Naczelnika Gminy w T.z dnia 3 września 1984 r. Nr (...)o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej, które to dokumenty bezsprzecznie dotyczyły działki o numerze ewidencyjnym (...) o pow. 0,03 ha, na której obecnie posadowiona jest remiza strażacka użytkowana przez stronę pozwaną.

Co równie istotne, mimo powołania w umowie sprzedaży z dnia 27 września 1984 r. błędnego oznaczenia aktu własności ziemi, notariusz zakładając księgę wieczystą nr (...) załączyła do akt tej księgi — jako podstawę wpisu — odpis aktu własności ziemi z dnia 20 września 1973 r. wydany przez Wydział (...)w P. za numerem (...). Powyższe dowodzi zatem, iż rzeczywistym tytułem prawa własności Z. G. do zbywanej działki (...) był opisany wyżej akt własności ziemi z dnia 20 września 1973 r., zaś odwołanie się w § 1 umowy sprzedaży z dnia 27 września 1984 r. do aktu własności ziemi z dnia 20 marca 1973 r. Nr (...)stanowiło wyłącznie omyłkę pisarską, nie rzutującą w żadnym stopniu na ważność umowy sprzedaży. Dodać wypada, iż w wyniku zawarcia powyższej umowy, w ewidencji gruntów obrębu Z. z działki (...) o pow. 0,44 stanowiącej własność Z. G. na podstawie aktu własności ziemi Nr (...), „odpisano" na rzecz OSP w Z. działkę o nr (...).

Po wtóre, nie zasługują na uwzględnienie twierdzenia pełnomocnika powódki, jakoby podział działki (...) nigdy nie został dokonany. Jak wynika bowiem z treści informacji uzyskanej od Starosty (...), działka nr (...) podzielona została na działki nr (...). Podział ten uwidoczniony został na mapie ewidencyjnej obrębu Z.. Niezależnie od tego zaakcentować należy, iż na dokonanie powyższego podziału wskazuje jednoznacznie załączony do umowy sprzedaży z dnia 27 września 1994 r. „wyrys z mapy ewidencyjnej" z dnia 28 kwietnia 1984 r. , na którym oznaczono przebieg granicy działki nr (...) oraz częściowo działki nr (...). Dokument ten zaopatrzony został przez Naczelnika Gminy w T. w klauzulę, iż służyć może on za podstawę dokonywania wpisów w księdze wieczystej. Jako dokument urzędowy, stanowi on dowód tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone (istnienie działki nr (...)). Strona powodowa, na której spoczywał w tym względzie ciężar dowodu (art. 252 K.p.c. w zw. z art. 234 K.p.c, art. 232 K.p.c. i art. 6 K.c.) domniemania tego nie zdołała obalić.

Powyższej oceny nie zmienia okoliczność, iż w Wydziale(...)Starostwa Powiatowego w T. nie znajduje się aktualnie „mapa podziału" działki (...). W latach 80 - tych XX wieku prowadzenie ewidencji gruntów i budynków obrębu Z. leżało w gestii gminy, zaś Starostwo Powiatowe w T. zasób ten przejęło dopiero w 1990 r.

Po trzecie, nie można podzielić twierdzeń pełnomocnika powódki, jakoby podział działki nr (...) dokonany został sprzecznie z przepisami prawa. W pierwszej kolejności podnieść należy, iż przeprowadzenie spornego podziału nie mogło nastąpić z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami bądź też ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, już choćby z tej przyczyny, że regulacje te nie obowiązywały w dacie jego dokonania przed rokiem 1985.

Zdaniem Sądu Rejonowego, dokonanie powyższego podziału nie mogło nastąpić również z naruszeniem dyspozycji art. 17-19 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach, zgodnie z którymi, na podział nieruchomości położonej w granicach miast i osiedli wymagane jest pozwolenie właściwych do spraw gospodarki terenowej i ochrony środowiska organów prezydiów powiatowych rad narodowych; pozwolenie na podział nieruchomości rolnych wydaje organ właściwy do spraw gospodarki terenowej i ochrony środowiska w uzgodnieniu z właściwym do spraw rolnictwa organem prezydium powiatowej rady narodowej.

