Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Korzeniewski

Protokolant: Aleksandra Duczemińska

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2015 r.

sprawy przeciwko M. W. synowi W. i A. z domu P.

urodzonemu (...) we W.

obwinionemu o to, że

W dniu 04 listopada 2014 r. o godz. 16:40 we W. na Rondzie (...), przechodził przez jezdnię i torowisko tramwajowe mimo czerwonego światła dla pieszych nadawanego przez sygnalizator S-5

tj. o czyn z art. 92a kw

******************

I.  uznaje obwinionego M. W. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2014 r. około godz. 16.40 na Rondzie (...) we W. M. W. wszedł na przejście dla pieszych na torowisku tramwajowym, w czasie, gdy sygnalizator dla pieszych S – 5 dla tego przejścia wyświetlał czerwony sygnał. To zdarzenie zaobserwowali strażnicy miejscy Ł. Ł. i M. Z., którzy podjęli czynności interwencyjne wobec M. W..

dowód: zeznania M. Z. k. 7, zeznania z dnia 13

kwietnia 2015 r.;

notatka urzędowa k. 8;

zeznania Ł. Ł. z dnia 13 kwietnia 2015 r.;

M. W. utrzymuje się z wynagrodzenia w kwocie 2.000 zł. Na utrzymanie trojga dzieci łoży 1.200 zł miesięcznie.

dowód: wywiad środowiskowy k. 25;

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zeznaniach M. Z. i Ł. Ł. oraz sporządzonej przez nich notatce urzędowej.

Ł. Ł. i M. Z. to strażnicy miejscy, którzy podjęli czynności interwencyjne wobec M. W. w ramach czynności służbowych. Dlatego też ich zeznania cechuje pełen obiektywizm. Nadto zeznania te w pełni odpowiadają sobie wzajemnie jak i znajdują odzwierciedlenie w notatce urzędowej. Dlatego też stały się one podstawą ustaleń.

Jako korespondującej z zeznaniami M. Z. i Ł. Ł. dano wiarę rzetelnie sporządzonej przez nich notatce urzędowej, dokumentującej przebieg opisywanych przez świadków czynności służbowych względem M. W..

Sąd zważył.

Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchy drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) wyraźnie wskazuje w art. 5 hierarchię dyrektyw obowiązujących w ruchu drogowym a płynących z różnych źródeł (por. R.A.Stefański: Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC 2008, wyd. II, s. 134). Otóż uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych.

Zgodnie z § 98 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393 z późn. zm.) sygnał czerwony nadawany przez sygnalizator S – 5 oznacza dla pieszych zakaz wejścia na przejście.

W tej sytuacji M. W. wkraczający na przejście dla pieszych mimo wyświetlanego przez sygnalizator S – 5 światła czerwonego, przy braku innych dyrektyw co do sposobu poruszania się na drodze, dopuścił się wybryku z art. 92 § 1 kw.

Wymierzając karę Sąd miał na uwadze jej społeczne oddziaływanie, aspekt wychowawczy względem obwinionego oraz jego sytuację.

Okoliczności obciążających nie dostrzeżono.

Jako okoliczność łagodzącą przyjęto prowadzenie przez obwinionego dotychczas nienagannego trybu życia.

O kosztach orzeczono zważając na wysokość dochodów obwinionego oraz jego obciążenia.