Zdaniem Sądu I instancji nieruchomość położona w Z. oznaczona w ewidencji gruntów -przed podziałem - numerem działki (...), znajdowała się poza granicami administracyjnymi miasta, stąd też jej podział prawny i geodezyjny nie podlegał reżimowi ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach . Powódka J. P., na której spoczywał w tym względzie ciężar dowodu (art. 6 K.c. w zw. z art. 232 K.p.c.), nie wykazała przy tym, aby podział przedmiotowej nieruchomości dokonany został z naruszeniem relewantnych w tej mierze przepisów Kodeksu cywilnego. Również Sąd Rejonowy nie dopatrzył się takiego naruszenia, tym bardziej, że działka o nr ewid. (...)decyzją Naczelnika Gminy T. wyłączona została z produkcji rolniczej, co z punktu widzenia zgodności z zapisami planu zagospodarowania przestrzennego, uzgodnione zostało pozytywnie z Wojewodą (...) oraz Naczelnikiem Gminy T..

Sąd Rejonowy stwierdził, iż umowa sprzedaży z dnia 27 września 1984 r. zawarta pomiędzy Z. G., a OSP w Z., była ważna i skuteczna. Na jej podstawie strona pozwana nabyła działkę o nr ewidencyjnym(...) o pow. 0,03 ha, powstałą po podziale działki (...).

W tym stanie rzeczy, treść wpisów w działach l-O oraz II księgi wieczystej (...) odpowiada rzeczywistemu stanowi prawnemu.

Okoliczności tej nie zmienia fakt, że dla tej samej działki ewidencyjnej (...) Sąd R. w T. prowadzi inną księgę wieczystą (...), w której w dziale II, na podstawie umowy darowizny z dnia 6 lipca 1992 r., wpisana jest powódka J. P..

Działkę (formalnie) oznaczoną numerem (...) powódka nabyła dopiero w 1992 r., czyli, w czasie, gdy stanowiła ona już własność Ochotniczej Straży Pożarnej w Z.. Nadto zawierając umowę darowizny z dnia 6 lipca 1992 r. powódka nie była chroniona przez rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych. Umowa darowizny z dnia 6 lipca 1992 r. nie mogła zatem skutecznie przenieść na J. P. własności działki nr ewid. (...) o pow. 0,03 ha.

Oznacza to, że J. P. nie stała się właścicielką działki o nr ewid. (...) o pow. 0,03 ha, dla której Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim prowadzi księgę wieczystą o nr (...).

W tym stanie rzeczy brak było podstaw do uwzględnienia żądania pozwu J. P. i ustalenia, że przysługuje jej wyłączne prawo własności nieruchomości położonej w miejscowości Z. oznaczonej w ewidencji gruntów numerem działki (...), dla której Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim prowadzi dwie księgi wieczyste o numerach: (...) oraz (...), a w związku z tym uzgodnienia treści księgi wieczystej (...) poprzez ustalenie, że dla działki o nr (...) prowadzona jest jedna księga wieczysta o nr (...) i wykreślenie z księgi wieczystej o numerze (...) wpisów dotyczących działki o numerze ewidencyjnym (...).

W sprawie o usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym Sąd jest związany żądaniem pozwu, co oznacza, że w wypadku stwierdzenia przez Sąd, że postulowana przez powoda treść wpisu nie odpowiada rzeczywistemu stanowi prawnemu, powództwo podlega oddaleniu także wtedy, gdy rzeczywistemu stanowi nie będzie odpowiadał stan jawny z księgi wieczystej. Niedopuszczalne jest zatem orzeczenie, że powodowi przysługuje inne prawo niż to, którego dotyczy żądanie, łub że przysługuje mu w innym zakresie.

Powyższa uwaga nabiera szczególnego znaczenia w kontekście ustalenia, iż działka o nr ewid. (...) ujawniona została również w dziale I-O księgi wieczystej (...).

Pomijając poczynione wyżej rozważania dotyczące nieskuteczności zbycia działki nr (...) na podstawie umowy darowizny z dnia 6 lipca 1992 r. oraz abstrahując od literalnych zapisów tejże umowy, w ocenie Sądu Rejonowego, nie można wykluczyć, iż rzeczywistą wolą stron umowy darowizny z dnia 6 lipca 1992 r. było obdarowanie powódki J. P. „pozostałą częścią działki (...)", czyli działką o nr (...). Za powyższym wnioskiem przemawiają następujące względy:

Po pierwsze, jak wynika opisu i mapy z dnia 12 maja 1992 r. działka o nr (...) będąca przedmiotem darowizny posiadać miała powierzchnię 0,41 ha, co w istocie odpowiada powierzchni działki nr (...).

Po drugie, pod wskazanym wyżej opisem i mapą z dnia 12 maja 1992 r. -stanowiącym załącznik do aktu notarialnego — organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków poczynił uwagę, iż część działki (...) została już sprzedana. Powódka J. P. znała treść powyższej adnotacji.

Po trzecie, działka o nr ewid. (...) objęta została umową sprzedaży z dnia 27 września 1984 r. i w dacie zawierania umowy darowizny zabudowana była już budynkiem remizy strażackiej. J. P. miała świadomość zawarcia tej umowy, jak również wiedziała, że ta część nieruchomości jest zabudowana i znajduje się w posiadaniu strony pozwanej.

Po czwarte, powódka J. P., jak sama przyznała w trakcie informacyjnego wysłuchania, po zwarciu umowy darowizny z dnia 12 maja 1992 r. objęła w posiadanie nieruchomość odpowiadającą działce nr (...).

Po piąte, jak wynika z treści aktu notarialnego — umowy darowizny z dnia 12 maja 1992 r. - dla nieruchomości będącej jej przedmiotem nie była wówczas prowadzona księga wieczysta. Działka nr (...), w przeciwieństwie do działki (...), objęta była natomiast od 1984 r. księgą wieczystą (...).

W konkluzji, przy założeniu, iż na „wyrysie z mapy ewidencyjnej" z dnia 12 maja 1992 r. organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków ujawnił obie działki (...), przedstawione wyżej okoliczności skłaniają do wniosku, że przedmiotem umowy darowizny z 1992 r. mogła być w istocie działka o nr (...), lecz w wyniku omyłki pisarskiej zawartej w tej umowie oraz opisie i mapie, ujawniono w jej treści błędnie działkę (...) i w konsekwencji błąd ten powielono w treści księgi wieczystej (...).

Sąd mimo stwierdzenia wadliwości wpisów w księdze wieczystej (...), nie był władny do jej usunięcia. Ingerencja ta wymagałoby bowiem orzeczenia ponad jasno sformułowane żądanie pozwu.

W tym stanie rzeczy, wobec braku podstaw do uzgodnienia treści ksiąg wieczystych (...) oraz (...) z rzeczywistym stanem prawnym, poprzez wykreślenie działki o nr ewidencyjnym (...) z działu I-O księgi wieczystej (...), powództwo J. P., jako bezzasadne, podlegało oddaleniu.

Pełnomocnik powódki zaskarżył wyrok w całości .

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

-

sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

-

art. 233 § 1 k.p.c, poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i niewszechstronny oraz budzący wątpliwości co do logicznego rozumowania w odniesieniu do dowodu z umowy sprzedaży z dnia 27 września 1984 r. prowadzące do bezzasadnego przyjęcia, że doszło do skutecznego zbycia części działki (...) położonej w Z. stanowiącej wówczas własność Z. G., w sytuacji gdy, z aktu tego wynika, że sprzedaż obejmuje nieruchomość co do której prawo własności wynika z innego aktu własności ziemi niż powódki i jej poprzedniczki prawnej.

-

naruszenie przepisu prawa procesowego tj. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nie wypowiedzenie się w uzasadnieniu wyroku przez Sąd pierwszej instancji co do przyznania łub odmowy przyznania wiarygodności i mocy dowodowej mapie sytuacyjnej z 2013 r. wskazującej na brak podziału działki o nr (...) i prowadzące do błędnego ustalenia przez Sąd I instancji, że doszło do podziału przedmiotowej działki, a tym samym do skutecznego zbycia części tej działki.

Wskazując na powyższe wnosiła o

-

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

-

zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania za I i II instancję.

W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest zasadna.

W ocenie Sądu II instancji zarzut naruszenia przepisu prawa procesowego, a mianowicie art. 233 k.p.c. nie jest uzasadniony. W tym miejscu podnieść należy, że strona która chce podważyć ocenę dowodów, nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny, nawet jeśli jej ocena jest przekonywająca. Konieczne jest bowiem wskazanie istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym, braku wszechstronności, czy też pominięcia dowodów prowadzących do odmiennych wniosków.

Tymczasem pełnomocnik wnioskodawców w apelacji przedstawia własną ocenę dowodów, która jest odmienna od oceny Sądu I instancji. Ta ocena przeprowadzona przez pełnomocnika jest odzwierciedleniem zaprezentowanego przez niego stanowiska w sprawie, które zmierzało do uwzględnienia pozwu.

Taki sposób podważania sędziowskiej oceny jest zwykłą polemiką i nie może zdaniem Sądu II instancji odnieść skutku. Sędziowskiej ocenie dowodów nie można bowiem przeciwstawić własnej oceny, konieczne jest co podniesiono wyżej, wskazanie w realiach sprawy przyczyn, dla których ocena dowodów nie spełnia reguł wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c. - por. wyrok SN z dnia 27.09.2002 r., II CKN 817/00, Lex nr 56906; postanowienie SN z dnia 23.01.2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753.

Tymczasem ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe albowiem znajdują potwierdzenie w przeprowadzonych w sprawie dowodach. Przeprowadzone w sprawie dowody zostały poddane ocenie przez Sąd meriti, która jest wszechstronna, szczegółowa i zgodna z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania.

Trafnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy wywiódł, że sporna między stronami umowa sprzedaży działki nr (...) zawarta w dniu 27.09.1984 r. skutecznie przeniosła własność w/w nieruchomości na rzecz pozwanej OSP w Z.. Mylne oznaczenie w w/w umowie sprzedaży przez notariusza aktu własności ziemi wydanego na rzecz Z. G. nie może skutkować uznaniem za nieważną tej umowy. Strona powodowa zdaje się nie dostrzegać, że w w/w umowie notariusz dokładnie określił przedmiot sprzedaży, gdyż nawiązał do aktu własności ziemi, do mapy nieruchomości, jaka została sporządzona w Urzędzie Gminy w T. z dnia 28.04.1984 r. oraz do decyzji Naczelnika Gminy wT. z dnia 03.09.1984 r., numer (...)o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej. Te w/w dokumenty urzędowe w sposób nie budzący wątpliwości dotyczyły działki nr (...) o pow. 0,03 ha. Ważnym jest, że notariusz zakładając księgę wieczystą nr (...) ( obecnie (...) ) załączył do akt tej księgi właściwy akt własności ziemi z dnia 20.09.1973 r. numer (...). Zasadnie zatem wywiódł Sąd Rejonowy, że odwołanie się w treści umowy sprzedaży do aktu własności ziemi (...)było wyłącznie omyłką pisarską notariusza, która nie może unieważnić w/w umowy sprzedaży.

Także zasadnie ustalił Sąd I instancji, że działka (...) została podzielona na działki nr (...) o pow. 0,03 ha i (...) o pow.0,41 ha. Podział ten został przedstawiony na mapie ewidencyjnej obrębu Z., a co najważniejsze wyrys z mapy ewidencyjnej z dnia 28.04.1984 r. został załączony do umowy sprzedaży. Dokument ten został wreszcie zaopatrzony w klauzulę, że może służyć za podstawę wpisów w księdze wieczystej. Faktem jest, że dokument w/w obecnie nie jest w posiadaniu Starostwa Powiatowego w T.ale pamiętać należy na co zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, że zasób geodezyjny Starostwo przejęło od Gminy w roku 1990. Wobec powyższego brak podziału działki (...) na mapie sytuacyjnej z 2013 r. nie może podważać ustalenia Sądu Rejonowego. Zarzut obrazy przez Sąd Rejonowy przepisu art. 328 § 2 k.p.c. jest z uwagi na powyższe także chybiony.

W ocenie Sądu Okręgowego dysponując tak poczynionymi ustaleniami faktycznymi zasadnie Sąd I instancji ustalił, że treść wpisów w księdze wieczystej (...) odpowiada rzeczywistemu stanowi prawnemu.

Ponieważ zarzuty apelacji nie są uzasadnione, dlatego i na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.